Το φαινόμενο δεν είναι καινούργιο, ούτε πρωτόφαντο στην Ελλάδα. Εχει συμβεί και άλλοτε. Κυρίως όμως είναι παγκόσμιο. Πρόκειται για τον ακραίο «τραμπισμό» που είναι ένα αποκρουστικό μείγμα «λαϊκισμού» και μίσους για τα μέσα ενημέρωσης και τους ανθρώπους τους, και που κορυφαίος διακρίθηκε σε αυτό, ο απελθών πρόεδρος των ΗΠΑ Τραμπ. Για τον ΣΥΡΙΖΑ και τα τρολ του, δεν υπάρχουν δημοσιογράφοι - μάλλον δημοσιογράφοι είναι όσοι αγιογραφούν τον «ακατονόμαστο» και προσφέρουν κάλυψη στο κόμμα. Οι υπόλοιποι είμαι ΑΡΔ - ήτοι Αλήτες, Ρουφιάνοι, Δημοσιογράφοι. Μαζί με όλα τα συμπαρομαρτούντα: ξεπουλημένοι, τρωκτικά, μπουκωμένοι από τη «λίστα Πέτσα» (ακόμη και «συμβολαιάκηδες» μας αποκάλεσε, μου είπαν, μέλος του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ κατά την περίφημη συνεδρίαση του οργάνου της περασμένης Τρίτης, όπου έγινε μάχη για να βγει έστω και εκείνη η νερόβραστη ανακοίνωση στήριξής μας, εμένα και του Κουρτάκη! Δημοσιογράφος (;) συνδικαλιστής αποκαλεί συναδέλφους του "συμβολαιάκηδες", μετά τι να απαιτείς από την κοινωνία που έτσι την έχουν εκπαιδεύσει; Είναι σαν να ζητάς καλλιγραφίες από τον ποπό μιας μαϊμούς. Γίνεται; Δεν γίνεται...).

Από "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ"

"ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", 30-31/01/21

 
«Αρρωστες» καταστάσεις

Εποχές του μίσους, μαύρες εποχές. Εποχές εχθρικές, όπου κυριαρχεί το μίσος, η βούληση για εκδίκηση, η «ευχή» να πάθεις κακό, ακόμη και το μεγαλύτερο - να σε βρει ο θάνατος. «Ευχή» για σένα, για τους δικούς σου, για την οικογένεια, τα παιδιά σου. «Ευχή και κατάρα». Πώς κατάντησε αυτός ο κόσμος έτσι; Πώς μεταμορφώθηκε αυτή η κοινωνία σε μια κοινωνία λεπρών στο μυαλό; Σε μια Σπιναλόγκα, όπου κανείς δεν χρωστάει καλό λόγο για κανέναν, όλα είναι «ίσιωμα», και τίποτε δεν μπορεί να αλλάξει αυτή την εικόνα; Απορώ και εξίσταμαι. Βέβαια πάντοτε υπήρχε και ο φθόνος, και η κακία και το κουτσομπολιό και τα χτυπήματα κάτω από τη μέση και οι ύπουλες κινήσεις, και οι «άρρωστες» συνθήκες και καταστάσεις. Αλλά σε τέτοιο βαθμό, ποτέ.

Το βιώνω εδώ και μερικές μέρες, με την υπόθεση της αγωγής του ενός εκατομμυρίου που απαιτεί από εμένα ο «ακατονόμαστος» ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ. Εκανα την Τρίτη το μεσημέρι μια ανάρτηση στο Twitter αναγγέλλοντας ότι παρέλαβα την αγωγή και πως ο περί ου ο λόγος αστέρας της πολιτικής θεωρώ ότι έκανε μεγάλο λάθος που την κατέθεσε.

Ποια ήταν η συνέχεια; Εκατοντάδες μηνύματα θαυμαστών του κυρίου αυτού, τα οποία με χολερικά σχόλια και κάθε είδους βρισιά, «ευχή και κατάρα» επιχείρησαν να «παρέμβουν» στην υπόθεση, υιοθετώντας εκ προοιμίου τους δικούς του ισχυρισμούς και παραβλέποντας το μείζον: ότι ο άνθρωπος επιχειρεί να φιμώσει την ελευθερία του Τύπου, και να δολοφονήσει την προσωπικότητα ενός δημοσιογράφου, εξοντώνοντάς τον ηθικά, κοινωνικά, επαγγελματικά, οικονομικά. Αυτή η κραυγαλέα επιχείρηση δολοφονίας χαρακτήρα δεν τους είπε τίποτε. Την κατάπιαν ωσάν να επρόκειτο για κάτι απολύτως φυσιολογικό.

Το χειρότερο όμως είναι ότι παρέβλεψαν το μείζον. Που είναι το καθήκον όλων προς υπεράσπιση της ελευθεροτυπίας, της συνταγματικά κατοχυρωμένης ελευθεροτυπίας, και του δικαιώματος της δημοσιογραφικής κριτικής στην εξουσία, την όποια εξουσία, τυφλωμένοι από το έλασσον, ήτοι το μίσος για τον άνθρωπο που στοχοποίησε ο ηγέτης του κόμματός τους.

Ο στρατός των τρολ

Δεν ξέρω πόση συμμετοχή έχει ο ίδιος σε αυτό - θέλω να πιστεύω, ακόμη και τώρα, και μετά τα όσα έχουν μεσολαβήσει, ότι δεν έχει. Αλλά στην ελάχιστη πιθανότητα να γνωρίζει (λέμε τώρα...) το πώς δρα και λειτουργεί ο μισθοφορικός στρατός των τρολ που συντηρεί η Κουμουνδούρου, θα του πρότεινα να ρίξει μια μικρή ματιά στην ιστορία. Είμαι βέβαιος πως σε όλο αυτό θα εντοπίσει ομοιότητες που παραπέμπουν στη μεσαιωνική Ιερά Εξέταση ή στους λιθοβολισμούς που επιβάλλει η σαρία. Γιατί ακόμη και σήμερα, 21 χρόνια μετά την έλευση του 21ου αιώνα, η κοινωνία του όχλου δεν έχει αλλάξει σε τίποτε τις συνήθειές της. Αλλαξε απλώς τα μέσα που χρησιμοποιεί. Τις πέτρες και τις φωτιές διαδέχθηκε το πληκτρολόγιο και η οθόνη ενός tablet ή ενός smart phone...

Τραμπισμός

Το φαινόμενο δεν είναι καινούργιο, ούτε πρωτόφαντο στην Ελλάδα. Εχει συμβεί και άλλοτε. Κυρίως όμως είναι παγκόσμιο. Πρόκειται για τον ακραίο «τραμπισμό» που είναι ένα αποκρουστικό μείγμα «λαϊκισμού» και μίσους για τα μέσα ενημέρωσης και τους ανθρώπους τους, και που κορυφαίος διακρίθηκε σε αυτό, ο απελθών πρόεδρος των ΗΠΑ Τραμπ. Για τον ΣΥΡΙΖΑ και τα τρολ του, δεν υπάρχουν δημοσιογράφοι - μάλλον δημοσιογράφοι είναι όσοι αγιογραφούν τον «ακατονόμαστο» και προσφέρουν κάλυψη στο κόμμα. Οι υπόλοιποι είμαι ΑΡΔ - ήτοι Αλήτες, Ρουφιάνοι, Δημοσιογράφοι. Μαζί με όλα τα συμπαρομαρτούντα: ξεπουλημένοι, τρωκτικά, μπουκωμένοι από τη «λίστα Πέτσα» (ακόμη και «συμβολαιάκηδες» μας αποκάλεσε, μου είπαν, μέλος του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ κατά την περίφημη συνεδρίαση του οργάνου της περασμένης Τρίτης, όπου έγινε μάχη για να βγει έστω και εκείνη η νερόβραστη ανακοίνωση στήριξής μας, εμένα και του Κουρτάκη! Δημοσιογράφος (;) συνδικαλιστής αποκαλεί συναδέλφους του "συμβολαιάκηδες", μετά τι να απαιτείς από την κοινωνία που έτσι την έχουν εκπαιδεύσει; Είναι σαν να ζητάς καλλιγραφίες από τον ποπό μιας μαϊμούς. Γίνεται; Δεν γίνεται...).

0,60 ευρώ η βρισιά

Επανέρχομαι: Δεν άνοιξα φυσικά διάλογο με κανέναν, με τους υβριστές μου. Κανόνας. Δεν τους δίνεις την ευκαιρία να εξεμέσουν ακόμη περισσότερα. Δεν τους δίνεις υπόσταση (αυτοί - οι πιο κραυγαλέοι - είναι μεροκαματιάρηδες, 0,60 την ανάρτηση λέγεται ότι αμείβονται. Ανοιξες διάλογο; Απλώς θα πάρουν περισσότερα, γιατί σε έβρισαν περισσότερο. Τρελά πράγματα!).

Απλώς σταμάτησα να τους διαβάζω. Τόσο μονότονα χολερικοί, που δεν είχε πια καμία σημασία. Μερικά μάλιστα ήταν αναμασήματα κάποιων προηγούμενων, δείγμα ότι κάποιου είδους «συνεννόηση» υπάρχει. Εντολές. Κατευθύνσεις. Πού χτυπάμε, ποιον χτυπάμε. Χωρίς γιατί. Στα τυφλά. Είναι αυτός που είναι, δεν χρειάζονται εξηγήσεις. Και μεταξύ τους, «ξεφωνημένοι» λογαριασμοί-τρολ του ΣΥΡΙΖΑ, που έσερναν τον χορό, όλο και πιο βαθιά στον βούρκο με τα βοθρολύματα. Και αυτοί μεν, όπως προανέφερα, μεροκάματο βγάζουν. Οι άλλοι που τους ακολουθούν; Και που έχουν εκπαιδευτεί να την «πέφτουν» όπου εκείνοι υποδεικνύουν, με το μένος σφήκας που της τάραξες την ησυχία;

e-Μιζέρια

Για μένα εδώ είναι όλο το θέμα. Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι; Τι κάνουν στη ζωή τους; Πόσο μίζερη μπορεί να είναι αυτή η ζωή, ώστε να αποχαλινώνονται τόσο και να αφήνουν τη συσσωρευμένη τους χολή να ξεσπάει κατ' ενός ανθρώπου που στην πραγματικότητα δεν γνωρίζουν ποιος είναι, τι έχει κάνει στη δική του ζωή, αν έχει οικογένεια, παιδιά, φίλους, συγγενείς, αν έχει προσφέρει κάτι σε αυτόν τον τόπο.

Ειλικρινά δεν έχω απάντηση σε τίποτε από τα προηγούμενα. Εχω αναφερθεί και κατά το παρελθόν στο ίδιο θέμα, πίστευα ότι θα έβρισκα τις απαντήσεις που αναζητούσα διαβάζοντας σχετικά με αυτό το άθλιο φαινόμενο των haters, που είναι ταυτόχρονο σχεδόν σύμπτωμα με τη γέννηση των social media, αλλά ομολογώ την ήττα μου - ό,τι και να διάβασα στην (φτωχή επ' αυτού) ελληνική βιβλιογραφία, αλλά και σε μερικά ξένα έντυπα, στάθηκε αδύνατον να το ερμηνεύσω. Ισως γιατί δεν διαθέτω τις σπουδές ενός κοινωνιολόγου. Ισως πάλι να μην προσεγγίζω από σωστή γωνία το θέμα. Σε κάθε περίπτωση νομίζω ότι η μεγάλη ζημιά που έχει συμβεί στην ελληνική κοινωνία εξαιτίας των social media, που χρονικά - η «άνθησή» τους δηλαδή - συμπίπτει με την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, θα απαιτήσει πολύ χρόνο για να «θεραπευθεί». Αν τα καταφέρει δηλαδή. Γιατί πολύ φοβούμαι, ότι για τους περισσότερους η καταφυγή στο μίσος και την εχθρότητα τελικά δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια διέξοδος στην καταφρονεμένη ζωή που βιώνουν. Μισούν, άρα υπάρχουν...