"...Αυτός ήταν ο Αντώνης: Πολυσήμαντος ,Νομικός, με καθολική και διακλαδική γνώση της νομικής επιστήμης,.Πανεπιστημιακός δάσκαλος στο ποινικό δίκαιο, Δικηγόρος με την ιδεώδη σημασία της λέξης, δηλαδή λειτουργός της Δικαιοσύνης και υπερασπιστής δικαιωμάτων, με την ίδια άνεση στα ανώτατα δικαστήρια και στα δικαστήρια της ουσίας., με την ίδια άνεση στο Συμβούλιο της Επικρατείας και στα ποινικά ακροατήρια, Ενεργός πολίτης και υπό την ιδιότητα αυτή φύλακας των θεσμών και ιδίως της ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης, Αγωνιστής και Παραστάτης της Δημοκρατίας και του κράτους δικαίου., όχι στα εύκολα του μεταπολιτευτικού ενθουσιασμού, αλλά στα δύσκολα της δικτατορίας, όταν αυτός, ένας νέος δικηγόρος μόλις 26 ετών, έδωσε τη δικανική μάχη για τους δημοκρατικούς φοιτητικούς συλλόγους και τη μορφοποίηση του αντιδικτατορικού φοιτητικού κινήματος...."

Επικήδεια ομιλία από τον Ευάγγελο Βενιζέλο
Ο Αντώνης αντιμετώπισε τη μάχη απέναντι στην αρρώστια και το θάνατο με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο αντιμετώπισε όλες τις μεγάλες προκλήσεις της ζωής του.

Με βελούδινη ισχύ.

Μειλίχιος, ευγενής, σχεδόν στωικός αλλά αταλάντευτος.

Δεν άλλαξε τις προτεραιότητές του. Απλώς επιτάχυνε για να προλάβει.

Συνέχισε τη δραστηριότητα στο Λασίθι για να πει με τον τρόπο του σε όλους τους πατριώτες του πόσο δικούς του τους ένιωθε και πόσο σημαντικό ήταν γιαυτόν να τους εκπροσωπήσει στην επόμενη Βουλή. Του το χρωστούσε αυτό και η Δημοκρατική Παράταξη και ο τόπος. Και θα το έκανε με τον καλύτερο τρόπο. Τον πιο έντιμο και αγωνιστικό.

Συνέχισε όλη αυτή την περίοδο της δοκιμασίας την προσφορά του στη Δημοκρατική Παράταξη, χαρίζοντας πρόθυμα πάντα και γενναιόδωρα τις γνώσεις, την εμπειρία και το κύρος του.

Συνέχισε μέχρι την τελευταία στιγμή την πανοπτική παρακολούθηση και τον σχολιασμό των πολιτικών, οικονομικών και θεσμικών εξελίξεων με τη διεισδυτικότητα του διανοουμένου και τη στόφα του πολιτικού.

Κυρίως όμως έδωσε μάχη με το χρόνο για να προλάβει να κρατήσει στα χέρια του, το τελευταίο δυστυχώς βιβλίο του, την ολοκληρωμένη ανάλυσή του για τη μεταπολίτευση, την κρίση και την κρίση μέσα στην κρίση που ζει ο τόπος τα τελευταία τέσσερα και πλέον χρόνια. Την προσπάθεια να σωθεί ο τόπος από την ασύντακτη χρεοκοπία και την εθνική ανευθυνότητα του αντιμνημονιακου λαϊκισμού.

Αυτός ήταν ο Αντώνης. Πολυσήμαντος .

Νομικός, με καθολική και διακλαδική γνώση της νομικής επιστήμης.

Πανεπιστημιακός δάσκαλος στο ποινικό δίκαιο.

Δικηγόρος με την ιδεώδη σημασία της λέξης, δηλαδή λειτουργός της Δικαιοσύνης και υπερασπιστής δικαιωμάτων.

Με την ίδια άνεση στα ανώτατα δικαστήρια και στα δικαστήρια της ουσίας. Με την ίδια άνεση στο Συμβούλιο της Επικρατείας και στα ποινικά ακροατήρια

Ενεργός πολίτης και υπό την ιδιότητα αυτή φύλακας των θεσμών και ιδίως της ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης.

Αγωνιστής και Παραστάτης της Δημοκρατίας και του κράτους δικαίου.

Όχι στα εύκολα του μεταπολιτευτικού ενθουσιασμού, αλλά στα δύσκολα της δικτατορίας, όταν αυτός, ένας νέος δικηγόρος μόλις 26 ετών, έδωσε τη δικανική μάχη για τους δημοκρατικούς φοιτητικούς συλλόγους και τη μορφοποίηση του αντιδικτατορικού φοιτητικού κινήματος.

Για να καταστεί δεσμώτης της χούντας και στόχος των βασανιστών της.

Η σχέση του με τη Δημοκρατική Παράταξη, με το ΠΑΣΟΚ, τώρα με το ΚΙΝΑΛ ήταν γενετική.

Ήταν ταυτισμένος, πιστός, κριτικός αλλά πειθαρχημένος.

Κορυφαία στιγμή ήταν το «βρώμικο 1989» , η καθοριστική συμμετοχή του στην ολιγομελή ομάδα υπεράσπισης της αλήθειας, υπερασπιστής της τιμής του Ανδρέα Παπανδρέου και της παράταξης. Όταν πολλοί ήσαν εκείνοι που σιωπούσαν ή κρατούσαν αποστάσεις ασφαλείας.

Το δε βιβλίο του για τη δίκη των δικών στο Ειδικό Δικαστήριο είναι μια πολύτιμη ιστορική μαρτυρία. Βιωματική και τεκμηριωμένη ταυτόχρονα.

Ήταν φυσικό ο Ανδρέας να τον έχει δίπλα του στην τελευταία κυβέρνηση του ως νομικό σύμβουλο και προϊστάμενο του νομικού γραφείου του Πρωθυπουργού. Όλοι οι σημαντικοί νόμοι της περιόδου και όλα τα μεγάλα έργα υποδομών που ξεκίνησαν τότε φέρουν τη σφραγίδα της νομικής του κατάρτισης, επιμέλειας και ευρηματικότητας.

Ο Αντώνης ήταν όμως πρωτίστως ένας τρυφερός και ευαίσθητος άνθρωπος.

Για την αγαπημένη του Πόπη με την οποία η σχέση τους ήταν η «συγκλήρωσις του βίου παντός».

Για τα αδέλφια του, τα ανίψια του, τους φίλους του, τους συναγωνιστές του, τους συναδέλφους του, ιδίως τους νεότερους των οποίων υπήρξε μέντορας.

Ο Αντώνης που ανήκε σε μια ιερατική οικογένεια είχε βαθειά σχέση με την ορθοδοξία.

Σήμερα θα σιγόψελνε τα ιδιόμελα του Ιωάννη του Δαμάσκηνου. Θα έλεγε, γιατί το πίστευε, ότι «εικών ειμί της αρρήτου δόξης σου, εί και στίγματα φέρω πταισμάτων»

Είμαι βέβαιος ότι έφυγε για την «ποθεινή πατρίδα» με την Προσδοκία της Ανάστασης.

Ο Αντώνης όμως ήταν και τέκνο του διαφωτισμού. Έδινε πάντα αγώνα κατά της λήθης. Υπέρ της ιστορίας.

Και ήξερε ότι έως την Ανάσταση υπάρχει η μνήμη.

Η μνήμη της Πόπης, των αδελφιών του, των δικών του ανθρώπων. Όλων μας που τον αγαπούμε, τον τιμούμε και θα τον θυμόμαστε πάντα με το χαμόγελο του . -