προ οκτώ ετών
Mπορεί ο συμπαθέστατος, από πάσης απόψεως, πρόεδρος των εργαζομένων του Μετρό Αντ. Σταματόπουλος να εκφράζει την πιό ηρωϊκή και ανυποχώρητη εκδοχή του «ταξικού αγώνα», πολλώ μάλλον που αυτός ο μαρμαροτεχνίτης, απετέλεσε, από το «κάστρο» του εις το αμαξοστάσιο εις τα Σεπόλια, το σημείο περατζάδας της αριστερής νομενκλατούρας και βεβαίως την εστία ταλαιπωρίας πολλών εκατομυρίων συμπολιτών του...Μπορεί να μην καταλάβαινε κανείς παρά ελάχιστα εκ των λεχθέντων του, από χθεσινή του συνέντευξη (ευτυχώς τηλεφωνικώς) προς την τηλεόραση του «ΣΚΑΪ» (Ευαγγελάτος) και να αναγνώρισε ότι τα 2/3 των εργαζομένων εις το Μετρό, έχουν διορισθεί με κομματικά ραβασάκια, αλλά αυτός με τίποτα, με τον ιδρώτα του..,
Αλλά υπάρχει και άλλη μορφή συνδικαλιστικού αγώνα, διόλου της κραυγής και των αδιεξόδων, αλλά της ψυχραιμίας και του διαλόγου, εις το πρόσωπο του προέδρου των τεχνικών ΟΑΣΑ-ΟΣΥ Απ. Ραυτόπουλου, από το «MEGA»σήμερα. Δεν πρέπει να υπάρχει άνθρωπος που να μην πείσθηκε από το αυτονόητο που είπε: Νεοδιοριζόμενοι, βαθμού ΜΕ, να διορίζονται εις τις συγκοινωνίες και να λαμβάνουν μεγαλύτερο μισθό από συναδέλφους τους της ίδιας ακριβώς ειδικότητος, που διορίσθηκαν πριν πολλά χρόνια με βαθμό ΔΕ και έφθασαν να κάνουν την ίδια δουλειά με τους πρώτους, πιό έμπειροι κατά κανόνα από τους πολύ νεωτέρους του. Κατάφωρη αδικία!
Δεν σήκωσε ούτε μία στιγμή τον τόνο της φωνής του. Και μάλλον έπεισε και τον πιό δύσπιστο, σε αντίθεση με τον πρώτο συνδικαλιστή ηγέτη-αποτυχόντα να εκλεγεί βουλευτής της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που δεν ενδιαφέρεται να πείθει, αλλά να επιβάλλεται. Δύο σχολές συνδικαλισμού και οι συγκρίσεις αναπόφευκτες, βεβαίως και προφανή τα συμπεράσματα!
Σεραφείμ Χ. Μηχιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου