Μετά την «κυβέρνηση ηττημένων», από την οποία μας προστάτευσε πέρυσι ο Μεγαλοδύναμος, θα αποκτήσουμε και ένα «κόμμα ηττημένων». Μια χαρά. Αλλά για να σοβαρευτούμε. Αναρωτιέμαι ποιοι τα σκέφτονται όλα αυτά και τι κάνουν τις άλλες ώρες της ημέρας. Διότι με όσα ακούω δεξιά κι αριστερά από τις βροντώδεις αυτές πρωτοβουλίες λείπει κάτι βασικό: ένας αντίπαλος του Μητσοτάκη. Κι όσο ο Μητσοτάκης παραμένει ο βασικός ανταγωνιστής του εαυτού του, δεν είναι εύκολο να αλλάξει η κατάσταση. Από την Κυριακή το βράδυ έχω βαρεθεί να διαβάζω «τι πρέπει να κάνει ο Μητσοτάκης» από διαφόρους που θέλουν να πλασάρουν την πραμάτεια τους ή τον εαυτό τους. Αλλά δεν νομίζω ότι είναι κάτι τέτοιες οδηγίες που θα διαμορφώσουν τα πράγματα. Ο Μητσοτάκης προφανώς κάτι θα κάνει, η δουλειά του είναι. Το βασικό ερώτημα είναι «τι πρέπει να κάνουν εκείνοι που θέλουν κάποιον άλλο Μητσοτάκη». Για αυτό το θέμα δεν ακούω κάποια ιδέα. Προεκλογικά βεβαίως ο Ανδρουλάκης ισχυριζόταν ότι «η χώρα δεν χρειάζεται δύο Μητσοτάκηδες» αλλά πολύ φοβούμαι ότι εγκλωβίστηκε σε ένα αδιέξοδο σχήμα («ΤΑ ΝΕΑ Σαββατοκύριακο» 8/6). Διότι η αλήθεια είναι ότι η χώρα χρειάζεται δύο, τρεις, πολλούς Μητσοτάκηδες ώστε να επιλέγει κάθε φορά τον καλύτερο ή απλώς εκείνον που προτιμάει. Και μόνο με πολλούς Μητσοτάκηδες στην αγορά θα γίνουν πιο ανταγωνιστικοί και ο Ανδρουλάκης και ο Κασσελάκης και όλων των ειδών τα ορφανά προηγούμενων κομμάτων και εκλογών.

Από "ΤΑ ΝΕΑ"

"ΤΑ ΝΕΑ", 12/06/24

"ΤΑ ΝΕΑ", 12/06/24

ΤΟΥ ΗΛΙΑ ΚΑΝΕΛΛΗ

Με την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων των ευρωεκλογών, έπειτα από μια σύντομη εμφάνισή του για να πει τα επιχειρήματά του, ο Στέφανος Κασσελάκης εξαφανίστηκε από τις τηλεοράσεις και τα σόσιαλ μίντια. Ανακούφιση και βαθιά αναπνοή. Δεν αμφιβάλλω, βεβαίως, ότι είναι προσωρινή εξαφάνιση. Να αναλάβει δυνάμεις και να αντεπιτεθεί. Οπως έχει αποδείξει, έχει αποθέματα σε κουράγιο και, πάντα, έχει την ελπίδα ότι κάποια στιγμή αυτό που έχει στο μυαλό του θα του βγει. Δικαιούται, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.

Η ουσία όμως είναι μία: ο Κασσελάκης στραπατσαρίστηκε στις εκλογές. Παρότι το κόμμα του διέθετε τη συνοχή που δίνει η πρόσβαση στην εξουσία (και η αξιωματική αντιπολίτευση έχει και πρόσβαση σε θέσεις εξουσίας και κρατική χρηματοδότηση), το αποτέλεσμα τσούζει: είναι σημαντικά χαμηλότερο από τις βουλευτικές εκλογές και πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ έχει στην πλάτη τη βαριά ανάσα του ΠΑΣΟΚ.

Το μοντέλο αυτό απέτυχε. Υπήρξαν άλλα κόμματα που έπαιξαν εξυπνότερα και στο τερέν της διαμαρτυρίας και στο τερέν της εύκολης καταγγελίας. Ο,τι προσπαθούσε ο Κασσελάκης διά της προνομιακής πρόσβασης στη δημοσιότητα που του είχε εξασφαλίσει το αλλόκοτο προφίλ του, το κέρδισαν ευκολότερα άλλοι, χωρίς μάλιστα να κοπιάσουν και να ξοδέψουν όσα ο Κασσελάκης.

Παρά την ιδιότυπη έως αντιπολιτική στάση του προέδρου του, όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει ακόμα αριστερό κόμμα. Με κόκκινες σημαίες ακόμα κατεβαίνει στις πλατείες, ακόμα μιλάει για διεκδικήσεις – και μόνο η «Αυγή», χθες, είχε αλλάξει προς το πολύχρωμο το λογότυπό της, θαρρείς και το κόμμα που εκπροσωπεί είναι αποκλειστικά κόμμα διεκδίκησης ταυτότητας φύλου και του κινήματος woke.

Ολα αυτά σημαίνουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, παρότι ακόμα συγκεντρώνει στις τάξεις του αριστερούς που είτε δεν έχουν λόγο να εγκαταλείψουν (ιδίως αν κατέχουν δημόσιο αξίωμα, ως βουλευτές ή κομματικά στελέχη, αν δηλαδή βγάζουν το ψωμί τους μέσω της κομματικής ιδιότητάς τους ή αν έχουν βλέψεις να το βγάζουν στο μέλλον), έχει ουσιαστικά μετασχηματιστεί σε κάτι άλλο, που το καθορίζει η προσωπικότητα, τα πιστεύω και η ηγεμονική παρουσία του αρχηγού του.

Τι είναι αυτό το κάτι άλλο; Ε, τι άλλο εκτός από την περιφορά της εικόνας του αρχηγού μπορεί να πουλήσει στο άμεσο μέλλον; Πίσω από ποιες ιδέες μπορεί να συγκεντρωθεί κοινό για να ενισχύσει ένα χώρο που μόνο να τροφοδοτεί αντανακλαστικά εχθροπάθειας μπορεί;

Η επόμενη μέρα δεν θα είναι ρόδινη για τον Στέφανο Κασσελάκη. Κατάφερε να στερήσει τον ΣΥΡΙΖΑ από κάθε κυβερνητική προοπτική. Ακόμα και ο Τσίπρας, που έβγαλε την υποχρέωση πηγαίνοντας στη συγκέντρωση στο Σύνταγμα, πέφτει με τα μούτρα στο Ινστιτούτο του, το δικό του μαγαζί. Αποσυνάγωγος της Αριστεράς τα διάφορα κομμάτια της οποίας τον απαξιώνουν με κάθε τρόπο, εγκαταλειμμένος από τους παραδοσιακούς ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ και ευάλωτος απέναντι στο ΠΑΣΟΚ το οποίο επαναπατρίζει ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχει πολλά να κάνει. Ο τρόπος του αποδείχτηκε οριακός. Ο κόσμος κουράστηκε από την έκθεσή του. Και τώρα;

Για να είμαι ειλικρινής δεν βλέπω ο αρχηγός να έχει ιδιαίτερο μέλλον στην ελληνική πολιτική σκηνή. Τι θα κάνει την επόμενη τριετία, σε μια πολιτική έρημο; Πού να κινηθεί, όταν οι αριστεροί κουμπώνονται στη θέα του και η Ακροδεξιά μπορεί να κεφαλαιοποιεί ευκολότερα κάθε τύπου διαμαρτυρία; Νομίζει ότι θα σωθεί με σπασμωδικές κινήσεις, όπως π.χ. το Ιδρυμα κατά της Ακροδεξιάς που εξήγγειλε; Δεν υπάρχει ένας καλός φίλος του να του πει ότι έχει ημερομηνία λήξης – που είναι κοντά;