¨...'Εσπευσαν να πανηγυρίσουν και να διαφημίσουν ως έργο των χειρών τους την αδυναμία έκδοσης μιας εφημερίδας για δύο μέρες με δήθεν λόγια συμπάθειας για τους εργαζομένους. Το δηλητήριό τους όμως κινδυνεύει να τους πνίξει, ασχέτως των εξελίξεων στον Τύπο η μοίρα τους είναι προδιαγεγραμμένη..."

"ΤΑ ΝΕΑ/
ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ",
23-25/12/16

Αλητείες:
Του Παναγιώτη

 Λάμψια

Η σχέση των συριζαίων με την ενημέρωση ήταν πάντοτε προβληματική καθώς δεν άντεχαν ούτε οι ίδιοι τη διάψευση της σκόπιμης παραπληροφόρησης που έχουν αναγάγει σε επιστήμη. Πολιτεύτηκαν με αλαζονεία και θράσος όταν μετά τις εκλογές του 2012 είδαν ότι αυτός ο τρόπος μπορεί να τους φέρει ακόμη και στην εξουσία. Πίστεψαν ότι βρήκαν τη συνταγή της επιτυχίας λέγοντας διαρκώς ψέματα και όταν ερχόταν η στιγμή της αποκάλυψης έλεγαν ένα ακόμη μεγαλύτερο ψέμα και έτσι προχωρούσαν. Με το δίκιο τους βεβαίως, διότι μετά τη νίκη του Ιανουαρίου του 2015 και την καταστροφική τους πορεία που διέλυσε τη χώρα και χρέωσε τους πολίτες άλλα 100 δισ. έκαναν ένα δημοψήφισμα - παρωδία και μετά ξανακέρδισαν τις εκλογές. Ολα αυτά τους αποθράσυναν και συνέχισαν τη δολιοφθορά στα ενοχλητικά μέσα ενημέρωσης. Βρήκαν βεβαίως και πρόσφορο έδαφος καθώς η διάλυση της αγοράς έφθασε στα όριά τους τα άλλοτε ισχυρά ΜΜΕ, που είδαν τα έσοδά τους να μηδενίζονται. Η οικονομική κρίση όμως από μόνη της δεν αρκούσε για να καταστρέψει την ενημέρωση. Ηρθαν αυτοί με ασφυκτικές πιέσεις παντού, πέρα και έξω από κάθε δεοντολογία, να κλείσουν και τις ελάχιστες δυνατότητες ανάσας στα χειμαζόμενα Μέσα.

Είναι όμως τόσο θρασύδειλοι και προβλέψιμοι που έσπευσαν να πανηγυρίσουν και να διαφημίσουν ως έργο των χειρών τους την αδυναμία έκδοσης μιας εφημερίδας για δύο μέρες με δήθεν λόγια συμπάθειας για τους εργαζομένους. Το δηλητήριό τους όμως κινδυνεύει να τους πνίξει, ασχέτως των εξελίξεων στον Τύπο η μοίρα τους είναι προδιαγεγραμμένη. Ουδείς επιβίωσε πολιτικά με αλητείες επί μακρόν. Εφημερίδες όπως «ΤΑ ΝΕΑ» και «Το Βήμα» άντεξαν και χειρότερα. Υπήρχαν πριν και θα υπάρχουν και έπειτα από αυτούς. Η δική τους αθλιότητα κάποια στιγμή - όχι πολύ μακριά - θα τελειώσει και τότε θα αποκαλυφθούν σημεία και τέρατα για τη δράση τους σε όλα τα μέτωπα. Η ενημέρωση μπορεί να δοκιμάζεται σκληρά, όπως άλλωστε και οι επαγγελματίες του κλάδου, αλλά θα βρει τον τρόπο να επιβιώσει.

Κανονικές εφημερίδες:
"ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΑ", του Δημήτρη Ν, Μανιάτη
Πώς θα είναι μια κοινωνία χωρίς κανονικές (αστικές) εφημερίδες; Το ερώτημα δεν παραπέμπει σε χρονικότητες όπου ο Τύπος θα έχει επινοήσει την οριστική του νέα φόρμα (και άρα το ερώτημα είναι θετικό). Το ερώτημα είναι για το τώρα, μιας χώρας ξεχαρβαλωμένης από τη μνημονιακή φτώχεια. Μιας κοινωνίας που ξεχειλίζει από θυμό. Και επισφάλεια. Μια τέτοια κοινωνία θα βυθιστεί ακόμη πιο γρήγορα στον ζόφο αν υποσταλούν οι τελευταίες συλλογικές χειρονομίες ενημέρωσης, πολυφωνίας, δημοκρατίας, κουλτούρας. Δηλαδή, οι κανονικές εφημερίδες.

Ας το δούμε λίγο απ' έξω. Ο άνθρωπος που παίρνει μια εφημερίδα από έναν πάγκο ή ένα περίπτερο, εμμέσως πλην σαφώς συμφωνεί με το ελάχιστο. Πως υφίσταται ακόμη ένα κοινωνικό συμβόλαιο. Πως αυτό προφανώς δεν είναι στατικό αλλά δυναμικό και, άρα, μονίμως υπό αίρεση. Και πως η εφημερίδα που αγοράζει, οριοθετεί και ελέγχει ταυτόχρονα αυτό το πλαίσιο. Αν μπορεί να είναι και παλμογράφος των τάσεων των υποτελών τάξεων, ακόμη καλύτερα για την εφημερίδα.

Προς Θεού, και οι κανονικές εφημερίδες στη συντριπτική τους πλειονότητα είναι και επιχειρήσεις. Εκκινούν ως επιχειρήσεις και ανάλογα με το βάρος και την ιστορικότητά τους, εξελίσσονται σε πυλώνες θεσμικούς. Κανείς δεν έχει νομίζω την αφελή απαίτηση οι κανονικές εφημερίδες να μην εκπροσωπούν και τους ιδιοκτήτες τους. Πολύ περισσότερο, η μάχη των ιδεών είναι μια πρόκληση για τους κανονικούς δημοσιογράφους που τις στελεχώνουν. Και για το κανονικό αναγνωστικό κοινό που τις επιλέγει για να θυμώνει, να ενημερώνεται ή να συμφωνεί.

Ας το δούμε λίγο από μέσα. Οι κανονικές εφημερίδες δεν είναι μόνο «μαγαζιά». Είναι και οικογένειες. Συχνά μοιάζουν με ροκ συγκροτήματα, κανείς δεν μιλάει με τον δίπλα του συνάδελφο. Ενοποιούνται όμως κάτω από μια ελάχιστη συμφωνία: η ζωή είναι ωραία για να την καταγράψεις. Ο κόσμος (ακόμη και ο σημερινός βάρβαρος και καπιταλιστικός) είναι συναρπαστικός για να τον φωτίσεις. Οι κανονικές εφημερίδες είναι συχνά και γόνιμες επικράτειες ιδεών. Και οι εργαζόμενοι σε αυτές είναι μέρος των παθογενειών και της αμφισημίας του έξω κόσμου. Συχνά, λίγοι μα όχι ασήμαντοι είναι και ρομαντικοί. Οι κανονικές εφημερίδες συχνά είναι ναοί ενηλίκων που ξέχασαν να μεγαλώσουν ή απλώς κυνικών που κάνουν πως δεν βλέπουν.

Πριν από δύο χρόνια ο Λευτέρης Παπαδόπουλος μου είχε πει πως μια κοινωνία χωρίς εφημερίδες θα είναι μια κοινωνία πιο ευάλωτη στην εκτροπή. Οι κανονικές εφημερίδες είναι παράμετρος και προϋπόθεση της ελάχιστης αστικής δημοκρατίας, θα συμπλήρωνα. Γράφω σε μια τέτοια ανεξίθρησκη, κανονική εφημερίδα. Και παρά τις δυσκολίες, κοιμάμαι ήσυχος.

"Εφ.Συν/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", 23-25/12/16