Δύο κείμενα παρέμβασης, από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"
"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" , 23/12/16
1. Το πάρτι με τα ρουσφέτια
"ΑΠΟΓΡΑΦΕΣ", του Πάσχου Μανδραβέλη
Την επόμενη φορά που θα εκπλαγούμε από τα φαινόμενα διαφθοράς στη χώρα θα πρέπει να θυμηθούμε τρία ονόματα βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ· Μαρία Θελερίτη (Κορινθίας), Σπύρος Λάππας (Καρδίτσας) και Αναστάσιος Πρατσόλης (Ευβοίας).
Είναι τα πρωτοπαλίκαρα της Πρώτης Φοράς Αριστερά (ΠΦΑ), που ανέπτυξαν μια νέα θεωρία για να ξεπλένουν τις βρωμιές της πολιτικής. Κατέθεσαν τροπολογία στη Βουλή η οποία προβλέπει τη διαγραφή προστίμων για παραβίαση της εκλογικής νομοθεσίας, από υποψήφιους δημάρχους, τα οποία έχουν επιβληθεί με αποφάσεις των Επιτροπών Ελέγχου Δαπανών και Εκλογικών Παραβάσεων. Οι βουλευτές αιτιολογούν τη συγκεκριμένη κίνησή τους, υποστηρίζοντας πως πρέπει «να εξαλειφθούν αδικίες που προέκυψαν από περιπτώσεις ακραίας εφαρμογής του νόμου» («Καθημερινή» 22.12.2016).
Βεβαίως για την Αριστερά –η οποία χόρτασε τον ελληνικό λαό με μπαλαμούτι κι «επανάσταση»– κάθε εφαρμογή του νόμου είναι «ακραία». Συνεπώς και ο νόμος που τιμωρεί τη διαφθορά στην πολιτική δεν μπορεί παρά να παρακαμφθεί με νυχτερινές τροπολογίες. Και το χειρότερο όλων είναι ότι αυτές οι τροπολογίες της ντροπής γίνονται ασμένως αποδεκτές από όλους τους υπουργούς της Πρώτης Φοράς και ψηφίζονται ομοθύμως από όλους τους βουλευτές της Αριστεράς.
Δεν υπάρχουν αθώοι στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ για το όργιο που έζησε η Βουλή το βράδυ της περασμένης Τετάρτης με τις 19 υπουργικές και 27 βουλευτικές τροπολογίες· ορισμένες εξ αυτών συνιστούσαν αυτοτελή νομοσχέδια με πολλές διατάξεις. Και δεν υπάρχουν αθώοι, διότι δεν βρέθηκε ούτε ένας από τους αριστερούς (τρομάρα μας!) βουλευτές να πει κάτι, να θυμίσει ότι τόσα ρουσφέτια μαζί δεν τα έκαναν ούτε οι παλαιοκομματικότερες των παλαιοκομματικών κοινοβουλευτικών ομάδων της μεταπολίτευσης. Οτι τουλάχιστον οι Δεξιοί θα ντρέπονταν να καταθέσουν τροπολογία «εξυπηρέτησης πολιτικών φίλων των βουλευτών, από τον χώρο της Αυτοδιοίκησης». Δεν βρέθηκε ούτε ένας να επισημάνει ότι στο τελευταίο νομοσχέδιο της «επάρατης» κυβέρνησης Σαμαρά τον Δεκέμβριο του 2014 είχαν κατατεθεί 12 υπουργικές τροπολογίες, ενώ αυτήν τη φορά κατατέθηκαν 19. Δεν βρέθηκε ούτε ένας νέος άνθρωπος από την Κοινοβουλευτική τους Ομάδα –από αυτούς που θα έφερναν (τρομάρα μας!) τη φρέσκια ματιά στην πολιτική– να πει ότι τακτοποιήσεις αυθαιρέτων έκαναν οι κυβερνήσεις του δικομματισμού τις οποίες έβριζαν· σιώπησε για το καλό της καρέκλας τους ακόμη και η οικολογική συνιστώσα (τρομάρα τους!) στον ΣΥΡΙΖΑ. Ουδείς ψέλλισε ότι σε προεκλογικούς διορισμούς και συμβάσεις στο Δημόσιο προχωρούσαν οι παλαιοκομματικοί, τους οποίους οι ίδιοι κατήγγελλαν, ενώ τώρα τα αίσχη πολλαπλασιάζονται.
Τούτοι εδώ είναι κατά πολύ χειρότεροι από τους προηγούμενους. Ρουσφέτια έκαναν όλοι, αλλά όχι τόσο πολλά και όχι τόσο φανερά. Οι προηγούμενοι έδειχναν να ντρέπονται όποτε πιάνονταν με τη γίδα στην πλάτη, όταν δηλαδή κάλυπταν νομοθετικώς τη διαφθορά, όταν νομιμοποιούσαν στη ζούλα αυθαίρετα, όταν προσλάμβαναν μιλιούνια για να κερδίσουν ψήφους. Αυτοί εδώ στολίζουν την αχρειότητά τους με αριστερές θεωρίες και μεταμοντέρνες δικαιολογίες. Και νομίζουν ότι έτσι θα ξεπλυθούν από τις αμαρτίες τους. Αριστερή κούνια που τους κούναγε...
"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 23/12/16
2. Η ρουτίνα της ανομίας
Της Μαρίας Κατσουνάκη
«Το κατεστημένο έχει θρονιαστεί εκεί που χτίζονται οι πρυτάνεις και γκρεμίζουν αγάλματα», είπε ο Διονύσης Σαββόπουλος πριν από λίγες ημέρες από τη σκηνή του «Παρνασσού», όπου γιόρτασε τα 50 χρόνια από την πρώτη έκδοση του «Φορτηγoύ». Επιστρέφω στη φράση αυτή («Κ» 18/12), γιατί καταγράφει μια επικίνδυνη ανατροπή που έχει εγκατασταθεί στην ελληνική κοινωνία. Ο συλλογισμός του Διονύση Σαββόπουλου είχε κι ένα δεύτερο σκέλος, που εξηγούσε την επιλογή του να εμφανιστεί στον «Παρνασσό»: «Είναι η εναλλακτική πρόταση και, ενδεχομένως, επαναστατική», είπε, και όλοι γελάσαμε, εκλαμβάνοντας τα λεγόμενα ως χιούμορ. Θεωρήσαμε, δηλαδή, ότι επρόκειτο για μια σκέψη διατυπωμένη καθ’ υπερβολήν. Εως την περασμένη Δευτέρα, όταν τρία τρόλεϊ κάηκαν με μολότοφ έξω από το Πολυτεχνείο. Οι δράστες βγήκαν από την οδό Τοσίτσα, κατέβασαν τους επιβάτες και έκαψαν τα οχήματα. Το μέγεθος της ζημιάς, συνολικά, υπολογίζεται ότι ξεπερνά το ένα εκατομμύριο ευρώ.
Η συνέχεια είναι λίγο έως πολύ γνωστή: ο δήμαρχος Αθηναίων Γιώργος Καμίνης ζήτησε την παραίτηση του αναπληρωτή υπουργού Προστασίας του Πολίτη Νίκου Τόσκα, σχολιάζοντας πως προβαίνει σε αυτό το αίτημα τώρα καθώς η κατάσταση «έχει φτάσει στο απροχώρητο». Ο κ. Τόσκας έκανε λόγο για εκστρατεία συκοφάντησης εις βάρος του, αφήνοντας αιχμές πως ο κ. Καμίνης «έχει άλλες επιδιώξεις και πολιτικές φιλοδοξίες».
Δεν είναι μόνο η «ρουτίνα της ανομίας», όπως επισήμανε ο δήμαρχος Αθηναίων. Είναι ότι στην πόλη, το κατ’ εξαίρεση γεγονός έχει γίνει, πλέον, κατεστημένο, μετατρέποντας το κατεστημένο σε εναλλακτική πρόταση.
Εάν περάσει ένα χρονικό διάστημα χωρίς καταστροφές στο κέντρο, χωρίς συγκρούσεις με τα ΜΑΤ στα Εξάρχεια, χωρίς να πυρποληθούν κάδοι ή Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, ξενίζει, φαίνεται ασυνήθιστο.
Η «ρουτίνα της ανομίας», η άνοδος της εγκληματικότητας, τα δίκτυα λαθρεμπορίας που απλώνονται και ισχυροποιούνται, το ΕΜΠ υπό διαρκή ομηρία, έδωσαν σιγά σιγά στη στρέβλωση το σχήμα της κανονικότητας. Οι επιθέσεις των «μπαχαλάκηδων» αντιμετωπίστηκαν και ως έκφραση διαμαρτυρίας επαναστατημένων συνειδήσεων απέναντι στην εξουσία, στο κράτος, στο κατεστημένο. Τα ανακλαστικά της νυν κυβέρνησης αποδείχθηκαν εξαιρετικά βραδυφλεγή· η ασφάλεια, η τήρηση των κανόνων, η παρέμβαση της αστυνομίας εθεωρείτο «ατζέντα της Δεξιάς» και όχι της κοινής λογικής.
Η ισορροπία ανάμεσα στην απόλυτη ανοχή και στη μηδενική ανοχή διαταράχθηκε ακόμη περισσότερο, με αποτέλεσμα η Αθήνα να θεωρείται η τρίτη στην κατάταξη μη ασφαλής πόλη στην Ευρώπη, με πρώτο το Κίεβο και δεύτερο το Βελιγράδι, που πλήττονται από βιαιοπραγίες, κλοπές και βανδαλισμούς.
Μπορεί παρόμοιες μετρήσεις να μην έχουν καθοριστική σημασία, έχουν όμως, αναμφίβολα, ενδεικτική. Δεν είναι μόνο ο τουρισμός που πλήττεται, είναι, κυρίως, το αίσθημα της κανονικότητας και της ελευθερίας η οποία υποχωρεί από τον συνεχή περιορισμό των επιλογών. Αποκλείονται περιοχές του κέντρου της πόλης, αποκόβονται από τη φυσιολογική ροή ζωής, γιατί ελλοχεύει ο κίνδυνος. «Η οδός Στουρνάρη και το τμήμα έξω από το Πολυτεχνείο είναι απροσπέλαστα για εμάς», περιγράφει στην «Κ» (21/12) τεχνικός των Οδικών Συγκοινωνιών. «Τη μία μέρα αποφασίζει η διοίκηση να μην περνούν από εκεί τα λεωφορεία, κάτι το οποίο προφανώς δεν αποτελεί λύση, και την άλλη ανακαλούν την απόφαση. Ουσιαστικές κινήσεις δεν έχουμε δει και η βία απλώς συνεχίζεται».
Μαζί με τη βία συνεχίζεται και ο αποκλεισμός, κάνοντας ένα ακόμη βήμα. Δεν έχει σημασία εάν είναι μικρότερο ή μεγαλύτερο. Σημασία έχει ότι όταν... επανακτηθούν τα εδάφη, η «νίκη» θα είναι πύρρειος.
"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" , 23/12/16
1. Το πάρτι με τα ρουσφέτια
"ΑΠΟΓΡΑΦΕΣ", του Πάσχου Μανδραβέλη
Την επόμενη φορά που θα εκπλαγούμε από τα φαινόμενα διαφθοράς στη χώρα θα πρέπει να θυμηθούμε τρία ονόματα βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ· Μαρία Θελερίτη (Κορινθίας), Σπύρος Λάππας (Καρδίτσας) και Αναστάσιος Πρατσόλης (Ευβοίας).
Είναι τα πρωτοπαλίκαρα της Πρώτης Φοράς Αριστερά (ΠΦΑ), που ανέπτυξαν μια νέα θεωρία για να ξεπλένουν τις βρωμιές της πολιτικής. Κατέθεσαν τροπολογία στη Βουλή η οποία προβλέπει τη διαγραφή προστίμων για παραβίαση της εκλογικής νομοθεσίας, από υποψήφιους δημάρχους, τα οποία έχουν επιβληθεί με αποφάσεις των Επιτροπών Ελέγχου Δαπανών και Εκλογικών Παραβάσεων. Οι βουλευτές αιτιολογούν τη συγκεκριμένη κίνησή τους, υποστηρίζοντας πως πρέπει «να εξαλειφθούν αδικίες που προέκυψαν από περιπτώσεις ακραίας εφαρμογής του νόμου» («Καθημερινή» 22.12.2016).
Βεβαίως για την Αριστερά –η οποία χόρτασε τον ελληνικό λαό με μπαλαμούτι κι «επανάσταση»– κάθε εφαρμογή του νόμου είναι «ακραία». Συνεπώς και ο νόμος που τιμωρεί τη διαφθορά στην πολιτική δεν μπορεί παρά να παρακαμφθεί με νυχτερινές τροπολογίες. Και το χειρότερο όλων είναι ότι αυτές οι τροπολογίες της ντροπής γίνονται ασμένως αποδεκτές από όλους τους υπουργούς της Πρώτης Φοράς και ψηφίζονται ομοθύμως από όλους τους βουλευτές της Αριστεράς.
Δεν υπάρχουν αθώοι στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ για το όργιο που έζησε η Βουλή το βράδυ της περασμένης Τετάρτης με τις 19 υπουργικές και 27 βουλευτικές τροπολογίες· ορισμένες εξ αυτών συνιστούσαν αυτοτελή νομοσχέδια με πολλές διατάξεις. Και δεν υπάρχουν αθώοι, διότι δεν βρέθηκε ούτε ένας από τους αριστερούς (τρομάρα μας!) βουλευτές να πει κάτι, να θυμίσει ότι τόσα ρουσφέτια μαζί δεν τα έκαναν ούτε οι παλαιοκομματικότερες των παλαιοκομματικών κοινοβουλευτικών ομάδων της μεταπολίτευσης. Οτι τουλάχιστον οι Δεξιοί θα ντρέπονταν να καταθέσουν τροπολογία «εξυπηρέτησης πολιτικών φίλων των βουλευτών, από τον χώρο της Αυτοδιοίκησης». Δεν βρέθηκε ούτε ένας να επισημάνει ότι στο τελευταίο νομοσχέδιο της «επάρατης» κυβέρνησης Σαμαρά τον Δεκέμβριο του 2014 είχαν κατατεθεί 12 υπουργικές τροπολογίες, ενώ αυτήν τη φορά κατατέθηκαν 19. Δεν βρέθηκε ούτε ένας νέος άνθρωπος από την Κοινοβουλευτική τους Ομάδα –από αυτούς που θα έφερναν (τρομάρα μας!) τη φρέσκια ματιά στην πολιτική– να πει ότι τακτοποιήσεις αυθαιρέτων έκαναν οι κυβερνήσεις του δικομματισμού τις οποίες έβριζαν· σιώπησε για το καλό της καρέκλας τους ακόμη και η οικολογική συνιστώσα (τρομάρα τους!) στον ΣΥΡΙΖΑ. Ουδείς ψέλλισε ότι σε προεκλογικούς διορισμούς και συμβάσεις στο Δημόσιο προχωρούσαν οι παλαιοκομματικοί, τους οποίους οι ίδιοι κατήγγελλαν, ενώ τώρα τα αίσχη πολλαπλασιάζονται.
Τούτοι εδώ είναι κατά πολύ χειρότεροι από τους προηγούμενους. Ρουσφέτια έκαναν όλοι, αλλά όχι τόσο πολλά και όχι τόσο φανερά. Οι προηγούμενοι έδειχναν να ντρέπονται όποτε πιάνονταν με τη γίδα στην πλάτη, όταν δηλαδή κάλυπταν νομοθετικώς τη διαφθορά, όταν νομιμοποιούσαν στη ζούλα αυθαίρετα, όταν προσλάμβαναν μιλιούνια για να κερδίσουν ψήφους. Αυτοί εδώ στολίζουν την αχρειότητά τους με αριστερές θεωρίες και μεταμοντέρνες δικαιολογίες. Και νομίζουν ότι έτσι θα ξεπλυθούν από τις αμαρτίες τους. Αριστερή κούνια που τους κούναγε...
"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 23/12/16
2. Η ρουτίνα της ανομίας
Της Μαρίας Κατσουνάκη
«Το κατεστημένο έχει θρονιαστεί εκεί που χτίζονται οι πρυτάνεις και γκρεμίζουν αγάλματα», είπε ο Διονύσης Σαββόπουλος πριν από λίγες ημέρες από τη σκηνή του «Παρνασσού», όπου γιόρτασε τα 50 χρόνια από την πρώτη έκδοση του «Φορτηγoύ». Επιστρέφω στη φράση αυτή («Κ» 18/12), γιατί καταγράφει μια επικίνδυνη ανατροπή που έχει εγκατασταθεί στην ελληνική κοινωνία. Ο συλλογισμός του Διονύση Σαββόπουλου είχε κι ένα δεύτερο σκέλος, που εξηγούσε την επιλογή του να εμφανιστεί στον «Παρνασσό»: «Είναι η εναλλακτική πρόταση και, ενδεχομένως, επαναστατική», είπε, και όλοι γελάσαμε, εκλαμβάνοντας τα λεγόμενα ως χιούμορ. Θεωρήσαμε, δηλαδή, ότι επρόκειτο για μια σκέψη διατυπωμένη καθ’ υπερβολήν. Εως την περασμένη Δευτέρα, όταν τρία τρόλεϊ κάηκαν με μολότοφ έξω από το Πολυτεχνείο. Οι δράστες βγήκαν από την οδό Τοσίτσα, κατέβασαν τους επιβάτες και έκαψαν τα οχήματα. Το μέγεθος της ζημιάς, συνολικά, υπολογίζεται ότι ξεπερνά το ένα εκατομμύριο ευρώ.
Η συνέχεια είναι λίγο έως πολύ γνωστή: ο δήμαρχος Αθηναίων Γιώργος Καμίνης ζήτησε την παραίτηση του αναπληρωτή υπουργού Προστασίας του Πολίτη Νίκου Τόσκα, σχολιάζοντας πως προβαίνει σε αυτό το αίτημα τώρα καθώς η κατάσταση «έχει φτάσει στο απροχώρητο». Ο κ. Τόσκας έκανε λόγο για εκστρατεία συκοφάντησης εις βάρος του, αφήνοντας αιχμές πως ο κ. Καμίνης «έχει άλλες επιδιώξεις και πολιτικές φιλοδοξίες».
Δεν είναι μόνο η «ρουτίνα της ανομίας», όπως επισήμανε ο δήμαρχος Αθηναίων. Είναι ότι στην πόλη, το κατ’ εξαίρεση γεγονός έχει γίνει, πλέον, κατεστημένο, μετατρέποντας το κατεστημένο σε εναλλακτική πρόταση.
Εάν περάσει ένα χρονικό διάστημα χωρίς καταστροφές στο κέντρο, χωρίς συγκρούσεις με τα ΜΑΤ στα Εξάρχεια, χωρίς να πυρποληθούν κάδοι ή Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, ξενίζει, φαίνεται ασυνήθιστο.
Η «ρουτίνα της ανομίας», η άνοδος της εγκληματικότητας, τα δίκτυα λαθρεμπορίας που απλώνονται και ισχυροποιούνται, το ΕΜΠ υπό διαρκή ομηρία, έδωσαν σιγά σιγά στη στρέβλωση το σχήμα της κανονικότητας. Οι επιθέσεις των «μπαχαλάκηδων» αντιμετωπίστηκαν και ως έκφραση διαμαρτυρίας επαναστατημένων συνειδήσεων απέναντι στην εξουσία, στο κράτος, στο κατεστημένο. Τα ανακλαστικά της νυν κυβέρνησης αποδείχθηκαν εξαιρετικά βραδυφλεγή· η ασφάλεια, η τήρηση των κανόνων, η παρέμβαση της αστυνομίας εθεωρείτο «ατζέντα της Δεξιάς» και όχι της κοινής λογικής.
Η ισορροπία ανάμεσα στην απόλυτη ανοχή και στη μηδενική ανοχή διαταράχθηκε ακόμη περισσότερο, με αποτέλεσμα η Αθήνα να θεωρείται η τρίτη στην κατάταξη μη ασφαλής πόλη στην Ευρώπη, με πρώτο το Κίεβο και δεύτερο το Βελιγράδι, που πλήττονται από βιαιοπραγίες, κλοπές και βανδαλισμούς.
Μπορεί παρόμοιες μετρήσεις να μην έχουν καθοριστική σημασία, έχουν όμως, αναμφίβολα, ενδεικτική. Δεν είναι μόνο ο τουρισμός που πλήττεται, είναι, κυρίως, το αίσθημα της κανονικότητας και της ελευθερίας η οποία υποχωρεί από τον συνεχή περιορισμό των επιλογών. Αποκλείονται περιοχές του κέντρου της πόλης, αποκόβονται από τη φυσιολογική ροή ζωής, γιατί ελλοχεύει ο κίνδυνος. «Η οδός Στουρνάρη και το τμήμα έξω από το Πολυτεχνείο είναι απροσπέλαστα για εμάς», περιγράφει στην «Κ» (21/12) τεχνικός των Οδικών Συγκοινωνιών. «Τη μία μέρα αποφασίζει η διοίκηση να μην περνούν από εκεί τα λεωφορεία, κάτι το οποίο προφανώς δεν αποτελεί λύση, και την άλλη ανακαλούν την απόφαση. Ουσιαστικές κινήσεις δεν έχουμε δει και η βία απλώς συνεχίζεται».
Μαζί με τη βία συνεχίζεται και ο αποκλεισμός, κάνοντας ένα ακόμη βήμα. Δεν έχει σημασία εάν είναι μικρότερο ή μεγαλύτερο. Σημασία έχει ότι όταν... επανακτηθούν τα εδάφη, η «νίκη» θα είναι πύρρειος.
Έντυπη
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου