Η αποκάλυψη του «πόθεν έσχες» του Στέφανου Κασσελάκη, λίγες μέρες πριν από τις εκλογές, ήταν σε ίσες ποσότητες θεαματική και άδοξη. Θεαματική, λόγω του σόου που έστησε για να επιδείξει κάτι που δεν χρειάζεται επίδειξη, αλλά στοιχειώδη θεσμική συνέπεια και διαφάνεια. Αδοξη, γιατί τα πρόχειρα στοιχεία που ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ κοινοποίησε έρχονται σε μερική αντίθεση προς τη δημόσια εικόνα που με πλήθος δηλώσεων και πράξεων είχε κατασκευάσει. Δεν είναι φτωχός ο Κασσελάκης. Ομως η περιουσιακή του κατάσταση, όπως την περιγράφει το σημείωμα που έδωσε στη δημοσιότητα (μεγάλες οφειλές και ισχνές καταθέσεις), ούτε δικαιολογεί την οικονομική του έπαρση ούτε συμπίπτει με το αφήγημα του υπερεπιτυχημένου επιχειρηματία που δεν χρωστάει πουθενά και πολιτεύεται για να προσφέρει ανιδιοτελώς. Ως ανιδιοτελής πολιτικός, πώς ακριβώς θα αποπληρώσει τα χρέη και θα συντηρήσει το πολυδάπανο λαϊφστάιλ του;....

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 08/06/24

ΤΟΥ ΑΡΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΗ

Το αυτοδιαλυόμενο παραμύθι


Η υπόθεση ήταν ύποπτη από την αρχή. Η ιστορία του αθώου αγοριού που αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη χώρα του στο πλαίσιο μιας σκοτεινής οικογενειακής «δίωξης», αλλά, παρ’ όλες τις αντιξοότητες, κατόρθωσε να πραγματοποιήσει λαμπρές σπουδές, καθώς και να βγάλει τόσα χρήματα ώστε να μη χρειάζεται να ξαναδουλέψει, ακουγόταν σαν σενάριο κακής σαπουνόπερας από την πρώτη στιγμή που ο Στέφανος Κασσελάκης αποφάσισε να μας καταστήσει με το ζόρι κοινωνούς του πολιτικού του άστρου. Για ποιο λόγο να αποκηρύξει κανείς το προσωπικό του καπιταλιστικό success story για να αναλάβει την ηγεσία ενός παρακμάζοντος αριστερού κόμματος; Γιατί να αφήσει την αίγλη και το προνόμιο της πολυτελούς ζωής στην Αμερική για να ανακατευτεί στη βορβορώδη μιζέρια της ελληνικής πολιτικής; Η ρομαντική αιτιολογία του ιδεαλισμού είναι ελάχιστα πειστική, ειδικά αν σκεφτεί κανείς τον αντιρομαντικό και αντιιδεαλιστικό τρόπο με τον οποίο ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ άλωσε το κόμμα και εκτόπισε τα βασικά στελέχη του, όντας παντελώς άσχετος με αυτό. Δίπλα στην ιστορία του Κασσελάκη υπήρχε πάντα μια παραϊστορία που, αν και αφανής, έμοιαζε πιο αξιόπιστη από την επίσημη αφήγηση του νεόκοπου πολιτικού. Αυτή η παραϊστορία ξεδιπλώνεται τώρα εξηγώντας πολλά.


Κάτι δεν βγάζει νόημα

Το ακατάπαυστο σόου του Στέφανου Κασσελάκη είναι εύκολη νίκη για τους αντιπάλους του και πικρή ήττα για την πολιτική.

Η αποκάλυψη του «πόθεν έσχες» του Στέφανου Κασσελάκη, λίγες μέρες πριν από τις εκλογές, ήταν σε ίσες ποσότητες θεαματική και άδοξη. Θεαματική, λόγω του σόου που έστησε για να επιδείξει κάτι που δεν χρειάζεται επίδειξη, αλλά στοιχειώδη θεσμική συνέπεια και διαφάνεια. Αδοξη, γιατί τα πρόχειρα στοιχεία που ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ κοινοποίησε έρχονται σε μερική αντίθεση προς τη δημόσια εικόνα που με πλήθος δηλώσεων και πράξεων είχε κατασκευάσει. Δεν είναι φτωχός ο Κασσελάκης. Ομως η περιουσιακή του κατάσταση, όπως την περιγράφει το σημείωμα που έδωσε στη δημοσιότητα (μεγάλες οφειλές και ισχνές καταθέσεις), ούτε δικαιολογεί την οικονομική του έπαρση ούτε συμπίπτει με το αφήγημα του υπερεπιτυχημένου επιχειρηματία που δεν χρωστάει πουθενά και πολιτεύεται για να προσφέρει ανιδιοτελώς. Ως ανιδιοτελής πολιτικός, πώς ακριβώς θα αποπληρώσει τα χρέη και θα συντηρήσει το πολυδάπανο λαϊφστάιλ του;

Το δόλωμα και η φάκα

Αν δεν έδινε ο ίδιος τόση σημασία στην περιουσία του, αν δεν τη χρησιμοποιούσε αυτός ως στρατηγικό εργαλείο εντυπωσιασμού, ως τεκμήριο ηθικής αξίας και ως υπόδειγμα επιτυχίας, δεν θα έδινε ούτε η κοινή γνώμη τόση προσοχή. Επίσης, αν δεν επέτρεπε στο «πόθεν έσχες» του να εξελιχθεί σε σίριαλ (Θα το δημοσιοποιήσει ή δεν θα το δημοσιοποιήσει; Θα το κάνει τώρα ή σε ένα μήνα;), τα περιουσιακά στοιχεία του θα ενέπνεαν πολύ μικρότερη επιθυμία για σκάλισμα. Ας μην παραπονιέται, λοιπόν, ο Στέφανος Κασσελάκης ότι τον στοχοποιούν, από τη στιγμή που θέτει μόνος του τον στόχο στο μέτωπό του. Για την ακρίβεια, θα έπρεπε να αισθάνεται ευγνωμοσύνη που έχει την τύχη να πολιτεύεται σε μια χώρα σαν την Ελλάδα: μόνο εδώ θα μπορούσε ένας άγνωστος να γίνει πολιτικός αρχηγός μέσα σε λίγες εβδομάδες· μόνο εδώ θα μπορούσε να υποδυθεί το αντισυστημικό θύμα του «παραδικαστικού κυκλώματος» ένας εκατομμυριούχος από πλούσια οικογένεια με νεφελώδες παρελθόν.

Ψευδοευαισθησίες

Από την άλλη, βέβαια, η υπερβάλλουσα έμφαση στα περιουσιακά του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ είναι εκ μέρους των Ελλήνων δημοσιογράφων και των πολιτικών αντιπάλων του εξαιρετικά υποκριτική. Αν παρατηρούσε κάποιος ανεξοικείωτος με την ελληνική πραγματικότητα την εθνική μας παράκρουση για τα τετραγωνικά των σπιτιών του Κασσελάκη, τα μετρητά του και το επενδυτικό χαρτοφυλάκιό του, θα υπέθετε ότι η χώρα είναι ένα πρότυπο πολιτικής διαφάνειας που ούτε σεντ από την περιουσία των πολιτικών της δεν αφήνει ανέλεγκτο. Ισως ο ανεξοικείωτος να πίστευε ότι ο Στέφανος Κασσελάκης κινδυνεύει να αποτελέσει μια απαράδεκτη εξαίρεση σε έναν κανόνα απόλυτης διαύγειας. Ομως το «πόθεν έσχες» είναι μάλλον ανεπαρκές ως σύστημα διακρίβωσης και γνωστοποίησης των περιουσιακών στοιχείων των πολιτικών και υπήρξε τέτοιο πολύ πριν ο Κασσελάκης εμφανιστεί στη ζωή μας. Δεν περιμέναμε αυτόν για να συνειδητοποιήσουμε ότι ο πλουτισμός στην ελληνική πολιτική σκηνή απλώς προκύπτει και διατυπώνεται, αντί να ερευνάται και να διαπιστώνεται.

Εξυπηρέτηση στον αντίπαλο

Η μεγαλύτερη ειρωνεία των παραστάσεων Κασσελάκη είναι ότι ενώ αυτός πιστεύει πως τονώνουν τη φήμη και τον δεσμό του με τους ψηφοφόρους, στην πραγματικότητα προσφέρουν χρήσιμες υπηρεσίες στους αντιπάλους του. Το διαρκές, αυτοαναφορικό ριάλιτι του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ στερεί από την προεκλογική περίοδο το πολιτικό της περιεχόμενο και δίνει σε Μητσοτάκη και Ανδρουλάκη ένα εύκολο πολιτικό προβάδισμα που δεν κέρδισαν με αγώνα, αλλά με μια σύγκριση από την οποία οι περισσότεροι θα έβγαιναν κερδισμένοι. Στο μεταξύ, ο ευρωπαϊκός χαρακτήρας των εκλογών κρύβεται κάτω από τόνους εγχώριας φαιδρότητας. Αυτό κι αν είναι βολικό: γιατί να συζητήσουμε για την κρίση ταυτότητας της Ε.Ε., για την ανεξέλεγκτη ακρίβεια, για το περιβάλλον και την ενέργεια, για τους θεσμούς, τους μαινόμενους πολέμους και την επόμενη μέρα εντός κι εκτός της χώρας, όταν μπορούμε να γελάμε με αστεία βίντεο ενός αστείου ανθρώπου;