Η Φινλανδία έχασε κάποια νησιά, παραχώρησε επίσης, έναντι ενοικίου, το Χάνκο στους Σοβιετικούς για να στήσουν στρατιωτική βάση, ο φινλανδικός στόλος έχασε και επισήμως το δικαίωμα να περνάει από τον Νέβα (και συνεπώς να διασχίζει το Λένινγκραντ), δικαίωμα που όμως είχε χαθεί στην πράξη από τα τέλη Σεπτεμβρίου του 1939. Η ουσία είναι ότι διατήρησε την ανεξαρτησία της....

 Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ",12/04/24

ΤΟΥ ΗΛΙΑ ΜΑΓΚΛΙΝΗ

Η συνθήκη ειρήνης ανάμεσα στη Σοβιετική Ενωση και στη Φινλανδία υπογράφηκε στη Μόσχα στις 13 Μαρτίου του 1940. Ηταν ένα γεγονός ευκταίο και από τις δύο μεριές: Η Φινλανδία δεν θα άντεχε για πολύ, αλλά και η ΕΣΣΔ, που περίμενε να έχει κάνει περίπατο όταν εισέβαλε στις 30 Νοεμβρίου του 1939, ήθελε να τελειώνει προτού παρέμβουν οι Αγγλογάλλοι.

Η Φινλανδία έχασε κάποια νησιά, παραχώρησε επίσης, έναντι ενοικίου, το Χάνκο στους Σοβιετικούς για να στήσουν στρατιωτική βάση, ο φινλανδικός στόλος έχασε και επισήμως το δικαίωμα να περνάει από τον Νέβα (και συνεπώς να διασχίζει το Λένινγκραντ), δικαίωμα που όμως είχε χαθεί στην πράξη από τα τέλη Σεπτεμβρίου του 1939. Η ουσία είναι ότι διατήρησε την ανεξαρτησία της.

Στο «Δαυίδ εναντίον Γολιάθ. Πώς επιβίωσε η Φινλανδία απέναντι στον Στάλιν» (μτφρ.: Ριίκα Πουκίνεν - Μαρία Μαρτζούκου, εκδ. Παπαδόπουλος) ο Φινλανδός ιστορικός Κίμο Ρεντόλα γράφει πως η φήμη της ΕΣΣΔ, και του ίδιου του Στάλιν, αμαυρώθηκε διεθνώς σε μια πολύ κρίσιμη συγκυρία. Είναι δε πολύ πιθανό οι απώλειες των Σοβιετικών να «ανέρχονταν σε 126.875 άνδρες, δηλαδή μέσα σε 105 ημέρες χάθηκαν πολύ περισσότεροι από όσους χάθηκαν σε δέκα χρόνια στο Αφγανιστάν» (!).

Οι Φινλανδοί είχαν 26.662 νεκρούς, αλλά «αναλογικά με τον πληθυσμό, οι απώλειες της Φινλανδίας ήταν φυσικά πολύ μεγαλύτερες».

Οσο για τον Στάλιν, αισθανόταν προδομένος από τους δικούς του ανθρώπους, οι πληροφορίες των οποίων ήταν εσφαλμένες και τον έσπρωξαν σε σωρεία λανθασμένων αποφάσεων. Ο Ρεντόλα αναφέρει ότι αυτό έπαιξε ρόλο το 1941, όταν ο Τσώρτσιλ προειδοποιούσε για γερμανική επίθεση αλλά ο Στάλιν έκανε ότι δεν άκουγε.

Οι συνέπειες του Χειμερινού Πολέμου αφορούσαν πάντως πολύ περισσότερους. Ο Ρεντόλα γράφει ότι «χωρίς τον Χειμερινό Πόλεμο και τη βοήθεια της Δύσης, δεν θα είχε γίνει στις 9 Απριλίου του 1940 η αιφνιδιαστική επίθεση της Γερμανίας στη Δανία και στη Νορβηγία. Και χωρίς τη γερμανική κατοχή και τα πέντε χρόνια αντίστασης της Νορβηγίας, αυτές οι χώρες δεν θα είχαν αναζητήσει προστασία από τη Δύση την άνοιξη του 1948, όταν τρομοκρατήθηκαν από τις ενέργειες της Σοβιετικής Ενωσης και άρχισαν να φοβούνται για έναν νέο αιφνιδιασμό. Ετσι άρχισε η διαδικασία που, έναν χρόνο αργότερα, οδήγησε στην ίδρυση του ΝΑΤΟ».

Το βιβλίο του Ρεντόλα είναι χρήσιμο διότι στο υπόλοιπο μισό εξιστορεί το χρονικό μιας ακόμα, πολιτικής, παρέμβασης του Στάλιν στα εσωτερικά της Φινλανδίας (το 1948), ωστόσο, ο Χειμερινός Πόλεμος τόνωσε την αυτοπεποίθησή της.

Στη Ρωσία, την πλήρωσαν διάφοροι στρατιωτικοί και άλλοι επιτελείς. Μεταξύ άλλων, ο υπουργός Αμυνας Βοροσίλοφ έχασε τη θέση του. Ο Ρεντόλα αναφέρει ένα νόστιμο επεισόδιο στην ντάτσα του Στάλιν. Ο τελευταίος ειρωνεύτηκε τόσο πολύ τον Βοροσίλοφ για τον Χειμερινό Πόλεμο, που ο στρατάρχης έσπασε ένα πιάτο και του φώναξε: «Εσύ φταις, εσύ χαντάκωσες τη στρατιωτική ηγεσία!». Ο Χρουστσόφ, που ήταν παρών, γράφει στα απομνημονεύματά του ότι «δεν είχε ξαναδεί κάτι παρόμοιο».