"...Η Ελλάδα δεν ζει πλέον μόνη, σε έναν εχθρικό κόσμο χωρίς συμμάχους, υπό τη συνεχή απειλή εισβολών, σκλαβωμάτων, ερημώσεων. Δεν ζει με τα ιστορικά πάθη που μας χώριζαν σε πατριώτες από τη μια και ξενόδουλους, δωσίλογους, αποστάτες, προδότες από την άλλη, μολονότι σε κάθε κρίση αναδύονται τα παρωχημένα και εμπρηστικά επίθετα που από καταβολής έθνους αποδίδουν οι Ελληνες στους Ελληνες. Ομως εμείς εξακολουθούμε να ρέπουμε σε παρωπιδικές ρήξεις, που οδηγούν σε διαιρετικά απολιθώματα...."

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 27/09/19

ΤΗΣ ΤΑΣΟΥΛΑΣ ΚΑΡΑΣΚΑΚΗ

Σε όλες τις εποχές, μέσα από την ανταλλαγή απόψεων ικανοποιείται η ανάγκη για νέες ιδέες, ανανεωμένη πολιτική φιλοσοφία. Η ομοψυχία δεν αποκλείει την άλλη γνώμη. Η εθνική ενότητα χωράει διαφορές. Ομως εμείς, αντί να αντιληφθούμε το βαθύ «γιατί» τους και να τις διαχειριστούμε με συνεκτικό λόγο και επιχειρήματα, καταλήγουμε πάλι στον διχασμό. Οχι σε γόνιμες αντιπαραθέσεις που φωτίζουν τα μεγάλα ζητήματα, σε πνευματώδεις διαξιφισμούς που βάζουν τα πράγματα στη θέση τους, αλλά σε μέτωπα, για επουσιώδη και ουσιώδη, διαδικτυακά και όχι· παρέες χωρίζονται στα δύο για την Γκρέτα και τα πλεονάσματα, το κυνήγι της αριστείας και το Σύμφωνο Ρίμπεντροπ - Μολότοφ.

Οι περισσότεροι ρητορεύουμε χωρίς επαρκή γνώση και ισχυρό πλέγμα στοιχείων, με βάση τις προκαταλήψεις μας, αυτό που λέγεται από «δικούς» μας, εκείνο που ταιριάζει στην ιδεολογία ή στην ιδιοσυγκρασία μας.

Και δεν είναι μόνο ότι η λυσσαλέα αντίσταση στον διάλογο μειώνει την ικανότητα ακρόασης των άλλων, την εσωτερική εντολή για δράσεις υπέρ του κοινού καλού, ότι αυξάνει τον ναρκισσισμό, την ανοχή στη βία, την κοινωνική αδιαφορία, αλλά και αναπαράγει χονδροειδέστατα στερεότυπα, που κονιορτοποιούν ή προσπερνούν την ουσία των προβλημάτων και μας κάνουν πιο συντηρητικούς.

Η Ελλάδα δεν ζει πλέον μόνη, σε έναν εχθρικό κόσμο χωρίς συμμάχους, υπό τη συνεχή απειλή εισβολών, σκλαβωμάτων, ερημώσεων. Δεν ζει με τα ιστορικά πάθη που μας χώριζαν σε πατριώτες από τη μια και ξενόδουλους, δωσίλογους, αποστάτες, προδότες από την άλλη, μολονότι σε κάθε κρίση αναδύονται τα παρωχημένα και εμπρηστικά επίθετα που από καταβολής έθνους αποδίδουν οι Ελληνες στους Ελληνες. Ομως εμείς εξακολουθούμε να ρέπουμε σε παρωπιδικές ρήξεις, που οδηγούν σε διαιρετικά απολιθώματα.

Οχι ότι δεν υπάρχουν φωνές με σπάνια ακρίβεια νοημάτων, πρότυπα καλής διαχείρισης των κοινών υποθέσεων, αλλά καλύπτονται από την ορμή που διογκώνει τις λέξεις μέχρι εκρήξεως, τον θόρυβο των θεαματικών συγκρούσεων, των αστεϊσμών και των ύβρεων, τον αβασάνιστο εκκωφαντικό λόγο, ο οποίος δεν συνάδει με την έξοδο από τις οδυνηρές παραμέτρους της κρίσης. Ζούμε σε μια νέα πραγματικότητα, η οποία, ενώ δείχνει να προκύπτει ως άθροισμα μεμονωμένων προσπαθειών, στην ουσία οικοδομείται πάνω στο ελληνικό όλον, με τις αντιθέσεις του και τις διαφορετικές ερμηνείες τους. Δεν γεννούν κάτι οι σπασμένες εικόνες. Και μόνο αυτό αν συνειδητοποιούσαμε, τα βάραθρα θα ήταν ασήμαντα, ρηχά.