"...Αυτό, ειλικρινά, δεν ξέρω πώς να το πω. Ο πρωθυπουργός χθες, σε συνομιλία του με τους δημοσιογράφους στη Βουλή, δήλωσε ότι δεν είναι στις προθέσεις του να πάμε σε εκλογές. Δεν το θέλει και πιστεύει ότι, στο βάθος, κανείς δεν θέλει εκλογές. Είπε, μάλιστα, ότι ο σκοπός της κυβέρνησης είναι να κλείσει την αξιολόγηση μέχρι το τέλος Ιανουαρίου! Μήπως να το πω αυτοκριτική επ’ ευκαιρία των εορτών; Διότι όλες οι πρωτοβουλίες του το τελευταίο διάστημα, αφενός, καλλιεργούν την ιδέα των εκλογών –σε σημείο ώστε να αναρωτιέσαι μήπως ξεκίνησε από την Κούβα την προεκλογική εκστρατεία του–, αφετέρου, υπονομεύουν και τη διαδικασία της αξιολόγησης και γενικότερα τις σχέσεις με τους εταίρους. Αν δεν είναι έμμεση αυτοκριτική, τότε πρόκειται για αυταπάτη. Ενα από τα δύο θα ήταν οπωσδήποτε, αν δεν επρόκειτο για τον Τσίπρα. Επειδή πρόκειται γι’ αυτόν όμως, τα όσα είπε δεν είναι τίποτε παρά ψέματα..."

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 23/12/16

Ένα πανάρχαιο κόλπο

Οταν θέλεις να περάσεις κάτι οξύ σε ένα δημοσιογραφικό κείμενο, υπάρχει μια τεχνική για να το κάνεις με ασφάλεια. Βάζεις σαν δόλωμα στο κείμενο κάτι πολύ οξύτερο, κάτι που είναι αδύνατο να διαφύγει την προσοχή του συστήματος και το οποίο, βεβαίως, δεν είναι δημοσιεύσιμο. Φυσικά, μόλις χτυπήσει ο συναγερμός, εσύ το αφαιρείς ευχαρίστως – γι’ αυτό άλλωστε δεν το είχες βάλει εξαρχής; Ομως εκείνο που πραγματικά σε ενδιαφέρει το έχεις περάσει.

Δεν περιγράφω τίποτε εξαιρετικό· είναι μια παμπάλαια, καθιερωμένη από τον χρόνο μέθοδος και λέγεται αντιπερισπασμός. Εχει εφαρμογή σε κάθε μορφή ανθρώπινων σχέσεων η οποία εκ της φύσεώς της ενέχει το στοιχείο της διαπραγμάτευσης. Στη διπλωματία, λ.χ., τη βρίσκουμε στην τακτική του μαξιμαλισμού· στη Βουλή, μόλις προχθές, το είδαμε με τον καταιγισμό των σαράντα δύο (42)τροπολογιών και, ειδικά, με τη σκανδαλώδη τροπολογία που τελικά αποσύρθηκε.

Η συγκεκριμένη τροπολογία αφορούσε την αναστολή δικαστικών διώξεων εις βάρος διοικήσεων αγροτικών συνεταιρισμών (το μεγάλο φαγοπότι και άλλες ιστορίες, δηλαδή...). Το γεγονός ότι την ίδια ακριβώς τροπολογία είχε επιχειρήσει να περάσει και η Ν.Δ. το 2013 αποδεικνύει, εν τέλει, πόσο ΠΑΣΟΚ είναι όλο το πολιτικό σύστημα, πόσο ΠΑΣΟΚ είμαστε όλοι μας, όταν η πολιτική προστασία σε συνδικαλιστές που «παραστράτησαν» εκτείνεται διακομματικά. Οι διαμαρτυρίες της εκάστοτε αντιπολίτευσης δεν είναι παρά μια τελετουργία επιβεβλημένης υποκρισίας και δεν πρέπει να μας απομακρύνει από την ουσία, η οποία είναι ότι και αυτοί που σήμερα αγανακτούν θα θέλουν να κάνουν το ίδιο, εάν αύριο γίνουν κυβέρνηση.

Το γεγονός, τώρα, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είχε ξεχάσει ότι ως αντιπολίτευση είχε επιτεθεί δριμέως στη Ν.Δ. για την ίδια τροπολογία και μάλιστα διά του Τσίπρα αυτοπροσώπως, απλώς πιστοποιεί την αυθεντικότητα της πράξης. Αυτοί οι άνθρωποι ως κυβέρνηση κάνουν κάθε μέρα ό,τι ακριβώς κατήγγελλαν ως αντιπολίτευση. Εχουν φθάσει δε σε τέτοιο σημείο, ώστε ο ίδιος άνθρωπος, μέσα στην ίδια μέρα, να λέει σε διαφορετικές περιστάσεις τα ακριβώς αντίθετα πράγματα. Ασυναρτησία, αμνησία και αντίφαση, ιδίως όταν εκδηλώνονται με το ήθος της ξεφτίλας, είναι η σφραγίδα του ώριμου ΣΥΡΙΖΑ των ημερών που διάγουμε – του τόσο ώριμου πια, ώστε ετοιμάζεται για να πέσει, ει δυνατόν στα μαλακά, με εκλογές. Αν στην κατάθεση της τροπολογίας δεν υπήρχε η σφραγίδα αυτού που αναρωτιέσαι αν είναι θράσος ή βλακεία, πώς θα ξέραμε ότι είναι γνήσιος ΣΥΡΙΖΑ;

Οι τέσσερις βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που κατέθεσαν την τροπολογία λειτούργησαν στο παιχνίδι των ρουσφετολογικών τροπολογιών σαν λαγός. Τράβηξαν την προσοχή, πρόσφεραν μια εύκολη νίκη στην αντιπολίτευση, αφού αποσύρθηκε η τροπολογία μετά τον θόρυβο και, έτσι, πέρασαν τα σημαντικά – μέχρι και προσλήψεις μετακλητών, δηλαδή κολλητών. Ας το δούμε λοιπόν σαν ένα είδος θυσίας, απαραίτητης για την ευμενή έκβαση της επιχείρησης. Και δεν είναι δύσκολο, σημειωτέον, να βρεις Ιφιγένειες. Προσφέρονται μόνες τους, είτε εξαιτίας μιας ρουστίκ αντίληψης του ψηφοθηρικού συμφέροντος είτε από αγνή αφέλεια, την οποία διαθέτουμε κατά κόρον στον τόπο. Το αποδεικνύει μια ματιά στα ονόματα των τεσσάρων. Βρίσκουμε δύο βουλευτές Καρδίτσας (Σπ. Λάππας και Π. Βράντζα), έναν από τη Λακωνία (Στ. Αραχωβίτης) και τη λατρεμένη μου Παναγιώτα Κοζομπόλη εκ Καλαμών, της αλησμόνητης επιτυχίας «Ζαν Κλάουντ Κρίκετ». Χρειάζονται περισσότερα;

Σε πιστέψαμε!

Αυτό, ειλικρινά, δεν ξέρω πώς να το πω. Ο πρωθυπουργός χθες, σε συνομιλία του με τους δημοσιογράφους στη Βουλή, δήλωσε ότι δεν είναι στις προθέσεις του να πάμε σε εκλογές. Δεν το θέλει και πιστεύει ότι, στο βάθος, κανείς δεν θέλει εκλογές. Είπε, μάλιστα, ότι ο σκοπός της κυβέρνησης είναι να κλείσει την αξιολόγηση μέχρι το τέλος Ιανουαρίου!

Μήπως να το πω αυτοκριτική επ’ ευκαιρία των εορτών; Διότι όλες οι πρωτοβουλίες του το τελευταίο διάστημα, αφενός, καλλιεργούν την ιδέα των εκλογών –σε σημείο ώστε να αναρωτιέσαι μήπως ξεκίνησε από την Κούβα την προεκλογική εκστρατεία του–, αφετέρου, υπονομεύουν και τη διαδικασία της αξιολόγησης και γενικότερα τις σχέσεις με τους εταίρους. Αν δεν είναι έμμεση αυτοκριτική, τότε πρόκειται για αυταπάτη. Ενα από τα δύο θα ήταν οπωσδήποτε, αν δεν επρόκειτο για τον Τσίπρα. Επειδή πρόκειται γι’ αυτόν όμως, τα όσα είπε δεν είναι τίποτε παρά ψέματα...

Ζοφερή πρόβλεψη

Οτι η Ελλάδα μπορεί να μην τα καταφέρει στο τέλος, ότι μπορεί να βρεθεί εκτός ευρώ και σταδιακά να γλιστρήσει και εκτός Ευρώπης είναι κάτι που πολλοί το φοβούνται, λιγότεροι το πιστεύουν και, από τους τελευταίους, κανείς δεν τολμάει να το πει. Γι’ αυτό πρέπει, λοιπόν, να συγχαρώ τον Θόδωρο Ρουσόπουλο, ο οποίος με την ευκαιρία συνέντευξής του κατόρθωσε να εκφράσει αυτή την τολμηρή και απαισιόδοξη θέση, έστω και εμμέσως. Δήλωσε, συγκεκριμένα, τη βεβαιότητά του ότι η κληρονομιά που άφησε στη χώρα με τις κυβερνήσεις του ο Κώστας Καραμανλής «θα εκτιμηθεί πολύ περισσότερο αύριο». Καταλάβαμε, μας υποχρέωσες...