Από "ΤΑ ΝΕΑ" και την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"
 |
| "ΤΑ ΝΕΑ", 04/04/17 |
Φιλόδοξα θραύσματα
Του Δημήτρη Κ. Ψυχογιού
Χρησιμοποιούμε συχνά τον όρο «κατάρρευση» του κομματικού συστήματος για να περιγράψουμε τι συνέβη λόγω της κρίσης, αλλά ίσως «έκρηξη» είναι σωστότερη λέξη, αν κρίνουμε από τα θραύσματα που κινούνται προς διάφορες κατευθύνσεις.
Εννοώ τα κόμματα, κομματίδια, κινήσεις, κινήματα, φορείς, πρωτοβουλίες που υπάρχουν σε όλο το εύρος του πολιτικού φάσματος, από την Ακρα Δεξιά ώς την Ακρα Αριστερά και προβάλλουν απαιτήσεις ενεργού ρόλου στα πολιτικά πράγματα. Προσωποκεντρικά όλα αυτά τα θραύσματα, κατά κανόνα ανήκουν σε πολιτικούς που αισιοδοξούν ότι έχουν ρόλο να παίξουν.
Θυμίζει την προδικτατορική περίοδο η κατάσταση, όταν ουσιαστικά δεν υπήρχαν κόμματα αλλά δεκάδες ισχυροί τοπάρχες που εκλέγονταν βουλευτές διότι ανήκαν σε παλιές πολιτικές οικογένειες και οι μεταξύ τους συμμαχίες διαμόρφωναν τον πολιτικό χάρτη της χώρας. Μόνο που τα τότε εκλογικά συστήματα επέτρεπαν την εκλογή τοπικών βουλευτών αρκεί να λάμβαναν στην περιφέρειά τους το εκλογικό μέτρο - η ύπαρξη κατώτερου πανελλαδικού ορίου δεν επιτρέπει πια τέτοιες παρουσίες παραγόντων, έστω και με συνθήκες απλούστατης αναλογικής.
Αφήνοντας τα άκρα, τις γραφικές ή/και επικίνδυνες περιπτώσεις Νικολόπουλου, Κωνσταντοπούλου, Μακρή και άλλων παρόμοιων, αναρωτιέται κανείς: τι προσδοκούν όλοι αυτοί οι πολιτευτές (για να θυμηθούμε ξεχασμένους όρους) που συνωστίζονται στον χώρο του φιλελεύθερου Κέντρου και της Κεντροαριστεράς, εντός και εκτός ΠΑΣΟΚ και Ποταμιού;
Από όσα καταλαβαίνουμε, άλλοι προσδοκούν την αρχηγία του ενοποιημένου χώρου, άλλοι μια θέση κοντά στον αρχηγό, άλλοι θέση βουλευτή, άλλοι θέση υπουργού σε συμμαχικές κυβερνήσεις. Φυσιολογικό φαινόμενο, κανείς δεν περιμένει αυταπάρνηση και θυσίες από τους πολιτικούς μας, τη δουλειά τους σωστά θέλουμε να κάνουν.
Αλλά η συνεχής δημιουργία θραυσμάτων, αστεροειδών που παριστάνουν τους πλανήτες, οι μετακινήσεις, οι συμμαχίες, οι αποχωρήσεις, οι επαναπροσχωρήσεις, οι αντιπαραθέσεις, οι λυκοφιλίες είναι τόσο κραυγαλέα υστερόβουλες ώστε μοιραία δημιουργείται η πεποίθηση: αυτοί και αυτές στην Κεντροαριστερά δεν ξέρουν καν να προστατεύσουν τους εαυτούς τους - άρα, ούτε τη δουλειά του πολιτικού ξέρουν να κάνουν.
Γιατί είναι στοιχειώδης υποχρέωση του πολιτικού να αυτοπροστατεύεται - εκτός και αν είναι απολύτως κυνικός, αλαζών και νάρκισσος, αν πιστεύει ότι του χρωστάμε και από πάνω, αν πιστεύει ότι δεν διακρίνουμε τα κίνητρα πίσω από τις μεγαλοστομίες, τους χειρισμούς, τις κινήσεις.
Μας υποτιμούν, δηλαδή, όσοι φέρονται έτσι. Αλλά ίσως η εποχή που κέρδιζε κανείς υποτιμώντας τη νοημοσύνη του κοινού να έχει περάσει. Ας το σκεφθούν οι ενδιαφερόμενοι.
Σε αναζήτηση εχθρών
Του Άγγελου Στάγκου
Η κυβέρνηση βρίσκεται σε φάση αναζήτησης εχθρών, συνωμοσιών, μαχών, αντιπερισπασμών, εξεταστικών επιτροπών, δικών, σκανδάλων του παρελθόντος, επιχειρημάτων και γενικώς κάθε «βαβούρας» που θα μπορούσε να τη βοηθήσει να ξεφύγει από την πραγματικότητα, να στρέψει την προσοχή της κοινής γνώμης σε διαφορετικές κατευθύνσεις, να θολώσει τα νερά, να διχάσει τους πολίτες, μήπως και συσπειρώσει κάποιους από τους δικούς της. Δεν της βγαίνουν οι αυταπάτες, διαψεύδονται καθημερινά οι υποσχέσεις και οι δηλώσεις του πρωθυπουργού και των υπουργών, την πιέζουν οι δανειστές, η επίσημη οικονομία βυθίζεται, η «μαύρη» ανθεί, στον Σύριζα επικρατούν ανησυχία και αναβρασμός. Πρόκειται για περίοδο κατήφειας, από εκείνες που σκεπάζουν μία κυβέρνηση σε κρίση, όταν την παίρνει η «κάτω βόλτα» και προσπαθεί απεγνωσμένα να συνέλθει, αλλά τίποτα δεν της πάει καλά.
Ειδικά η σημερινή κυβέρνηση είναι ταυτόχρονα όμηρος της ιδεοληψίας της, της επιθετικής ρητορικής της και της ανικανότητάς της, γεγονός που εξουδετερώνει, ως αναξιόπιστη και σπασμωδική, κάθε προσπάθεια αντίδρασης. Οταν ο Ν. Τόσκας θεωρεί εγκάθετους της «διαπλοκής» τους αναρχοαυτόνομους που επιτέθηκαν στα γραφεία του Σύριζα στην πλατεία Κουμουνδούρου, ο Χρ. Σπίρτζης δηλώνει ότι οργανωμένα συμφέροντα βρίσκονται πίσω από τους «μπαχαλάκηδες» που σπάνε τα επικυρωτικά μηχανήματα σε μετρό, λεωφορεία και τρόλεϊ, ο Π. Σκουρλέτης χαρακτηρίζει «παιχνίδι με στημένη τράπουλα» τον διαγωνισμό πώλησης μέρους της ΔΕΗ (αφού ο ίδιος έχει συμβάλει στην απαξίωσή της), αλλά θα ψηφίσει τον σχετικό νόμο, και όλοι μαζί, Δ. Τζανακόπουλος, Ιω. Δραγασάκης, Ν. Παππάς, Στ. Κοντονής, Μαξίμου και διάφοροι άλλοι, ανακαλύπτουν συνωμοσίες στη δηλώσεις Σημίτη ή στις συναντήσεις Μητσοτάκη - Γεννηματά και επιτίθενται πάλι στον Στουρνάρα, σημαίνει ότι η κυβέρνηση προσπαθεί να πιαστεί από... «τα μαλλιά» της.
Με λίγα λόγια, η κυβέρνηση δεν αισθάνεται καλά, παραπαίει, προσπαθεί να βρει στηρίγματα σε έναν κόσμο που έχει κάνει το παν να γαλουχήσει με ενέσεις ψευδαισθήσεων και καλλιέργεια ακραίας ασυδοσίας, αλλά τώρα βλέπει ότι στρέφεται εναντίον της. Δεν θέλει και δεν μπορεί να αλλάξει «προφίλ» και απευθύνεται πάλι σε όσους νομίζουν ότι η εποχή που «έβρεχε λεφτά» είναι δυνατόν να ξαναγυρίσει, που πιστεύουν ότι μας «ψεκάζουν», που ερμηνεύουν την «Αριστερά» ως ιδεολογία του «δεν έχω υποχρεώσεις», «δεν πληρώνω», «καταστρέφω», «λεηλατώ», «διορίζομαι», «δεν αξιολογούμαι», «πληρώνομαι για να κάθομαι» και εκείνοι που λένε τα αντίθετα βλέπουν τους κινδύνους και προειδοποιούν είναι εχθροί. Αυτούς τους πρώτους θέλει πίσω η κυβέρνηση, γιατί με αυτούς πορεύθηκε και νιώθει καλά μαζί τους. Αλλωστε, είναι πλέον πολύ αργά να αλλάξει (ακόμη και αν το ήθελε και αν μπορούσε) για να προσελκύσει τους άλλους.
Το δυστύχημα είναι ότι, καθώς τα χρονικά περιθώρια στενεύουν και οι οικονομικοί δείκτες χειροτερεύουν, το Μαξίμου και οι περί αυτό χρησιμοποιούν όλο και περισσότερο τον διχαστικό λόγο.
Του Δημήτρη Κ. Ψυχογιού
Χρησιμοποιούμε συχνά τον όρο «κατάρρευση» του κομματικού συστήματος για να περιγράψουμε τι συνέβη λόγω της κρίσης, αλλά ίσως «έκρηξη» είναι σωστότερη λέξη, αν κρίνουμε από τα θραύσματα που κινούνται προς διάφορες κατευθύνσεις.
Εννοώ τα κόμματα, κομματίδια, κινήσεις, κινήματα, φορείς, πρωτοβουλίες που υπάρχουν σε όλο το εύρος του πολιτικού φάσματος, από την Ακρα Δεξιά ώς την Ακρα Αριστερά και προβάλλουν απαιτήσεις ενεργού ρόλου στα πολιτικά πράγματα. Προσωποκεντρικά όλα αυτά τα θραύσματα, κατά κανόνα ανήκουν σε πολιτικούς που αισιοδοξούν ότι έχουν ρόλο να παίξουν.
Θυμίζει την προδικτατορική περίοδο η κατάσταση, όταν ουσιαστικά δεν υπήρχαν κόμματα αλλά δεκάδες ισχυροί τοπάρχες που εκλέγονταν βουλευτές διότι ανήκαν σε παλιές πολιτικές οικογένειες και οι μεταξύ τους συμμαχίες διαμόρφωναν τον πολιτικό χάρτη της χώρας. Μόνο που τα τότε εκλογικά συστήματα επέτρεπαν την εκλογή τοπικών βουλευτών αρκεί να λάμβαναν στην περιφέρειά τους το εκλογικό μέτρο - η ύπαρξη κατώτερου πανελλαδικού ορίου δεν επιτρέπει πια τέτοιες παρουσίες παραγόντων, έστω και με συνθήκες απλούστατης αναλογικής.
Αφήνοντας τα άκρα, τις γραφικές ή/και επικίνδυνες περιπτώσεις Νικολόπουλου, Κωνσταντοπούλου, Μακρή και άλλων παρόμοιων, αναρωτιέται κανείς: τι προσδοκούν όλοι αυτοί οι πολιτευτές (για να θυμηθούμε ξεχασμένους όρους) που συνωστίζονται στον χώρο του φιλελεύθερου Κέντρου και της Κεντροαριστεράς, εντός και εκτός ΠΑΣΟΚ και Ποταμιού;
Από όσα καταλαβαίνουμε, άλλοι προσδοκούν την αρχηγία του ενοποιημένου χώρου, άλλοι μια θέση κοντά στον αρχηγό, άλλοι θέση βουλευτή, άλλοι θέση υπουργού σε συμμαχικές κυβερνήσεις. Φυσιολογικό φαινόμενο, κανείς δεν περιμένει αυταπάρνηση και θυσίες από τους πολιτικούς μας, τη δουλειά τους σωστά θέλουμε να κάνουν.
Αλλά η συνεχής δημιουργία θραυσμάτων, αστεροειδών που παριστάνουν τους πλανήτες, οι μετακινήσεις, οι συμμαχίες, οι αποχωρήσεις, οι επαναπροσχωρήσεις, οι αντιπαραθέσεις, οι λυκοφιλίες είναι τόσο κραυγαλέα υστερόβουλες ώστε μοιραία δημιουργείται η πεποίθηση: αυτοί και αυτές στην Κεντροαριστερά δεν ξέρουν καν να προστατεύσουν τους εαυτούς τους - άρα, ούτε τη δουλειά του πολιτικού ξέρουν να κάνουν.
Γιατί είναι στοιχειώδης υποχρέωση του πολιτικού να αυτοπροστατεύεται - εκτός και αν είναι απολύτως κυνικός, αλαζών και νάρκισσος, αν πιστεύει ότι του χρωστάμε και από πάνω, αν πιστεύει ότι δεν διακρίνουμε τα κίνητρα πίσω από τις μεγαλοστομίες, τους χειρισμούς, τις κινήσεις.
Μας υποτιμούν, δηλαδή, όσοι φέρονται έτσι. Αλλά ίσως η εποχή που κέρδιζε κανείς υποτιμώντας τη νοημοσύνη του κοινού να έχει περάσει. Ας το σκεφθούν οι ενδιαφερόμενοι.
 |
| "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 04/04/17 |
Του Άγγελου Στάγκου
Η κυβέρνηση βρίσκεται σε φάση αναζήτησης εχθρών, συνωμοσιών, μαχών, αντιπερισπασμών, εξεταστικών επιτροπών, δικών, σκανδάλων του παρελθόντος, επιχειρημάτων και γενικώς κάθε «βαβούρας» που θα μπορούσε να τη βοηθήσει να ξεφύγει από την πραγματικότητα, να στρέψει την προσοχή της κοινής γνώμης σε διαφορετικές κατευθύνσεις, να θολώσει τα νερά, να διχάσει τους πολίτες, μήπως και συσπειρώσει κάποιους από τους δικούς της. Δεν της βγαίνουν οι αυταπάτες, διαψεύδονται καθημερινά οι υποσχέσεις και οι δηλώσεις του πρωθυπουργού και των υπουργών, την πιέζουν οι δανειστές, η επίσημη οικονομία βυθίζεται, η «μαύρη» ανθεί, στον Σύριζα επικρατούν ανησυχία και αναβρασμός. Πρόκειται για περίοδο κατήφειας, από εκείνες που σκεπάζουν μία κυβέρνηση σε κρίση, όταν την παίρνει η «κάτω βόλτα» και προσπαθεί απεγνωσμένα να συνέλθει, αλλά τίποτα δεν της πάει καλά.
Ειδικά η σημερινή κυβέρνηση είναι ταυτόχρονα όμηρος της ιδεοληψίας της, της επιθετικής ρητορικής της και της ανικανότητάς της, γεγονός που εξουδετερώνει, ως αναξιόπιστη και σπασμωδική, κάθε προσπάθεια αντίδρασης. Οταν ο Ν. Τόσκας θεωρεί εγκάθετους της «διαπλοκής» τους αναρχοαυτόνομους που επιτέθηκαν στα γραφεία του Σύριζα στην πλατεία Κουμουνδούρου, ο Χρ. Σπίρτζης δηλώνει ότι οργανωμένα συμφέροντα βρίσκονται πίσω από τους «μπαχαλάκηδες» που σπάνε τα επικυρωτικά μηχανήματα σε μετρό, λεωφορεία και τρόλεϊ, ο Π. Σκουρλέτης χαρακτηρίζει «παιχνίδι με στημένη τράπουλα» τον διαγωνισμό πώλησης μέρους της ΔΕΗ (αφού ο ίδιος έχει συμβάλει στην απαξίωσή της), αλλά θα ψηφίσει τον σχετικό νόμο, και όλοι μαζί, Δ. Τζανακόπουλος, Ιω. Δραγασάκης, Ν. Παππάς, Στ. Κοντονής, Μαξίμου και διάφοροι άλλοι, ανακαλύπτουν συνωμοσίες στη δηλώσεις Σημίτη ή στις συναντήσεις Μητσοτάκη - Γεννηματά και επιτίθενται πάλι στον Στουρνάρα, σημαίνει ότι η κυβέρνηση προσπαθεί να πιαστεί από... «τα μαλλιά» της.
Με λίγα λόγια, η κυβέρνηση δεν αισθάνεται καλά, παραπαίει, προσπαθεί να βρει στηρίγματα σε έναν κόσμο που έχει κάνει το παν να γαλουχήσει με ενέσεις ψευδαισθήσεων και καλλιέργεια ακραίας ασυδοσίας, αλλά τώρα βλέπει ότι στρέφεται εναντίον της. Δεν θέλει και δεν μπορεί να αλλάξει «προφίλ» και απευθύνεται πάλι σε όσους νομίζουν ότι η εποχή που «έβρεχε λεφτά» είναι δυνατόν να ξαναγυρίσει, που πιστεύουν ότι μας «ψεκάζουν», που ερμηνεύουν την «Αριστερά» ως ιδεολογία του «δεν έχω υποχρεώσεις», «δεν πληρώνω», «καταστρέφω», «λεηλατώ», «διορίζομαι», «δεν αξιολογούμαι», «πληρώνομαι για να κάθομαι» και εκείνοι που λένε τα αντίθετα βλέπουν τους κινδύνους και προειδοποιούν είναι εχθροί. Αυτούς τους πρώτους θέλει πίσω η κυβέρνηση, γιατί με αυτούς πορεύθηκε και νιώθει καλά μαζί τους. Αλλωστε, είναι πλέον πολύ αργά να αλλάξει (ακόμη και αν το ήθελε και αν μπορούσε) για να προσελκύσει τους άλλους.
Το δυστύχημα είναι ότι, καθώς τα χρονικά περιθώρια στενεύουν και οι οικονομικοί δείκτες χειροτερεύουν, το Μαξίμου και οι περί αυτό χρησιμοποιούν όλο και περισσότερο τον διχαστικό λόγο.
Έντ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου