Σε γενικές γραμμές, παραμένουν θιασώτες της φιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής, αλλά παρατηρεί κανείς μια μετακίνηση από μία απολυτότητα και βεβαιότητα σε ό,τι αφορά την υποστήριξη της κυβέρνησης, προς μία αίσθηση αναμονής και αβεβαιότητας. Εξακολουθούν να τηρούν μια απόσταση –και σωστά– από τα αμιγώς κομματικά δρώμενα της Ελλάδας, και σίγουρα η πλειονότητα δεν έχει μετακινηθεί στην υποστήριξη κάποιου κόμματος αντιπολίτευσης. Ωστόσο, στον απόηχο και των παρακολουθήσεων το σκηνικό είναι πολύ πιο ρευστό από ό,τι πριν από δύο-τρία χρόνια.....

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 11/04/24

 

ΤΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΕΛΛΙΣ

Για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια διαπιστώνει κανείς έναν διάχυτο προβληματισμό στην ελληνική ομογένεια, τουλάχιστον σε αυτήν της Ουάσιγκτον, για τις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα.

Δεν πρόκειται για δυσαρέσκεια. Είναι περισσότερο ερωτήματα που εγείρονται στις συζητήσεις και πιέζουν για απαντήσεις. Και δεν αφορά απαραίτητα στα ηγετικά στελέχη οργανώσεων, όσο σε επιστήμονες, ελεύθερους επαγγελματίες και επιχειρηματίες.

Τo θέμα που κυριαρχεί το τελευταίο διάστημα με αφορμή σειρά περιστατικών βίας είναι αυτό της ασφάλειας, με πολλούς να εκφράζουν αμφιβολίες για την επάρκεια της Eλληνικής Aστυνομίας. Αν και οι περισσότεροι είναι φιλικά διακείμενοι προς την κυβέρνηση –είναι οι ίδιοι άνθρωποι που τάσσονται στην πλειονότητά τους υπέρ της αστυνόμευσης στα πανεπιστήμια– δυσκολεύονται να κατανοήσουν πολλά από τα κακώς κείμενα στη λειτουργία της ΕΛ.ΑΣ.

Ταυτόχρονα, είναι ξεκάθαρο ότι η τραγωδία των Τεμπών έχει αγγίξει βαθιά και τους αποδήμους καθώς πολλοί εξ αυτών ταυτίζονται με τους γονείς των θυμάτων – έχουν παιδιά που είτε σπουδάζουν είτε το έκαναν στο πρόσφατο παρελθόν, και ταξίδευαν, με αεροπλάνο ή τρένο, διανύοντας συχνά μεγάλες αποστάσεις.

Ενα άλλο ζήτημα για το οποίο επιδεικνύουν μια κατανοητή ευαισθησία είναι η περίπτωση της διαρροής προσωπικών δεδομένων, ειδικά καθώς οι περισσότεροι περιέγραφαν με ενθουσιασμό –και συνεχίζουν να το κάνουν– τη δυνατότητα που τους δίνεται μέσω της επιστολικής ψήφου να ψηφίζουν στην Ελλάδα.

Αντίθετα, και παρά τον συντηρητισμό που μπορεί να προσάψει κανείς σε μεγάλο τμήμα της ελληνοαμερικανικής κοινότητας, υπάρχει μια ευρύτερη επιδοκιμασία για τη νομιμοποίηση του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών, ενώ σε ό,τι αφορά τη γενικότερη πορεία της χώρας και κυρίως την οικονομία, εξακολουθούν να θεωρούν ότι η σημερινή κυβέρνηση είναι αποτελεσματική, ωστόσο, ίσως υπό την επιρροή της περιρρέουσας ατμόσφαιρας, ακούγονται αμφιβολίες για το κατά πόσον η οικονομία βρίσκεται σε όσο θετική τροχιά λέγεται, και αναρωτιούνται μήπως κάποιες εκτιμήσεις και προβλέψεις είναι υπεραισιόδοξες.

Σε γενικές γραμμές, παραμένουν θιασώτες της φιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής, αλλά παρατηρεί κανείς μια μετακίνηση από μία απολυτότητα και βεβαιότητα σε ό,τι αφορά την υποστήριξη της κυβέρνησης, προς μία αίσθηση αναμονής και αβεβαιότητας. Εξακολουθούν να τηρούν μια απόσταση –και σωστά– από τα αμιγώς κομματικά δρώμενα της Ελλάδας, και σίγουρα η πλειονότητα δεν έχει μετακινηθεί στην υποστήριξη κάποιου κόμματος αντιπολίτευσης.

Ωστόσο, στον απόηχο και των παρακολουθήσεων το σκηνικό είναι πολύ πιο ρευστό από ό,τι πριν από δύο-τρία χρόνια.

Μπορεί η επιρροή της ψήφου των αποδήμων να μην είναι καθοριστικής σημασίας, αν και η Νέα Δημοκρατία προσβλέπει σε αυτή. Ωστόσο, ο κίνδυνος η μέχρι πρότινος σθεναρή υποστήριξη να μετατραπεί σε απογοήτευση είναι ορατός και αυτό πρέπει να προβληματίσει την κυβέρνηση.