Δεν λυπάμαι καθόλου την εξέλιξη αυτού του μορφώματος, που εξακολουθεί να συγκεντρώνει τυχοδιώκτες της πολιτικής – αριστερούς, πασόκους, νεοκαραμανλικούς. Λυπάμαι τους ψηφοφόρους τους, νυν και παλαιότερους. Λυπάμαι κυρίως όλους εκείνους του αυστηρούς ηθικολόγους, γνωστούς από παλιότερες εποχές, που είδαν ελπίδα στους αγανακτισμένους, ανέχτηκαν ή επιδοκίμασαν τους προπηλακισμούς, έκαναν τα στραβά μάτια στη χυδαιότητα του Καμμένου (ακόμα κι όταν έλεγε στους πολιτικούς αντιπάλους του «στα τέσσερα» ή αποκαλούσε τους συριζαίους συντρόφους στο συνέδριό τους), ψήφισαν Ναι στο δημοψήφισμα για να γίνει Οχι, δεν αντέδρασαν όταν απειλήθηκε η ουσία της δημοκρατίας μέσω της προσπάθειας χειραγώγησης της δικαιοσύνης και του Τύπου, ούτε όταν μεθοδεύτηκε η προσπάθεια εξόντωσης των πολιτικών αντιπάλων του συστήματος ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ μέσω της σκευωρίας Νovartis.

Από "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ"

"ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ",
08-09/06/24

ΤΟΥ ΗΛΙΑ ΚΑΝΕΛΛΗ

Το πρώτο και ένα από τα τελευταία οχυρά του ΣΥΡΙΖΑ ήταν το λεγόμενο «ηθικό πλεονέκτημα». Η προσπάθεια ηθικοποίησης της πολιτικής ζωής διά της επικλήσεως σωτηριολογικών εξαγγελιών, ενισχυμένων με την προβολή ενός ηρωικού παρελθόντος διωγμών, συνδυασμός που πίστευαν ότι ανάγει την πολιτική πάλη στο πεδίο της αγιοσύνης. Κι ύστερα, ο άγιος Τσίπρας με τον άγιο Καμμένο, τον άγιο Βαρουφάκη και λοιπούς αγίους και οσίους διαγκωνίστηκαν σε χυδαιότητα, εχθροπάθεια, ανικανότητα, αντιδημοκρατικές στρατηγικές και καταστροφικές ιδεοληψίες. Ο τελευταίος άγιος που ενεφανίσθη είναι ο άγιος Κασσελάκης, αλλά αν κρίνω από τη συγκέντρωση του Συντάγματος δεν μπορεί να γεμίσει ούτε ξωκκλήσι.

Ο άγιος Κασσελάκης, βέβαια, δεν μιλά σαν αριστερός ευσεβιστής. Από τις παραδόσεις του ΣΥΡΙΖΑ κρατά την εχθροπάθεια, τον λόγο του μίσους. Είναι εύκολος και έχει στόχο – εν προκειμένω τους αντιπάλους του, τον Πρωθυπουργό, στον οποίο έκανε μια αδιανόητη για τα πολιτικά ήθη των ημερών μας προσωπική επίθεση, αλλά και τον Νίκο Ανδρουλάκη του ΠΑΣΟΚ. Και στη συνέχεια επιχειρεί να μετατρέψει την επιλογή του να δώσει το διάτρητο τύπου «πόθεν έσχες» του στη δημοσιότητα σε, δήθεν, προσωπική επίθεση εναντίον του. Κατά τη συνήθη ρητορική, είναι θύμα του Μητσοτάκη, ορισμένων κακών δημοσιογράφων (αυτών που δεν τον γλείφουν) και των συμφερόντων. Με μηδενική θεσμική συγκρότηση, λες και το κράτος είναι προσωπικό μαγαζί του, καλούσε τον Μητσοτάκη «με ένα τηλεφώνημα» να ανοίξει την πλατφόρμα του πόθεν έσχες, ενώ ξέρει ότι και τώρα μπορεί να το καταθέσει στην ανοιχτή για την πρώτη δήλωση πλατφόρμα.

Η συγκέντρωση τελείωσε με μια αδιανόητη κίνηση. Φώναξε στην εξέδρα τον σύζυγό του, κατάλληλα ντυμένο για ένα σκηνικό σόου, για να τονίσει ότι το κόμμα είναι προσωποκεντρικό. Την αποϊδεολογικοποίηση, ασφαλώς, ευλογούσε από το ακροατήριο ο άγιος Τσίπρας, η «καρδιά», όπως τον αποκάλεσε ο άγιος Κασσελάκης.

Προσωπικώς, δεν λυπάμαι καθόλου την εξέλιξη αυτού του μορφώματος, που εξακολουθεί να συγκεντρώνει τυχοδιώκτες της πολιτικής – αριστερούς, πασόκους, νεοκαραμανλικούς. Λυπάμαι τους ψηφοφόρους τους, νυν και παλαιότερους. Λυπάμαι κυρίως όλους εκείνους του αυστηρούς ηθικολόγους, γνωστούς από παλιότερες εποχές, που είδαν ελπίδα στους αγανακτισμένους, ανέχτηκαν ή επιδοκίμασαν τους προπηλακισμούς, έκαναν τα στραβά μάτια στη χυδαιότητα του Καμμένου (ακόμα κι όταν έλεγε στους πολιτικούς αντιπάλους του «στα τέσσερα» ή αποκαλούσε τους συριζαίους συντρόφους στο συνέδριό τους), ψήφισαν Ναι στο δημοψήφισμα για να γίνει Οχι, δεν αντέδρασαν όταν απειλήθηκε η ουσία της δημοκρατίας μέσω της προσπάθειας χειραγώγησης της δικαιοσύνης και του Τύπου, ούτε όταν μεθοδεύτηκε η προσπάθεια εξόντωσης των πολιτικών αντιπάλων του συστήματος ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ μέσω της σκευωρίας Νovartis.

Λυπάμαι όλους τους αγνούς (;) ιδεολόγους (;) που, εμμονικοί με το «ηθικό πλεονέκτημα» θεωρούσαν ότι, όσοι εξ αριστερών αγωνίστηκαν για τη δημοκρατία και την Ευρώπη τα ζοφερά χρόνια της χρεοκοπίας και των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, ήταν προδότες και πουλημένοι. Και συνεχίζω να τους λυπάμαι, είτε έχουν αποστασιοποιηθεί από το σύστημα ΣΥΡΙΖΑ είτε έχουν υποταχθεί στο σύστημα Κασσελάκη – την πιο γελοία αλλά όχι λιγότερο χυδαία εκδοχή της Αριστεράς.

Θυμάμαι τον Λεωνίδα Κύρκο, ο οποίος μιλούσε με ανατριχίλα για τα γελοία και απαίδευτα πρόσωπα, όπως τα αποκαλούσε, της Αριστεράς του εμφυλίου: τον Μάρκο, τον Βλαντά, τον Στρίγκο, τον Μπαρτζώκα… Οι επίγονοί τους, τελικά, είναι χειρότεροι.