ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΠΟΛΥ ΘΑΡΡΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΒΓΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΛΩΝΟ ΤΗΣ "Ε" ΝΑ ΠΕΙ ΤΕΤΟΙΕΣ ΕΝΟΧΛΗΤΙΚΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ!...

Από το ημερολόγιό μου στο fb

προ έξι ετών

Εθνική συμφιλίωση: 

Εξαιρετική η Βένα Γεωργακοπούλου, 

από την "Εφ.Συν", ναι σωστά  διαβάζετε!

Δεν είχα και πολλές ευχές σ’ αυτές τις εκλογές. Για το ευρώ δεν υπήρχε ανάγκη να κάνω τις γονυκλισίες μου, με είχε βγάλει από τον κόπο το κύμα πίστης και αφοσίωσης στην Ε.Ε. που εξέπεμπε η Κουμουνδούρου. Ετσι δυο όνειρα μου είχαν απομείνει: α) ο καταποντισμός της Χρυσής Αυγής και β) η εξαφάνιση των ΑΝ.ΕΛΛ.

Για τη δεύτερη ήμουνα και σίγουρη, η αφελής. Πού να το φανταζόμουνα ότι αυτό το φωνακλάδικο, ακροδεξιό, φρέσκο κελεπούρι του πολιτικού πολιτισμού μας, που τα γκάλοπ το ήθελαν να παραπαίει, όχι μόνο θα ανάρρωνε από την απώλεια της παραχαράκτριας πασιονάριάς του, όχι μόνο θα έπαιρνε το φιλί της ζωής από το τρενάκι ενός μικρού Αλέξη, αλλά και ότι ένας συνονόματός του, μεγάλος αυτός σε ηλικία, θα όρμαγε να το καπαρώσει για να θεμελιώσει επάνω του την αριστερή Ελλάδα και Ευρώπη.

Και ενώ εγώ τσιμπιόμουνα και πάθαινα ναυτία (με την υπαρξιακή έννοια του όρου) από την παρά φύση νέα μας κυβέρνηση, και μου ξανάρχονταν μία μία δηλώσεις δοξασμένες του Καμμένου και της παρέας του, έβλεπα γύρω μου τους περισσότερους να σφυράνε κλέφτικα.

Η Αριστερά κατάπινε τον αντισημιτισμό του εταίρου της (οι Εβραίοι δεν πληρώνουν φόρους, μας είχε πληροφορήσει ο Καμμένος), την ομοφοβία του (βουλευτής του είχε αποκαλέσει τον πρωθυπουργό του Λουξεμβούργου «πουσταριό» και ο ίδιος ο Πρόεδρος είχε χλευάσει τον ομοφυλόφιλο υπουργό Εξωτερικών της Γερμανίας) και τον λαϊκισμό του, που είχε σπάσει όλα τα κοντέρ. Για να μη μολυνθεί και για να μην πριονίσει τη μεγάλη οικονομική εκστρατεία της στα τείχη της Ευρώπης (άσχετα αν μέρα με τη μέρα τα προεκλογικά καουμποϊλίκια της ξεφτίζουν) ο πειθήνιος, αντιμνημονιακός Καμμένος ήταν μια κάποια λύση.

Συνέχεια, όμως, αναρωτιέμαι τι σόι Αριστερά είναι αυτή που απειλείται από μια συνεργασία με το μεταρρυθμιστικό, δημοκρατικό και ευρωπαϊκό Ποτάμι. Να ποια Ιστορία γράφεται πραγματικά αυτή τη στιγμή στη χώρα μας, αν και η διαδικασία είχε ξεκινήσει εδώ και λίγα χρόνια. Προσφέρουμε στην Ευρώπη, γιατί στη Λατινική Αμερική μάς είχε προλάβει ο σύζυγος της Εβίτας, μια ιδιόμορφη, λαϊκιστική, αδηφάγα Αριστερά όπου το δόγμα «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» υπερισχύει των πάντων.

Αλλά και με την Ευρώπη τα ’χω πάρει. Τη μια μέρα αποθέωνε σε πρωτοσέλιδα τον Τσίπρα και το καλό του (ας πρόσεχε, ας ρώταγε). Την άλλη κατέθετε σε απανωτά άρθρα και αναλύσεις την αμηχανία της, την αγωνία της για το «σκάνδαλο» της συνεργασίας του με ακροδεξιούς και εθνικιστές.

Πρέπει, όμως, να ομολογήσω ότι η νέα μας κυβέρνηση έχει και μια ψυχοθεραπευτική λειτουργία. Τέρμα οι ενοχές, παιδιά. Ολοι τα ίδια χάλια έχουμε. Προς τι τα βρισίδια και οι σπόντες; Εθνική συμφιλίωση. Ο Μπαλτάκος θα ξεχαστεί. Ο Φαήλος Κρανιδιώτης θα ξεπλυθεί χάρη στην τρυφερότητά του για τον νέο μας υπουργό Εξωτερικών, που προσβλέπει στον δημοκράτη Πούτιν. Ανάρπαστος αυτός ο τελευταίος. Μέχρι και η Χρυσή Αυγή τον γουστάρει.

Και αν δω την αν. υπουργό Τουρισμού Ελενα Κουντουρά, που κάποτε φοβόταν ότι «οι λαθρομετανάστες συνιστούν ανυπολόγιστης σημασίας κίνδυνο για την οριστική αλλοίωση του εθνικού μας κέντρου», να σηκώνει το κομψό της χεράκι για να ψηφίζει την απόδοση ιθαγένειας στη δεύτερη γενιά μεταναστών, θα τα έχω δει όλα.