Tέσσερα κείμενα παρέμβασης,
από τη Χριστουγεννιάτικη "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"
 |
| "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 24-25/12/16 |
1. Το αχόρταγο τέρας
Του Αλέξη Παπαχελά
Εβλεπα τα πλάνα με τον πρωθυπουργό στην Κρήτη. Και ομολογώ ότι είχα διττά συναισθήματα. Ενα κομμάτι μου ήθελε να χαρεί, γιατί ο κ. Τσίπρας έσπειρε πολλές από τις θύελλες που ο ίδιος θερίζει. Δεν το χάιδεψε απλώς το κτήνος του λαϊκισμού. Το τάισε και έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη γιγάντωσή του. Δικοί του άνθρωποι, δική του κουλτούρα ήταν όλο αυτό που είδαμε. Πριν από μερικά χρόνια θα εγκαλούσε ο ίδιος τον πρωθυπουργό της χώρας επειδή τολμούσε να κάνει μια σύσκεψη πίσω από κλειστές πόρτες. Θα τον εγκαλούσε ότι είναι προδότης και αυταρχικός. Τώρα είναι αυτός που θέλει να κλείσουν οι πόρτες...
Ο κ. Τσίπρας καβάλησε το κύμα του ακραίου λαϊκισμού, το οποίο γεννήθηκε μέσα από την αντιμνημονιακή σταυροφορία. Βρήκε τους πιο παράταιρους εταίρους σε αυτήν την καμπάνια, από την άκρα Αριστερά έως την άκρα Δεξιά, από τους θερμοκέφαλους του εθνικισμού έως τους αριστεριστές - αναρχικούς. Τώρα, πολλοί από τους συνοδοιπόρους, όσοι δεν βολεύτηκαν ή έμειναν αγνοί «Ταλιμπάν», τον εμφανίζουν σαν Λογοθετόπουλο. Ως διάδοχο, δηλαδή, ενός άλλου «κατοχικού» πρωθυπουργού. Η τρέλα έκανε τον κύκλο της και το κτήνος, όπως πάντα, δαγκώνει το χέρι εκείνου που το τάιζε.
Γράφαμε στην αρχή της κρίσης πως «δεν πρέπει να χύνετε άλλο εύφλεκτο υλικό στην ελληνική κοινωνία. Μην τροφοδοτείτε το μίσος και τον διχασμό». Μας απαντούσαν οι ιεροκήρυκες του μίσους, που όπως συμβαίνει πάντοτε ήταν απλοί πλασιέ που πουλούσαν ό,τι τραβούσε η αγορά: «Τι φοβάστε; Μήπως είστε γερμανοτσολιάδες και φοβάστε;». Προειδοποιούσαμε πως η δημοφιλία των θεωριών συνωμοσίας και ο πλήρης εκχυδαϊσμός του δημόσιου λόγου θα έχουν πολύ μεγάλο κόστος για τον τόπο. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης διέλυσαν το εν πολλοίς άρρωστο παλαιό μιντιακό σύστημα, αλλά το αντικατέστησαν με κάτι πολύ άρρωστο και επικίνδυνο.
Ο κοινός νους και η μετριοπάθεια είναι είδος υπό διωγμόν σε αυτό το νέο πεδίο «ενημέρωσης» και αντιπαράθεσης. Οι οπαδοί τους δέχονται «μπούλινγκ» από τους ακραίους, οι οποίοι έχουν τον τρόπο τους να ισοπεδώνουν τα πάντα.
Δεν φανταζόμασταν ποτέ, βέβαια, ότι θα φτάσουμε στη σημερινή κατάντια, στα όσα γράφτηκαν και ακούστηκαν, π.χ., μετά την ασθένεια του Θάνου Πλεύρη. Ούτε είχαμε, επίσης, φαντασθεί ότι όσα βιώναμε στη χώρα μας από το 2010 θα τα βλέπαμε να ταλανίζουν σήμερα τη Δύση και να απασχολούν αναλυτές και ακαδημαϊκούς.
Ξαναπάμε όμως στον κ. Τσίπρα, που από θύτης μεταμορφώνεται σε θύμα. Είναι πολύ κοντόφθαλμο να χαίρεται κανείς με τα παθήματά του. Το κτήνος του λαϊκισμού δεν θα πεθάνει εύκολα. Το παγκόσμιο περιβάλλον το ευνοεί, καθώς ακούει τις ιαχές των επελαυνόντων ομόσταυλών του στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ. Η κρίση δεν τελειώνει και θέλει να μασήσει και άλλους πρωθυπουργούς. Πρέπει να σκεφθούμε σοβαρά με ποιον τρόπο θα αντιδράσουμε στον εκχυδαϊσμό και στις ακρότητες που μας κατακλύζουν. Φθάνει η ώρα να αναρωτηθούμε αν, τελικά, η χώρα είναι κυβερνήσιμη ή όχι, ακόμη και αν κυβερνήτης είναι ο... Θεός ο ίδιος.
 |
| "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 24-25/12/16 |
Του Άγγελου Στάγκου
Πάμε ή δεν πάμε για εκλογές; Και αν πάμε για εκλογές, πότε; Ερωτήματα που βασανίζουν έντονα τον πολιτικό κόσμο και δίνουν τροφή στα μίντια, άγνωστο αν και πόσο απασχολούν τους πολίτες, οι οποίοι στη συντριπτική πλειοψηφία είναι βυθισμένοι στη δύσκολη καθημερινότητά τους. Αλλωστε, η διαρκώς αυξανόμενη αποχή τα αρκετά τελευταία χρόνια, η γενικευμένη στοχοποίηση της πολιτικής, η εκπεφρασμένη απογοήτευση, η αποδοχή δοξασιών και φαντασιώσεων και η μεγάλη απάθεια που χαρακτηρίζει την ελληνική κοινή γνώμη, συνηγορούν υπέρ της άποψης ότι λίγο την ενδιαφέρουν οι πολιτικές εξελίξεις. Κακό, γιατί δεν υπάρχει κοινωνία, ακόμη και συμβίωση ανθρώπων, χωρίς πολιτική, αλλά έτσι είναι.
Το ζήτημα των εκλογών είναι βέβαια υπαρκτό και ανοικτό, όσο και αν ο Αλ. Τσίπρας και οι δικοί του ξορκίζουν και απορρίπτουν μετά βδελυγμίας κάθε τέτοια σκέψη. Στην πράξη, όλες οι ενέργειές τους δείχνουν το αντίθετο, ή έστω, θέλουν να υπάρχει το σενάριο στο τραπέζι ώστε να το ενεργοποιήσουν αν και όταν πειστούν ότι δεν υπάρχει τρόπος να παραμείνουν στην εξουσία. Την εξουσία που την έχουν σφιχταγκαλιάσει και δεν θέλουν να την αφήσουν με τίποτα, αλλά πιθανότατα δεν θα μπορούν κάνουν αλλιώς. Ταυτόχρονα, δεν πρέπει να λησμονείται ότι η σημερινή κυβέρνηση, από την ηγεσία μέχρι τα κατώτατα στελέχη, έχουν καταστήσει την παραπλάνηση, το ψέμα και την κωλοτούμπα τρόπο ζωής. Αν και έχουν περιέλθει σε μια κατάσταση όπου τα γεγονότα καθορίζουν τις εξελίξεις, χωρίς οι ίδιοι να τα ελέγχουν.
Ολα αυτά οδηγούν στο συμπέρασμα ότι οι πρόωρες εκλογές στο ορατό μέλλον δεν μπορούν να αποκλεισθούν, παρά τις διαβεβαιώσεις του πρωθυπουργού ότι θα γίνουν κανονικά το 2019. Η καταφυγή σε πολιτική βοηθημάτων σε στρώματα του πληθυσμού που είναι εύκολο να παραπλανηθούν, οι περιοδείες σε διάφορα μικρότερα και μεγαλύτερα νησιά, τα αλλεπάλληλα εγκαίνια, οι συμπεριφορές απαξίωσης και αποκλεισμού των μίντια και των δημοσιογράφων, οι ρουσφετολογικές τροπολογίες, οι απευθείας αναθέσεις έργων, οι συνεχείς επιθέσεις κατά της αντιπολίτευσης, ιδιαίτερα της αξιωματικής, οι ευνοϊκές ρυθμίσεις για δημοσίους υπαλλήλους, οι αναβολές και οι οπισθοχωρήσεις από ελέγχους που μπορεί να ενοχλήσουν –όπως η καθιέρωση του ηλεκτρονικού εισιτηρίου στα μέσα μεταφοράς και η ελαχιστοποίηση των ελέγχων στην πώληση υγρών καυσίμων– δείχνουν κατεύθυνση εκλογών. Ακόμη περισσότερο όταν ακολουθούν μεθοδεύσεις όπως διορισμούς και ατιμωρησία επιόρκων στο Δημόσιο με ποικίλους τρόπους, ή κατευναστικές γονυκλισίες (μιλάμε για ριζοσπάστες αριστερούς υποτίθεται) απέναντι στην Εκκλησία.
Ωστόσο, η πιο ισχυρή ένδειξη ότι η κυβέρνηση κατασκευάζει σκηνικό χρήσιμο για εκλογές (αν χρειαστεί) είναι ότι κινείται πάλι στα όρια ρήξης με τους δανειστές. Τόσο με το ΔΝΤ, όσο και με τη Γερμανία και τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, με τον τελευταίο να μη χάνει ευκαιρία για να ρίχνει «λάδι στη φωτιά» από την πλευρά του. Το ΔΝΤ έχει μπει στο στόχαστρο των κυβερνητικών, όχι μόνο γιατί επιμένει στην ανάγκη λήψης δύσκολων μέτρων, αλλά και γιατί εκτιμούν ότι τελικά δεν θα συμμετάσχει στο πρόγραμμα λόγω της αντιπαράθεσης με τους Ευρωπαίους, οπότε θα το παρουσιάσουν ως δική τους περιφανή νίκη. Ο Σόιμπλε είναι μόνιμος στόχος, ως ο Γερμανός πολιτικός που πιέζει για έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, αλλά και γιατί δεν εμπιστεύεται την Αθήνα και επηρεάζει αρνητικά τη στάση του Βερολίνου. Οι εκδηλώσεις της αμοιβαίας αντιπάθειας βολεύουν την κυβέρνηση και τις καλλιεργεί συνεχώς για πάσα μελλοντική χρήση. Με την έννοια ότι αν χρειαστεί, θα μετατρέψει το σκηνικό ρήξης με τους δανειστές σε σκηνικό σύγκρουσης όχι μόνο με τον «κακό» Σόιμπλε, αλλά με ολόκληρη την «κακή» Γερμανία. Οι προχθεσινές δηλώσεις του Αλ. Τσίπρα επιτρέπουν μια τέτοια πρόβλεψη.
Το συμπέρασμα λοιπόν είναι ότι η κυβέρνηση μάλλον δεν επιθυμεί τις πρόωρες εκλογές για να μη χάσει την εξουσία, καθώς όλες οι δημοσκοπήσεις και το γενικό κλίμα λένε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι δεύτερο κόμμα, αλλά προετοιμάζεται γι’ αυτές αν δεν καταφέρει να τις αποφύγει, ή αν κρίνει ότι πρέπει να τις κάνει πιο σύντομα, παρά αργότερα. Αν δηλαδή θεωρήσει ότι πιο σύντομα θα υποστεί μια ήττα, διατηρώντας σημαντικό μέρος των δυνάμεών της ώστε να ελπίζει σε μια εξέλιξη «δεξιάς παρένθεσης», ενώ αργότερα θα υποστεί νίλα από την οποία δεν θα μπορεί να συνέλθει. Είναι, όμως, πια σε θέση να επιλέγει σενάρια;
Ολα αυτά οδηγούν στο συμπέρασμα ότι οι πρόωρες εκλογές στο ορατό μέλλον δεν μπορούν να αποκλεισθούν, παρά τις διαβεβαιώσεις του πρωθυπουργού ότι θα γίνουν κανονικά το 2019. Η καταφυγή σε πολιτική βοηθημάτων σε στρώματα του πληθυσμού που είναι εύκολο να παραπλανηθούν, οι περιοδείες σε διάφορα μικρότερα και μεγαλύτερα νησιά, τα αλλεπάλληλα εγκαίνια, οι συμπεριφορές απαξίωσης και αποκλεισμού των μίντια και των δημοσιογράφων, οι ρουσφετολογικές τροπολογίες, οι απευθείας αναθέσεις έργων, οι συνεχείς επιθέσεις κατά της αντιπολίτευσης, ιδιαίτερα της αξιωματικής, οι ευνοϊκές ρυθμίσεις για δημοσίους υπαλλήλους, οι αναβολές και οι οπισθοχωρήσεις από ελέγχους που μπορεί να ενοχλήσουν –όπως η καθιέρωση του ηλεκτρονικού εισιτηρίου στα μέσα μεταφοράς και η ελαχιστοποίηση των ελέγχων στην πώληση υγρών καυσίμων– δείχνουν κατεύθυνση εκλογών. Ακόμη περισσότερο όταν ακολουθούν μεθοδεύσεις όπως διορισμούς και ατιμωρησία επιόρκων στο Δημόσιο με ποικίλους τρόπους, ή κατευναστικές γονυκλισίες (μιλάμε για ριζοσπάστες αριστερούς υποτίθεται) απέναντι στην Εκκλησία.
Ωστόσο, η πιο ισχυρή ένδειξη ότι η κυβέρνηση κατασκευάζει σκηνικό χρήσιμο για εκλογές (αν χρειαστεί) είναι ότι κινείται πάλι στα όρια ρήξης με τους δανειστές. Τόσο με το ΔΝΤ, όσο και με τη Γερμανία και τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, με τον τελευταίο να μη χάνει ευκαιρία για να ρίχνει «λάδι στη φωτιά» από την πλευρά του. Το ΔΝΤ έχει μπει στο στόχαστρο των κυβερνητικών, όχι μόνο γιατί επιμένει στην ανάγκη λήψης δύσκολων μέτρων, αλλά και γιατί εκτιμούν ότι τελικά δεν θα συμμετάσχει στο πρόγραμμα λόγω της αντιπαράθεσης με τους Ευρωπαίους, οπότε θα το παρουσιάσουν ως δική τους περιφανή νίκη. Ο Σόιμπλε είναι μόνιμος στόχος, ως ο Γερμανός πολιτικός που πιέζει για έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, αλλά και γιατί δεν εμπιστεύεται την Αθήνα και επηρεάζει αρνητικά τη στάση του Βερολίνου. Οι εκδηλώσεις της αμοιβαίας αντιπάθειας βολεύουν την κυβέρνηση και τις καλλιεργεί συνεχώς για πάσα μελλοντική χρήση. Με την έννοια ότι αν χρειαστεί, θα μετατρέψει το σκηνικό ρήξης με τους δανειστές σε σκηνικό σύγκρουσης όχι μόνο με τον «κακό» Σόιμπλε, αλλά με ολόκληρη την «κακή» Γερμανία. Οι προχθεσινές δηλώσεις του Αλ. Τσίπρα επιτρέπουν μια τέτοια πρόβλεψη.
Το συμπέρασμα λοιπόν είναι ότι η κυβέρνηση μάλλον δεν επιθυμεί τις πρόωρες εκλογές για να μη χάσει την εξουσία, καθώς όλες οι δημοσκοπήσεις και το γενικό κλίμα λένε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι δεύτερο κόμμα, αλλά προετοιμάζεται γι’ αυτές αν δεν καταφέρει να τις αποφύγει, ή αν κρίνει ότι πρέπει να τις κάνει πιο σύντομα, παρά αργότερα. Αν δηλαδή θεωρήσει ότι πιο σύντομα θα υποστεί μια ήττα, διατηρώντας σημαντικό μέρος των δυνάμεών της ώστε να ελπίζει σε μια εξέλιξη «δεξιάς παρένθεσης», ενώ αργότερα θα υποστεί νίλα από την οποία δεν θα μπορεί να συνέλθει. Είναι, όμως, πια σε θέση να επιλέγει σενάρια;
 |
"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 24-25/12/16
|
3. Εν μέσω του χάους
Του Κώστα Ιορδανίδη
Σεισμός γης, κατά τον Αγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο, είναι η εορτή των Χριστουγέννων, το απερινόητο αυτό μυστήριο της θείας ενανθρωπήσεως. Αλλά αυτά είναι θέματα που δεν απασχολούν την παγανιστική, την αγνωστικιστική και άκρως καταναλωτική κοινωνία της Δύσεως.
Ωστόσο ακραίοι οπαδοί του Ισλάμ, για τους οποίους οι συμβολισμοί έχουν τεράστια σημασία, επέλεξαν τις παραμονές της εορτής των Χριστουγέννων για να σκορπίσουν τον όλεθρο στο Βερολίνο.
Ανεξαρτήτως, όμως, από τη λέξη που θα επέλεγε κανείς για να χαρακτηρίσει τους δράστες του εγκλήματος αυτού και άλλων παρομοίων που έχουν προηγηθεί στη Δύση, θα ήταν ίσως σκόπιμο να αναγνωριστεί –εν τέλει– ότι υπάρχει εν εξελίξει μία σύγκρουση θρησκευτική, της πλέον αδυσώπητης μορφής, όχι απλώς σε «περιοχές μακράν» αλλά επί του εδάφους της ευρωπαϊκής ηπείρου.
Πέρασαν πράγματι αιώνες από τον τριακονταετή πόλεμο μεταξύ των ετεροδόξων χριστιανών, που από το 1618 έως το 1648 εσάρωσε κυρίως τα εδάφη της σημερινής Γερμανίας. Λήθη παρήγορος επικράτησε.
Πέρασαν επίσης αιώνες και ελησμονήθη ότι η σταθερότης αποκατεστάθη με την Ειρήνη της Βεστφαλίας, που αναγνώριζε στα κράτη απόλυτο δικαίωμα κυριαρχίας επί των εδαφών τους, απέκλειε την ανάμειξη στις εσωτερικές τους υποθέσεις και εξασφάλιζε ισότητα όλων των κρατών.
Η θεμελιώδης αρχή της Ειρήνης της Βεστφαλίας θεωρείται, πλέον, αναχρονιστική. Αλλά η κατάργησή της, με την εκούσια εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων στους υπερεθνικούς θεσμούς της Ε.Ε., δεν εξουδετέρωσε το βασικό μειονέκτημα του παλαιού συστήματος, που δεν ήταν άλλο από τον κίνδυνο αναδείξεως μίας ηγεμονικής δυνάμεως.
Διότι η Γερμανία καθορίζει, πλέον, την οικονομική και μεταναστευτική πολιτική της μετα-βεστφαλιανής Ευρώπης. Εκτός των ευρωπαϊκών συνόρων, η αρχή περί μη αναμείξεως στα εσωτερικά κρατών που ίσχυε στις διεθνείς σχέσεις καταργήθηκε με μία σειρά από στρατιωτικές επεμβάσεις στην περιφέρεια της ηπείρου. Ο ευφάνταστος πρώην πρωθυπουργός της Βρετανίας Τόνι Μπλερ, μάλιστα, σε ομιλία του στο Σικάγο το 1999 προέβαλε «το δόγμα της διεθνοποιημένης κοινότητος» στη θέση του κυριάρχου κράτους και εξασφάλισε τον χαρακτηρισμό του «ταξιθέτου της μετα-βεστφαλιανής εποχής».
Παράλληλα μία μετα-μαρξιστική αντίληψη ουτοπικού ανθρωπισμού άρχισε να επιβάλλεται διά της παροχής δικαιωμάτων εις το διηνεκές σε διάφορες ομάδες ατόμων, δίχως αναφορά στις παραδόσεις των κρατών, των κατά τόπους εθνών, των αντιλήψεων περί πατρίδος. Την παλαιά τάξη πραγμάτων, με όλες τις ατέλειες και τις αδυναμίες της, διαδεχόταν το χάος. Είναι ανώφελο να αντιδικεί κανείς με τις τροπές της ιστορίας του ανθρώπου.
Η παγκοσμιοποίηση στον οικονομικό τομέα είναι ένα γεγονός και δεν θα ανατραπεί με επαναστάσεις των μαζών, με εθνοκαθάρσεις, φυλετικούς ή πολιτιστικούς διαχωρισμούς. Απλώς η ορθολογική διαχείριση της νέας τάξεως πραγμάτων, όπως διαμορφώθηκε στο υλιστικό επίπεδο, είναι ανίκανη να αντιμετωπίσει μία διέγερση θρησκευτική που δημιούργησε η Δύση με ατυχείς της παρεμβάσεις στις χώρες του Ισλάμ.
Θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα, αληθινή επανάσταση, εάν η εορτή των Χριστουγέννων αποτελούσε «σεισμόν γης» και όχι εμποροπανήγυρη αποσκοπούσα απλώς στην αύξηση του τζίρου. Αλλά αυτά αποτελούν θεολογία, παρελθόν, και η ιστορία της Ευρώπης, κατά το «Σύνταγμά» της, αρχίζει με τον Διαφωτισμό.
4. Στο άσπρο - μαύρο η δημοσιογραφία
Σεισμός γης, κατά τον Αγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο, είναι η εορτή των Χριστουγέννων, το απερινόητο αυτό μυστήριο της θείας ενανθρωπήσεως. Αλλά αυτά είναι θέματα που δεν απασχολούν την παγανιστική, την αγνωστικιστική και άκρως καταναλωτική κοινωνία της Δύσεως.
Ωστόσο ακραίοι οπαδοί του Ισλάμ, για τους οποίους οι συμβολισμοί έχουν τεράστια σημασία, επέλεξαν τις παραμονές της εορτής των Χριστουγέννων για να σκορπίσουν τον όλεθρο στο Βερολίνο.
Ανεξαρτήτως, όμως, από τη λέξη που θα επέλεγε κανείς για να χαρακτηρίσει τους δράστες του εγκλήματος αυτού και άλλων παρομοίων που έχουν προηγηθεί στη Δύση, θα ήταν ίσως σκόπιμο να αναγνωριστεί –εν τέλει– ότι υπάρχει εν εξελίξει μία σύγκρουση θρησκευτική, της πλέον αδυσώπητης μορφής, όχι απλώς σε «περιοχές μακράν» αλλά επί του εδάφους της ευρωπαϊκής ηπείρου.
Πέρασαν πράγματι αιώνες από τον τριακονταετή πόλεμο μεταξύ των ετεροδόξων χριστιανών, που από το 1618 έως το 1648 εσάρωσε κυρίως τα εδάφη της σημερινής Γερμανίας. Λήθη παρήγορος επικράτησε.
Πέρασαν επίσης αιώνες και ελησμονήθη ότι η σταθερότης αποκατεστάθη με την Ειρήνη της Βεστφαλίας, που αναγνώριζε στα κράτη απόλυτο δικαίωμα κυριαρχίας επί των εδαφών τους, απέκλειε την ανάμειξη στις εσωτερικές τους υποθέσεις και εξασφάλιζε ισότητα όλων των κρατών.
Η θεμελιώδης αρχή της Ειρήνης της Βεστφαλίας θεωρείται, πλέον, αναχρονιστική. Αλλά η κατάργησή της, με την εκούσια εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων στους υπερεθνικούς θεσμούς της Ε.Ε., δεν εξουδετέρωσε το βασικό μειονέκτημα του παλαιού συστήματος, που δεν ήταν άλλο από τον κίνδυνο αναδείξεως μίας ηγεμονικής δυνάμεως.
Διότι η Γερμανία καθορίζει, πλέον, την οικονομική και μεταναστευτική πολιτική της μετα-βεστφαλιανής Ευρώπης. Εκτός των ευρωπαϊκών συνόρων, η αρχή περί μη αναμείξεως στα εσωτερικά κρατών που ίσχυε στις διεθνείς σχέσεις καταργήθηκε με μία σειρά από στρατιωτικές επεμβάσεις στην περιφέρεια της ηπείρου. Ο ευφάνταστος πρώην πρωθυπουργός της Βρετανίας Τόνι Μπλερ, μάλιστα, σε ομιλία του στο Σικάγο το 1999 προέβαλε «το δόγμα της διεθνοποιημένης κοινότητος» στη θέση του κυριάρχου κράτους και εξασφάλισε τον χαρακτηρισμό του «ταξιθέτου της μετα-βεστφαλιανής εποχής».
Παράλληλα μία μετα-μαρξιστική αντίληψη ουτοπικού ανθρωπισμού άρχισε να επιβάλλεται διά της παροχής δικαιωμάτων εις το διηνεκές σε διάφορες ομάδες ατόμων, δίχως αναφορά στις παραδόσεις των κρατών, των κατά τόπους εθνών, των αντιλήψεων περί πατρίδος. Την παλαιά τάξη πραγμάτων, με όλες τις ατέλειες και τις αδυναμίες της, διαδεχόταν το χάος. Είναι ανώφελο να αντιδικεί κανείς με τις τροπές της ιστορίας του ανθρώπου.
Η παγκοσμιοποίηση στον οικονομικό τομέα είναι ένα γεγονός και δεν θα ανατραπεί με επαναστάσεις των μαζών, με εθνοκαθάρσεις, φυλετικούς ή πολιτιστικούς διαχωρισμούς. Απλώς η ορθολογική διαχείριση της νέας τάξεως πραγμάτων, όπως διαμορφώθηκε στο υλιστικό επίπεδο, είναι ανίκανη να αντιμετωπίσει μία διέγερση θρησκευτική που δημιούργησε η Δύση με ατυχείς της παρεμβάσεις στις χώρες του Ισλάμ.
Θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα, αληθινή επανάσταση, εάν η εορτή των Χριστουγέννων αποτελούσε «σεισμόν γης» και όχι εμποροπανήγυρη αποσκοπούσα απλώς στην αύξηση του τζίρου. Αλλά αυτά αποτελούν θεολογία, παρελθόν, και η ιστορία της Ευρώπης, κατά το «Σύνταγμά» της, αρχίζει με τον Διαφωτισμό.
4. Στο άσπρο - μαύρο η δημοσιογραφία
 |
| "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" 24-25/12/16 |
Του Στάμου Ζούλα
Θεωρώ σκόπιμο να σας εξομολογηθώ ότι το επαγγελματικό μου ενδιαφέρον να παρακολουθώ συνεχώς την επικαιρότητα, φθάνει, πλέον, στα όρια της διαστροφής. Καθημερινά διερωτώμαι, γιατί διάλεξα αυτό το επάγγελμα και, προπαντός, γιατί το συνεχίζω. Ανατρέχοντας στα δημοσιογραφικά γραπτά των περασμένων –τουλάχιστον τεσσάρων– δεκαετιών, διαπιστώνω πως ποτέ άλλοτε οι δημοσιογράφοι δεν υποχρεωθήκαμε να παρακολουθούμε και να «αναλύουμε» τα ασήμαντα ως σημαντικά, την ευτέλεια ως πραγματικότητα και την απροκάλυπτη εξαπάτηση ως «πολιτική τακτική». Με αυτό το πρίσμα παρακολουθώ, όσο μπορώ σε καθημερινή βάση, τις δηλώσεις του πρωθυπουργού, των υπουργών και των στελεχών της σημερινής κυβέρνησης. Στις εφημερίδες, στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση. Φυσικά, το ίδιο κάνετε και οι περισσότεροι, για να είσθε ενήμεροι της πολιτικής επικαιρότητας. Ποία είναι, λοιπόν, η επικαιρότητα αυτή το τελευταίο 15νθήμερο; Η διαμάχη κυβέρνησης - θεσμών, σχετικά με τις «παροχές» Τσίπρα, στους χαμηλοσυνταξιούχους. Στο εσωτερικό, η «σύγκρουση» εστιάζεται στο αν, καλώς ή κακώς, ο πρωθυπουργός προχώρησε σ’ αυτήν την μονομερή ενέργεια, η οποία αθετεί την υπογραφή του στο τρίτο μνημόνιο.
Τι διακυβεύεται με την πράξη αυτή του πρωθυπουργού; Οι δύο θεμελιώδεις και πρωταρχικοί στόχοι του.Δηλαδή, το άμεσο κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης και η ρύθμιση του χρέους.
Με αυτά τα δύο συνέδεσε ο κ. Τσίπρας την ολοκλήρωση της τετραετίας του, ώστε να ανατρέψει τον σημερινό συσχετισμό δυνάμεων, μεταξύ Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ. Θα θυμάστε, μάλιστα, πως ο κ. Τσακαλώτος μάς είχε προειδοποιήσει πως αν η αξιολόγηση «πάει για Μάιο - Ιούνιο, καήκαμε» (Ως χώρα). Τι να πει, τώρα, ο υπουργός Οικονομικών, που διαπιστώνει ότι «εμπρηστής» είναι ο πρωθυπουργός του; Οι δανειστές έχουν παγώσει τη διαδικασία και απαιτούν έγγραφες και ταπεινωτικές εγγυήσεις του τύπου «συγγνώμην, δεν θα το ξανακάνω». Ο κ. Τσακαλώτος διστάζει να βάλει την υπογραφή του, αφού ακούει τον πρωθυπουργό από την Κρήτη, όχι μόνον αμετανόητο, αλλά και να θριαμβολογεί για την «αποκοτιά» του. Οσο για τα λοιπά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε. «Δεν συμβαίνει τίποτα, τα πάντα βαίνουν καλώς, όλα είναι υπό έλεγχο».
Με αυτά τα δύο συνέδεσε ο κ. Τσίπρας την ολοκλήρωση της τετραετίας του, ώστε να ανατρέψει τον σημερινό συσχετισμό δυνάμεων, μεταξύ Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ. Θα θυμάστε, μάλιστα, πως ο κ. Τσακαλώτος μάς είχε προειδοποιήσει πως αν η αξιολόγηση «πάει για Μάιο - Ιούνιο, καήκαμε» (Ως χώρα). Τι να πει, τώρα, ο υπουργός Οικονομικών, που διαπιστώνει ότι «εμπρηστής» είναι ο πρωθυπουργός του; Οι δανειστές έχουν παγώσει τη διαδικασία και απαιτούν έγγραφες και ταπεινωτικές εγγυήσεις του τύπου «συγγνώμην, δεν θα το ξανακάνω». Ο κ. Τσακαλώτος διστάζει να βάλει την υπογραφή του, αφού ακούει τον πρωθυπουργό από την Κρήτη, όχι μόνον αμετανόητο, αλλά και να θριαμβολογεί για την «αποκοτιά» του. Οσο για τα λοιπά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε. «Δεν συμβαίνει τίποτα, τα πάντα βαίνουν καλώς, όλα είναι υπό έλεγχο».
Ελάτε στη θέση ημών, των δημοσιογράφων. Οι περισσότεροι είμαστε υποχρεωμένοι να προβάλλουμε, να αναλύουμε, αλλά και να υπερασπιζόμαστε τα αυτονόητα. Αυτά που περιγράψαμε και αντιλαμβάνονται πλήρως, όσοι έχουν στοιχειώδη, έστω, λογική. Αντίθετα, υπάρχουν και δημοσιογράφοι που είναι, επίσης, υποχρεωμένοι να υιοθετούν και να υπερασπίζονται τις αυταπόδεικτα αβάσιμες και αντικρουόμενες κυβερνητικές θέσεις.
Πιστέψτε με. Θεωρώ και τις δύο κατηγορίες των συναδέλφων μου εξίσου αναξιοπαθείς και αξιολύπητους. Η δουλειά μας δεν είναι να σας «ενημερώσουμε» και να σας πείσουμε, για τα όσα αντιλαμβάνεστε και γνωρίζετε. Ούτε έχουμε την υποχρέωση να απευθυνόμαστε σε ώτα μη ακουόντων, εξαιτίας δογματικής και ανίατης κουφότητας. Οσο για τη δεύτερη κατηγορία των δημοσιογράφων, είναι βέβαιον πως η θέση τους είναι ακόμη περισσότερο δυσχερής. Καλούνται να υπηρετήσουν μια «πολιτική» η οποία έχει αποτύχει οικτρά, ως «αριστερή» (αν αυτό είναι το κίνητρό τους), έχει στρέψει εναντίον της την πλειονότητα των ψηφοφόρων, που την εμπιστεύθηκαν και τέλος, αποδεικνύεται ιδιαίτερα επιζήμια για τον τόπο. Κοντολογίς, φίλες και φίλοι, η σημερινή κατάσταση μου θυμίζει άλλες εποχές. Οταν η δημοσιογραφία ήταν ανάπηρη και διχασμένη στο «άσπρο και το μαύρο».
Πιστέψτε με. Θεωρώ και τις δύο κατηγορίες των συναδέλφων μου εξίσου αναξιοπαθείς και αξιολύπητους. Η δουλειά μας δεν είναι να σας «ενημερώσουμε» και να σας πείσουμε, για τα όσα αντιλαμβάνεστε και γνωρίζετε. Ούτε έχουμε την υποχρέωση να απευθυνόμαστε σε ώτα μη ακουόντων, εξαιτίας δογματικής και ανίατης κουφότητας. Οσο για τη δεύτερη κατηγορία των δημοσιογράφων, είναι βέβαιον πως η θέση τους είναι ακόμη περισσότερο δυσχερής. Καλούνται να υπηρετήσουν μια «πολιτική» η οποία έχει αποτύχει οικτρά, ως «αριστερή» (αν αυτό είναι το κίνητρό τους), έχει στρέψει εναντίον της την πλειονότητα των ψηφοφόρων, που την εμπιστεύθηκαν και τέλος, αποδεικνύεται ιδιαίτερα επιζήμια για τον τόπο. Κοντολογίς, φίλες και φίλοι, η σημερινή κατάσταση μου θυμίζει άλλες εποχές. Οταν η δημοσιογραφία ήταν ανάπηρη και διχασμένη στο «άσπρο και το μαύρο».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου