"...Η τοποθέτηση διευκρινιστικών πινακίδων στις βάσεις κακέκτυπων αντιγράφων ιστορικών προσώπων της ελληνικής Μακεδονίας από το καθεστώς Γκρουέφσκι, που μαρτυρούν σφετερισμό της ιστορίας της ελληνικής Μακεδονίας, δεν είναι αρκετή. Προτιμότερο και επιβαλλόμενο η άμεση αφαίρεση, που θα πιστοποιεί, μεταξύ άλλων, και αναγνώριση της ιστορικής αλήθειας μεταξύ των δύο λαών...."

ΟΙ ΚΗΠΟΥΡΟΙ ΤΗΣ "ΑΥΓΗΣ", 1.810 (409)

"Η ΑΥΓΗ", 26/04/19

Του Χρήστου Θ. Μπότζιου*

Όσοι ασχολούνται επαγγελματικά με την Ιστορία, και ιδιαίτερα τη διπλωματική, γνωρίζουν καλά ότι οι διμερείς ή πολυμερείς συμφωνίες που συνάπτονται μεταξύ δύο ή περισσοτέρων χωρών συνήθως δεν παράγουν άμεσα αποτελέσματα. Κρίνονται δε από την εφαρμογή τους στην πράξη και με το πέρασμα του χρόνου. Βασικός κανόνας της επιτυχίας ή αποτυχίας είναι να μην είναι μονομερείς, δηλαδή να ωφελούν μόνο μία πλευρά, όπως συμβαίνει με τις συνθήκες ειρήνης που επιβάλλονται από τους νικητές στους ηττημένους. O χρόνος αποδεικνύει τη χρησιμότητα και την ορθότητά τους ή το αντίθετο.

Αυτό ασφαλώς ισχύει και για τη Συμφωνία των Πρεσπών, που υπεγράφη στις 18 Ιουνίου 2018. Ποία ήταν η λογική ή ratio της υπογραφής της; Ασφαλώς η εύρεση λύσης στο θέμα της ονομασίας της γειτονικής χώρας, που εκτός της συμβολής στην ομαλοποίηση των σχέσεων μεταξύ των δύο χωρών υπαγορεύεται και από την Ενδιάμεση Συμφωνία (Interim Accord) του 1995, με διαμεσολαβητή μάλιστα τον προσωπικό απεσταλμένο του γ.γ. των Ην. Εθνών Μάθιου Νίμιτς.

Επί είκοσι συναπτά χρόνια Ελλάδα και ΠΓΔΜ (FYROM) διαπραγματεύονταν διά ειδικών απεσταλμένων, χωρίς αποτέλεσμα. Αυθόρμητο και λογικό το ερώτημα: Αν η Ελλάδα ήταν αντίθετη σε μια σύνθετη ονομασία που θα περιείχε το όνομα «Μακεδονία», γιατί οι τότε ελληνικές κυβερνήσεις δεν κατήγγειλαν την Ενδιάμεση Συμφωνία και δεν αποσύρθηκαν από τις διαπραγματεύσεις; Ένα ερώτημα καίριας σημασίας που χρήζει απαντήσεων.

Η πρωθυπουργική επίσκεψη στα Σκόπια επιβεβαίωσε τη σημασία της Συμφωνίας των Πρεσπών με την υπογραφή σημαντικών διμερών συμφωνιών σε ένα ευρύ φάσμα θεματικών που μπορεί να αλλάξουν άρδην το επίπεδο των διμερών σχέσεων, αλλά και ευρύτερα μεταξύ των χωρών της Βαλκανικής.

Συγκεκριμένα, σε πολιτικό επίπεδο, πέραν της αναβάθμισης των διπλωματικών σχέσεων σε επίπεδο πρεσβειών αντί του υποβαθμισμένου των γραφείων συνδέσμου (Liaison Offices) που ίσχυε μέχρι τώρα, αποφασίστηκαν ευρύτερες πολυμερείς συνεργασίες με τη συμμετοχή -πέραν ασφαλώς της Ελλάδας και της Βόρειας Μακεδονίας- των Βουλγαρίας, Σερβίας και Αλβανίας, γεγονός που διευρύνει τη συνεργασία μεταξύ των χωρών της περιοχής και συμβάλλει στην ευρωπαϊκή τους προοπτική.

Σημαντική είναι και η ανάληψη από την Ελλάδα του ελέγχου του εναερίου χώρου της Βόρειας Μακεδονίας, που επιβεβαιώνει το κλίμα εμπιστοσύνης που δημιουργείται μεταξύ των δύο χωρών, ενώ, συγχρόνως, αποκλείει από την περιοχή τη διείσδυση της Τουρκίας. Πλέον απτά είναι τα αποτελέσματά της στον εμπορικό και οικονομικό τομέα με τη λήψη αποφάσεων για προώθηση και υπογραφή διμερών συμφωνιών, όπως αποφυγής διπλής φορολογίας, τελωνειακής και οικονομικής συνεργασίας.

Στο πλαίσιο αυτό, σημαντικός θα είναι ο ρόλος των λιμένων της Θεσσαλονίκης και του Πειραιά, όπου θα καταλήγει η σιδηροδρομική διασύνδεση Θεσσαλονίκης, Σκοπίων, Βελιγραδίου. Στο πνεύμα της Συμφωνίας των Πρεσπών, ιδιαίτερης σημασίας είναι και οι αποφάσεις που ελήφθησαν για το θέμα των εμπορικών σημάτων, με τη σύσταση διεθνούς ομάδας ειδικών με την παρουσία εκπροσώπων των δύο χωρών για γεωργικά και άλλα προϊόντα που σήμερα προκαλούν αρκετή σύγχυση. Σημαντική και η συμφωνία για τη σύσταση Μεικτής Διεπιστημονικής Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων που θα επιληφθεί θεμάτων που άπτονται της ιστορικής και πολιτιστικής κληρονομιάς των δύο χωρών.

Προσωπική μας άποψη είναι ότι η τοποθέτηση διευκρινιστικών πινακίδων στις βάσεις κακέκτυπων αντιγράφων ιστορικών προσώπων της ελληνικής Μακεδονίας από το καθεστώς Γκρουέφσκι, που μαρτυρούν σφετερισμό της ιστορίας της ελληνικής Μακεδονίας, δεν είναι αρκετή. Προτιμότερο και επιβαλλόμενο η άμεση αφαίρεση, που θα πιστοποιεί, μεταξύ άλλων, και αναγνώριση της ιστορικής αλήθειας μεταξύ των δύο λαών.

Η μακραίωνη υποταγή των λαών της Βαλκανικής στους Οθωμανούς Τούρκους κληροδότησε, εκτός της υστέρησης στον πολιτικό, πολιτιστικό και οικονομικό τομέα έναντι των άλλων ευρωπαϊκών λαών, και φυλετικές, πολιτιστικές και εδαφικές μεταξύ τους διαφορές. Η Συμφωνία των Πρεσπών και η πρόσφατη ελληνοσκοπιανή συνεργασία, αποτέλεσμα της πρωθυπουργικής επίσημης επίσκεψης στα Σκόπια, ελπίζεται να συμβάλει αποφασιστικά ώστε τα Βαλκάνια να αποβάλουν τον χαρακτηρισμό που τους έχει προσδοθεί ως “πυριτιδαποθήκης της Ευρώπης”. Πιστεύω να το αξίζουν.

* Ο Χρήστος Θ. Μπότζιος είναι πρέσβης ε.τ.

....Και το σχόλιο του Στρατηγού ε.α. Μιχ. Κωσταράκου με αφορμή την ομιλία του ΥΕΘΑ 

Ευάγ. Αποστολάκη προς τους άνδρες της ΕΛΔΥΚΟ 

"Περίεργες και ανεπίτρεπτες δηλώσεις του ΥΕΘΑ στο Κόσοβο"

Πραγματικά με εξέπληξε η ομιλία του ΥΕΘΑ κ. Αποστολάκη στην Ελληνική Δύναμη στο Κόσοβο (ΕΛΔΥΚΟ). Και δυστυχώς με φόβισε και πάλι. Αν δεν ήξερα την διαδρομή του, θα έπαιρνα όρκο ότι ο κ. ΥΕΘΑ δεν υπήρξε ποτέ Αξκος του ΠΝ ή ότι δεν ανήκε ποτέ στις Ένοπλες Δυνάμεις. Παραθέτω παρακάτω ένα ανατριχιαστικό απόσπασμα.

«Εμείς, πρέπει να καταλάβουμε ένα πράγμα, τουλάχιστον οι Ένοπλες Δυνάμεις, ανεξαρτήτως από το ποια είναι η άποψή μας για κάποια θέματα, είμαστε στρατιώτες και είμαστε συντεταγμένο τμήμα της Κυβέρνησης, της όποιας Κυβέρνησης. Είμαστε, λοιπόν, υποχρεωμένοι, είτε συμφωνούμε, είτε διαφωνούμε, είτε έχουμε διαφορετική άποψη, να υποστηρίζουμε αυτά που αποφασίζονται και αυτά που το κράτος και η Κυβέρνηση θεωρούν ότι συμφέρουν το Έθνος. Έτσι, λοιπόν, κινούμαστε και δεν το κάνουμε ούτε με το στανιό, ούτε γιατί μας αναγκάζει κανείς, το κάνουμε γιατί, όπως είπαμε, είμαστε στρατιώτες και έτσι έχουμε μάθει.»

Δεν έχω ξανακούσει ποτέ ΥΕΘΑ ή ΑΓΕΕΘΑ να παροτρύνει το προσωπικό να στηρίξει τις όποιες κυβερνητικές επιλογές γιατί «έτσι έχουμε μάθει». Ούτε έχω ξανακούσει ΥΕΘΑ ή ΑΓΕΕΘΑ να υπενθυμίζει στους πρώην συναδέλφους του το συνταγματικό τους καθήκον. Με ένα «παρακλητικό», δήθεν ευγενικό, και παραπλανητικά «πολιτισμένο» τρόπο. Είμαι πραγματικά εμβρόντητος. Θα δικαιολογούσα κάποιες από αυτές τις εκφράσεις μόνο αν ο κ. Αποστολάκης δεν είχε ορκιστεί πριν από 43 χρόνια: «Υπακοήν εις το Σύνταγμα, τους Νόμους και τα Ψηφίσματα του Κράτους». Στην Ελλάδα, όπως όλοι οφείλουμε να γνωρίζουμε, όποιος το παραβαίνει αυτό δεν είναι «κακομαθημένος», αλλά «επίορκος».

Το ακροατήριο του κ. Αποστολάκη όμως, όπως και όλοι οι Έλληνες στρατιωτικοί, ξέρουν πολύ καλά τι ορκίστηκαν να εφαρμόζουν και να τηρούν. Και το τηρούν τα τελευταία 45 χρόνια. Κατά τρόπο απόλυτο, που τους εξασφαλίζει την αγάπη, την προτίμηση και το σεβασμό του ελληνικού λαού στον υπερθετικό βαθμό. Και όλες οι κυβερνήσεις μέχρι τώρα φρόντισαν, και κατόρθωσαν με επιτυχία, να κρατήσουν τις ΕΔ μακριά από την πολιτική. Ο ΣΥΡΙΖΑ, κατά τη γνώμη μου, με τη αμέριστη βοήθεια του κ. Αποστολάκη και με τις πολιτικές θέσεις που αυτός πήρε σε εθνικά θέματα, προσπαθεί αυτό να το αλλάξει, να το υποσκάψει, εμπλέκοντας σταδιακά με έναν «υφέρποντα» τρόπο τις ΕΔ στο πολιτικό παιγνίδι. Κι αν δεν καταφέρει να διατηρήσει την παρούσα Κυβέρνηση στην εξουσία, τουλάχιστον να υποσκάψει ακόμα έναν πυλώνα της ελληνικής κοινωνίας.

Ίσως εκεί να αποβλέπει και η συνέχεια της ομιλίας του:

«Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να πω πολλά πράγματα σε αυτή την κατεύθυνση (αναφέρεται στη Βόρεια Μακεδονία και τη Συμφωνία των Πρεσπών), αλλά επειδή διάφορα λέγονται, διάφορα ακούγονται, πέφτει πολύ δηλητήριο σε όλη αυτή την υπόθεση, δηλαδή έχουμε χωριστεί σε πολύ πατριώτες και σε λιγότερο πατριώτες, δεν υπάρχουν αυτά τα πράγματα, δεν υπάρχουν Έλληνες που δεν αγαπάνε την Ελλάδα, δεν υπάρχουν άνθρωποι που δεν θέλουν το καλό αυτού του τόπου. Άλλοι το εκφράζουν έντονα και άλλοι λιγότερο έντονα. Η ουσία είναι ότι όλοι είμαστε εδώ για να προασπίσουμε και να υποστηρίξουμε τα συμφέροντα της Ελλάδας, όποια είναι αυτά. Επομένως, εδώ, προσωπικές απόψεις και θεωρίες παράξενες δεν χωράνε.»

Φοβάμαι ότι ο κ. Αποστολάκης κάτι έχει καταλάβει λάθος στον ρόλο, του αλλά και σε ολόκληρη αυτή την ιστορία του «ξεπουλήματος» της Μακεδονίας. Δεν έχουμε χωριστεί σε «πατριώτες» και «λιγότερο πατριώτες», αλλά σε αυτούς που ξεπούλησαν χωρίς λόγο την γλώσσα, την εθνότητα και την ταυτότητα της Μακεδονίας και σε εκείνους οι οποίοι είναι εναντίον αυτής της μειοδοτικής πολιτικής. Το όλο θέμα όμως δεν αφορά τις ΕΔ. Από τη στιγμή που ο κ. Αποστολάκης και οι φίλοι του στο ΣΥΡΙΖΑ έκαναν την πολιτική τους νόμο του Κράτους με ψηφοφορία στην Βουλή, οι ΕΔ δεν έχουν άλλη επιλογή από την υπακοή, όπως επιτάσσει ο όρκος τους. Και είμαι απόλυτα σίγουρος ότι την άποψη αυτή τη συμμερίζεται με απόλυτο τρόπο το σύνολο του προσωπικού των ΕΔ.

Τα μέλη όμως των ΕΔ, έχουν και προσωπικές απόψεις. Και οφείλουν να έχουν, ως νοήμονες και υπεύθυνοι πολίτες αυτής της δημοκρατικής χώρας, και έχουν και το δικαίωμα να εκφράζουν αυτές τους τις απόψεις δια της ψήφου τους. Και προφανώς αυτό φοβάται και προσπαθεί να επηρεάσει ο κ. Αποστολάκης. Την ψήφο των ανθρώπων αυτών που (σε όλα τα μέρη της Ελλάδος ή όπου αλλού υπηρετούν μέλη των ΕΔ) τον ακούνε σιωπηλοί και ανέκφραστοι, χωρίς να αντιδρούν, δεμένοι με τα δεσμά της πειθαρχίας.

Ολοκληρώνοντας θεωρώ ότι η ομιλία του κ. Αποστολάκη είναι λανθασμένη, αντιδεοντολογική και συνιστά προσβολή για τα στελέχη των ΕΔ, γιατί κατά την γνώμη μου περιέχει περίεργα πολιτικά κίνητρα. Εύχομαι τα κίνητρα του κ. ΥΕΘΑ να είναι μόνο ψηφοθηρικά και να μην αποτελούν το προοίμιο ενός περίεργου αφηγήματος που συνέλαβαν οι «σύμβουλοι» στο Μαξίμου, επιχειρώντας να εμπλέξουν τις ΕΔ σε καταστάσεις «περίεργες» και «θεωρίες παράξενες», όπως περιέγραψε ο κ. Αποστολάκης.

Εκτός βέβαια και εάν η κίνησή του αυτή πηγάζει από μια εσωτερική ανάγκη να βρει ο ίδιος άλλοθι για τη στάση του και να πείσει το προσωπικό του οποίου προΐσταται, ότι οι πράξεις του δικαιολογούνται από την ιδιότητά του ως στρατιώτης, από την απαίτηση υπακοής. Είναι άραγε τύψεις ή επιδιώκει την παραπλάνησή τους; Όποια κι αν είναι τα βαθύτερα αίτια, πρέπει κάποιος να εξηγήσει στον κ. Αποστολάκη ότι «στρατιώτης» έπαψε να είναι από την ημέρα που αποποιήθηκε το αξίωμα του ΑΓΕΕΘΑ για να διοριστεί ΥΕΘΑ. Και ως πολιτικό πρόσωπο πλέον, δεν περιορίζεται από τον όρκο του στρατιωτικού. Και δεν είναι πλέον υποχρεωμένος «είτε συμφωνεί, είτε διαφωνεί, είτε έχει διαφορετική άποψη, να υποστηρίζει αυτά που αποφασίζονται και αυτά που το κράτος και η Κυβέρνηση θεωρούν ότι συμφέρουν το Έθνος». Διότι πλέον είναι και «κράτος» και «Κυβέρνηση». Ιδιαίτερα δε, δεν είναι υποχρεωμένος να πράττει τα ανωτέρω, καθώς δεν οφείλει υποταγή στο Κόμμα, από τη στιγμή που δεν είναι εκλεγμένος. Ή μήπως, οφείλει υποταγή;

Σε κάθε περίπτωση, ας αφήσουμε τις ΕΔ στην ησυχία τους. Τις χρειαζόμαστε κάθε μέρα και περισσότερο.