Για τους 104 που χάθηκαν στο Μάτι η χθεσινή απόφαση ήταν μια χλεύη, μια ντροπή στη μνήμη τους, ένα «φτύνω στους τάφους σας» κατά το ομώνυμο βιβλίο. Τα ονόματά τους δεν θα τα γράψει κανείς μπροστά στον Αγνωστο Στρατιώτη. Γι’ αυτούς δεν έγινε και δεν θα γίνει καμία διαδήλωση στο κέντρο της Αθήνας. Δεν θα πέσουν μολότοφ ούτε και δακρυγόνα στις μάχες με τα ΜΑΤ. Γι’ αυτούς δεν θα γίνει καμιά συγκέντρωση διαμαρτυρίας μπροστά στα δικαστήρια, όπως δεν έγινε στον έναν και παραπάνω χρόνο που διήρκεσε η δίκη. Ούτε εκδήλωση στο Ευρωκοινοβούλιο θα γίνει ποτέ. Κανείς δεν θα μάθει έξω για το πώς χάθηκαν και για το ποιος ευθύνεται που χάθηκαν. Γιατί ο δικός τους θάνατος δεν μοιάζει με τον θάνατο των άλλων, στα Τέμπη. Ο θάνατος στις μέρες μας έχει και χρώμα και κόμμα. Αν είσαι από τους από δω είναι τελείως διαφορετικός με των άλλων, των από κει. Οι από εκεί θα έχουν μια Καρυστιανού να τους εκπροσωπεί και να απαιτεί δικαιοσύνη. Οι από δω θα έχουν τον πόνο τους να τους συντροφεύει για το υπόλοιπο της ζωής τους. Είχαν και την ελπίδα ότι τουλάχιστον η Δικαιοσύνη θα δικαιώσει αυτούς που χάθηκαν, αλλά φευ, χθες εξαφανίστηκε κι αυτή. Γιατί έτσι συμβαίνει με την ελπίδα. Εμφανίζεται ξαφνικά και μέχρι να εγκατασταθεί για τα καλά μέσα σου εξαφανίζεται το ίδιο ξαφνικά όπως ήρθε. Και δίνει τη θέση της στην απογοήτευση, την οργή, τον θυμό, τη μελαγχολία, την κατάθλιψη....

Από "ΤΑ ΝΕΑ" (φύλλο 30/04/24)

"ΤΑ ΝΕΑ", κύριο θέμα, 30/04/24

Νομίζω, ότι, από σκοπιά Δικαιοσύνης και οφειλόμενης αναγνώρισης, οφείλεται ο απολύτως καλός λόγος και μόνον εις "ΤΑ ΝΕΑ" γιά το σημερινό φύλλο: Αποδεικνύοντας ότι συγκροτούν ένα αποτελεσματικώς λειτουργούν φύλλο, με αξιόλογο επιτελείο ανθρώπων που το απαρτίζουν, γαίνεται ότι έβαλαν στοίχημα και το επέτυχαν εν πολλοίς, να καλύψουν το φάκελλο "τραγωδία στο Μάτι" με ζηλευτή πληρότητα, δίνοντας τη δυνατότητα στον αναγνώστη να σχηματίσει μία πλήρη, κατά το δυνατόν, εικόνα. Βεβαίως και δεν θα κλείσει σε αυτό το επίπεδο το θέμα, αλλά, δίχως άλλο, η απόφαση της Δευτέρας ήταν μία ψυχρολουσία γιά τους συγγενείς των 104 νεκρών, της ανείπωτης αυτής τραγωδίας, η οποία, με τον τρόπο της, "συνέβαλε" και αυτή εις την κατάρρευση της τότε εξουσίας Τσίπρα στις επόμενες εκλογές του Ιουνίου του 2019. Συγχαρητήρια προς τους συναδέλφους εις "ΤΑ ΝΕΑ". Άξιοι, πανάξιοι! Σ.Χ.Μ.

Ο μεγάλος ασθενής

ΤΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΚΑΣΙΜΑΤΗ


Η μοναδική μου απορία για την απόφαση του δικαστηρίου είναι γιατί έπρεπε να γίνει όλη αυτή η φασαρία επί έξι χρόνια. Χρειαζόταν; Γιατί έπρεπε να ταλαιπωρηθεί τόσος κόσμος και να σπαταληθούν τόσοι πολύτιμοι πόροι, για ένα τόσο απογοητευτικό αποτέλεσμα. Ο μόνος λόγος τον οποίο βλέπω είναι για να δώσει περισσότερο βάθος στην ειρωνεία του στερεοτύπου: «Εχω εμπιστοσύνη στην ελληνική Δικαιοσύνη». Η ειρωνική χροιά της φράσης είχε πια φθαρεί από την κατάχρηση, χάρις όμως στην απόφαση του δικαστηρίου για το Μάτι, τώρα ανανεώνεται.

Δεδομένων των όσων είχαν προηγηθεί από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή της συστηματικής προσπάθειας για να καθυστερήσει η δίκη, η χθεσινή απόφαση σκανδαλίζει και οδηγεί σε ανάρμοστες σκέψεις. Δεν θα τις μοιραζόμουν μαζί σας, αν δεν τις άκουγα και από άλλους, που έχουν καλή γνώση του τομέα της Δικαιοσύνης και από πρώτο χέρι. Μήπως, λοιπόν, η απόφαση ήταν ένα μήνυμα δυσαρέσκειας προς την κυβέρνηση; Αυξήσεις δεν δίνει στους δικαστικούς, επίσης τους φορτώνει με περισσότερη δουλειά. Γιατί να είναι ικανοποιημένοι; Ανεξαρτήτως αυτών, που δεν είναι τίποτε περισσότερο από τις υποθέσεις ενός αδαούς, η απόφαση επιβεβαιώνει σε μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης την πεποίθηση ότι η Δικαιοσύνη είναι ο μεγάλος ασθενής του Υπαρκτού Ελληνισμού. Αναπόφευκτα, δε, η απογοήτευση για τη συγκεκριμένη απόφαση ενισχύει τη διάχυτη καχυποψία για τους χειρισμούς της Δικαιοσύνης στην υπόθεση των Τεμπών. Αυτή είναι η δύναμη των γεγονότων, που έλεγε ο Μακμίλαν…

ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗ

Γενικώς, είναι καλό πράγμα να μην πετάμε τα χρησιμοποιημένα υλικά, αλλά να βρίσκουμε τρόπους να τα αξιοποιούμε σε νέες χρήσεις. Τόση φασαρία κάνουμε στο κάτω κάτω για την περιβαλλοντική αξία της ανακύκλωσης, γιατί λοιπόν να μας ενοχλεί στην πολιτική; Δεν πειράζει λοιπόν αν ο Αρης Σπηλιωτόπουλος εντάχθηκε στον ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη. Πάνω – κάτω, εκεί βρισκόταν πάντα. Τώρα εκδηλώθηκε ο άνθρωπος. Κάποιοι αργούν να βρουν τον δρόμο που τους ταιριάζει και στον οποίο θα διαπρέψουν, ο Αρης Σπηλιωτόπουλος φαίνεται ότι είναι τέτοια περίπτωση. Εύγε και καλή πρόοδο στα νέα καθήκοντα!

Για να είμαστε πάντως ακριβείς, δεν είναι σωστό να λέμε «ο Αρης πήγε στον ΣΥΡΙΖΑ», όπως ακούω να λέγεται από τους περισσότερους. Το σωστό είναι ότι πήγε στον ΣΥΡΙΖΑ του Στέφανου Κασσελάκη. Αυτά τα δύο, ο αυθεντικός ΣΥΡΙΖΑ και η εκδοχή Κασσελάκη, είναι δύο διαφορετικά πράγματα και η ένταξη του κ. Σπηλιωτόπουλου στις τάξεις του βοηθά ακριβώς να αναδειχθεί η νέα φυσιογνωμία του κόμματος. Δεν μπορώ ακόμα να τη διακρίνω καθαρά, η λέξη – κλειδί όμως είναι «Μύκονος». Δεν νομίζω να είναι εντελώς συμπτωματικό ότι η ένταξη του Αρη ανακοινώθηκε αμέσως μετά την κρουαζιέρα του προέδρου (με τον ναυαρχούκο του) στο Αιγαίο.

Από τα σχόλια, όμως, που άκουγα χθες για τη μεταγραφή, διέγνωσα ένα στοιχείο φθόνου, ίσως και φόβου, λόγω των δαιμόνιων ικανοτήτων του κ. Σπηλιωτόπουλου στον τομέα της επικοινωνίας και των δημοσίων σχέσεων, που τον καθιστούν απειλητικό. Θυμίζω μόνο τη φωτογράφιση που έκανε ημίγυμνος να ξεπροβάλλει μέσα από στάχυα και, επίσης, στο μπάνιο με το μπουρνούζι μισάνοιχτο…

ΜΕΓΑΛΗ ΝΙΚΗ

Ο Νίκος Ανδρουλάκης δήλωσε ότι η δεύτερη θέση στις ευρωεκλογές θα είναι «μεγάλη νίκη» για το κόμμα του. Ας το πούμε νίκη, για να μην τον στενοχωρήσουμε. Μεγάλη, όμως; Δεν λέω ότι είναι κακό πράγμα η σεμνότητα και η ολιγάρκεια, αντιθέτως. Ομως, αναρωτιέμαι, τι θα γίνει στην υποθετική περίπτωση (την εντελώς ακραία και απίθανη, λέμε τώρα…) που το ΠΑΣΟΚ έλθει τρίτο, όπως το δείχνουν οι δημοσκοπήσεις; Τι θα λέει τότε ο κ. Ανδρουλάκης για την τρίτη θέση; Θα λέει, φαντάζομαι, ότι… δεν είναι μεγάλη νίκη του ΠΑΣΟΚ! Θα είναι απλώς μια ακόμη νίκη, κανονική και συνηθισμένη, από τις πολλές που κερδίζει καθημερινά το ΠΑΣΟΚ του Ν. Ανδρουλάκη…

ΦΡΕΣΚΟΣ ΜΠΑΚΑΛΙΑΡΟΣ

Η κ. Ρένα Δούρου, περιφερειάρχης την περίοδο της τραγωδίας στο Μάτι, χαιρέτισε την αθώωσή της από το δικαστήριο με έναν μεγαλειώδη μπακαλιάρο, αντάξιο της περίστασης: «Ο εσωτερικός πυρήνας των αξιών μου», είπε, «δεν μου επιτρέπει να χαίρομαι». Για τον εξωτερικό πυρήνα των αξιών της, όμως, δεν μας είπε τίποτα. Ισως από σεμνότητα. Στη Ρένα δεν αρέσει η επίδειξη…

Οι «τυχεροί» και οι απόντες για το Μάτι

Μάτι, 23 Ιουλίου 2018. Νεκροί 104. Τριμελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών. Υπεύθυνοι (θεωρητικά) 23. Χθες, 29 Απριλίου 2024, ακριβώς 5 χρόνια και 9 μήνες μετά, καταδικασθέντες 6. Ελεύθεροι κάθε κατηγορίας, και με τη βούλα της Δικαιοσύνης, απαλλαγμένοι κάθε κατηγορίας, 17. Οι «τυχεροί». Εξασφάλισαν ύπνο ελαφρύ, χωρίς τύψεις, χωρίς ενοχές. Χωρίς τις φρικτές ερινύες να τον συνταράσσουν και να τον τροφοδοτούν ταραγμένα όνειρα από φρικιαστικές εικόνες όπως των 25 απανθρακωμένων στο οικόπεδο του θρήνου, το οικόπεδο της σφαγής. Απόντες από το «προσκλητήριο» των ενόχων πολιτικοί. Ολοι οι αρμόδιοι υπουργοί, γραμματείς και φαρισαίοι, και κορυφαίος μεταξύ όλων, Απών, ο τότε πρωθυπουργός Τσίπρας. Οι υπουργοί του ξέφυγαν γιατί κανείς δεν είπε να στήσει μια Προανακριτική να καθίσουν στο σκαμνί για τις συγκεκριμένες ευθύνες τους για το έγκλημα. Γιατί κανείς δεν κίνησε τη διαδικασία και για τον ίδιο τον Τσίπρα. Οχι μόνο για το θέατρο που έπαιξε εκείνο το βράδυ της σφαγής των αθώων, αλλά και για την έμμεση βαριά του ευθύνη, που τα πυροσβεστικά εναέρια μέσα ήταν αλλού, κι όχι εκεί που έπρεπε να επιχειρούν από την πρώτη στιγμή. Στο Μάτι.

Οπως κι εκείνος αλλού βρισκόταν. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Και όταν επέστρεψε, όπως επέστρεψε, το μόνο που τον ένοιαζε ήταν το πώς εξελίσσεται η φωτιά στην… Κινέττα, όταν στο Μάτι κάπνιζαν ακόμη τα σώματα των αθώων. Κι ύστερα, για να ξεσκάσει, ένα δεκαήμερο μετά τη φωτιά μπήκε στο σκάφος της Παναγοπούλου για να κάνει κρουαζιέρα στο Ιόνιο. Ο Τσίπρας. Που κοιμάται κι αυτός κάθε βράδυ τον ύπνο του δικαίου και ποντάρει στη λήθη της κοινωνίας επειδή ετοιμάζεται να επανέλθει στο προσκήνιο…

Ο θάνατος έχει και χρώμα και κόμμα

Για τους 104 που χάθηκαν στο Μάτι η χθεσινή απόφαση ήταν μια χλεύη, μια ντροπή στη μνήμη τους, ένα «φτύνω στους τάφους σας» κατά το ομώνυμο βιβλίο. Τα ονόματά τους δεν θα τα γράψει κανείς μπροστά στον Αγνωστο Στρατιώτη. Γι’ αυτούς δεν έγινε και δεν θα γίνει καμία διαδήλωση στο κέντρο της Αθήνας. Δεν θα πέσουν μολότοφ ούτε και δακρυγόνα στις μάχες με τα ΜΑΤ. Γι’ αυτούς δεν θα γίνει καμιά συγκέντρωση διαμαρτυρίας μπροστά στα δικαστήρια, όπως δεν έγινε στον έναν και παραπάνω χρόνο που διήρκεσε η δίκη. Ούτε εκδήλωση στο Ευρωκοινοβούλιο θα γίνει ποτέ. Κανείς δεν θα μάθει έξω για το πώς χάθηκαν και για το ποιος ευθύνεται που χάθηκαν. Γιατί ο δικός τους θάνατος δεν μοιάζει με τον θάνατο των άλλων, στα Τέμπη. Ο θάνατος στις μέρες μας έχει και χρώμα και κόμμα. Αν είσαι από τους από δω είναι τελείως διαφορετικός με των άλλων, των από κει. Οι από εκεί θα έχουν μια Καρυστιανού να τους εκπροσωπεί και να απαιτεί δικαιοσύνη. Οι από δω θα έχουν τον πόνο τους να τους συντροφεύει για το υπόλοιπο της ζωής τους. Είχαν και την ελπίδα ότι τουλάχιστον η Δικαιοσύνη θα δικαιώσει αυτούς που χάθηκαν, αλλά φευ, χθες εξαφανίστηκε κι αυτή.

Γιατί έτσι συμβαίνει με την ελπίδα. Εμφανίζεται ξαφνικά και μέχρι να εγκατασταθεί για τα καλά μέσα σου εξαφανίζεται το ίδιο ξαφνικά όπως ήρθε. Και δίνει τη θέση της στην απογοήτευση, την οργή, τον θυμό, τη μελαγχολία, την κατάθλιψη.

Τίποτα δεν νικά το σύστημα

Με την ελπίδα αγκαλιά προσήλθαν χθες, ημέρα της έκδοσης της απόφασης, στην αίθουσα του δικαστηρίου οι συγγενείς των θυμάτων. Μόνοι αυτοί. Κανείς άλλος. Αυτοί ξέσπασαν, αυτοί φώναξαν, έκλαψαν, έβρισαν, ούρλιαξαν για το άδικο και κανείς δεν βρέθηκε να τους συμπαρασταθεί. Ούτε δικαιωματιστές, ούτε ημι-αστικά κόμματα. Κι ας τους σκότωσαν τους 104 η κρατική αδιαφορία, τα κρατικά λάθη, η ανικανότητα, η αναξιοκρατία, η λογική του ρουσφετιού, ακόμη και η πολιτική αδιαφορία. Ηταν κάποιοι ανώνυμοι που απλώς έχασαν τη ζωή τους. Ας πρόσεχαν, που τους είπε ο άλλος, υπουργός κιόλας της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, επειδή «έχτισαν αυθαίρετα ενώ δεν έπρεπε». Οι ανώνυμοι. Κανείς δεν τους έφταιξε που δεν έγιναν στη ζωή τους επώνυμοι. Διότι η ζωή είναι για τους επώνυμους. Απλά. Αυτοί είναι που μπορούν να απαιτήσουν από αυτούς που «ταΐζουν» με κάθε τρόπο να σπεύσουν να τους σώσουν, αν ποτέ κινδυνεύσουν. Κι εκείνους και τις περιουσίες τους. Για τους ανώνυμους δεν υπάρχει σωτηρία στο κράτος των δυο ταχυτήτων. Καθαρά πράγματα, καθαρές εξηγήσεις.

6 μόνο ένοχοι, λοιπόν, για 104 φόνους. Περίπου 17 φόνοι στον καθένα αντιστοιχούν. Παιδιών, ηλικιωμένων, νέων, γυναικών. Θα καθαρίσουν με 40 χιλιάρικα, διάβασα κάπου. Για φυλακή ούτε λόγος.

Το σύστημα τα κατάφερε για άλλη μια φορά τέλεια…

Τίποτε δεν μπορεί να το νικήσει.

Ο Αρης και ο «καραμανλισμός»

Η καλή είδηση της ημέρας, η ωραία είδηση της ημέρας είναι ο Αρης, ο Αρούλης για τους φίλους του, Σπηλιωτόπουλος. Εντάχθηκε λέει στο επιτελείο του προέδρου Στέφανου Κασσελάκη. Ο Αρούλης, και δικός μου φίλος, χθες με στεναχώρησε. Του τηλεφώνησα δυο-τρεις φορές για να μιλήσουμε για το μεγάλο γεγονός της νέας καριέρας που ξεκίνησε, αλλά απαξίωσε να μου μιλήσει. Ως και μήνυμα του έστειλα, αλλά τίποτε. Σιωπή. Η σιωπή του προς απάντησή μου. Σκληρός μαζί μου, ενώ δεν θα έπρεπε. Τόσα χρόνια γνωριζόμαστε.

Δεν του κρατάω κακία όμως, αντιθέτως χαίρομαι που βρήκε επιτέλους, μετά από τόσες περιπέτειες, κάτι να τον συγκινεί ψυχικά και επαγγελματικά, και να τον κινητοποιεί τόσο ώστε να προσφέρει αφειδώλευτα τις γνώσεις του περί την πολιτική.

Για την επικοινωνία δεν το θεωρώ απαραίτητο – ο πρόεδρος Κασσελάκης την παίζει στα δάχτυλα και δεν έχει την παραμικρή ανάγκη επ’ αυτού. Στην πολιτική παρουσιάζει κενά, και ο Αρούλης είναι ό,τι καλύτερο επ’ αυτού. Και επίσης έχει και κάτι ακόμη που δεν διαθέτει κανείς από όσους είναι δίπλα στον πρόεδρο: την απαραίτητη γνώση του «καραμανλισμού». Είναι κάτι που χρειάζεται ο πρόεδρος Στέφανος αν θέλει να κάνει καριέρα – ας ρωτήσει και τον Τσίπρα.

40′ η πτήση, 45′ οι αποσκευές

Δεν ξέρω τι κάνουν εκεί στο «Ελευθέριος Βενιζέλος», αλλά αν θέλουν πραγματικά να γίνει μεγάλο αεροδρόμιο της Ευρώπης και να μη θυμίζει… Βαλκάνια ή επαρχιακό αεροδρόμιο τριτοκοσμικής χώρας, ας κοιτάξουν να βελτιώσουν την άθλια κατάσταση στον τομέα των αποσκευών. Δεν γίνεται για μία πτήση που διαρκεί 45 λεπτά, η αναμονή για την αποσκευή σου να υπερβαίνει σε χρόνο εκείνον της πτήσης!

Και συστήνω να βελτιώσουν άμεσα τη σχετική υπηρεσία, διότι επέρχεται τουριστική περίοδος και η εικόνα είναι χαοτική. Ταξίδεψα Κυριακή μεσημέρι από Θεσσαλονίκη, η πτήση διήρκεσε 40 λεπτά. Ημασταν 2 παρά 20 στο αεροδρόμιο και παρέλαβα την αποσκευή μου στις 2.25!

Πώς διάολο γίνεται αυτό; Δεν έχουν καλή οργάνωση; Δεν πληρώνουν κόσμο, και προσπαθούν να τα φέρουν βόλτα με όσο λιγότερους υπαλλήλους γίνεται; Κάτι πρέπει να συμβαίνει. Δεν μπορεί.

Ασε το άλλο. Πέταξα Θεσσαλονίκη από Αθήνα την Παρασκευή με το δρομολόγιο της Aegean που ήταν προγραμματισμένο να αναχωρήσει από Αθήνα στη 1.05 το μεσημέρι. Το αεροπλάνο καθυστέρησε 40 λεπτά να αναχωρήσει γιατί κατά λάθος είχαν φορτώσει σε αυτό μια βαλίτσα που προοριζόταν για άλλη πτήση. Αλλόφρονες υπάλληλοι ξεφόρτωσαν το μισό αεροπλάνο μέχρι να βρεθεί η λάθος αποσκευή στη λάθος πτήση, κι αφού την εντόπισαν και την αφαίρεσαν, ξαναφόρτωσαν τις υπόλοιπες αποσκευές, και έτσι αναχώρησε η πτήση. Ο πιλότος μάς ανέφερε ότι δήθεν η καθυστέρηση οφειλόταν σε αυξημένη κίνηση του αεροδρομίου, αλλά όσοι ήμασταν σε παράθυρο είδαμε ακριβώς τι είχε συμβεί.

Επανέρχομαι: κάντε κάτι τώρα εκεί στο «Βενιζέλος» πριν ξεκινήσει για τα καλά η τουριστική περίοδος και χάσει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα…

Η απόφαση για το Μάτι


ΤΟΥ ΗΛΙΑ ΚΑΝΕΛΛΗ


Η απόφαση της δικαιοσύνης για το τραγικό συμβάν του 2018 στο Μάτι, που κόστισε τη ζωή σε 104 ανθρώπους, έγινε δεκτή με διαμαρτυρίες από τους συγγενείς των θυμάτων. Οι περισσότεροι θεωρούν χαμηλές τις ποινές, κάποιοι πιστεύουν ότι και πολιτικοί που κατηγορήθηκαν δεν έχουν μόνο πολιτική ευθύνη και, γενικώς, από την απόφαση διαχύθηκε η αίσθηση ότι δεν αποδόθηκε δικαιοσύνη. Ακόμα και ο υπουργός Επικρατείας Μάκης Βορίδης έκανε δήλωση περί αναντιστοιχίας των ποινών με την έκταση της τραγωδίας.

Οποια γνώμη κι αν έχουμε όλοι μας όμως για την απόφαση στο Μάτι, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι το δικαστήριο δεν δικάζει στον αέρα και δεν βάζει ποινές της αρεσκείας του. Συνήθως, οι αποφάσεις δεν λαμβάνουν υπόψη τα συναισθήματα όσων εμπλέκονται αλλά τα πραγματικά γεγονότα που τεκμηριώνονται, γι’ αυτό άλλωστε υπάρχει η ακροαματική διαδικασία. Και η επιμέτρηση των ποινών γίνεται με βάση τους νόμους. Οπως εξήγησε ο υπουργός Δικαιοσύνης Γιώργος Φλωρίδης, η δίκη έγινε με τις ευμενέστερες διατάξεις του Ποινικού Κώδικα του 2019, που ψήφισε ο ΣΥΡΙΖΑ λίγο πριν από τις εκλογές που οδήγησαν στην απομάκρυνσή του από την εξουσία.

Αυτά τα δεδομένα πρέπει να αναφέρονται προκειμένου να γνωρίζουμε όλοι τις επιπτώσεις κάθε επιλογής των πολιτών. Αλλά και για να κάνουμε ορισμένες απαραίτητες σκέψεις και για το Μάτι αλλά και για τα Τέμπη, δυο δυστυχήματα που επιδέξια μπήκαν για πολιτικές σκοπιμότητες σε μια ζυγαριά θανάτου.

Η πυρκαγιά στο Μάτι ήταν τρομακτική. Το κράτος δεν βρέθηκε έτοιμο να την αντιμετωπίσει, οι αμέλειες και η ολιγωρία υπηρεσιών συνέβαλαν στον μεγάλο αριθμό των νεκρών. Ομως, κανένας δεν έκανε πολιτική δίκη για την τραγωδία. Καμία διαδήλωση δεν αποφάσισε την ενοχή ή μη συστημάτων εξουσίας και των εκπροσώπων τους. Και η κριτική που ασκήθηκε ήταν πολιτική. Και αφορούσε αφενός τις ολιγωρίες του κράτους (την επιλογή να πετάξουν με καθυστέρηση τα πτητικά μέσα, τις λάθος υποδείξεις της Τροχαίας που εγκλώβισαν ανθρώπους και την απουσία διασωστικών μέσων τη νύχτα, στη θάλασσα, όπου έπεσαν άνθρωποι για να γλιτώσουν απ’ τη φωτιά), αφετέρου την απαράδεκτη επικοινωνιακή διαχείριση της τραγωδίας από τον Αλέξη Τσίπρα και τους συνεργάτες του – το θέατρο εκείνης της βραδιάς, την απόκρυψη των νεκρών και, αργότερα, τη συμπεριφορά Τσίπρα και Καμμένου σε συγγενείς θυμάτων.

***

Πυρήνας του δυτικού πολιτισμού είναι η ατομική ευθύνη όλων μας για τις πράξεις μας. Γι’ αυτό η απαίτηση ήταν να γίνει γρήγορα η δίκη, πριν υπάρξει ο κίνδυνος παραγραφής, και να επιδικαστούν οι ποινές σε όσους αποδειχτεί ότι φταίνε. Είναι απαραίτητο να προσωποποιείται η ευθύνη. Επειδή αν πούμε ότι είναι όλοι ένοχοι, η κοινωνία, το κράτος, η κυβέρνηση, ξεχαρμανιάζουν μεν όσοι αισθάνονται αγανακτισμένοι, αλλά στην ουσία ένοχος δεν είναι κανένας. Και σε μία δίκη δικάζονται τα άτομα για συγκεκριμένες ευθύνες, όχι η κακούργα κοινωνία.

Χθες, οι ποινές κρίθηκαν αναντίστοιχες – και είναι: είναι αναντίστοιχο μια ποινική καταδίκη 111 χρόνων να μην οδηγεί στη φυλακή. Αν πρέπει όμως να ξέρουν κάτι οι πολίτες για την απόφαση, αυτό είναι ποιοι και πώς άλλαξαν τους νόμους, χάρη στους οποίους χθες υπήρξαν τόσες διαμαρτυρίες για την απόφαση.

Είναι οι ίδιοι που σήμερα προσπαθούν να πουν ότι για τα Τέμπη ευθύνεται κάποιο εξουσιαστικό σύστημα Μητσοτάκη και όχι συγκεκριμένοι άνθρωποι για συγκεκριμένες παραλείψεις.

 Αδικία

ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΜΗΤΣΟΥ


«Κόλαση του Δάντη» ήταν ο τίτλος των «ΝΕΩΝ» εκείνη την τρομακτική 24η Ιουλίου του 2018. Με φόντο σπίτια να καίγονται, η εφημερίδα αναφερόταν σε «εικόνες Αποκάλυψης», σε τουλάχιστον 20 νεκρούς και δεκάδες τραυματίες, σε οικογένειες που βούτηξαν στη θάλασσα για να σωθούν και σε μια εξαφανισμένη κυβέρνηση. Για «φωτιά-φονιά», «πύρινο όλεθρο» και «πύρινο πόλεμο» μιλούσαν και οι άλλες εφημερίδες.

Σχεδόν έξι χρόνια μετά, η απόφαση του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου γίνεται δεκτή με συναισθήματα που κινούνται από αμηχανία μέχρι οργή. Τι σημαίνει ότι από τα 111 χρόνια φυλάκισης στα οποία καταδικάζεται κάποιος είναι εκτιτέα τα 5; Και πώς γίνεται αυτά τα 5 να εξαγοράζονται προς 10 ευρώ την ημέρα; Αν κάνουμε τους πολλαπλασιασμούς και τις διαιρέσεις, θα πρέπει να συμπεράνουμε ότι η καθεμιά από τις ανθρώπινες ζωές που χάθηκαν εκείνη την ημέρα κοστίζει κάπου 385 ευρώ;

Τα ερωτήματα μπορεί, βέβαια, να τεθούν και με τον αντίστροφο τρόπο. Ποιες ποινές θα συνιστούσαν «δικαίωση» των θυμάτων; Οταν ο υπουργός Επικρατείας Μάκης Βορίδης μιλάει για ποινή «αναντίστοιχη» προς το μέγεθος της τραγωδίας, έχει στο μυαλό του ποια θα ήταν η «αντίστοιχη»; Για να μην υπάρχει η γενική αίσθηση ότι «κάτι φταίει» θα έπρεπε κάθε χαμένη ανθρώπινη ζωή να αντιστοιχεί σε έναν ελάχιστο αριθμό ημερών στη φυλακή;

Σε μια τραγωδία όπως αυτή που σημειώθηκε στο Μάτι ή στα Τέμπη, νιώθει κανείς ότι η λέξη «δικαίωση» χάνει το περιεχόμενό της. Δεν συμβαίνει το ίδιο με τις λέξεις «προσβολή» ή «ξεφτίλα» που χρησιμοποίησαν ορισμένοι από τους συγγενείς των θυμάτων: εκείνοι μπορούν να λένε οτιδήποτε, να εκτοξεύουν όποιες κατηγορίες θέλουν, να ξεσπούν με όποιον τρόπο νομίζουν. Οι υπόλοιποι, και ιδίως όσοι είχαν εκείνες τις ημέρες θέσεις ευθύνης, είναι καλύτερα να σιωπούν. Οχι για πάντα, εννοείται. Αλλά έστω για 24 ώρες. Από σεβασμό στη μνήμη των νεκρών.

Εννιακόσιες τέσσερις λέξεις: τόσες αριθμεί η δήλωση της ομόφωνα αθωωθείσας Ρένας Δούρου, που δόθηκε στη δημοσιότητα μιάμιση ώρα μετά την ανακοίνωση της απόφασης του δικαστηρίου. Αφού ξεκαθαρίζει ότι δεν χαίρεται για την τελική της δικαίωση (να που κάποιος δικαιώθηκε τελικά), καθώς «η αδικία που υπέστησαν τα θύματα και οι συγγενείς τους υπερτερεί της αδικίας» που υπέστη εκείνη (μόνο που τα θύματα δεν αδικήθηκαν, κάηκαν ζωντανά), η πρώην περιφερειάρχης Αττικής ισχυρίζεται ότι ο λόγος που τέθηκε στο στόχαστρο από τους πολιτικούς της αντιπάλους είναι ότι μια «νέα, αριστερή γυναίκα επιτέλεσε στη διάρκεια της θητείας της με πρωτοφανή διαφάνεια ένα τεράστιο έργο» – το οποίο στη συνέχεια περιγράφει λεπτομερώς.

Ηθελαν να αμαυρώσουν το έργο της οι αντίπαλοι της «νέας αριστερής», και βρήκαν την τραγωδία του Ματιού. Ειλικρινά: πού βρήκε την έμπνευση, και τη δύναμη, να θέσει αυτή την ώρα τον εαυτό της στο επίκεντρο;