"...Σωστό ή λάθος, το γαβρόγλειο εκπαιδευτικό σχέδιο επιβλήθηκε με αυτούς τους τρόπους: συγκεντρωτισμός υπέρ του υπουργείου· χλευασμός και αποκλεισμός της διαφωνίας· ευκαιριακή νομοθέτηση με πελατειακές τροπολογίες της τελευταίας στιγμής. Και όλα αυτά με αυτουργό ένα κυβερνητικό στέλεχος που δεν έχει καν ίδιον εκλογικό συμφέρον – που έχει ανακοινώσει ότι δεν σκοπεύει να επιδιώξει τη συνέχιση της πολιτικής του σταδιοδρομίας. Κάποιες φιλοκυβερνητικές φωνές λένε ότι το ζήτημα Πολάκη πήρε δυσανάλογες διαστάσεις. Οντως, ο Πολάκης προσφέρεται για μαύρη φαντασμαγορία. Προσφέρεται για εύκολο σκανδαλισμό. Είναι όμως, λόγω της εγγενούς υπερβολής του, εξίσου εύκολο να τον παρουσιάζει κανείς σαν μοναχικό αντιπαράδειγμα – σαν όχι και τόσο αντιπροσωπευτικό και μάλλον άσχετο, όπως έλεγαν, με το «ήθος του ΣΥΡΙΖΑ». Αν υπάρχει τέτοιο συλλογικό ήθος, πού αλλού πρέπει να το αναζητήσει κάποιος, παρά στο Κοινοβούλιο; Πού αλλού παρά στην αυταρέσκεια ενός κλειστού συστήματος που δεν αναζητεί συναίνεση ούτε όταν εγκαθιστά νέο τοπίο στα πανεπιστήμια; Ο Γαβρόγλου δεν είναι από τα Σφακιά. Ο πολακισμός του είναι χωρίς αψάδα...."

Από την  "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", και...

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 25/04/19

....από την "ΕΣΤΙΑ", και...

"ΕΣΤΙΑ", 25/04/19

"ΤΑ ΝΕΑ", 25/04/19

...από "ΤΑ ΝΕΑ"

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ

ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ ΓΑΒΡΟΓΛΟΥ
Κάθε πόλη και πανεπιστήμιο, κάθε χωριό και τμήμα πανεπιστημιακών σπουδών. Ο Κώστας Γαβρόγλου δεν είναι απλώς ο αλλοπρόσαλλος κατασκευαστής ενός υδροκέφαλου νόμου για την παιδεία, ενός ακατάστατου κατασκευάσματος που θυμίζει την ακαταστασία του γραφείου του - την είχαμε θαυμάσει παλιότερα, όταν είχαν εισβάλει εκεί διαμαρτυρόμενοι φοιτητές, νεαροί επίδοξοι πολιτικοί δηλαδή, με κάμερες.


Ο Γαβρόγλου είναι ο άνθρωπος που ολοκληρώνει την καταστροφή την οποία επέφερε η σταδιακή κατεδάφιση του νόμου Διαμαντοπούλου. Στην ουσία, καθηλώνει την παιδεία στην ελληνική πεπατημένη. Το σχολείο, αντί να είναι αυτόνομη εκπαιδευτική βαθμίδα, είναι ένας μηχανισμός παραγωγής «παπαγάλων» που απομνημονεύουν με ορίζοντα τις εξετάσεις. Και το πανεπιστήμιο, αποκομμένο από τις ανάγκες της παραγωγής, αδιάφορο για την κατεύθυνση της οικονομίας και την πορεία της χώρας, παίζει τον ρόλο που έπαιζαν παλιότερα οι στρατώνες: είναι ένας μηχανισμός ρουσφετιού. Αιμοδοτεί δηλαδή τοπικές κοινωνίες, εισοδηματίες που διαθέτουν ακίνητα και βρίσκουν ενοικιαστές, καταστηματάρχες σε τομείς όπως τα αναψυκτήρια και η εστίαση. Ολα αυτά, υπό τον στενό εναγκαλισμό συμφερόντων του πανεπιστημιακού συντεχνιασμού και της κομματοκρατίας. Οι όποιες εξαιρέσεις, απλώς, οφείλονται σε μεμονωμένες περιπτώσεις, σχολές, καθηγητές και φοιτητές που δεν αντέχουν τη μετριότητα και προσπαθούν με δικές τους δυνάμεις να ξεχωρίσουν και να διακριθούν εν μέσω ενός περιρρέοντος χυλού.

Ο χυλός αυτός ομογενοποιείται με γοργούς ρυθμούς. Σ' αυτό συμβάλλει και η κατάργηση, συνολικά, της τεχνικής εκπαίδευσης, είτε με τη συγχώνευση ΤΕΙ και υφιστάμενων πανεπιστημιακών μονάδων είτε με την ανωτατοποίηση ΤΕΙ. Στην ουσία, δηλαδή, ο νόμος Γαβρόγλου αφαιρεί από την αγορά εργασίας εξειδικευμένο προσωπικό με υψηλές τεχνικές δεξιότητες και προσθέτει πτυχιούχους πανεπιστημίου, το πτυχίο των οποίων μπορεί να προσθέσει μόρια στη διεκδίκηση εκ μέρους τους μιας θέσης στο Δημόσιο. Προσθέτει δηλαδή μονάδες στη στρατηγικά κρίσιμη κατηγορία των αδιόριστων πτυχιούχων.



Από την εποχή του ανεκδιήγητου καραμανλικού νεοδημοκράτη Ευριπίδη Στυλιανίδη (περιώνυμος, μεταξύ άλλων, για το βιβλίο του «Ολα είναι θέμα παιδείας», το οποίο δεν είχε ούτε μια λέξη δική του, περιείχε όμως αποκλειστικά διάφορα διατάγματα που είχε εκδώσει το υπουργείο του!) έως σήμερα, με εξαίρεση μόνο την περίπτωση της Αννας Διαμαντοπούλου, μια κοινή συνισταμένη ενώνει τη στάση των πολιτικά υπεύθυνων για την παιδεία: η απόλυτη άγνοια ή η απόλυτη αδιαφορία για τον πιο κρίσιμο τομέα που θα καθορίσει το μέλλον της χώρας. Ο Κώστας Γαβρόγλου υπέγραψε τη συνέχιση της εκπαιδευτικής καταστροφής.