"...Μ' αυτά και μ' αυτά εμφανίστηκε ένας λαϊκισμός της ήττας, που αν δεν αναχαιτισθεί το ταχύτερο θα επιφέρει σοβαρά τραύματα στην (εν εξελίξει;) διαδικασία μετασχηματισμού του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία δίχως προηγούμενη αυτοκάθαρση θα μείνει κολοβή. Ας το λάβουν υπόψη εκείνοι που πιστεύουν σε νέους αγώνες με παλιά συνθήματα...."

Από "ΤΑ ΝΕΑ"

"ΤΑ ΝΕΑ", 19/09/19

ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΝΟΥΣΗ

Η βροχή ξεπλένει τις ιδέες

Το χιόνι τις μετατρέπει σε πούπουλα

που σκεπάζουν τη γύμνια μας

μόνο για λίγο

Λουκάς Αξελός, Τελευταία πατρίδα

Δεν το βάζουν κάτω ορισμένοι δήθεν αριστεροί δια(γ)νοούμενοι. Συνεχίζουν τις εμμονικές τους προσεγγίσεις, τις ιδεοληπτικές κορόνες αισιοδοξίας, τις μονόπλευρες ερμηνείες των ιστορικών γεγονότων, τις αποτυχημένες αναλύσεις του ευρωπαϊκού γίγνεσθαι και κυρίως τις κατάρες σε όποιον δεν συμφωνεί μαζί τους ή δεν τους μοιάζει. Συνεχίζουν να θέλουν να παρασύρουν την ηγεσία του (πρώην;) ΣΥΡΙΖΑ σε λάθος δρόμο.

Το νέο μοντέλο που προβάλλουν (κάτι σαν παλιοκαιρισμένο κοστούμι, πάντοτε χωρίς γραβάτα) είναι η οιονεί-παραδειγματική, εθνική και διεθνής, κανονικότητα του ΣΥΡΙΖΑ, ως κεντρικό διακύβευμα (κατανοητό μόνον από τους ίδιους και καμπόσους περιθωριοποιημένους (προδομένους;) πρώην αρχηγούς κομματ-ιδίων, οι οποίοι εξοστρακίστηκαν από τους συντρόφους τους (;) και τώρα μηρυκάζουν κάτι κοινότοπα αναμασήματα για το μέλλον των λαών).

Δεν ενοχλεί πολλούς από αυτούς ο αρχηγισμός, ο ναρκισσισμός, ο συγκεντρωτισμός, ο παλαιοκομματισμός, ο παραγοντισμός, ο κερδοσκοπισμός, ο νεοπλουτισμός σημαντικών στελεχών της Κυβερνήσασας Αριστεράς και, καθώς έχουν ανακαλύψει την εύκολη (αλλά όχι πλέον τόσο εύπεπτη) δικαιολογία ότι «για όλα φταίει ο φιλελευθερισμός», κοιμούνται ήσυχοι τον ύπνο... του δίκαιου αγώνα (κατά πάντων... των άλλων). Στην ήττα της όποιας ουτοπίας μερικοί αντιπαραθέτουν τη νίκη μιας -μη εμφανισθείσας από τους ίδιους επί 4 χρόνια- μελλοντικής ή απολεσθείσας ευτοπίας. Ιδέες που δεν δοκιμάστηκαν, άνθρωποι που υπέκυψαν στις σειρήνες πριν καν «δοκιμαστούν», η μαμή της Ιστορίας που δεν (ξε)γεννάει πλέον Ηγέτες, η παρακμή του διχαστικού λόγου, ο αριστερίστικος λαϊκισμός κι εν τέλει η συνειδητοποίηση του Τίποτα, όλα αυτά κι όλοι αυτοί δεν τους έγιναν μάθημα.

Από την άλλη ο υπερ-αστικοποιημένος ή και μεγαλο-αστικοποιημένος «ριζοσπαστικός» (sic) ΣΥΡΙΖΑ αρνείται, κατά πρώτον, να δει τον πραγματικό (κι όχι τον εξωραϊσμένο) εαυτό του στον καθρέφτη του 2009 - 2019 και, κατά δεύτερον, να υιοθετήσει τις διαφανείς διαδικασίες του ουσιαστικού μετασχηματισμού του.

Αναζητώντας τον «νέο εχθρό», που δεν μπορεί πλέον να είναι η αγανάκτηση κατά του Συντάγματος και της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, οι κολλημένοι ανακάλυψαν και πάλι (sic) το σύνθημα «ζούμε την παλινόρθωση της Παλαιάς Δεξιάς». Αδυνατούντες μέχρι στιγμής να χειριστούν την τακτική μιας εν σπέρματι (κι εν μέσω θεσμικών γκαφών) Νέας Κεντροδεξιάς αισθάνονται την ανάγκη ν' ανατρέξουν σε γνωστές ατάκες ή επιχειρήματα παλαιότερης του 1974 κοπής, ώστε να παραμείνουν πολιτικά ζώντες (και με μέλλον;) οργανισμοί. Ταυτόχρονα κι ενώ επικαλούνται αξίες που δεν τήρησαν ενόσω ήσαν στην εξουσία, οι πλείονες αλληλοβαυκαλίζονται κι απενοχοποιούνται επειδή -κατ' αυτούς- ο όρος kolotoumba έχει υιοθετηθεί στην πρακτική όλων των κομμάτων. Ξεχνούν βέβαια ότι ως «κωλοτούμπα» δεν χαρακτηρίζεται κάθε αλλαγή γνώμης ή στάσης αλλά μόνον η διάψευση/προδοσία συμπεφωνημένων βασικών αρχών Διακυβέρνησης. Δεν αποτελεί «κωλοτούμπα» όταν ένας νεοδημοκράτης συμπεριφέρεται ως δεξιός, ενώ συνιστά kolotoumba όταν ένας συριζαίος συμπεριφέρεται σαν Ανελίτης.

Τέλος ένιοι έχουν αρχίσει (μετά την έκ-πτωσή τους) ν' αναρωτιούνται «σε ποιον ανήκει το Κράτος;», ενώ όταν το ήλεγχαν θεωρούσαν το ερώτημα παρεμπίπτον. Ουδείς αναλαμβάνει προσωπική ευθύνη για Τίποτα αλλά κι όταν κάποιος κάτι πάει να ψελλίσει πάλι δεν εξηγεί με σαφήνεια πού, πότε, σε τι και γιατί έσφαλε, πόσο ζημίωσε το Δημόσιο, πώς παρέσυρε τους θεσμούς και παραπλάνησε την κοινωνία, γιατί πρόδωσε τον λαό της Αριστεράς. Προσωπική και συλλογική πολιτική ευθύνη πρέπει να χαρακτηρίζει τους αριστερούς κι όχι αόριστοι υπαινιγμοί για την εμπλοκή «έξωθεν» δυνάμεων.

Δεν υπάρχουν ούτε διδάγματα, ούτε διδακτέα ύλη από την υιοθετηθείσα, από πολλά στελέχη, μορφή διακυβέρνησης κι όλα αυτά δεν καλύπτονται από τη βολική, αλλά όχι πλέον αποτελεσματική και ιδιαίτερα αμήχανη, καταγγελία του «προαιώνιου» εχθρού.

Το ίδιο ισχύει και για τους ανήκοντες στην ελίτ, οι οποίοι απειλούν ότι θα ξεσηκώσουν «λαϊκή διαμαρτυρία» (sic), μάλλον για να υπερασπιστούν τα κεκτημένα τους.

Μ' αυτά και μ' αυτά εμφανίστηκε ένας λαϊκισμός της ήττας, που αν δεν αναχαιτισθεί το ταχύτερο θα επιφέρει σοβαρά τραύματα στην (εν εξελίξει;) διαδικασία μετασχηματισμού του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία δίχως προηγούμενη αυτοκάθαρση θα μείνει κολοβή. Ας το λάβουν υπόψη εκείνοι που πιστεύουν σε νέους αγώνες με παλιά συνθήματα.

ΥΓ: Οσοι συμφωνούν στο «νυν υπέρ πάντων αγών» πρέπει να προσδιορίσουν -αυτή τη φορά με πολιτική ακρίβεια και ηθική εντιμότητα- «αγών υπέρ ποίων;» (και με ποιους;). Για να φύγουν οι κακοί και να έρθουν οι καλοί; και γιατί κάποιοι έχουν αποφασίσει εξαρχής ότι είναι «οι καλοί»; Η Ιστορία δεν τους δίδαξε τίποτα;

-Ο καθηγητής Γιάννης Πανούσης είναι πρώην υπουργός