Η Εκκλησία μπορεί να συγχωρήσει και να δεχτεί στους κόλπους της έναν αιμοδιψή εγκληματία που έχει μακελέψει ανθρώπους. Αλλά μία έφηβη την αφήνει αδιάβαστη! Ποιος ο λόγος να θεωρείται η αυτοκτονία αμάρτημα ασυγχώρητο; Σε κάποια περίοδο της ιστορίας του Χριστιανισμού, ο φανατισμός των πιστών έφτασε στα όρια του παραλογισμού. Αυτοκτονούσαν για να πάνε στον Παράδεισο. Υπήρχαν οι στυλίτες, που περνούσαν τη ζωή τους πάνω σε έναν πάσσαλο. Υπήρχαν οι διά Χριστόν Σαλοί, που πίστευαν πως η πίστη για τον Χριστό τούς πήρε τα μυαλά. Οι «Μετανοείτε», αυτοί που περιόδευαν ανά τας ρύμας και τας αγυιάς βοώντες «Μετανοείτε αδελφοί, ήγγικεν γαρ η βασιλεία των ουρανών». Κατά την εκδημία των Αγίων γινόταν συνωστισμός με αρκετούς νεκρούς από το ποδοβολητό. Οι ζώντες μακάριζαν τους νεκρούς που θα συνόδευαν τον Αγιο στον Παράδεισο, ζήλευαν την τύχη τους, με συνέπεια να έχουμε νέες αυτοκτονίες. Η Εκκλησία διαπίστωσε πως οι φανατικοί πιστοί ήταν επιρρεπείς προς την αυτοχειρία. Εχανε από τους κόλπους της τους πιο πιστούς χριστιανούς. Ο μόνος τρόπος να περιορίσει το φαινόμενο ήταν να τους δηλώσει πως η Εκκλησία τους αποβάλλει από τους κόλπους της σε περίπτωση αυτοχειρίας. Συνεπώς να μην αυτοκτονούν, αν ο σκοπός τους είναι να πάνε στον Παράδεισο. Ομως σήμερα ουδείς αυτοκτονεί για «του Χριστού την πίστη την Αγία». Υπάρχουν άλλοι πολλοί λόγοι: οικονομικοί, αισθηματικοί, ακόμη και τα πειράγματα των μαθητών μπορούν να οδηγήσουν ένα νέο να φτάνει στα όρια. Μήπως η Εκκλησία θα μπορούσε να αναθεωρήσει τους λόγους της άρνησης; Να κάνει τη χάρη στους δυστυχείς γονείς της Νικολέτας να ακούσουν πως ο άνθρωπός τους «έχει ζωήν αιώνιον» (Ιωαν. 5.24) και ακόμη ο ιερέας να ψάλει «την ψυχήν της δούλης σου, Σώτερ, ανάπαυσον».....

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

• Φύλλο 08/06/24

Ο ναύαρχος Γιαμαμότο, ο Κονδύλης, η «χαριτωμένη κουκλίτσα», ο θαυμασμός Ιαπώνων για την Ελλάδα

Κύριε διευθυντά

Ηπρόσφατη επίσκεψη της πριγκίπισσας Κάκο του Ακισίνο της Ιαπωνίας, μου δίνει αφορμή ν’ αναφερθώ αναδρομικά σε παλαιότερες επισκέψεις Ιαπώνων στην Ελλάδα.

Ετσι, κατά την αθηναϊκή εφημερία «Παλιγγενεσία» της 28.3.1873 «...αφίκετο εκ Παρισίων ερχόμενος διά της Ιταλίας, ο G. Foukoutsi πρώτος γραμματεύς της εις Ευρώπην αποσταλείσης μεγάλης ιαπωνικής πρεσβείας. Ο Ιάπων ούτος ... και παρ’ ετέρου συνοδευόμενος συμπατριώτη του, είναι ο πρώτος εκ της Ιαπωνίας επισκεπτόμενος την Ελλάδα». Μια άλλη αξιομνημόνευτη επίσκεψη ανεύρον εις την αθηναϊκή εφημερίδα «Η Πρόοδος» της 19.9.1926, κατά την οποίαν «ο ναύαρχος Ισορόκου Γιαμαμότο (1884-1943), αρχηγός Ιαπωνικής μοίρας, προσέφερεν εις τον τότε Πρωθυπουργόν Γ. Κονδύλη, “χαριτωμένη κουκλίτσα”». Ο ναύαρχος Γιαμαμότο σχεδίασε και εξετέλεσε την αιφνιδιαστική αεροναυτική επίθεση της χώρας του κατά της αμερικανικής βάσης του Περλ Χάρμπορ, στις 7.12.1941. Εξάλλου, κατά τον Ρωσοϊαπωνικό πόλεμο του 1904-1905, η ανερχόμενη δύναμη της Ιαπωνίας κατενίκησε στην Απω Ανατολή την Τσαρική Ρωσία. Αρχιστράτηγος των Ρώσων ήτο ο Αλεξέι Κουροπάτκιν, ενώ των Ιαπώνων ο Ογιάμα.

Η κοινή γνώμη εις την Ελλάδα ήτο με την πλευρά της ομόδοξης Ρωσίας.

Ετσι, ένας πολυπράγμων εκδότης εφημερίδος, ο Πέτρος Κανελλίδης, με «περισπούδαστο» άρθρο του στην εφημερίδα του «ΚΑΙΡΟΙ» με τον τίτλο «Δεξιότερα Κουροπάτκιν» υπεδείκνυε εις τον Ρώσον αρχιστράτηγον πώς έπρεπε να δράσει για να νικήσει τους Ιάπωνες! Επίσης εις την εφημερίδα ΑΜΑΛΘΕΙΑ της Σμύρνης βρήκα μια «είδηση» κατά την οποίαν: «ΑΜΑΛΘΕΙΑ, 12.2.1905 – Ιάπωνες περί Ελλήνων. Ο εν Καΐρω ομογενής κ. Α. Σκάρπας γράφει σήμερον τα επόμενα. Δύο Ιάπωνες έφθασαν ενταύθα και επεσκέφθησαν τον καθηγητήν Χαράλαμπον Μεσσάρην, μετά του οποίου ο δεύτερος εξ αυτών συνδέεται διά φιλίας. Είναι υιός του στρατάρχου Ογιάμα, ονομάζεται Κουσου – Τσουκαμότο. Ο πρώτος είναι ταγματάρχης του Πυροβολικού και ο δεύτερος λοχαγός του Πεζικού. [...]

Ιδού τι είπεν περί της Ελλάδος εις τον κ. Μεσσάρην.
– Είναι ωραία η πατρίς σου όπως την εφανταζόμην, ωραία όπως την ονειροπόλουν.
Κατόπιν προσέθεσε:
– Ημείς, ως οδηγόν του βίου μας του πολιτικού έχομεν την ιστορίαν του Εθνους σας!

Οι Ελληνες το αγνοείτε τούτο, διότι είμεθα τόσον μακράν... φαντάσου όμως οι τόσον μακράν ευρισκόμενοι έχομεν ως υπόδειγμα την δόξαν της αρχαιότητος».

ΑΝΤΏΝΗΣ Ν. ΒΕΝΕΤΗΣ,

 Μοναστηράκι Δωρίδος

τη δεχτούν στον Ιερό Ναό. Ο ιερέας αρνήθηκε να ψάλει τις αντίστοιχες περικοπές του ευαγγελίου, με δική του πρωτοβουλία ή με εντολή άνωθεν! Ο μητροπολίτης δήλωσε πως το έκανε για λόγους παιδαγωγικούς. Για να αποτρέψει άλλους που έχουν τους ίδιους σκοπούς. Οταν ένας βρίσκεται σε αδιέξοδο και αποφασίζει να προβεί εις το απονενοημένο διάβημα, θα αλλάξει απόφαση αν γνωρίζει πως θα τον «στείλουν αδιάβαστο;».

Η Εκκλησία μπορεί να συγχωρήσει και να δεχτεί στους κόλπους της έναν αιμοδιψή εγκληματία που έχει μακελέψει ανθρώπους. Αλλά μία έφηβη την αφήνει αδιάβαστη! Ποιος ο λόγος να θεωρείται η αυτοκτονία αμάρτημα ασυγχώρητο; Σε κάποια περίοδο της ιστορίας του Χριστιανισμού, ο φανατισμός των πιστών έφτασε στα όρια του παραλογισμού. Αυτοκτονούσαν για να πάνε στον Παράδεισο. Υπήρχαν οι στυλίτες, που περνούσαν τη ζωή τους πάνω σε έναν πάσσαλο. Υπήρχαν οι διά Χριστόν Σαλοί, που πίστευαν πως η πίστη για τον Χριστό τούς πήρε τα μυαλά. Οι «Μετανοείτε», αυτοί που περιόδευαν ανά τας ρύμας και τας αγυιάς βοώντες «Μετανοείτε αδελφοί, ήγγικεν γαρ η βασιλεία των ουρανών». Κατά την εκδημία των Αγίων γινόταν συνωστισμός με αρκετούς νεκρούς από το ποδοβολητό. Οι ζώντες μακάριζαν τους νεκρούς που θα συνόδευαν τον Αγιο στον Παράδεισο, ζήλευαν την τύχη τους, με συνέπεια να έχουμε νέες αυτοκτονίες. Η Εκκλησία διαπίστωσε πως οι φανατικοί πιστοί ήταν επιρρεπείς προς την αυτοχειρία. Εχανε από τους κόλπους της τους πιο πιστούς χριστιανούς. Ο μόνος τρόπος να περιορίσει το φαινόμενο ήταν να τους δηλώσει πως η Εκκλησία τους αποβάλλει από τους κόλπους της σε περίπτωση αυτοχειρίας. Συνεπώς να μην αυτοκτονούν, αν ο σκοπός τους είναι να πάνε στον Παράδεισο. 

Ομως σήμερα ουδείς αυτοκτονεί για «του Χριστού την πίστη την Αγία». Υπάρχουν άλλοι πολλοί λόγοι: οικονομικοί, αισθηματικοί, ακόμη και τα πειράγματα των μαθητών μπορούν να οδηγήσουν ένα νέο να φτάνει στα όρια. Μήπως η Εκκλησία θα μπορούσε να αναθεωρήσει τους λόγους της άρνησης; Να κάνει τη χάρη στους δυστυχείς γονείς της Νικολέτας να ακούσουν πως ο άνθρωπός τους «έχει ζωήν αιώνιον» (Ιωαν. 5.24) και ακόμη ο ιερέας να ψάλει «την ψυχήν της δούλης σου, Σώτερ, ανάπαυσον». 

ΙΟΡΔΑΝΗΣ Β. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ,

Πρώην Γυμνασιάρχης
Χολαργός

«Θα σου πω ποια μοναξιά με τρομάζει περισσότερο/ εκείνη που νιώθεις μέσα στο πλήθος./ Γιατί κανείς δεν ακούει τα λόγια σου/ δεν μετράει τους παλμούς της καρδιάς σου/ δεν απλώνει το χέρι να πιάσει το δικό σου./ Απλά βαδίζει δίπλα σου και πολλές φορές σε σπρώχνει να περάσει». 

Η επικοινωνία έγινε ψυχρή και απρόσωπη με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, που δεν μπορούν να υποκαταστήσουν τις προσωπικές κοινωνικές σχέσεις. Τείνουν να ξεχαστούν τελείως οι θερμές χειραψίες, οι εναγκαλισμοί, οι ασπασμοί και οι στενές συντροφιές που ικανοποιούσαν την έμφυτη ανάγκη του ανθρώπου για επικοινωνία. Ως «ζώον πολιτικόν», κατά τον Αριστοτέλη, ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει μόνος χωρίς σχέσεις κοινωνίας, αλληλεγγύης και αγάπης. Η έλλειψη επικοινωνίας και η απομόνωση οδηγούν σε ανασφάλεια, άγχος, κατάθλιψη, μαρασμό και απογοήτευση.

Οι περισσότεροι «ξεγελούν» τη μοναξιά τους παρακολουθώντας με τις ώρες τηλεόραση ή αναζητούν άψυχη και αφύσικη επικοινωνία με άγνωστους ανθρώπους σερφάροντας στο Διαδίκτυο, απομονωμένοι ακόμη και από τα λοιπά μέλη της οικογενείας τους, όπου ακόμα αυτή υπάρχει. Ομως μετά το κλείσιμο των «μέσων» αντιμετωπίζουν το έρεβος της εγκατάλειψης και της εσωτερικής κενότητας. «Πόνος βαρύς η μοναξιά όπου σε ταλανίζει/ σαν τον τυφώνα σε κτυπά κι ευθύς σε αφοπλίζει./ χάνεται το χαμόγελο, σου κλέβει το κουράγιο/ δεν βρίσκεις μες στο διάβα σου απάνεμο μουράγιο» σκιαγραφεί εύστοχα το δυσάρεστο αυτό συναίσθημα η ποιήτρια Ελένη Κατσιφαράκη.

Ο νουνεχής, όμως, και στοχαστικός άνθρωπος δεν καταθέτει τα όπλα του. Θα βρει τρόπους να υπερνικήσει τη μοναξιά του με την καλλιέργεια της υπομονής, την αυτοσυγκέντρωση, την ενδοσκόπηση, την προσευχή, το διάβασμα και την αναθεώρηση των στόχων του προς βελτίωση της προσωπικότητάς του και του εν γένει βίου του.

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΔΗΜΗΝΑΣ,

 Δικηγόρος - Κατερίνη

δεν είναι το να ζούμε σε κάποιο εξωτικό μέρος με άτομα που δεν γνωρίζουμε, αλλά να επαναλάβουμε τη συνηθισμένη μας ζωή με κάποιες βελτιώσεις (πιο νέοι και με περισσότερες ανέσεις). 

Αυτή η συνέχιση των συνηθειών μας αποκλείεται, όμως, εξαρχής, γιατί το σώμα όλων μας θα είναι άφθαρτο και δεν θα χρειάζεται να το συντηρούμε. Ετσι θα στερηθούμε τα αγαπημένα μας φαγητά αλλά και σπορ, αφού θα μπορούμε να βρεθούμε οπουδήποτε και να κάνουμε οτιδήποτε στιγμιαία. Ακόμα και ο «έρωτας» σε οποιαδήποτε μορφή αποκλείεται, γιατί, όπως μας λέει ο ίδιος ο Ιησούς, «Στην ανάσταση ούτε οι άνδρες νυμφεύονται, ούτε οι γυναίκες υπανδρεύονται, αλλά είναι όλοι σαν άγγελοι του Θεού στον ουρανό» (Κατά Ματθαίον 22,30).

 Εξάλλου και όλες οι άλλες ασχολίες και φιλοδοξίες μας στη Γη δεν θα έχουν πια νόημα, γιατί δεν θα έχουμε βιοτικές ανάγκες, αλλά ούτε πνευματικές, αφού όλα θα είναι πια γνωστά: «Γιατί τώρα βλέπουμε αμυδρά σαν μέσα σε καθρέφτη· τότε όμως θα βλέπουμε πρόσωπο με πρόσωπο. Τώρα η γνώση μου είναι μερική, τότε όμως θα έχω πλήρη γνώση...» (Α΄ Προς Κορινθίους, 13.12). Ακόμα και οι συνήθεις μας ψυχαγωγίες θα λείπουν. Δεν υπάρχουν ποδοσφαιρικοί ή άλλοι αγώνες, ούτε θεατρικά ή κινηματογραφικά έργα για να διασκεδάσουμε. Δεν υπάρχουν λογοτεχνία, εφημερίδες, ραδιόφωνο, τηλεόραση, διαδίκτυο ούτε πολιτικές ή άλλες συζητήσεις, γιατί δεν ανακύπτουν κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα. Δεν υπάρχει πολιτική ή δημόσια ζωή ούτε διακρίσεις λόγω θέσης ή ικανότητας. Στην αιώνια ζωή κανείς δεν ενδιαφέρεται για το ποιος ήσουν στη Γη, ούτε μπορείς να καυχηθείς για αυτό.

Υπάρχει ένας θαυμάσιος κήπος για να κάνουμε περιπάτους, αλλά όχι καφετέριες και ταβέρνες για να καθόμαστε και να συζητούμε με τους φίλους μας (αν και θα μας έλειπαν και τα συνήθη θέματα). Θα ζούμε σε μιαν αιώνια μακαριότητα υμνώντας τον Θεό. Ομως αυτό μου φαίνεται φρικτά βαρετό, αφού και τώρα δεν αντέχω συνήθως να παρακολουθήσω μιαν ολόκληρη λειτουργία (ούτε και εκτενείς πολιτικές συζητήσεις).

Οι θεολογούντες θα πουν ίσως «Ο χαρακτήρας μας θα αλλάξει και θα μας αρέσουν τότε όλα αυτά τα πράγματα». Ομως αυτό το άτομο δεν θα είμαι πια εγώ με την περιέργειά μου και τις βέβηλες σκέψεις μου (που μάλλον θα με οδηγήσουν στην Κόλαση). Αμερικανοί «θεολόγοι», που πρώτοι αντιμετώπισαν το πρόβλημα μιας αιώνιας ανίας, λένε ότι μετά θάνατον θα ασχολούμαστε με τους ζώντες προστατεύοντας και καθοδηγώντας τους κατά το δυνατόν. Ομως και αυτό θα πάψει μετά τη Δευτέρα Παρουσία και την οριστική κρίση όλων. Η αιωνιότητα είναι ο εχθρός του εαυτού της γιατί εξαφανίζει όλα μας τα ενδιαφέροντα.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΙΟΥΣΤΕΛΙΔΗΣ
Πεύκη

Κατά μία θεωρία, η μυκηναϊκή Σπάρτη ήταν ακριβώς στη θέση της Πελλάνας και όχι στη θέση της σημερινής Σπάρτης. Η θεωρία αυτή στηρίζεται στο γεγονός ότι στην Πελλάνα υπάρχουν τα τέσσερα στοιχεία τα οποία πρέπει να συντρέχουν απαραιτήτως για να χαρακτηρισθεί μία περιοχή κέντρο μυκηναϊκού πολιτισμού:

1. Ακρόπολη επί υψώματος προστατευμένη με κυκλώπειο τείχος.

2. Βασιλικό νεκροταφείο με βασιλικούς τάφους παρόμοιους με τους θολωτούς τάφους των Μυκηνών και της Πύλου και άλλους κιβωτιόσχημους τάφους. 3. Υπόγειο υδραγωγείο που να εφοδιάζει την ακρόπολη με νερό σε περίπτωση πολιορκίας και 4. Μέγαρο όπως αυτό που περιγράφεται από τον Ομηρο και άλλες εγκαταστάσεις για να λειτουργεί το όλο συγκρότημα ως διοικητικό κέντρο. Και τα τέσσερα αυτά στοιχεία υπάρχουν στον αρχαιολογικό χώρο της Πελλάνας.

Το αρμόδιο υπουργείο Πολιτισμού τηρεί κάποια σειρά προτεραιότητας για τη συντήρηση και την ανάδειξη των αρχαιολογικών χώρων. Φαίνεται ότι, κατά την αντίληψη των αρμοδίων του υπουργείου, η αρχαία Λέρνα της Αργολίδας, αν και δορυφορικού χαρακτήρα πόλη, κατά τη δήλωση της υπουργού Πολιτισμού, Λίνας Μενδώνη, έχει μεγαλύτερη σπουδαιότητα και σημασία για τον πολιτισμό από την αρχαία Πελλάνα.

Για τη Λέρνα λαμβάνονται μέτρα προστασίας και ανάδειξης του αρχαιολογικού της χώρου με ένταξη του σχετικού έργου στο Περιφερειακό Επιχειρησιακό Πρόγραμμα του ΕΣΠΑ Πελοποννήσου και με πραγματοποιούμενες εργασίες ολοκληρώσεως του έργου με τη σχετική δαπάνη.

Αντιθέτως, σήμερα ο αρχαιολογικός χώρος της Πελλάνας έχει εγκαταλειφθεί πλήρως. Οι τάφοι έχουν συληθεί εδώ και πάρα πολλά χρόνια και σ’ αυτούς βρίσκουν καταφύγιο τα ζώα που βόσκουν στην περιοχή. Τα πάρα πολλά και σημαντικότατα άλλα στοιχεία που έχουν ανακαλυφθεί τα τελευταία χρόνια, η Αρχαιολογική Υπηρεσία δεν τα έχει αναδείξει, αλλά τα έχει σκεπάσει με στέγαστρα και επιχωμάτωση. Επιβάλλεται η άμεση έναρξη του έργου αποκαταστάσεως και αναδείξεως του αρχαιολογικού χώρου της Πελλάνας για να μην καταστραφούν αυτά που, ενώ έμειναν ασφαλισμένα επί τρεις χιλιάδες χρόνια στα βάθη της γης, τώρα κινδυνεύουν να χαθούν τελείως και να γίνουν λεία των αρχαιοκαπήλων, οι οποίοι έκαναν ήδη την εμφάνισή τους. Αλλά και για τον επιπλέον λόγο, ότι η ανάδειξη και η προσβασιμότητα του αρχαιολογικού χώρου της Πελλάνας θα συμβάλουν στην προβολή ενός μοναδικού Ιστορικού Συμπλέγματος που αποτελούν οι τρεις περίοδοι της ιστορίας μας, η «Μυκηναϊκή» με την Πελλάνα, η «Κλασική» με τη Σπάρτη και η «Βυζαντινή» με τον Μυστρά, που καλύπτει την Ελληνική Ιστορία μέχρι των παρυφών της Προϊστορίας.

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΑΝΔΡΙΑΝΟΣ
Επίτιμος Αρεοπαγίτης
Καστόρειον Λακωνίας

• Φύλλο 07/06/24

1. Παρατήρηση της Γης: για την παρακολούθηση του περιβάλλοντος, την πρόγνωση του καιρού και την εξερεύνηση των πόρων.

2. Τηλεπικοινωνίες: ∆ιευκόλυνση της παγκόσµιας ευρυζωνικής πρόσβασης στο ∆ιαδίκτυο, της συνδεσιµότητας κινητής τηλεφωνίας και της τηλεοπτικής µετάδοσης.

3. Πλοήγηση: Παροχή δεδοµένων ακριβούς εντοπισµού θέσης για το GPS και άλλα παγκόσµια συστήµατα πλοήγησης.

4. Επιστηµονική έρευνα: Υποστήριξη αστρονοµικών µελετών, ερευνών στις επιστήµες της Γης και άλλων επιστηµονικών προσπαθειών από ένα µοναδικό διαστηµικό πλεονεκτικό σηµείο.

5. Τηλεπισκόπηση: Συλλογή δεδοµένων για την επιφάνεια και την ατµόσφαιρα της Γης για εφαρµογές στη γεωργία, τη δασοκοµία, τη διαχείριση καταστροφών και άλλα.

Το κόστος κατασκευής ενός εµπορικού δορυφόρου µπορεί να διαφέρει σηµαντικά ανάλογα µε το µέγεθος, την πολυπλοκότητα και την αποστολή του. Ενα τυπικό εύρος κυµαίνεται µεταξύ 10 εκατ. δολαρίων ΗΠΑ και µπορεί να ξεπεράσει το 1 δισ. δολάρια για πολύ εξελιγµένα διαστηµόπλοια.

Mια πολύ πρόχειρη εκτίµηση του συνολικού κόστους (κατασκευή και εκτόξευση) θα µπορούσε να είναι από 100 έως 650 εκατ. δολάρια, µε σηµαντική διακύµανση ανάλογα µε τον συγκεκριµένο δορυφόρο.

Στην «Κ» 18 Μαΐου 2024 σε δηµοσίευµα του κ. Σταύρου Γ. Παπαντωνίου, µε τίτλο «∆ορυφόροι για περιβάλλον, άµυνα, πολιτική προστασία. Θα αξιοποιούνται δεδοµένα που σήµερα “νοικιάζονται”», αναφέρονται τα εξής: ∆εκατρείς δορυφόρους θα αποκτήσει το ελληνικό ∆ηµόσιο, µε τους πρώτους να αρχίζουν να κατασκευάζονται το καλοκαίρι. Θα δίνoυν τη δυνατότητα στη δηµόσια διοίκηση να λαµβάνει φωτογραφίες και άλλα δεδοµένα που σήµερα «νοικιάζονται». Το κτηµατολόγιο, η παράνοµη δόµηση, η ρύπανση, η παρακολούθηση πυρκαγιών, θέµατα εθνικής ασφαλείας αλλά και αντιµετώπισης φυσικών καταστροφών είναι µερικοί από τους τοµείς στους οποίους θα συµβάλουν οι νέοι «ελληνικοί» δορυφόροι.

Και στη συνέχεια: ...Για να αντιληφθεί κάποιος πώς λειτουργεί σήµερα η συγκεκριµένη αγορά: το υπουργείο Ψηφιακής ∆ιακυβέρνησης και συγκεκριµένα ο υφυπουργός Κωνσταντίνος Κυρανάκης έστειλε το προηγούµενο διάστηµα ερωτηµατολόγιο στους φορείς του ∆ηµοσίου στο οποίο καλούνταν να απαντήσουν πού χρειάζονται δορυφόρους και για ποιες χρήσεις, επιδιώκοντας να χαρτογραφήσει το πρόβληµα ώστε να λυθεί. Συνολικά 16 φορείς του ευρύτερου δηµοσίου τοµέα χρησιµοποιούν δορυφορικά δεδοµένα, τα οποία πληρώνουν από τον προϋπολογισµό τους ξεχωριστά ο καθένας, ενώ τα δεδοµένα που ζητούν είναι πολλές φορές... τα ίδια.

Ερώτηση και ένα µεγάλο γιατί: Επειδή γίνεται πολλαπλή αναζήτηση για τα ίδια ψηφιακά δεδοµένα από δορυφόρους, θα φτιάξει η Ελλάδα τους δικούς της δορυφόρους όταν ο αριθµός των ήδη υπαρχόντων αυξάνεται σταθερά λόγω της επέκτασης των εφαρµογών και της µείωσης του κόστους εκτόξευσης λόγω ανταγωνισµού;

∆Ρ Α∆ΑΜ ΜΠΟΥΝΑΣ

∆ιαβάζοντας το ενδιαφέρον κείµενο, µε την ιστορική µνήµη του, µου ήλθε στον νου το νοσταλγικό ποίηµα του Γεωργίου ∆ροσίνη «Χίος», από τη συλλογή Φευγάτα Χελιδόνια, αφιερωµένο στον αγαπητό του φίλο, αρχαιολόγο και ακαδηµαϊκό, Κωνσταντίνο Κουρουνιώτη (1872-1945), για την ωραία πατρίδα του, επ’ ευκαιρία της κοινής επίσκεψής τους στο µυροβόλο νησί του Αιγαίου, για τα αποκαλυπτήρια της προτοµής του θρυλικού πυρπολητή Κανάρη.

«Ωραίο νησί και λέγοντας µονάχα το όνοµά σου/µε περιχούν τ’ ανθόνερα και τα ροδόσταµά σου,/ γεµίζουν οι παλάµες µου µε γιασεµιά ανθισµένα,/από τη µαστίχα σου τα µάτια µεθυσµένα.

Ωραίο νησί, κι αν δεν φόρεσες δαφνόκλαδα,/ σου φτάνει για δόξα σου το ακάνθινο του µαρτυρίου στεφάνι./τα γιασεµιά κοκκίνισαν το χρόνο της σφαγής σου/πίνοντας αίµα αντί νερό στη ρηµαγµένη γη σου...».

Το ποίηµα ανατρέχει στη µαρτυρική πορεία του νησιού, την ολοκληρωτική καταστροφή του, το 1822, από τους Τούρκους: σφαγές, εξανδραποδισµούς, λεηλασίες, δηώσεις, συλήσεις ναών, προσφυγιά κ.ά. Ενα ολοκαύτωµα που παρέµεινε στην ιστορία και απαθανατίσθηκε από Ελληνες και ξένους δηµιουργούς, µε αποκορύφωµα τον περίφηµο πίνακα του Γάλλου ζωγράφου Ευγένιου Ντελακρουά «Η σφαγή της Χίου» (Le massacre de Chio) και το ποίηµα του Βίκτωρος Ουγκώ, «Το Ελληνόπουλο» (L’ enfant, µτφρ. Κ. Παλαµά).

Συνεπικουρούµε µε την άποψη του αναγνώστη σας για την τουριστική ανάπτυξη του νησιού, µε τους µνηµειακούς χώρους του, οφειλή µνήµης και τιµής στο νησί που αναδείχθηκε, διαχρονικά, σε µεγάλη εµπορική και ναυτιλιακή δύναµη, αλλά και αξιόλογο κέντρο καλλιτεχνίας και γραµµάτων: µια χορεία επιφανών ποιητών, ρητόρων, φιλοσόφων, ιστορικών, γεωγράφων και µεγάλων διδασκάλων του Εθνους. Περίφηµη η Βιβλιοθήκη του Κοραή, πρωτεργάτη του Ελληνικού ∆ιαφωτισµού, όπου στεγάζεται το Εθνολογικό Ιστορικό Μουσείο, η ∆ασκαλόπετρα ή σχολείο του Οµήρου, όπου, κατά µία άποψη, γεννήθηκε ο ποιητής και η Νέα Μονή, µοναστήρι του ΙΑ΄ αιώνα, φηµισµένο για τα εξαίρετα ψηφιδωτά του.

Η Πολιτεία (Αρχαιολογία και υπουργείο Πολιτισµού) οφείλει να συµβάλει στην αξιοποίηση του νησιού, κοιτίδα ιστορικής µνήµης και περιβαλλοντικής συνείδησης.

ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΑΓΓ. ΣΤΕΦΟΣ, ∆.Φ.

 Αντιπρόεδρος της Πανελλήνιας Ενωσης Φιλολόγων και του Συλλόγου «Οι Φίλοι του Μουσείου Γ. ∆ροσίνη»