Φαντάζεστε τι θα ακούσει ο οποιοσδήποτε μέλλων πρωθυπουργός έτσι και τολμήσει να λύσει γρήγορα, τάχιστα όπως πρέπει, το θέμα. Εεεεε έχει να ακούσει... θα βρει μπροστά του τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες. Η αντιπολίτευση λάβρα θα αρχίσει, σε ποιους δώσατε το έργο, και με τι αντίτιμο, οι συνδικαλιστές θα βγουν στους δρόμους, θα ανακατευτούν υπουργεία, μίζες, επιχειρηματίες, σωματεία, μπαχαλάκηδες (τι άκομψη λέξη και τι καίρια), εμπειρογνώμονες, χρυσαυγίτες, αναρχικοί, θα χρονίζει το έργο κι αυτοί θα συνεχίζουν μέχρι να περάσουν χρόνια κι ένα άλλο τρένο σε μια άλλη διάβαση, χειροκίνητη πάντα και για πάντα θα γίνει παρανάλωμα....

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", και...

Ελλειψη ευθυκρισίας; Ιδεολογικός φανατισμός; Ολα μαζί και το καθένα μόνο του. Πάντως η μόνη χειροπιαστή και αναγνωρισμένη ευθύνη είναι αυτή του σταθμάρχη. Σε κάποιους δεν βολεύει το ανθρώπινο λάθος. Το προσπερνούν και ψάχνοντας κάποια βαθύτερα αίτια χάνονται σε ένα δάσος πολλαπλών ευθυνών, γιατί πάντα σε μια τραγωδία, εκτός από τη βασική αιτία, υπάρχουν και άλλες που ανήκουν όμως στη σφαίρα του υποθετικού λόγου. «Αν γινόταν εκείνο, αν γινόταν το άλλο». Δεν έγινε ούτε εκείνο ούτε το άλλο, αλλά η βασική ευθύνη γι’ αυτό που έγινε παραμένει σε ένα πρόσωπο στην περίπτωση της τραγωδίας των Τεμπών. Ενα πρόσωπο το οποίο –όπως προκύπτει από τα ρεπορτάζ– βαρύνεται με πληθώρα λαθών. Και ούτε η ύπαρξη πολλαπλών επιπέδων ασφαλείας εξουδετερώνει το ανθρώπινο λάθος, την ανθρώπινη αμέλεια. Αν συνέβαινε αυτό, δεν θα είχαμε πολύνεκρα δυστυχήματα στα τρένα και στα αεροπλάνα.

Στο ναυάγιο του «Σάμινα» ο πλοίαρχος έβλεπε ποδοσφαιρικό αγώνα, ενώ στην άλλη τραγωδία των Τεμπών τα κόντρα πλακέ δεν ήταν σφικτοδεμένα στην καρότσα του φορτηγού. Αν ψάξουμε στην ιστορία των πολύνεκρων δυστυχημάτων, θα βρούμε πολλές περιπτώσεις όπου την αποκλειστική ευθύνη την έφερε ένας μοιραίος άνθρωπος.

Και οι πολιτικές ευθύνες; Υπάρχουν, αναλήφθηκαν και θα φανεί αν θα επηρεάσουν τις εξελίξεις. Δεν θα χαθώ κι εγώ μέσα στον κυκεώνα των διαχρονικών πολιτικών ευθυνών, γιατί άκρη δεν θα βγάλουμε. Αλλωστε, ενώ ακόμη θρηνούμε, θα είναι προκλητικό να μιλήσουμε για πολιτική. Για σχεδιασμούς και τακτικές, για επικοινωνιακά τρικ και για άσους κρυμμένους στο μανίκι. Και το κυριότερο: το τοπίο, ενώ επικρατεί θυμός και συγκίνηση, είναι θολό και δεν προσφέρεται για ασφαλή συμπεράσματα. Και οι εκλογές; Ποιος μιλάει για εκλογές; Από Μάιο και βλέπουμε! Γνώμη μου.

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 04/03/23

στη σχολή τους, αύριο - μεθαύριο οι νεότεροι θα παντρευτούν, θα ξαναπεράσουν από τα Τέμπη, δεν γίνεται αλλιώς. Το άλγος τους όμως δεν θα το μερέψουν ποτέ. Θα ξυπνούν πάντα μ’ ένα πελώριο «γιατί;» να τους αναστατώνει και να τους παραλύει. Γιατί τόση συσσώρευση αμέλειας, ανοησίας, κουτοπονηριάς, κερδοθηρίας, πολιτικαντισμού εκεί στη μαύρη τρύπα των Τεμπών, που άρπαξε τους αγαπημένους τους με τον σκληρότερο των πιθανών τρόπων.

Ενα επίσης πελώριο «γιατί;» θα ’πρεπε να περιμένει στο δικό τους ξύπνημα όσους έφταιξαν λίγο ή πολύ, από το πόστο του ο καθένας. Τους συνυπαίτιους για το άγος των Τεμπών. Τους κυβερνήτες που ετοίμαζαν πανηγυρική εκδήλωση για να διαφημίσουν Κέντρα Τηλεδιοίκησης-σηματοδότησης, ενώ στις ράγες ηγεμονεύει το «πάμε κι όπου βγει», που δεν ηγεμόνευε ούτε επί «μουντζούρη». Τους υπουργούς, υφυπουργούς, γενικούς γραμματείς και λοιπούς φαρισαίους, που είπαν μια, δυο, δέκα φορές «έλα μωρέ τώρα, κι αύριο μέρα είναι». Κι άφησαν να περνούν τα χρόνια χωρίς αυτοί να κάνουν άλλο καθήκον εκτός από το καθήκον τους προς την ανταποδοτική πελατεία τους. Τους κομματάρχες που κολάκεψαν, πίεσαν, έταξαν, για να προωθήσουν το δικό τους παιδί, να το βοηθήσουν να τρυπώσει οπουδήποτε, να γίνει ακόμα και λιμενάρχης, σταθμάρχης κτλ. – «έλα μωρέ τώρα, δυο κουμπιά είναι, θα τα κατάφερνε κι ο πιτσιρικάς μου».

Τους εργολάβους που για ένα βράδυ παραπάνω στα μπουζούκια ή στο καζίνο, με νόστιμη παρέα, δεν νοιάζονται αν μπορεί να πάρουν στον λαιμό τους κόσμο και κοσμάκη με τις «παρατυπίες» τους, την αχόρταγη πλεονεξία, τη δολιότητα, τα κονέ τους με την εξουσία και με καταφερτζήδες δικολάβους. Και τους δημοσιογράφους-δημοσιολόγους σαν κι αυτούς που λούφαξαν για λίγο, πολύ λίγο, εκτάκτως συγκινημένοι, κι ύστερα ξαναβρήκαν εύκολα τον αυθεντικό εαυτό τους. Κι άρχισαν να επιτιμούν τους συνδικαλιστές για «αδράνεια», γιατί όταν απεργούσαν, όταν διαδήλωναν, όταν κατέθεταν εξώδικα, δεν στράφηκαν να τους ακούσουν.

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 04/03/23

...από "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ"

                             "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", 04-05/03/23

ΤΟΥ ΣΤΑΜΑΤΗ ΦΑΣΟΥΛΗ

Είναι στιγμές, σπάνιες ευτυχώς, αλλά τόσο έντονες που σε στιγματίζουν μια ζωή. Είμαι, και δεν είμαι ο μόνος, που οι λέξεις ανήμπορες να καταγραφούν αντιστέκονται σαν ζωντανές που όσο κι αν χτυπάει ο πόνος τα πλήκτρα, η οθόνη παραμένει λευκή και άγραφη, σαν το άφατο του εγκλήματος. Γιατί πρόκειται για έγκλημα. Εγκλημα με πολλούς ενόχους. Χρόνια ετοιμαζόταν όλο αυτό. Εβραζε υπόγεια κι όλο και φούσκωνε, πίεζε τα τοιχώματα μέχρι που τα τίναξε όλα στον αέρα. Τόσες ζωές, τόσα παιδιά απάνω στην αλκή της νιότης και να χαθούν σε μια αστραπή.

Είναι μια λέξη που δεν μπορώ να την ακούω, κι όμως είναι συνέχεια στ' αφτιά μου. Δεν λένε πέθαναν, δεν λένε σκοτώθηκαν, λένε «εξαϋλώθηκαν». Εγιναν καυτός αέρας, σύννεφο, καπνός. Εγιναν ανύπαρκτοι. Οι δικοί τους δεν έχουν τι να θάψουν τι να θρηνήσουν, τι να αποχαιρετήσουν.

Πρώτη φορά το πένθος ήταν τόσο ζωντανό, το έβλεπες στα βλέμματα του κόσμου, στον ήχο της φωνής, στη μουδιασμένη κίνηση στον δρόμο.

Δύσκολες μέρες. Δύσκολοι καιροί. Και από πουθενά ένα φως. Γιατί όλοι ξέρουμε τη φρικτή συνέχεια. Πού θα καταλήξει όλο αυτό. Πριν στεγνώσουν τα δάκρυα θα αρχίσει η βεβήλωση και το σκύλεμα. Θα γίνουν οι νεκροί πιόνια στην προεκλογική σκακιέρα. Τόσους εμείς, τόσους εσείς, κι εμείς κάναμε το ένα, κι εσείς το άλλο. Μύλος. Μύλος που αλέθει τις ψυχές και τις ζωές μας. Και δεν βλέπω να γίνεται και τίποτα με την καινούργια κυβέρνηση, όποια και να είναι.

Φαντάζεστε τι θα ακούσει ο οποιοσδήποτε μέλλων πρωθυπουργός έτσι και τολμήσει να λύσει γρήγορα, τάχιστα όπως πρέπει, το θέμα. Εεεεε έχει να ακούσει... θα βρει μπροστά του τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες.

Η αντιπολίτευση λάβρα θα αρχίσει, σε ποιους δώσατε το έργο, και με τι αντίτιμο, οι συνδικαλιστές θα βγουν στους δρόμους, θα ανακατευτούν υπουργεία, μίζες, επιχειρηματίες, σωματεία, μπαχαλάκηδες (τι άκομψη λέξη και τι καίρια), εμπειρογνώμονες, χρυσαυγίτες, αναρχικοί, θα χρονίζει το έργο κι αυτοί θα συνεχίζουν μέχρι να περάσουν χρόνια κι ένα άλλο τρένο σε μια άλλη διάβαση, χειροκίνητη πάντα και για πάντα θα γίνει παρανάλωμα.

Οσο για τα θύματα που επέζησαν και τους συγγενείς των νεκρών ούτε που θέλω να το σκέφτομαι τι τους περιμένει. Πέρα από το βάρος το ασήκωτο της απουσίας για τους μεν, και το τραυματικό σοκ για τους άλλους, χρόνια θα σέρνονται στα δικαστήρια για μια τυπική αποζημίωση, όχι ψυχική, γι' αυτήν δεν αποζημιώνεται κανείς και με τίποτα, έστω τη χρηματική, σαν ελάχιστο γι' αυτό που έζησαν ή ζούνε, και μετά στα εφετεία και στον Αρειο Πάγο και... και... και... δεν έχει σύνορα η κόλαση, δεν τελειώνει πουθενά.

Κι εμείς με τον καιρό θα το έχουμε ξεχάσει και η είδηση θα μπαίνει στις πίσω σελίδες, όπως μπαίνει τώρα και η δίκη για το Μάτι. Κάποιος άλλος Πούτιν, κάποιος άλλος Πολάκης, μια άλλη Πισπιρίγκου θα φιγουράρει φάτσα κάρτα στα εξώφυλλα. Για σήμερα τουλάχιστον όμως η σκέψη ας είναι κοντά σε αυτούς που έφυγαν και λίγα λουλούδια για τα παιδιά που δεν πέθαναν, δεν σκοτώθηκαν.

Εξαϋλώθηκαν. Ζωή σε μας. Αλλά είναι ζωή αυτή;