"...Ο Netanyahu, είναι άλλης ποιότη­τας πολιτικός. Στην Ευρώπη πού ζοϋμε, στην οποία ό όρος εθνι­κισμός χρησιμοποιείται ευθέως πλέον (εκεί φθάσαμε) ώς μομ­φή, δέν μπορούμε καν νά προ­σεγγίσουμε, έτσι πού έχουμε ιδεολογικά φθαρεί, τήν αίσθη­ση εμπιστοσύνης, πού γεννά ό Netanyahu ώς πρόσωπο. Κατά κάποιο τρόπο, όπως καί oi άλλοι μεγάλοι πολιτικοί τοϋ Ισραήλ, ό Netanyahu προσεγγίζει τό Ισρα­ήλ μέ τήν απόλυτα βιωματική έννοια τής προσωπικής απώ­λειας. Στην περίπτωση του τήν απώλεια τοϋ χαρισματικού άδελφοϋ του Jonathan, τοϋ επικε­φαλής (καί μόνου θύματος) της θρυλικής επιχείρησης Entebbe (πού μετά τόν «Πόλεμο τών εξι Ήμερων» συνετέλεσε τά μέγι­στα στην οικοδόμηση της ιδε­ολογίας τής αήττητης ανεξαρ­τησίας τοϋ σύγχρονου Ισραήλ)...."

Από την "ΕΣΤΙΑ"

άλλωστε ό υπότιτλος του Economist απέδιδε σέ αυτόν τόν καταφρονούμενο Βασιλέα την ϋπατη προσβολή τοϋ εύρω-λεξιλογίου: ένας σύγχρονος «λαϊκιστής»!

Ε ναί, ό Netanyahu αποτε­λεί εφιάλτη γιά τίς ευρωπαϊκές «ελίτ». Γιατί ό όρος «λαϊκισμός», όπως εχω ξαναγράψει, αποτελεί στην πραγματικότητα όργουελική newspeak, ηθελημένη δηλα­δή άξιακή αντιστροφή καί δαιμονοποίηση τοϋ αυτονόητου. Καί τό αυτονόητο είναι οτι στίς δυτικές δημοκρατίες η πολιτι­κή οφείλει νά κρίνεται τελεολο­γικά, άπό τά καλά ή τά κακά της αποτελέσματα -στην ευημερία, στην ελευθερία καί στην ασφά­λεια μας. Καί ό «λαϊκισμός», ως μομφή, συνιστά στην Ευρώπη πού ζοϋμε newspeak, ακριβώς γιατί αντιστρέφει καί δαιμονοποιεΐ τό αυτονόητο. Γιατί τελι­κά «λαϊκιστής» θεωρείται ό πο­λιτικός, που κάνει κριτήριο επι­τυχίας της πολιτικής τήν επιδο­κιμασία τών πολιτών, δηλαδή τό αυτονόητο καί έτσι τελικά μεμφόμενοι τό αύτονόητο νομιμο­ποιούμε ενα πολιτικό τρελοκο­μείο. Εντός τοΰ τρελοκομεί­ου αύτοϋ τά μονίμως αρνητικά οικονομικά αποτελέσματα βα­φτίζονται «μεταρρυθμίσεις» καί οι λογικοί άνθρωποι πού ζητούν λίγη περισσότερη ευημερία στή ζωή τους καί οι ελάχιστοι, πολι­τικοί, πού τολμούν νά τους υπο­στηρίξουν, δαιμονοποιοΰνται ως «λαϊκιστές ». Οπως, αναλόγως, όσοι ζητούν περισσότερη ασφά­λεια καί λιγότερη μετανάστευ­ση δαιμονοποιοϋνται ώς «φασί­στες» καί όσοι ζητούν περισσό­τερη δημοκρατία, αντί αποφάσε­ων, πού λαμβάνουν έξω-εθνικοί οργανισμοί καί πολιτικοί, δαι­μονοποιοϋνται ώς  «εύρωσκεπτικιστές»."Ετσι, εντός αύτοϋ τοϋ πλαισίου, ευλόγως αποδί­δεται σέ έναν πολιτικό όπως ο Netanyahu η ύπατη προσβολή τοϋ «λαϊκιστή».

Όμως η ισχύς της προσβολής κρατεί μόνον εντός τής όργουελικής newspeak της Ευρώπης πού ζοϋμε, πού έτσι (μόνη) τήν εννο­εί. Στό Ισραήλ καί αντιστοίχως καί σέ άλλες χώρες, πού κυβερ­νούν υποτιθέμενοι «λαϊκιστές» (τύπου Trump, Duterte, Putin, Orban καί όψίμως Salvini), τό κριτήριο τοϋ πολιτικώς αυτονόητου έχει επιστρέψει. Ετσι θά ήταν πραγ­ματικά παράδοξο ό «λαϊκιστής» Netanyahu νά καταψηφιστεί. Για­τί τά δέκα χρόνια πού κυβερνάει εξασφάλισε καί μέ τό παραπάνω τό αυτονόητο. 

• Πρώτον, οικονο­μικά -τό Ισραήλ περνά μιά επο­χή χρυσής οικονομικής ανάπτυ­ξης μέ έμφαση σέ αυτά πού θά διαρκέσουν, τήν ψηφιακή καί ρομποτική καινοτομία, τήν βιο­τεχνολογία, τήν παροχή υπηρε­σιών (ιδίως στον χώρο της υγεί­ας), πού τό καθιστούν διεθνή προορισμό πρώτης γραμμής. 
• Δεύτερον, διπλωματικά καί  αμυ­ντικά. Περιβαλλόμενο άπό ορκι­σμένους εχθρούς καί μή μπορώ­ντας νά προσβλέπει στην στήρι­ξη μιας Ίσλαμόδουλης Ευρώπης, πού εξακολουθεί νά υποστηρί­ζει, αντί ενός δυτικού καί δημο­κρατικού κράτους όπως τό Ισρα­ήλ, τό όποιο θά οφείλε νά θεωρεί «αδελφό» καί ώς πρώτη γραμμή αμύνης απέναντι στον ισλαμι­κό φονταμενταλισμό, αντιδημο­κρατικά κράτη καί μορφώματα, παντελώς ασύμβατα μέ τίς δυτι­κές αξίες, όπως τό Ιράν καί τήν Παλαιστινιακή Αρχή, τό 'Ισρα­ήλ τοϋ Netanyahu αισθάνεται πε­ρισσότερο ασφαλές άπό ποτέ. 

Δέν έδωσε «χώρο γιά νά κερδί­σει χρόνο», όπως έλεγε κάπο­τε ό Russell, αντίθετα επέμεινε πεισματικά στά κεκτημένα, καί ή εκλογή Trump λειτούργησε τε­λικά καταλύτης -μέ τήν αναγνώ­ριση τής Ιερουσαλήμ ώς πρω­τεύουσας, μέ τήν αναγνώριση της κυριαρχίας στά υψίπεδα τοϋ Γκολάν, μέ τήν αποδυνάμωση τής λεοντείας συμφωνίας υπο­τιθέμενου έλεγχου τοϋ πυρη­νικού προγράμματος τοϋ Ιράν, ή οποία στην πραγματικότητα βόλευε μόνο τό καθεστώς καί κάποιες γερμανικές εταιρείες. Ευημερία. Ασφάλεια. Εθνική δι­καίωση."Αν αυτά αποτελούν «λαϊκισμό» τότε δηλώνω ένθερμος υποστηρικτής του!

Άλλά τελικά, έκτός άπό τά απτά, στην πολιτική μετράνε καί τά λιγότερο απτά. Γιατί μπο­ρεί, ελλείψει σοβαρής πολιτικής αντιπρότασης, ό Netanyahu νά πολεμήθηκε μέ φαιδρές 

κατη­γορίες γιά «διαφθορά (ακόμα καί ό κύριος αντίπαλος του Στρατη­γός Gantz αναγκαστικά προσέγ­γισε σέ επίπεδο θέσεων, λόγω τής επιτυχίας του, τόν Netanyahu μετακινώντας ολόκληρο τό πολι­τικό σύστημα τοϋ Ισραήλ προς τά δεξιά), όμως τελικά ή
ολι­τική, εκτός τών απτών, κρίνε­ται καί μέ ορούς εμπιστοσύ­νης. Είναι αυτό πού λείπει στην Ελλάδα, στην οποία κάποιοι πο­λιτικοί θεωρούν τό ξεπούλημα τοϋ ονόματος τής Μακεδονίας επίλυση «εκκρεμότητας» καί κά­ποιοι άλλοι τήν οικονομική εξα­θλίωση της χώρας αποδεκτό «τί­μημα» γιά νά μείνουμε στον «πυ­ρήνα τής Ευρώπης».

Πολύ απλά ό Netanyahu, είναι άλλης ποιότη­τας πολιτικός. Στην Ευρώπη πού ζοϋμε, στην οποία ό όρος εθνι­κισμός χρησιμοποιείται ευθέως πλέον (εκεί φθάσαμε) ώς μομ­φή, δέν μπορούμε καν νά προ­σεγγίσουμε, έτσι πού έχουμε ιδεολογικά φθαρεί, τήν αίσθη­ση εμπιστοσύνης, πού γεννά ό Netanyahu ώς πρόσωπο. Κατά κάποιο τρόπο, όπως καί oi άλλοι μεγάλοι πολιτικοί τοϋ Ισραήλ, ό Netanyahu προσεγγίζει τό Ισρα­ήλ μέ τήν απόλυτα βιωματική έννοια τής προσωπικής απώ­λειας. Στην περίπτωση του τήν απώλεια τοϋ χαρισματικού άδελφοϋ του Jonathan, τοϋ επικε­φαλής (καί μόνου θύματος) της θρυλικής επιχείρησης Entebbe (πού μετά τόν «Πόλεμο τών εξι Ήμερων» συνετέλεσε τά μέγι­στα στην οικοδόμηση της ιδε­ολογίας τής αήττητης ανεξαρ­τησίας τοϋ σύγχρονου Ισραήλ). Έάν διαβάσει κανείς τήν αλλη­λογραφία τών δύο αδελφών σέ νεαρή ηλικία, θά νομίζει οτι βρί­σκεται σέ άλλο πλανήτη, τέτοιο είναι τό υψηλό αίσθημα πατριω­τικής ευθύνης. Πολύ απλά, στό Economist, δέν έχουν καταλάβει. Δέν είναι Βασιλιάς. Είναι αυτο­κράτορας μάλλον! Κατανοητόν;

*Πολιτικός Επιστήμων, Πανεπ. Cambridge