Casus Belli του Νίκου Σίμου, από τα "ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ"
 |
| "Επένδυση", 23-25/12/16 |
 |
| "Επένδυση", 23-25/12/16 |
«Κότες με λειρί» και «σκυλιά»
Η καιάσταση της χώρας παραμένει τραγική. Μια χώρα, για να βγει από τα αδιέξοδα, χρειάζεται υπεύθυνες ηγεσίες, που δεν λαϊκίζουν, κόμματα της αντιπολίτευσης υπεύθυνα και μέσα μαζικής ενημέρωσης που να μην είναι στρατευμένα, αλλά να περιγράφουν την πραγματικότητα. Αφήνοντας κατά μέρος τα ΜΜΕ, βλέπουμε ότι η συντριπτική πλειονότητα του σημερινού πολιτικού προσωπικού -για να μην τους αδικήσουμε όλους- δεν είναι σε θέση, από ποιοτικής πλευράς, να σηκώσει το βάρος αποφάσεων που, αφ' ενός. θα εξέφραζαν μια ομοφωνία στα κρίσιμα ζητήματα που μας απασχολούν και που οι λύσεις τους είναι θέμα ζωής και θανάτου για μια ρημαγμένη -χωρίς πολέμους αυιή τή φορά- χώρα. Αφ' ετέρου, θα στόχευαν στο καλό της χώρας και του λαού της και όχι σε βραχυπρόθεσμα κομματικά ή προσωπικά οφέλη. Αλήθεια, όταν σε κρίσιμες συζητήσεις στη Βουλή ο πειστικός πολιτικός λόγος περιέχει έννοιες όπως «κότα λειράτη» και "σκυλί του Σόιμπλε», πώς η κοινωνία θα αποδεχθεί πολιτικές αποφάσεις από εκπροσώπους κομμάτων που η πολιτική τους αντιπαράθεση θυμίζει προπολεμικό τεκέ ή την Τρούτμπα της παρακμής;
Αυτό που υπάρχει σήμερα στη Βουλή έχει, οε σχέση με το παρελθόν, την ποιότητα, τη διαφορά, χασέ και μεταξωτού υφάσματος. Και είναι να απορεί κανείς με τις κομματικές ηγεσίες που ανέχονται τους.., Νεάντερταλ μέσα στα κόμματα τους. Οι πολιτικοί φορείς πρέπει να ξυπνήσουν. Διότι η κοινωνία έχει πάρει χαμπάρι την παρακμή του πολιτικού προσωπικού στο οποίο κάθε φορά ο λαός εναποθέτει τις τύχες του. Ομως, ήταν νομοτελειακή η παρακμή του πολιτικού συστήματος και η φθίνουσα ποιότητα των εκπροσώπων του θα αποκαλυπτόταν κάποια στιγμή, καθώς επί σειράν ετών σύσσωμο το σύστημα αυτό λαΐκιζε, με τις κυβερνήσεις να σπεύδουν να ικανοποιούν κάθε παράλογη απαίτηση κάθε συντεχνίας και την αντιπολίτευση να συνηγορεί, για να μην κατηγορηθεί ως κοινωνικά ανάλγητη και χάσει ψηφαλάκια από δήθεν αναξιοπαθούντες που δεν έσπευσε να στηρίξει. Και τώρα, που ήλθε η ώρα να πληρωθεί ο λογαριασμός, οι κληρονόμοι του μαζικού πολιτικού λαϊκισμού στην προσπάθεια τους να βγάλουν την ουρά τους απ' έξω δεν μπορούν να έχουν άλλα επιχειρήματα από αλληλοκατηγορίες ποιότητας κουτσαβάκηδων και ευγένειας χαμαι-υπείου.
Καλά Χριστούγεννα στο πολιτικό προσωπικό...
Αλήθεια ή ψέματα;
Και αφού αναφερθήκαμε σε αυτούς που δικαιολογημένα δεν τούς εμπιστεύειαι η κοινωνία, ας δούμε και ποιοι απαρτίζουν την κοινωνία αυτή - όχι στο σύνολο της, βέβαια, αλλά πολλοί διαβάζοντας τα παρακάτω που κυκλοφορούν οτο Διαδίκτυο όλο και κάποιον συμπατριώτης τους θα αναγνωρίσουν:
-Ο Ελληνας ψηφίζει τη Ν.Δ. και ιο ΠΑΣΟΚ τα τελευιαία 40 χρόνια και στο Σύνταγμα είναι με τούς «αγανακτισμένους» κατά της χούντας που κυβερνάει τη χώρα.
-Πάντα ψηφίζει εγωκεντρικά και ποτέ για το γενικό συμφέρον.
-Θέλει τους πολιτικούς τίμιους και καθαρούς, με μόνη εξαίρεση τα ρουσφέτια να είναι για αυιόν και τους δικούς του.
-Δεν θέλει να αποκτησεικαι αυτός μια κατσίκα, αλλά θέλει να ψοφήσει αυτή που έχει ο γείτονας του.
-Ποτέ δεν του φθάνουν τα χρήμαια για ια είδη πρώτης ανάγκης, αλλά πάντα του περισσεύουν για τα είδη πολυτελείας!
-Κτίζει αυθαίρετα παντού (να έχει ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι του, έναν όροφο για κάθε παιδί και έναν για ενοικίαση) και μετά δημιουργεί συλλόγους, για να τα νομιμοποιήσει.
-Γλείφει, δωροδοκεί και δωροδοκείται και μετά βρίζει το διεφθαρμένο κράτος.
-Μόλις τον διορίσουν στο Δημόσιο, κάνει απεργίες, γιατί τα χρήματα που παίρνει είναι λίγα,
-Έχει άποψη για όλο, είναι ειδικός οε όλα,
-Ζει από τις επιδοτήσεις,
-Παίρνει δάνεια (στεγαστικά, καταναλωτικά κπ.) και μετά διαμαρτύρεται για τα υψηλά επιτόκια.
-Βρίζει τους αστυνομικούς, όταν κάνουν και όταν δεν κάνουν ιη δουλειά τους.
-Δεν κόβει αποδείξεις, δεν πληρώνει ΦΠΑ. κρύβει έσοδα από την Εφορία και φωνάζει γιατί το κράτος τον κλέβει.
-Για όλο φταίνε οι άλλοι . Αυτός κάνει ό,τι μπορεί.
-Σκέφτεται πώς να αλλάξει τον κόσμο, αλλά ποτέ τον εαυτό ιου.
-Πιστεύει ότι είναι απόγονος των αρχαίων Ελλήνων και για τον λόγο αυτόν έχει ξεπληρωθεί το χρέος του προς την ανθρωπότητα και με το παραπάνω.
-Οταν καταφέρει να ξεκλέψει λίγο χρόνο από τη δουλειά του για έναν καφέ, διερωτάται τι δουλειά κάνουν όλοι αυτοί που κάθονται στις καφετέριες.
-Ευτυχώς που υπάρχει και η τελευταία στιγμή, αλλιώς τίποτα δεν θα γινόταν.
-Γενικά δεν ξέρει τι θέλει αλλά και δεν θα ησυχάσει ποτέ αν δεν το αποκτήσει.
-Η δυστυχία αυτού του τόπου είναι ότι οι ηλίθιοι είναι γεμάτοι αυτοπεποίθηση, ενώ οι έξυπνοι γεμάτοι αμφιβολίες.
Φχαριστουμε, Ελλάδα
II παραπάνω περιγραφή ταυ (Νεο) Ελληνα αποτυπώνεται μόνο οε μία Φράση ενός αξέχαστου μοιιαικοό. Του λαϊκοψιλόσοφου Γιώργου Ζαμπέτα. Ηταν στα τελευταία του και ήξερε πως πλησίαζε το τέλος του. Ενας δημοσιογράφος ταν ρώτησε λοιπόν αν έχει να πει κάτι από τις εμπειρίες του, καθώς ο Ζαμπέτας όντως ήταν «πρύτανης» στο πανεπιστήμιο της ζωής. Δεν σκέφτηκε την απάντηση και είπε αμέσως: Σε ευχαριστούμε, Ελλάδα, που μας ανέχτηκες! Το έως πότε θα μας ανέχεται είναι άλλη παράγραφος και άδηλο. Και μάλλον η σημερινή κατάσταση σηματοδοτεί την αντίστροφη μέτρηση...
Ο,τι θέλει ο λαός
Ως συνέχεια της παραπάνω θλιβερής πραγματικότητας, ας αναφερθούμε σε ένα πραγματικό περιστατικό, που αποκαλύπτει πολλές αιτίες του σημερινού καταντήματος. Είμαστε περί τα τέλη του 1993. επίκεινται εκλογές, τις οποίες κερδίζει ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο οποίος, εν τω μεταξύ, έχει αθωωθεί οε σχέοη με την περιπέτεια του Ειδικού Δικαστηρίου.
Καλά Χριστούγεννα στο πολιτικό προσωπικό...
Αλήθεια ή ψέματα;
Και αφού αναφερθήκαμε σε αυτούς που δικαιολογημένα δεν τούς εμπιστεύειαι η κοινωνία, ας δούμε και ποιοι απαρτίζουν την κοινωνία αυτή - όχι στο σύνολο της, βέβαια, αλλά πολλοί διαβάζοντας τα παρακάτω που κυκλοφορούν οτο Διαδίκτυο όλο και κάποιον συμπατριώτης τους θα αναγνωρίσουν:
-Ο Ελληνας ψηφίζει τη Ν.Δ. και ιο ΠΑΣΟΚ τα τελευιαία 40 χρόνια και στο Σύνταγμα είναι με τούς «αγανακτισμένους» κατά της χούντας που κυβερνάει τη χώρα.
-Πάντα ψηφίζει εγωκεντρικά και ποτέ για το γενικό συμφέρον.
-Θέλει τους πολιτικούς τίμιους και καθαρούς, με μόνη εξαίρεση τα ρουσφέτια να είναι για αυιόν και τους δικούς του.
-Δεν θέλει να αποκτησεικαι αυτός μια κατσίκα, αλλά θέλει να ψοφήσει αυτή που έχει ο γείτονας του.
-Ποτέ δεν του φθάνουν τα χρήμαια για ια είδη πρώτης ανάγκης, αλλά πάντα του περισσεύουν για τα είδη πολυτελείας!
-Κτίζει αυθαίρετα παντού (να έχει ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι του, έναν όροφο για κάθε παιδί και έναν για ενοικίαση) και μετά δημιουργεί συλλόγους, για να τα νομιμοποιήσει.
-Γλείφει, δωροδοκεί και δωροδοκείται και μετά βρίζει το διεφθαρμένο κράτος.
-Μόλις τον διορίσουν στο Δημόσιο, κάνει απεργίες, γιατί τα χρήματα που παίρνει είναι λίγα,
-Έχει άποψη για όλο, είναι ειδικός οε όλα,
-Ζει από τις επιδοτήσεις,
-Παίρνει δάνεια (στεγαστικά, καταναλωτικά κπ.) και μετά διαμαρτύρεται για τα υψηλά επιτόκια.
-Βρίζει τους αστυνομικούς, όταν κάνουν και όταν δεν κάνουν ιη δουλειά τους.
-Δεν κόβει αποδείξεις, δεν πληρώνει ΦΠΑ. κρύβει έσοδα από την Εφορία και φωνάζει γιατί το κράτος τον κλέβει.
-Για όλο φταίνε οι άλλοι . Αυτός κάνει ό,τι μπορεί.
-Σκέφτεται πώς να αλλάξει τον κόσμο, αλλά ποτέ τον εαυτό ιου.
-Πιστεύει ότι είναι απόγονος των αρχαίων Ελλήνων και για τον λόγο αυτόν έχει ξεπληρωθεί το χρέος του προς την ανθρωπότητα και με το παραπάνω.
-Οταν καταφέρει να ξεκλέψει λίγο χρόνο από τη δουλειά του για έναν καφέ, διερωτάται τι δουλειά κάνουν όλοι αυτοί που κάθονται στις καφετέριες.
-Ευτυχώς που υπάρχει και η τελευταία στιγμή, αλλιώς τίποτα δεν θα γινόταν.
-Γενικά δεν ξέρει τι θέλει αλλά και δεν θα ησυχάσει ποτέ αν δεν το αποκτήσει.
-Η δυστυχία αυτού του τόπου είναι ότι οι ηλίθιοι είναι γεμάτοι αυτοπεποίθηση, ενώ οι έξυπνοι γεμάτοι αμφιβολίες.
Φχαριστουμε, Ελλάδα
II παραπάνω περιγραφή ταυ (Νεο) Ελληνα αποτυπώνεται μόνο οε μία Φράση ενός αξέχαστου μοιιαικοό. Του λαϊκοψιλόσοφου Γιώργου Ζαμπέτα. Ηταν στα τελευταία του και ήξερε πως πλησίαζε το τέλος του. Ενας δημοσιογράφος ταν ρώτησε λοιπόν αν έχει να πει κάτι από τις εμπειρίες του, καθώς ο Ζαμπέτας όντως ήταν «πρύτανης» στο πανεπιστήμιο της ζωής. Δεν σκέφτηκε την απάντηση και είπε αμέσως: Σε ευχαριστούμε, Ελλάδα, που μας ανέχτηκες! Το έως πότε θα μας ανέχεται είναι άλλη παράγραφος και άδηλο. Και μάλλον η σημερινή κατάσταση σηματοδοτεί την αντίστροφη μέτρηση...
Ο,τι θέλει ο λαός
Ως συνέχεια της παραπάνω θλιβερής πραγματικότητας, ας αναφερθούμε σε ένα πραγματικό περιστατικό, που αποκαλύπτει πολλές αιτίες του σημερινού καταντήματος. Είμαστε περί τα τέλη του 1993. επίκεινται εκλογές, τις οποίες κερδίζει ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο οποίος, εν τω μεταξύ, έχει αθωωθεί οε σχέοη με την περιπέτεια του Ειδικού Δικαστηρίου.
Επισημοποιημένη και η σχέση του με τη Δήμητρα Λιάνη, με την οποία έχουν μετακομίσει στην Εκάλη, Τον επισκέπτεται δημοσιογράφος, για να ιον ρωτήσει γιο τα εκλογικά ίου σχέδιο. Και εκείνος αρχίζει να του περιγράφει μια σειρά παροχών που θα εξήγγελλε και οι οποίες είχαν τη συμβολή τους στην εκλογική ίου νίκη: «θα δώσουμε κι αυτό κι εκείνο και το άλλο...". Και περιγράφει μια κοινωνική πολιτική προφανώς αρεστη στον κόσμο. Οταν ο δημοσιογράφος τον ρωτά από πού θα βρεθούν τα χρήματα και από ποιον κωδικό του Προϋπολογισμού και ότι μόνο με νέα δάνεια θα είναι δυνατόν να εξασφαλιστούν λεφτά για παροχές, ο Ανδρέας του χαμογελά πονηρά και δεν απαντά, σαν να του λέα ότι πράγματι θα δανειζόταν για να εκπληρώσει τις υποσχέσεις του...
Η άνοδος
και η πτώση
Ο ΣΥΡΙΖΑ πριόνισε το κλαδί στο οποίο καθόταν. Αυτό δείχνουν όλες οι δημοσκοπήσεις και το επιβεβαιώνει το καταληκτικό συμπέρασμα μιας ενδιαφέρουσας ανάλυσης του γνωστού αναλυτή και επικεφαλής της Public Issue Γιάννη Μαυρή, που δημοσιεύτηκε πριν από αρκετές ημέρες στο περιοδικό «Τετράδια», με τίτλο "Ανοδος και πτώση», και αποτέλεσε την αφορμή για να διακόψει η «Αυγή» τη συνεργασία της με την εν λόγω εταιρεία, επειδή προφανώς δεν της άρεσαν οι επισημάνσεις του αναλυτή! Καταλήγοντας, στην ανάλυση του ο Γιάννης Μαυρής επισήμανε τα εξής: Η κοινωνική υποστήριξη που εξασφάλισε το 2012 και το 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ έχει υποστεί σημαντικές ρωγμές και έχει αποσταθεροποιηθεί σε μεγάλο βαθμό. Ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις δεύτερες εκλογές χωρίς καμία απολύτως περίοδο χάριτος, όπως ακριβώς είχε συμβεί και με την επανεκλογή του ΠΑΣΟΚ του Κ. Σημίτη, το 2000. Μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015, επικράτησε εξαιρετικά ζοφερό κοινωνικά κλίμα, το οποίο η κυβέρνηση δεν κατάφερε να αναχαιτίσει, με αποτέλεσμα ήδη από την επαύριο των εκλογών να αντιστραφεί θεαματικά υπέρ της Ν.Δ. και ο κομματικός συσχετισμός δυνάμεων. Μάλιστα, η πολιτική μεταστροφή προηγήθηκε της αλλαγής ηγεσίας στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και της ανάληψης της αρχηγίας του από τον Κυριάκο Μητσοτάκη και δεν μπορεί να αποδοθεί κατά κύριο λόγο σε αυτήν.
Η άνοδος
και η πτώση
Ο ΣΥΡΙΖΑ πριόνισε το κλαδί στο οποίο καθόταν. Αυτό δείχνουν όλες οι δημοσκοπήσεις και το επιβεβαιώνει το καταληκτικό συμπέρασμα μιας ενδιαφέρουσας ανάλυσης του γνωστού αναλυτή και επικεφαλής της Public Issue Γιάννη Μαυρή, που δημοσιεύτηκε πριν από αρκετές ημέρες στο περιοδικό «Τετράδια», με τίτλο "Ανοδος και πτώση», και αποτέλεσε την αφορμή για να διακόψει η «Αυγή» τη συνεργασία της με την εν λόγω εταιρεία, επειδή προφανώς δεν της άρεσαν οι επισημάνσεις του αναλυτή! Καταλήγοντας, στην ανάλυση του ο Γιάννης Μαυρής επισήμανε τα εξής: Η κοινωνική υποστήριξη που εξασφάλισε το 2012 και το 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ έχει υποστεί σημαντικές ρωγμές και έχει αποσταθεροποιηθεί σε μεγάλο βαθμό. Ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις δεύτερες εκλογές χωρίς καμία απολύτως περίοδο χάριτος, όπως ακριβώς είχε συμβεί και με την επανεκλογή του ΠΑΣΟΚ του Κ. Σημίτη, το 2000. Μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015, επικράτησε εξαιρετικά ζοφερό κοινωνικά κλίμα, το οποίο η κυβέρνηση δεν κατάφερε να αναχαιτίσει, με αποτέλεσμα ήδη από την επαύριο των εκλογών να αντιστραφεί θεαματικά υπέρ της Ν.Δ. και ο κομματικός συσχετισμός δυνάμεων. Μάλιστα, η πολιτική μεταστροφή προηγήθηκε της αλλαγής ηγεσίας στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και της ανάληψης της αρχηγίας του από τον Κυριάκο Μητσοτάκη και δεν μπορεί να αποδοθεί κατά κύριο λόγο σε αυτήν.
Σήμερα, η θέση του ΣΥΡ1ΖΑ μέσα στο συνεχώς μεταβαλλόμενο κομματικό σύστημα αποκαλύπτεται ότι είναι εξαιρετικά επισφαλής. Η Αριστερά απώλεσε την ιστορική ευκαιρία να εδραιώσει ηγεμονικά την παρουσία της. Η ενίσχυση της κοινωνικής απογοήτευσης και η απομάκρυνση από την πολιτική και την εκλογική διαδικασία, γιο την οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ φέρει τη μεγαλύτερη ευθύνη, λειτουργούν ευθέως εις βάρος του και προετοιμάζουν την επιστροφή της Δεξιάς. Το ιστορικό παράδοξο είναι ότι ένα κόμμα που επικαλείται την Αριστερά επιφορτίζεται με την οριστική επιβολή της μεταδημοκρατίας στην Ελλάδα.
Η εποχή των Σταυροφοριών
Ο τρόμος άρχισε και πάλι να κάνει την εμφάνιση ίου πάνω από την Ευρώπη, καθώς το συμβάν στο Βερολίνο, όπου ένα φορτηγό έπεσε σκόπιμα πάνω οε πολίτες, η δολοφονία του Ρώσου διπλωμάτη κατ η "κινητικότητα" τζιχαντιστών σε Ζυρίχη και Βρυξέλλες δείχνουν ότι η ισλαμική τρομοκρατία είναι αποφασισμένη να μακελέψει τους «απίστους». Δυστυχώς, η αμερικανική πολιτική των τελευταίων ετών έδωσε την αφορμή για να ξεσπάσει ένας πόλεμος ξεχασμένος. Ο πόλεμος των θρησκειών και των πολιτισμών, όσο και αν κάποιοι θέλουν να αποφύγουν να θεωρήσουν ως τέτοιον τον πόλεμο αυτόν που βρίσκεται οε εξέλιξη και απειλεί με τυφλά κτυπήματα την Ευρώπη.
Μια τέτοια διάσταση ενός τέτοιου πολέμου δεν μπορεί παρά να προοιωνίζεται τρομακτικές εξελίξεις. Ομως το να μη θέλεις να δεις τις εξελίξεις και από αυτήν την οπτική δεν σημαίνει ότι τις αποτρέπεις κιόλας. Κυρίως διότι από την άλλη πλευρά «οι μαχητές του θεού κατά των απίστων», αυτοί που είναι χιλιάδες και δεν φοβούνται να ζωστούν με βόμβες σε επιθέσεις αυτοκτονίας, έτσι αντιμετωπίζουν τον δολοφονικό αγώνα που έχουν αναλάβει. Με το συσσωρευμένο μίσος των 1.300 ετών, γιατί επιμένουν να ζουν στην εποχή ίων... Σταυροφοριών.
Η εποχή των Σταυροφοριών
Ο τρόμος άρχισε και πάλι να κάνει την εμφάνιση ίου πάνω από την Ευρώπη, καθώς το συμβάν στο Βερολίνο, όπου ένα φορτηγό έπεσε σκόπιμα πάνω οε πολίτες, η δολοφονία του Ρώσου διπλωμάτη κατ η "κινητικότητα" τζιχαντιστών σε Ζυρίχη και Βρυξέλλες δείχνουν ότι η ισλαμική τρομοκρατία είναι αποφασισμένη να μακελέψει τους «απίστους». Δυστυχώς, η αμερικανική πολιτική των τελευταίων ετών έδωσε την αφορμή για να ξεσπάσει ένας πόλεμος ξεχασμένος. Ο πόλεμος των θρησκειών και των πολιτισμών, όσο και αν κάποιοι θέλουν να αποφύγουν να θεωρήσουν ως τέτοιον τον πόλεμο αυτόν που βρίσκεται οε εξέλιξη και απειλεί με τυφλά κτυπήματα την Ευρώπη.
Μια τέτοια διάσταση ενός τέτοιου πολέμου δεν μπορεί παρά να προοιωνίζεται τρομακτικές εξελίξεις. Ομως το να μη θέλεις να δεις τις εξελίξεις και από αυτήν την οπτική δεν σημαίνει ότι τις αποτρέπεις κιόλας. Κυρίως διότι από την άλλη πλευρά «οι μαχητές του θεού κατά των απίστων», αυτοί που είναι χιλιάδες και δεν φοβούνται να ζωστούν με βόμβες σε επιθέσεις αυτοκτονίας, έτσι αντιμετωπίζουν τον δολοφονικό αγώνα που έχουν αναλάβει. Με το συσσωρευμένο μίσος των 1.300 ετών, γιατί επιμένουν να ζουν στην εποχή ίων... Σταυροφοριών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου