«...Δεν ξέρεις ποιες ανάγκες, ποια απωθημένα κρύβει στην ψυχή του ο καθένας. Και τι μπορεί να τις πυροδοτήσει. Δες το αλλιώς. Ενα μεγάλο ποσοστό του ανθρώπινου πληθυσμού έχει το γονίδιο του καρκίνου. Ασθενούν άπαντες; Οχι, βέβαια. Πρέπει να επιδράσει καθοριστικά το περιβάλλον, ώστε να εξελιχθεί η δυνατότητα σε δυσάρεστη πραγματικότητα... Ερχεται η άμπωτη, η στάθμη της θάλασσας πέφτει και οι λουόμενοι αποκαλύπτονται. Εκείνοι που φορούν μαγιό δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν. Αλίμονο στους ξεβράκωτους!». «Η παραβολή σου αφορά προφανώς τους ηθικά ξεβράκωτους. Δεν πλατσουρίζουν όλοι τους όταν έρχεται η άπτωτη...». «Προφανώς όχι! Οι περισσότεροι βρίσκονται στη στεριά κι έτσι γλιτώνουν τα αποκαλυπτήρια. Και παριστάνουν από πάνω και τους τιμητές. Προσωρινά. Ή για πάντα...».

Από "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ"

"ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", 13-14/04/19

"ΑΣΤΑΘΜΗΤΟΣ ΠΑΡΑΓΩΝ",

του Χρήστου Χωμενίδη

"Πριν γίνει σαδιστής βασανιστής στη Μακρόνησο. Προτού πρωτοστατήσει στο πραξικόπημα της 21ης Απριλίου. Πριν μετατρέψει το ΕΑΤ-ΕΣΑ - στο σημερινό Πάρκο Ελευθερίας - σε κολαστήριο για όποιους πιάνονταν για αντίσταση στη χούντα. Προτού προδώσει ως αόρατος δικτάτωρ την Κύπρο... Το μακρινό 1941, ο Δημήτριος Ιωαννίδης είχε πολεμήσει σθεναρά με τους Ευέλπιδες στη Μάχη της Κρήτης. Κι έπειτα, επί Κατοχής, είχε ενταχθεί στα ένοπλα τμήματα του ΕΔΕΣ στην Ηπειρο. Η σκληρότητα του χαρακτήρα του διακρινόταν από τότε - τρόμαζε σχεδόν τους γύρω του. Το θάρρος του όμως, η προσήλωσή του στον αγώνα τον ανέδειξαν. Στα είκοσί του, έφερε ήδη βαθμό λοχαγού...». 

Αυτά μας έλεγε ο συγγραφέας Βασίλης Γκουρογιάννης τις προάλλες, στην παρουσίαση του εξαιρετικού μυθιστορήματός του «Αναψηλάφηση».

Εάν δηλαδή - συνειδητοποίησα - ο Ιωαννίδης είχε σκοτωθεί στο Μάλεμε ή στα Ζαγοροχώρια, εάν δεν προλάβαινε να ξεδιπλώσει πλήρως τη φύση του, η υστεροφημία του θα ήταν θετική! Η Ιστορία θα τον είχε γράψει με μικρά, χρυσά όμως, γράμματα. Πόσω δε μάλλον τον τέως βασιλιά Κωνσταντίνο. Σκεφτείτε να στούκαρε - έτσι όπως οδηγούσε αχαλίνωτος τα γρηγορότερα αυτοκίνητα -, φανταστείτε να σκοτωνόταν το 1964, παραμονές της στέψης του. Θα είχε μείνει αθάνατος στη μνήμη των Ελλήνων - ένας ωραίος, μοντέρνος, ολυμπιονίκης πρίγκιπας. Ακόμα θα τον μελετούσαμε σαν μια χαμένη για την πατρίδα ευκαιρία...

Και αντιστρόφως. Θα επιβεβαίωνε ωριμάζοντας ο Τζέιμς Ντιν τις προσδοκίες που είχαν επενδυθεί επάνω του όχι απλώς από το Χόλιγουντ, μα από τα ατίθασα νιάτα όπου γης; Ή θα περιφερόταν σήμερα ένας θλιβερός εσχατόγερος, ένας αστέρας που αποδείχθηκε διάττων;

Ο Αλέκος Παναγούλης πώς θα εξελισσόταν αν του χαρίζονταν μερικές δεκαετίες; Θα αντήλλασσε το φωτοστέφανο του ήρωα με τη διαρκή φθορά του επαγγελματία πολιτικού; Ή - ως άλλος Τσε Γκεβάρα - θα δραπέτευε από την άχαρη καθημερινότητα και θα γύρευε ένδοξο θάνατο σε όποιο πεδίο μάχης έβρισκε πρόσφορο;

«Ον οι θεοί φιλούσιν, αποθνήσκει νέος» ισχυρίζεται ο Μένανδρος.

Δεν είναι πάντοτε έτσι. Ο Νίκος Σκαλκώτας ξεχείλιζε από μουσικές εμπνεύσεις και τις πήρε μαζί του πεθαίνοντας στα σαράντα πέντε του. Η Ελένη Παπαδάκη, η πιο χαρισματική ηθοποιός της γενιάς της, θα απογείωνε πολλούς ρόλους άμα δεν τη δολοφονούσε το αριστερό παρακράτος κατά τα Δεκεμβριανά.

Ο Ηράκλειτος, στα αινιγματικά θραύσματα του στοχασμού του, έχει δίκιο. «Ο Χρόνος είναι ένα παιδί που παίζει ζάρια. Δική του είναι η βασιλεία».

Από το αόρατο καζίνο της ζωής, μακάρι να έχεις το μυαλό ή την τύχη να φύγεις τη στιγμή που κερδίζεις. Που δεν σε έχει πάρει ακόμα η κάτω βόλτα. Πριν έρθεις έστω αντιμέτωπος και ενδώσεις σε δηλητηριώδεις πειρασμούς...

Μια παλιά μου φίλη βρέθηκε πρόσφατα εμπλεγμένη σε ένα πιθανό σκάνδαλο. Σε μια ύποπτη - αν μη τι άλλο - υπόθεση νόσφισης εξουσίας. Κατηγορήθηκε με στοιχεία ως υπηρέτρια δύο αφεντάδων. Ο ένας, το δημόσιο συμφέρον. Ο άλλος, το κομματικό ή το προσωπικό της όφελος.

«Τότε που κάναμε παρέα», έμεινα άναυδος, «έδειχνε εξαιρετικό κορίτσι! Εξυπνη, υπερδραστήρια, χαρούμενη, καλή κυρίως. Να ανακατευτεί σε βρώμικες δουλειές; Αδιανόητο! Δεν είχε και καμιά απολύτως ανάγκη».

«Εδειχνε... Ισως και να ήταν. Ισως και να παρέμενε ισοβίως υπόδειγμα ακεραιότητας αν δεν την είχαν φέρει οι συμπτώσεις - αυτές οι απίθανες καραμπόλες που μας κυβερνούν -, αν δεν την είχαν φέρει τόσο κοντά στον πλούτο και στη δύναμη...».

«Μονάχα στερημένη δεν την έλεγες!».

«Δεν ξέρεις ποιες ανάγκες, ποια απωθημένα κρύβει στην ψυχή του ο καθένας. Και τι μπορεί να τις πυροδοτήσει. Δες το αλλιώς. Ενα μεγάλο ποσοστό του ανθρώπινου πληθυσμού έχει το γονίδιο του καρκίνου. Ασθενούν άπαντες; Οχι, βέβαια. Πρέπει να επιδράσει καθοριστικά το περιβάλλον, ώστε να εξελιχθεί η δυνατότητα σε δυσάρεστη πραγματικότητα...

Ερχεται η άμπωτη, η στάθμη της θάλασσας πέφτει και οι λουόμενοι αποκαλύπτονται. Εκείνοι που φορούν μαγιό δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν. Αλίμονο στους ξεβράκωτους!».

«Η παραβολή σου αφορά προφανώς τους ηθικά ξεβράκωτους. Δεν πλατσουρίζουν όλοι τους όταν έρχεται η άπτωτη...».

«Προφανώς όχι! Οι περισσότεροι βρίσκονται στη στεριά κι έτσι γλιτώνουν τα αποκαλυπτήρια. Και παριστάνουν από πάνω και τους τιμητές. Προσωρινά. Ή για πάντα».