Σκοπός µου είναι να εκφράσω µέσα από την έγκριτη εφηµερίδα σας τη δυσάρεστη εµπειρία µου από την εισβολή των, κυρίως, αγγλικών λέξεων στην ελληνική καθοµιλουµένη, λες και η ελληνική γλώσσα έχει ανάγκη από γλωσσική υποστήριξη και δη από την αγγλική! Σταχυολογώ ελάχιστα από τα πάµπολλα φάουλ που κανένας δεν... σφυρίζει: Κάποτε τον θαυµασµό µας τον εκφράζαµε µ’ ένα «πω-πωωωωω». Τώρα για να µην είσαι εκτός, πρέπει να λες εκείνο το χασµωδιακό, αµερικανικής προέλευσης «ουάου»! Πέφταµε, χτυπούσαµε, µας τσιµπούσαν οι τσουκνίδες, φωνάζαµε «ωχ». Τώρα αυτό έγινε ένα εύηχο, αγγλικό «άουτς». Προπονητής πήρε προαγωγή και τώρα τον αποκαλούν «κόουτς». ∆εν κάνουµε πια διάλειµµα, αλλά «µπρέικ». Κάτι που µας κινεί το ενδιαφέρον, µας... «εξιτάρει» κι άλλους τους... «ιντριγκάρει». Κάποτε για να δούµε ποδόσφαιρο πηγαίναµε στο γήπεδο της ΑΕΚ, του Παναθηναϊκού, του Ολυµπιακού κ.ο.κ. Τώρα το γήπεδο έγινε «Αρένα», «ΟΠΑΠ Αρένα» και ποιος ξέρει τι είδους «Αρένα» θα προκύψει µε το, κατασκευαζόµενο στον Βοτανικό, γήπεδο του Παναθηναϊκού! Η λέξη αρένα είχε πάντα και εξακολουθεί να έχει αρνητική χροιά, γιατί παραπέµπει στις ρωµαϊκές αρένες µε τις αιµατηρές συγκρούσεις των µονοµάχων ή τις φρικιαστικές σκηνές, όπου λιοντάρια κατασπάραζαν Χριστιανούς µάρτυρες, αλλά ακόµα και στις σηµερινές, βάρβαρες ταυροµαχίες που συνήθως καταλήγουν στον φόνο του άµοιρου ταύρου! Η ανεπανάληπτη, πλούσια και πανέµορφη γλώσσα µας έχει ανάγκη από αγάπη, στοργή και περηφάνια και όχι από ευτελή υποκατάστατα λέξεων και ιδιαίτερα από µία από τις πιο φτωχές γλώσσες του κόσµου!....

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

.Φύλλο 22/06/24

Δύο ομηρικοί ήρωες –οι κορυφαίοι των Αχαιών– ξαποσταίνουν από τις μάχες και το λουτρό αίματος στα παράλια της Τροίας· σαν να έχουν ξεχάσει φίλους, εχθρούς και καθημερινές υποχρεώσεις. Η σκηνή δεν αναφέρεται σε κάποια φιλολογική πηγή, αλλά παραδίδεται –ποιητική αδεία– σε πλήθος παραστάσεων του 6ου π.χ. αιώνα. Ο Αχιλλέας (αριστερά) και ο Αίαντας, με τις βαρύτιμες ενδυμασίες και τον θαυμαστό οπλισμό τους, κάθονται αντίκρυ αφοσιωμένοι στο παιχνίδι με τα ζάρια – ας πούμε κάτι μακρινό ανάλογο με το δικό μας παραδοσιακό τάβλι. Για πάντα άγνωστο ποιος ήταν ο νικητής. Μελανόμορφος αμφορέας, περί το 530 π.χ., Μουσείο Βατικανού. (Από την Ελληνική Μυθολογία, τόμος Τρωικός Πόλεμος, της Εκδοτικής Αθηνών).

Ο Oµηρος, η επική ποίηση, οι λυράρηδες της Κρήτης

και οι τροβαδούροι των Βαλκανίων

Κύριε διευθυντά

Επειδή πρόσφατα η «Καθηµερινή» ασχολήθηκε µε το θέµα της ταυτότητας του Οµήρου, θυµήθηκα κάτι που νοµίζω ελάχιστοι γνωρίζουν σήµερα: Οτι η επική ποίηση συνεχιζόταν µέχρι τις ηµέρες µας. Την παλιά εποχή, που ταξιδεύαµε µε τρένο, αντί µε αεροπλάνο, το ταξίδι Αθήνα - Κολωνία µε το τρένο διαρκούσε περί τις 48 ώρες. Αυτό ανάγκαζε τους επιβάτες σε κάθε κουπέ να γνωριστούν µεταξύ τους και να διηγηθούν κάποιες εµπειρίες της ζωής τους.

Ταξιδεύοντας στη Γερµανία, όπου σπούδαζα τη δεκαετία του ’60, γνώρισα πολλούς εργάτες που δούλευαν εκεί. Το 1967 έτυχε να κάθοµαι στο ίδιο κουπέ µε µια κοπέλα περίπου 30 ετών από την Κρήτη, που πήγαινε εκεί πρώτη φορά για να δουλέψει κοντά σε συγγενείς της. Αυτή µου διηγήθηκε ότι κατάγεται από µια οικογένεια λυράρηδων που επί πολλές γενιές έδινε παραστάσεις σε κάθε λογής εκδηλώσεις. Το επάγγελµα αυτό είχε αρχίσει να φθίνει, γιατί διαδόθηκε η χρήση γραµµοφώνου, και ραδιοφώνου.

Παλαιότερα, οι λυράρηδες αυτοί δεν έλεγαν µόνο αγαπητά δηµοτικά τραγούδια, αλλά και µεγάλες έµµετρες αφηγήσεις παλαιοτέρων ιστορικών γεγονότων. Αυτό ήταν µία βασική ψυχαγωγία, ένα υποκατάστατο κινηµατογραφικών ή θεατρικών παραστάσεων, που δεν υπήρχαν στην επαρχία. Ενδεικτικά άρχισε µάλιστα

να σιγοτραγουδάει ένα τέτοιο επικό αφήγηµα που είχε πολλές στροφές (ίσως αφήγηση ενός από τους πολλούς ξεσηκωµούς της Κρήτης).

Ετσι έµαθα ότι η επική ποίηση δεν υπήρξε µόνο την εποχή του Οµήρου, αλλά και µέχρι πολύ πρόσφατα, όταν αρχικά το ραδιόφωνο και µετά η τηλεόραση υποκατέστησαν αυτού του είδους την ψυχαγωγία. Παρόµοιοι αφηγητές - τροβαδούροι επικών ποιηµάτων υπήρχαν µάλιστα σε όλη τη Βαλκανική. Είναι κρίµα ότι αυτή η νεότερη επική ποίηση δεν έγινε προσπάθεια να σωθεί, γιατί δεν βρήκα πουθενά αναφορές σε αυτήν.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΙΟΥΣΤΕΛΙ∆ΗΣ
Πεύκη

δικαστικών ή εισαγγελικών λειτουργών για ζητήµατα ουσιαστικής κρίσης ελάχιστα υπηρετεί την εµπέδωση πνεύµατος δικαιότητας στους κόλπους της ∆ικαιοσύνης και εµπιστοσύνης των πολιτών για την επιτέλεση της αποστολής της.

Αντίθετα, παρεισάγει σοβαρές αρνητικές παραµέτρους, κατά τη δικαστική αντιµετώπιση ιδίως υποθέσεων µε αυξηµένη δηµοσιότητα, και δυσχεραίνει τη διαµόρφωση ελεύθερης, αβίαστης και ορθής ουσιαστικής κρίσης, µε πνεύµα νηφαλιότητας, ευσυνειδησίας και δικαιοδοτικής ευτολµίας.

Η συνείδηση του δικάζοντος δικαστή δεν πρέπει να τελεί υπό τη «∆αµόκλειο σπάθη» τού πειθαρχικού ελέγχου.

Η λεγόµενη «κοινωνική ενσυναίσθηση», ασαφούς εννοιολογικού περιεχοµένου και πολυπροβαλλόµενη στον καθηµερινό δηµόσιο λόγο σαν δήθεν κριτήριο-εχέγγυο ορθής και δίκαιης κρίσης, συνιστά, κατά επιεικέστερη εκδοχή, αβασάνιστη έκκληση υποβάθµισης και ευτελισµού των επί µακρόν εδραιωµένων, σε δικαιοκρατούµενες κοινωνίες, κριτηρίων θεσµικής δικαιότητας.

Τέλος, ας έχουν όλοι κατά νουν ότι το κύρος της ∆ικαιοσύνης δύσκολα «χτίζεται», µε κοπιώδη και ενάρετη προσπάθεια των λειτουργών της, αλλά εύκολα εξανεµίζεται από αστόχαστες και άστοχες ενέργειες ιδίως όσων βρίσκονται στις υψηλότερες διοικητικές και δικαιοδοτικές βαθµίδες της. 

ΑΡΙΣΤΕΙ∆ΗΣ ΠΕΛΕΚΑΝΟΣ
Αρεοπαγίτης ε.τ.

τον οποίον εγνώρισα µέσα στον στενό κύκλο του προέδρου Παναγιώτη Κανελλοπούλου µε τον οποίον διατηρούσε όπως και εγώ, στενό πνευµατικό δεσµό. Στην εν λόγω εκποµπή, ο κ. Θεοδωρόπουλος συνέβαλε αποφασιστικά στην αποσαφήνιση πολλών από τα στοιχεία της ιστορίας του Ναπολέοντα, που θεωρούνται ακόµα αµφισβητούµενα και βοήθησε τον κ. Πορτοσάλτε να ολοκληρώσει κατά το δυνατόν την έρευνα της ιστορίας του Ναπολέοντα. 

Συµπληρωµατικώς έχω να αναφέρω ότι την ιστορία του Ναπολέοντα την έγραψε υπό τύπον ιστορικής βιογραφίας ο σπουδαίος Γερµανός ιστορικός και βιογράφος Εµίλ Λούντβιχ, ο οποίος έγραψε και την ιστορία του Γκαίτε. Το βιβλίο του Λούντβιχ είναι ακένωτη πηγή πληροφοριών τόσο για τον βίο όσο και για την ιστορία του Αυτοκράτορα, ασχολείται δε ιδιαιτέρως και εξηγεί µε ενδελέχεια και λεπτοµέρειες την εκστρατεία στη Ρωσία, η οποία ήταν και η αρχή του τέλους του µεγάλου εκείνου Γάλλου στρατηλάτη. Το 1976 κάνοντας µεταπτυχιακές και διδακτορικές σπουδές στη Σορβόννη, βρέθηκα για ένα τριήµερο στο Στρασβούργο και εκεί µε κατέλαβε η επιθυµία να επισκεφθώ µε το τρένο τη Χαϊδελβέργη που ανήκει στο κρατίδιο Βάδης-βυρτεµβέργης, πρωτεύουσα του οποίου είναι η Στουτγάρδη. 

Η Χαϊδελβέργη είναι µια µεσαιωνική πολιτεία η οποία αποπνέει τον αέρα της ιστορίας, ίσως διότι εκεί υπάρχει το γνωστό µεγάλο πανεπιστήµιο (το οποίον δεν είναι πια τόσο σπουδαίο). Η πόλις αυτή είναι γεµάτη θρύλους και την έχουν υµνήσει µεγάλοι Γερµανοί ποιητές όπως ο Φρ. Χαίλντερλιν και ο Στ. Γκεόργκε και την οποίαν διαρρέει ο ποταµός Νέκαρ, παραπόταµος του Ρήνου. Ενα απόγευµα Σαββάτου κάθισα σε ένα καφενείο κοντά στο Νέκαρ που όλα τα τραπεζάκια του τα είχε έξω γιατί ήταν Μάιος. Μετά βίας κατάφερα και βρήκα τραπεζάκι να καθίσω. Σε λίγο όµως είδα έναν ψηλό κύριο µε µονόκλ να κοιτάζει γύρω γύρω τα τραπέζια µήπως µπορέσει και βρει κανένα ελεύθερο. Τον κάλεσα στο τραπέζι µου. Ηταν ο Εµίλ Λούντβιχ ο Β΄ (θα λέγαµε), εγγονός δηλαδή του ιστορικού και βιογράφου του Ναπολέοντα. Ηταν καθηγητής της ιστορίας στο Πανεπιστήµιο του Στρασβούργου, παντρεµένος µε Γαλλίδα. Γρήγορα γίναµε φίλοι. Η συνοµιλία µας στράφηκε από την αρχή στον παππού του και στον Ναπολέοντα τον οποίον εθαύµαζε κατά τρόπον υπερβολικό. Το βιβλίο του παππού του το θεωρούσε ως ένα από κείνα τα βιβλία τα οποία καταγράφουν την αυθεντική ιστορία. 

Θεωρούσε ότι ο Ναπολέων ήταν ο θεµελιωτής της νέας Ευρώπης και ότι οι πόλεµοι που έκανε δεν είχαν άλλο σκοπό από το να αποτρέψουν τελικά αυτό που δεν απετράπη, δηλαδή την αντιδραστική Ιερή Συµµαχία η οποία «φρέναρε» την ευρωπαϊκή εξέλιξη για µερικές γενιές και έφερε στο πολιτικό προσκήνιο της Ευρώπης τη Γερµανία του Μπίσµαρκ, του Γουλιέλµου Β΄ και του Χίτλερ και θεωρούσε ότι ολόκληρη η διαδοχή των δεκαετιών από το 1870 έως το 1945 ήταν µία διαρκής αντίδραση της Γερµανίας στις αρχές της Γαλλικής Επανάστασης. Ο φίλος µου ο Εµίλ ήταν ευφυέστατος και ήξερε να αναλύει τα ιστορικά γεγονότα από την αρχαιότητα µέχρι σήµερα µε καταπληκτική ευκολία. «Εσείς οι Ελληνες», µου έλεγε, «δεν έχετε ακόµα κατανοήσει πόσο κακό έκανε στην ιστορία του έθνους σας ο καταραµένος Πελοποννησιακός Πόλεµος». Πίστευε ότι οι αγώνες του Ναπολέοντα ήταν µία προοδευτική κίνηση προς τα εµπρός για την Ευρώπη, προσέκρουσαν όµως στη σκληρή αντίδραση της Αγγλίας προς την οποίαν ελάχιστη έτρεφε εκτίµηση. Αναφέρω και το εξής χαρακτηριστικό περιστατικό:

Τα χρόνια του παππού του (δεκαετία 1920) υπήρχε στη Χαϊδελβέργη ένας σοφός, κάτοχος παντός του επιστητού, ο οποίος ειδικευόταν και στις γραφολογικές έρευνες. Γνωρίζω το όνοµα του ανθρώπου αυτού και από τη φιλία η οποία µε συνέδεε µε τον αείµνηστο Ιωάννη Θεοδωρακόπουλο που ήταν φίλος του. Πρόκειται για τον Κουρτ Βιλντχάγκεν. Μια µέρα που ο Εµίλ Λούντβιχ, ο παππούς, επισκέφθηκε τη Χαϊδελβέργη, συνάντησε τον Βιλντχάγκεν στο καφενείο Κραλ (διάσηµο καφενείο της Χαϊδελβέργης) και του έδειξε ένα χειρόγραφο δύο σελίδων. Τον ρώτησε αν έχει κάποιες παρατηρήσεις να κάνει µετά την ανάγνωση του χειρογράφου. Ο Βιλντχάγκεν εντός δευτερολέπτων του είπε, «είναι γραµµένο από ένα παιδί δεκατεσσάρων ετών το οποίο φιλοδοξεί να κυβερνήσει όλο τον κόσµο». Ηταν πράγµατι επιστολή του νεαρού ακόµα Ναπολέοντα προς τον πατέρα του όταν ήταν δεκατεσσάρων ετών. Από την πολυετή φιλία µου µε τον Εµίλ Λούντβιχ τον εγγονό, τόσο στη Γερµανία όσο και στην Αθήνα, έµαθα τόσο πολλά για την ευρωπαϊκή ιστορία, ώστε νοµίζω ότι άλλαξε µέσα µου η όψη του κόσµου. Ηταν θερµός φιλέλληνας, λάτρης της Σαντορίνης στην οποία διατηρούσε διώροφη κατοικία και προέβαλλε σοβαρές ενστάσεις όταν του θύµιζα ότι ο παππούς του δεν ήταν τόσο φιλέλληνας όσο αυτός.

∆ΙΟΝΥΣΙΟΣ Π. ΑΛΙΚΑΝΙΩΤΗΣ

Η Ελλάδα για λόγους γεωγραφικούς, ιστορικούς και πολλούς άλλους, σέρνει πρώτη τον χορό του «Ζαλόγγου» στη δηµογραφική µείωση και αλλοίωση του πληθυσµού της.

Τα µέτρα που λαµβάνονται κατά καιρούς δεν αντέχουν σε καµιά κριτική και είναι ατελέσφορα και αναποτελεσµατικά. Είναι µόνο µια µικρή «παρηγοριά στον άρρωστο, ώσπου να βγει η ψυχή του».

Μπορεί να είναι και εξ αντικειµένου αδύνατο να αντιµετωπιστεί το δηµογραφικό, γιατί η εξέλιξη του κόσµου, της τεχνολογίας και οι συνθήκες ζωής καθιστούν αδύνατη την επιβολή και ουτοπία την πειθώ.

Τα υλικά που χρησιµοποιήθηκαν τα τελευταία χρόνια για να οικοδοµηθούν οι σύγχρονες κοινωνίες ήσαν ακατάλληλα, αλλά και εύφθαρτα και σαθρά. Η εξουσία, ο πλούτος, η καριέρα, η αναγνωρισιµότητα, ο ατοµισµός, η ευµάρεια, η ασκούµενη φτηνή, κοντόφθαλµη, αδίστακτη και κατευθυνόµενη προπαγάνδα, είναι οι επιταχυντές προς το αδιέξοδο και το χάος...

Μέσα όµως σε αυτό το άνυδρο και ερηµικό τοπίο υπάρχουν µικρές οάσεις στις οποίες ανθούν και µυροβλύζουν χαµόγελα παιδιών, κλαψουρίσµατα βρεφών, γλυκόλογα στοργικών και πανάξιων γονιών, σοφές κουβέντες σεβάσµιων γερόντων.

Μια τέτοια µικρή όαση αποτελεί ένα µικρό χωριό της ορεινής και άγονης Γορτυνίας. Το όνοµά του είναι Σταυροδρόµι. Εχει 60 µονίµους κατοίκους εκ των οποίων 20 είναι παιδιά, βρεφικής έως εφηβικής ηλικίας.

Ασχολήθηκε ποτέ κανείς µε αυτά τα δεδοµένα;

Μελέτησε, ανέλυσε, προβληµατίστηκε; Από αυτά που γνωρίζω, ποτέ και κανείς. Η Πολιτεία όφειλε και οφείλει να σπεύδει σε τέτοιες οάσεις, να αντλεί στοιχεία, να συνάγει συµπεράσµατα και να οδηγείται σε µέτρα άµεσα και πρακτικά. Οι φορείς της όµως περί άλλα ετύρβαζαν και... τυρβάζουν.

ΜΙΧΑΛΗΣ ΙΩ. ΜΙΧΑΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

• Φύλλο 21/06/24

γλώσσας µας δεν θα µπορούσε να υπάρξει. Είναι ιστορικά επιβεβαιωµένο ότι έθνη που ξέχασαν τη γλώσσα τους αφανίστηκαν, αφοµοιωθέντα από άλλα έθνη. 

Το ίδιο συµβαίνει και µε την Ιστορία, αλλά αυτό δεν είναι του παρόντος. Είναι αυταπόδεικτο ότι η γλώσσα µας κανιβαλίζεται και πτωχαίνει συνεχώς. Ο πρώτος µεγάλος κανιβαλισµός της έγινε µε την καθιέρωση του µονοτονικού, πριν από µερικές δεκαετίες, γεγονός που είχε ξεσηκώσει θύελλα διαµαρτυριών από ξένους ελληνιστές, οι οποίοι υποστήριζαν ότι η ελληνική γλώσσα δεν είναι µόνο ελληνική κληρονοµιά αλλά παγκόσµια και οι Ελληνες δεν έχουν δικαίωµα να την κακοποιούν. Το γεγονός ότι ο αυτουργός εκείνου του ανοσιουργήµατος οµολόγησε το λάθος του, ύστερα από είκοσι περίπου χρόνια, δεν αποκαθιστά το κακό που είχε γίνει. Θα αναφερθώ συνοπτικά σε λίγα παραδείγµατα, από ένα πλήθος που υπάρχουν, τα οποία καταδεικνύουν ότι ο κανιβαλισµός αυτός συνεχίζεται ανησυχαστικά, µε τη διαγραφή από το λεξιλόγιό µας λέξεων µεστών νοήµατος και τη µεταµόσχευση στη θέση τους ξενόγλωσσων λέξεων µε το ίδιο νόηµα. Αν βρεθεί στην Αθήνα, ή σε κάποια άλλη µεγάλη πόλη, ένας εξωγήινος και προσπαθήσει να καταλάβει σε ποια χώρα έχει προσγειωθεί διαβάζοντας τις επιγραφές των καταστηµάτων και τα ονόµατα των καταστηµαταρχών, µόνο η Ελλάδα δεν θα περάσει από το µυαλό του. 

Οι τηλεοπτικές εκποµπές βρίθουν από ξενόγλωσσες λέξεις που έχουν εκτοπίσει αντίστοιχες ελληνικές. Ετσι οι καλεσµένοι σε µια τηλεοπτική συντροφιά γίνονται πάνελ καλεσµένων, οι τουριστικοί πράκτορες τουροπερέιτορς, οι διαφηµιστές µας προτρέπουν να µην κάνουµε κάζουαλ αγορές και οι απλοί πολίτες, ακόµα και στα χωριά, έχουν ξεγράψει από το λεξιλόγιό τους τη λέξη παντοπωλείο, γιατί τα πατροπαράδοτα αυτά καταστήµατα δεν υπάρχουν στην Ελλάδα. Τη θέση τους έχουν πάρει τα super market και τα mini market. Θα αναφερθώ σε δύο ακόµα παραδείγµατα, από τους εκπροσώπους µας στη Βουλή, τους κορυφαίους θεσµικά θεµατοφύλακες των αξιών του έθνους µας. Η λέξη «κατάλογος» έχει παγίως αντικατασταθεί από τη λέξη «λίστα» και η επιβράβευση της παραγωγικότητας των δηµοσίων υπαλλήλων έγινε, διά στόµατος του πρωθυπουργού, µπόνους παραγωγικότητας.

Αν συνεχιστεί αυτός ο κανιβαλισµός της γλώσσας µας οι Ελληνες, που 400 χρόνια σκλαβωµένοι στους Τούρκους δεν είπαν «αννέ» τη µάνα, θα έρθει εποχή που θα πουν τη µάνα µάδερ και τότε θα ψάχνονται να βρουν την ταυτότητά τους. Ως κατακλείδα προσθέτω: Ο πρόεδρος της Γαλλίας Ζορζ Ποµπιντού είχε απαγορεύσει µε διάταγµα τη χρήση ξενόγλωσσων λέξεων στα δηµόσια έγγραφα. Το παράδειγµά του, όσο ανεπαρκές και αν είναι, ας εµπνεύσει τους αρµοδίους για την προστασία της γλώσσας µας η οποία, όπως επισηµαίνει ο κ. Τάκης Θεοδωρόπουλος, «είναι υπαρξιακή αξία αντίστοιχη µε τα σύνορά µας».

ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΣΚΕΠΑΡΝΑΚΟΣ
Υποπτέραρχος (Ι) ε.α.

Επακολούθησε προγραµµατισµένη και οργανωµένη µονοπρόσωπη διακυβέρνηση της χώρας από του Μαξίµου, το οποίο προσαρµόσθηκε καταλλήλως.

Η προεκλογική εκστρατεία του κυβερνώντος κόµµατος για τις ευρωεκλογές διεξήχθη, ως µη έδει, µε τον ίδιο τρόπο. Ο πρωθυπουργός «είχε πάρει επάνω του» τον αγώνα. Ολα αυτά µε πλήρη δηµοσιοποίηση και προβολή.

Η αποτυχία και η δεινή ήττα του κόµµατος στις ευρωεκλογές είχε ως συνέπεια περιορισµένο τιµωρητικό για ορισµένους υπουργούς(!) ανασχηµατισµό µε γεωγραφικά κριτήρια βάσει των ποσοστών του κόµµατος στις εκλογικές περιφέρειες µε τα χαµηλότερα ποσοστά ψήφων.

Και πρόσφατα επανελήφθη το ραδιοτηλεοπτικό θέαµα της πρώτης «συνεδριάσεως» του νεοπαγούς 60µελούς υπουργικού συµβουλίου µε την ενώπιόν του απαγγελία των µετεκλογικών προγραµµατικών δηλώσεων του πρωθυπουργού.

Πολύ πρόωρα µας προέκυψε ο στίχος του Βάρναλη «Αχ, πού ’σαι, νιότη, που ’δειχνες, πως θα γινόµουν άλλος!».

ΚΩΣΤΑΣ ΜΠΟΝΙΦΑΤΣΗΣ