ΔΥΟ ΑΝΤΙΡΟΠΕΣ ΠΡΟΒΟΛΕΣ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΨΗΦΙΣΜΑ ΤΟΥ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟΥ., ΓΙΑ ΤΙΣ "ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΕΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΕΣ"...

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", και...

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 27/09/19

ΤΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΚΑΣΙΜΑΤΗ

 Δεν υπάρχει σήμερα άνθρωπος, που λίγο να ενδιαφέρεται για τη σύγχρονη ιστορία της Ευρώπης και δεν γνωρίζει τον επαίσχυντο ρόλο των Σοβιετικών στο αρχικό στάδιο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Η συνεργασία των Σοβιετικών με τους ναζί, βάσει του συμφώνου Ρίμπεντροπ-Μολότοφ, με σκοπό την εδαφική επέκταση του καθεστώτος τους εις βάρος των γειτόνων τους (Πολωνίας, Φινλανδίας και χωρών της Βαλτικής) είναι κοινός τόπος. Μόνον οι συντάκτες του «Ριζοσπάστη» υπερασπίζονται ακόμη τη σύμπλευση του ναζιστικού με το σοβιετικό καθεστώς, που ξεκίνησε με το σύμφωνο μη επίθεσης που υπέγραψαν οι δύο πρωθυπουργοί στις 23 Αυγούστου 1939 και έληξε με τη γερμανική εισβολή στη Σοβιετία. Ξέχασα! Είναι και ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Πέτρος Κόκκαλης. Εν πάση περιπτώσει, η γενική εικόνα δεν αλλάζει: οι απολογητές του συμφώνου Ρίμπεντροπ-Μολότοφ ανήκουν στη σφαίρα της γραφικότητας. Δεν κάθεσαι να τους πάρεις στα σοβαρά, ούτε και χρειάζεται να ανοίξεις κουβέντα μαζί τους. Τους αφήνεις με το πρόβλημά τους να τα βγάλουν πέρα. 

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, είναι εύλογο να απορείς με τη στάση της Ν.Δ. στο Ευρωκοινοβούλιο. Μόνο μία από την ομάδα των ευρωβουλευτών, η Αν-Μισέλ Ασημακοπούλου, υπερψήφισε το σχετικό ψήφισμα του Κοινοβουλίου. Οι άλλοι την κοπάνησαν, έβγαλαν την ουρά τους έξω (δήλωσαν παρών), ενώ μία άλλη κυρία της Ν.Δ., η Μαρία Σπυράκη, το καταψήφισε κιόλας! Αν μάλιστα κάνετε τον κόπο να διαβάσετε το ίδιο το ψήφισμα, η απορία γίνεται κατάπληξη, διότι το κείμενο είναι ιστορικά ακριβέστατο και αποσκοπεί στην εμβάθυνση της ευρωπαϊκής συνείδησης στην αξία της δημοκρατίας, υπό τις συνθήκες μάλιστα των σύγχρονων κινδύνων που αντιμετωπίζει. Πώς μπορεί κάποιος να διαφωνεί με την προσέγγιση του συγκεκριμένου ψηφίσματος στους δύο ολοκληρωτισμούς του 20ού αιώνα είναι κάτι αξιοπερίεργο, και ιδίως όταν πρόκειται για πολιτικούς που τοποθετούν τον εαυτό τους στο φάσμα της Κεντροδεξιάς.

Προσωπικά, συμφωνώ με κάθε μία από τις περίπου 2.500 λέξεις του ψηφίσματος, νομίζω όμως ότι η Ν.Δ. έκανε πολύ καλά και δεν πήρε θέση στο ζήτημα (διότι με αυτό ισοδυναμούσε τελικά η στάση της), όσο καταγέλαστη ή ανόητη και αν ήταν η στάση που διάλεξε να τηρήσει ο καθένας από τους ευρωβουλευτές της. Εξηγούμαι, αμέσως: στο εδάφιο ΙΓ, παράγραφος 6, του ψηφίσματος διαβάζουμε ότι το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο «καταδικάζει όλες τις εκδηλώσεις και τη διάδοση, μέσα στην Ε.Ε., ολοκληρωτικών ιδεολογιών, όπως ο ναζισμός και ο σταλινισμός».

Οπως είναι γνωστό, στην Ελλάδα έχουμε ένα κόμμα, το οποίο επισήμως ασπάζεται και διαδίδει τον σταλινισμό και το οποίο είναι ένα από τα τελευταία ταμπού της Μεταπολίτευσης. Ακριβέστερα, είναι το προπατορικό αμάρτημα της Μεταπολίτευσης. Η άνευ όρων νομιμοποίηση του ΚΚΕ ήταν το τίμημα που είχε να πληρώσει η Δεξιά, προκειμένου να επαναφέρει τη δημοκρατική ομαλότητα στη χώρα μετά τη στρατιωτική δικτατορία. (Η δικτατορία ήταν, από μια σκοπιά, σαν να κάνουν κίνημα οι υπηρέτες στο Downton Abbey και να πετάνε έξω συλλήβδην τους λόρδους και τις λαίδες. Συνεπώς, έπαιζε και ο παράγων ενός ισχυρού αισθήματος ενοχής...) Εκτοτε, το πολιτικό σύστημα που εξελίχθηκε από το 1974 και ύστερα μετέφερε στον μηχανισμό του το παράδοξο ενός κόμματος, το οποίο αρνείται την «αστική δημοκρατία» και το Σύνταγμά της και εργάζεται για να τα ανατρέψει. Ωστόσο, όλοι το σέβονται «για τους δημοκρατικούς αγώνες του» (ας γελάσω) και, μπροστά του, φροντίζουν ποτέ να μην αναφέρονται στα κουσούρια του.

Το ευτύχημα ήταν ότι την προνομιακή θέση που παραχώρησε η Δημοκρατία στο ΚΚΕ, το κόμμα του σταλινισμού δεν κατάφερε να την εκμεταλλευθεί. Εγκλωβισμένο στον ζουρλομανδύα των ιερών κειμένων της ορθοδοξίας του, έχασε την επαφή με την πραγματικότητα και έπαψε να είναι απειλή. Στις μέρες μας είναι κάτι σαν Ιεχωβάδες της πολιτικής, με μόνιμη θέση στη σκηνή, αλλά χωρίς ουσιαστική επιρροή. Τη δυνατότητα που παραχωρούσε στο ΚΚΕ η προνομιακή θέση που του αναγνώριζε το σύστημα (να έχει, π.χ., το «δημοκρατικό δικαίωμα» να κλείνει όλο το κέντρο της πρωτεύουσας με πενήντα διαδηλωτές), άλλοι την εκμεταλλεύθηκαν στο έπακρο για να φθάσουν στην εξουσία: το ΠΑΣΟΚ και αργότερα ο ΣΥΡΙΖΑ.

Ομως, σήμερα, το μέτωπο της σύγχρονης Κεντροδεξιάς με την Αριστερά δεν βρίσκεται στην Ιστορία. Βρίσκεται κατ’ αρχάς στην οικονομική ανάπτυξη και, επίσης, στην υπεράσπιση των δημοκρατικών θεσμών. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ήταν ένας πολιτικός βαθύτατα δημοκρατικών πεποιθήσεων – για όποιον, τουλάχιστον, έχει μελετήσει τη ζωή του και δεν έχει χάψει αμάσητη την προπαγάνδα της Αριστεράς. Παρ’ όλα αυτά, ο λόγος για τον οποίο είναι τόσο μισητός στην Αριστερά ήταν επειδή με την οικονομική ανάπτυξη της πρώτης οκταετίας του απογείωσε τη χώρα από την εμφυλιοπολεμική μιζέρια.

Στην ανάπτυξη, λοιπόν, είναι το πραγματικό στοίχημα της κυβέρνησης, γιατί εκεί θα ηττηθεί η Αριστερά. Χρειαζόμαστε πραγματισμό, αρκετά πληρώσαμε τις ιδεολογίες. Επομένως, αλλού είναι οι μάχες που έχει να δώσει η κυβέρνηση με την Αριστερά – αναπόφευκτα, εφόσον θέλει να αλλάξει τις δομές του κράτους και της οικονομίας. Ποιος ασχολείται τώρα με το ΚΚΕ! Είναι μεν πρόβλημα, αλλά δεν σε εμποδίζει να ζεις κανονικά. Είναι, ας πούμε, σαν τη φαλάκρα. Ε, δεν κηρύσσεις πόλεμο στη φαλάκρα! Απλώς την αγνοείς...

...από "ΤΑ ΝΕΑ"

"ΤΑ ΝΕΑ", 27/09/19

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ Ν. ΜΑΝΙΑΤΗ
Μια μαύρη σελίδα προστέθηκε στην Ιστορία της ρημαγμένης ΕΕ των διαφόρων Φερχόφσταντ και Σαλβίνι. Το πρόσφατο ψήφισμα της Ευρωβουλής χαρακτηρίζει - άκουσον άκουσον - την ΕΣΣΔ «συνυπεύθυνη με τη ναζιστική Γερμανία για το ξέσπασμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου» και εισηγείται σε όλα τα κράτη μέλη της ΕΕ να κηρύξουν την 23η Αυγούστου - ημέρα κατά την οποία υπεγράφη το Σύμφωνο Ρίμπεντροπ - Μολότοφ πριν από 80 χρόνια - ως «Ευρωπαϊκή Ημέρα Μνήμης των Θυμάτων των Ολοκληρωτικών Καθεστώτων».

Εδώ γελάνε θα λέγαμε, αν η παραχάραξη της Ιστορίας δεν ήταν μια εξαιρετικά σοβαρή υπόθεση. Εδώ και χρόνια, προετοιμάζουν το έδαφος για να ξαναφέρουν τα συγκλονιστικά γεγονότα που οδήγησαν στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο στα μέτρα τους. Προς τιμήν τους δεν το ψήφισαν μια σειρά ελλήνων ευρωβουλευτών. Προφανώς γνωρίζοντας το μέγεθος της παραχάραξης - και παρότι επίσης προς τιμήν τους πολλοί εξ αυτών δεν ανήκουν στην Αριστερά.

Και το ζητούμενο στο εν λόγω θέμα δεν έχει να κάνει με την ιδεολογία που ο καθείς ασπάζεται. Εχει να κάνει με την Ιστορία και με την επιχείρηση να μπει η γνωστή και γελοία Θεωρία των Δύο Ακρων, απ' το παράθυρο για άλλη μία φορά. Προφανώς κάποιοι ξεχνούν τη συμβολή, τη θυσία εκατομμυρίων σοβιετικών πολιτών στον αντιναζιστικό και αντιφασιστικό αγώνα. Ακόμη και το ΕΑΜ εδώ, η λαμπρότερη μετωπική σελίδα του λαού μας, απόληξη και έκφραση εκείνου ήταν. Και όχι τυχαία, συσπείρωσε και κόσμο πέραν της Αριστεράς. Κάποιοι θέλουν να ξεχάσουν το Στάλινγκραντ ή τη Μάχη του Κουρσκ. Παρεμπιπτόντως και ο υπόδικος Λαγός, της τέως ΧΑ, ζήτησε να μετονομαστεί η Λεωφόρος Στάλινγκραντ των Βρυξελλών. «Δεδομένου του ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση αποστρέφεται την ιδεολογία και τα εγκλήματα του Στάλιν, πώς ανέχεται την ύπαρξη μιας λεωφόρου στις Βρυξέλλες με ονομασία που προέρχεται από εκείνον;», αναφέρει η πρότασή του στο Ευρωκοινοβούλιο - προφανώς στο «σωστό» timing.

Αν θέλουν όμως όλοι οι παραπάνω να ανοίξει η συζήτηση για το ποιος πήγε με ποιον και ποιος βρέθηκε απέναντι θα μπορούσε. Η αναθεώρηση της Ιστορίας, δεν είναι σατανική διαδικασία. Είναι αναγκαία για την Επιστήμη και την Παιδεία. Οταν όμως επικαιροποιεί συμπεράσματα από νέα αναμφισβήτητα δεδομένα. Για παράδειγμα, θα μπορούσε κάποιος να σφυροκοπήσει όσο θέλει το Σύμφωνο Μη Επίθεσης ΕΣΣΔ και Γερμανίας του Χίτλερ, που συνήψαν οι Μολότοφ - Ρίμπεντροπ (1939) αν θυμηθεί μαζί μας ένα άλλο Σύμφωνο, εκείνο του Μονάχου (1938). Αν δεν σας λέει κάτι, να θυμίσουμε πως με εκείνο το Σύμφωνο που υπέγραψαν οι Χίτλερ, Μουσολίνι, Τσάμπερλεν και Νταλαντιέ, αποσοβήθηκε η σύρραξη μεταξύ Γερμανίας και Τσεχοσλοβακίας. Λεπτομέρεια: για την ακρίβεια προσαρτήθηκε η Σουδητία στη Γερμανία των Ναζί - και μάλιστα η όλη συμφωνία δεν είχε παρούσα την Τσεχοσλοβακία! Αφήστε που χρονικά το Μόναχο, προηγήθηκε του συμφώνου Ρίμπεντροπ- Μολότοφ. Αν επίσης θέλουμε να μιλήσουμε σοβαρά για την Ιστορία του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, θα είχε ενδιαφέρον να μας πουν πόσοι από τους σημερινούς ψηφίσαντες στο Ευρωκοινοβούλιο, ανήκουν σε χώρες που τότε συνεργάστηκαν ανοιχτά με τους Ναζί. Επίσης, να μας πουν πόσοι ναζιστές εγκληματίες βρήκαν καταφύγιο ή και στρατολογήθηκαν στις ΗΠΑ μεταπολεμικά, συμμετέχοντας στον ψυχροπολεμικό αγώνα κατά του «ερυθρού κινδύνου».

Ο κομμουνισμός, υπήρξε και παραμένει αντίπαλο κοινωνικοοικονομικό σύστημα του καπιταλισμού. Ο ναζισμός και ο φασισμός είναι εκδοχή του καπιταλισμού. Οσα αμαρτήματα κι αν βαραίνουν τις πρώτες προσπάθειες των λαών για σοσιαλιστική οικοδόμηση καλύτερων κοινωνικών συστημάτων για τον κόσμο, αποτέλεσαν εγχειρήματα με μεγάλα επιτεύγματα. Δεν θα ξεχάσουμε και αυτά που ξέρουμε.