Τέσσερα κείμενα παρέμβασης, από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"
1.
2. Σε νεφέλωμα αστάθειας
Του Κώστα Ιορδανίδη
Από την άνοιξη του 2010, η οικτρώς αποτυχούσα πολιτική τάξη της χώρας, με κύριο καταλύτη της καταστροφής τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, σε όλες τις εκδοχές του, ανέλαβε μία απέλπιδα προσπάθεια να παραμείνει η Ελλάς πάση θυσία στο ευρωπαϊκό σύστημα. Η ανακοινωθείσα την Παρασκευή συμφωνία «μεγάλων μεταρρυθμίσεων» από τον πρόεδρο του Εurogroup κ. Γερούν Ντάισελμπλουμ δημιουργεί τη βεβαιότητα ολοκληρώσεως της αξιολογήσεως. Αλλά εάν η Ελλάς σωθεί από τη βάσανο της τελευταίας επταετίας θα παραμείνει για καιρό ζήτημα προς απόδειξη.
Το ουσιώδες είναι ότι στη διάρκεια αυτής της περιόδου ουδέποτε οι ηγέτες μας κατέστησαν σαφές στους ψηφοφόρους τους ότι η «ευρωπαϊκή προσαρμογή» προϋποθέτει την πλήρη σάρωση του υφισταμένου οικονομικού συστήματος. Ισως διότι δεν το αντελήφθησαν. Ισως διότι εάν το αποτολμούσαν η τάση εξόδου από την Ενωση και από το ευρώ θα έπαιρνε διαστάσεις ανεξέλεγκτες.
Η παρούσα κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός κ. Αλέξης Τσίπρας, κατά τη «μαραθώνια διαπραγμάτευση», εισήγαγε μία ταξική διάσταση, ως «προασπιστής» των ασθενέστερων κοινωνικώς στρωμάτων. Ματαία η προσπάθεια, από μιαν άποψη, διότι η δεσπόζουσα αντίληψη –είτε αυτή αποδοθεί στην παγκοσμιοποίηση είτε οπουδήποτε αλλού– είναι απλούστατα αμείλικτη.
Μόνη διέξοδος του κ. Τσίπρα είναι η μετωπική επίθεση εναντίον της ανώτερης μεσαίας και της ανώτατης ή μεγαλοαστικής τάξεως. Κατέφυγε λοιπόν στο οπλοστάσιο της εκπεσούσης μαρξιστικής αριστεράς. Εξ ου και η κακοφωνία, που εκπορεύεται διαρκώς από τον ΣΥΡΙΖΑ, τα συνεχή «μνημόσυνα», τα εκτός τόπου και χρόνου. Αλλά την «κληρονομιά» αυτή διεκδικεί και φυσιολογικώς ανήκει στο ΚΚΕ.
Ο άλλος κυβερνητικός εταίρος, ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ κ. Πάνος Καμμένος, φιλοδοξεί να εκφράσει τη Λαϊκή Δεξιά, μετά τη φιλελευθεροποίηση της Νέας Δημοκρατίας. Πέραν των πατριωτικών τόνων που υιοθετεί έναντι της Τουρκίας, έχει αναλάβει τη στήριξη της Εκκλησίας και αυτός ο ρόλος του αναγνωρίσθηκε από τον Αρχιεπίσκοπο κύριο Ιερώνυμο.
Μόνον που η συντηρητική παράταξη, εδώ και έναν αιώνα, διαχειριζόταν τα ελληνοτουρκικά με αποφασιστικότητα, βεβαίως, αλλά και αυτοσυγκράτηση και σύνεση. Το ριψοκίνδυνο και τυχοδιωκτικό, ενίοτε, εχαρακτήριζαν τους Φιλελεύθερους του Ελευθερίου Βενιζέλου και το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου. Οσο για την Εκκλησία της Ελλάδος το πρόβλημα δεν προέρχεται μόνον από τις ιδεοληψίες της εγχωρίου Αριστεράς, αλλά κυρίως από την αγνωστικιστική αντίληψη που επιβάλλει η Ενωση.
Στη διάρκεια της επταετίας διαδοχικοί ηγέτες της Ν.Δ. ανέλαβαν αυτοδικαίως τη διάσωση της «αστικής» τάξεως. Μόνον που εις την Ελλάδα η συντριπτική πλειοψηφία των αστών αποτελείται από αυτοαπασχολούμενους, ιδιοκτήτες ακινήτων, καταστηματάρχες, μικροεπιχειρηματίες και εμπόρους, οι οποίοι εν πολλοίς κινούνται εκτός της κυριάρχου τάσεως των «μεγάλων σχημάτων» και είναι ως εκ τούτου καταδικασμένοι είτε σε εξαφάνιση ή σε επώδυνη προσαρμογή.
Εν ολίγοις η διαδικασία εξευρωπαϊσμού επιχειρείται από όσους άσκησαν ή πρόκειται να ασκήσουν την εξουσία στο μέλλον στη βάση κοινωνικών αναφορών και δεδομένων, που πλέον δεν ισχύουν. Κατά συνέπεια οδηγούμεθα σε πλήρη ανατροπή, εάν υποθέσουμε ότι η Ελλάς θα παραμείνει στον «σκληρό πυρήνα» ή εάν τελικώς η Ενωση θα αντιμετωπίσει επιτυχώς την πρόκληση της νέας Δεξιάς ή τις φυγόκεντρες δυνάμεις που αναπτύσσονται. Εως τότε θα κινούμεθα σε νεφελώδη ασάφεια.
3. Αντιευρωπαϊσμός, παρά τα λεφτά και τα έργα
Του Άγγελου Στάγκου
Το «κιτς» σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια επικράτησε στα εγκαίνια των σηράγγων των Τεμπών. Πρωθυπουργός και κυβερνητικά στελέχη να κορδώνονται και να χαμογελούν, ξεχνώντας ότι στο παρελθόν ήταν αντίθετοι στο έργο, άφθονο «παπαδαριό» να ψέλνει και να φωτογραφίζεται, λαϊκά συγκροτήματα, σουβλάκια και πίτσες, εθνικός ύμνος, φιλάκια με την αρμόδια επίτροπο της Κομισιόν, όλα μαζί σ’ ένα «τουρλουμπούκι», αντάξιο των καλύτερων παραδόσεων του νεοελληνικού κράτους, αλλά και με χαρακτηριστική αύρα Συρανέλ. Ολα αυτά αφορούν αποκλειστικά την τελετή, γιατί το έργο αυτό καθ’ εαυτό είναι μεγάλο και πολύ χρήσιμο, χρηματοδοτημένο σε συντριπτικό ποσοστό, αν όχι εξ ολοκλήρου, με κονδύλια της «μισητής» Ευρωπαϊκής Ενωσης για πολλούς Ελληνες. Που στην προκειμένη περίπτωση, όπως και σε άλλες ανάλογες, έκανε συνεχώς τα «στραβά μάτια» και πλήρωνε, όταν οι δικοί μας έπεφταν από γκάφα σε γκάφα, ή ξεπερνούσαν τον εαυτό τους στην επίδειξη ανικανότητας, κατά τη διάρκεια της εκτέλεσης του έργου.
Σύμφωνα με τα ευρήματα της πρόσφατης έρευνας του οργανισμού διαΝΕΟσις, το 47,7% των Ελλήνων πολιτών θεωρεί ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση έχει δομές και εκφράζει συμφέροντα που δεν εξυπηρετούν την Ελλάδα, το 48,9% πιστεύει ότι η συμμετοχή στην Ευρωπαϊκή Ενωση ζημίωσε την οικονομική ανάπτυξη και την ευημερία της χώρας, το 43% ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν επέτρεψε το ελληνικό κράτος και τη διοίκησή του να οργανωθούν... σωστά και ένα φοβερό 57,3% έχει πειστεί πια ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση είναι εκείνη που ωφελήθηκε περισσότερο από τη συμμετοχή της Ελλάδας και όχι το αντίθετο. Αν προστεθεί και το 33,1% (με αυξητικές τάσεις) που τάσσεται υπέρ της εξόδου από την Ευρωζώνη και της επιστροφής στη δραχμή, έχουμε την ολοκληρωμένη εικόνα ενός πληθυσμού που βρίσκεται σε πλήρη σύγχυση –κοινώς δεν ξέρει τι του γίνεται–, αν υποτεθεί ότι κάποτε σκεπτόταν λογικά και με νηφαλιότητα. Πρόκειται ασφαλώς για τη διαμόρφωση μιας άποψης στην οποία συνέβαλαν με μεγάλη επιτυχία κυρίως οι Συρανέλ, με την αμέριστη βοήθεια του ΚΚΕ, της Χρυσής Αυγής και διαφόρων γκρουπούσκουλων, καθώς και πολλών μίντια και δημοσιογράφων.
Ουσιαστικά, ο διάχυτος αντιευρωπαϊσμός που διαπερνά την Ελλάδα απ’ άκρου εις άκρον εκφράστηκε με το 61,3% του «Οχι» στο δημοψήφισμα. Τα αίτια έχουν βαθιές ρίζες, παραχωμένες όσο «έβρεχε« λεφτά, που όμως βγήκαν στην επιφάνεια γερές και ποτισμένες από τους προαναφερθέντες, με αφορμή το ξέσπασμα της κρίσης. Κανονικά η Ελλάδα έπρεπε να είναι η χώρα που στηρίζει και υποστηρίζει με όλο της το «είναι» την Ευρωπαϊκή Ενωση και την ολοκλήρωσή της, ως ευεργετημένη από την ένταξή της. Είναι πάρα πολλά τα δισεκατομμύρια που πήρε μέσω διαρθρωτικών ταμείων, μεσογειακών ολοκληρωμένων προγραμμάτων, κοινής αγροτικής πολιτικής, ΕΣΠΑ και διαφόρων άλλων διαδικασιών. Μεταξύ 2014 - 2020 μάλιστα θα πάρει 20 ολόκληρα δισ. ευρώ, ασχέτως αν είναι πολλοί εκείνοι που δεν αντιλαμβάνονται τα μεγέθη αυτά. Ανάμεσά τους και διαμορφωτές της κοινής γνώμης. Για τους «άπιστους» και τους «ψεκασμένους», να θυμίσουμε τις επιδοτήσεις στους αγρότες και σε επιχειρήσεις ποικίλων μεγεθών, τα ευρωπαϊκά κονδύλια με τα οποία κατασκευάστηκαν το αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος», η Αττική Οδός, το Μετρό της Αθήνας και τώρα της Θεσσαλονίκης, η γέφυρα Ρίου - Αντιρρίου, όλες σχεδόν οι εθνικές οδοί, τα λεωφορεία και τα τρόλεϊ της πρωτεύουσας και άλλων πόλεων, πολιτιστικά κέντρα δήμων, διάφορα άλλα μικρά και μεγάλα έργα και τώρα οι σήραγγες των Τεμπών.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αν οι κυβερνήσεις και η κοινωνία έκαναν καλύτερη διαχείριση των κοινοτικών κονδυλίων, η εικόνα της Ελλάδας θα ήταν πολύ καλύτερη. Από την άλλη πλευρά, δεν χρειάζεται και μεγάλη φαντασία για να αντιληφθεί κάποιος πόσο χειρότερη θα ήταν αυτή η εικόνα, αν η χώρα δεν είχε ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Ακόμη και σε επίπεδο νόμων και θεσμών, πέρα από τις υλικές και ορατές απολαβές. Οι άλλες χώρες με ισχυρά αντιευρωπαϊκά κινήματα έχουν νόμους, δομές, διοίκηση και αντικειμενικά και γεωγραφικά ανήκουν στην Ευρώπη· αντίθετα, η δική μας χώρα παραμένει σκορποχώρι, που ενώ το όραμά της από τότε που έγινε κράτος ήταν να προσεγγίσει τις ευρωπαϊκές, έκανε συνεχώς τα πάντα στην πράξη για να μην το εκπληρώσει. Φαίνεται ότι ούτε η πολιτική τάξη ούτε η κοινωνία της το αντέχουν και σε αυτό το σημείο βρισκόμαστε πάλι.
4.
Ωστόσο, καθώς κυλάει ο χρόνος και η εποχή ΣΥΡΙΖΑ ροκανίζει το 2017, τα «αφηγήματα» της εξουσίας ακούγονται τυραννικά. Και όσο διαιωνίζεται το αίσθημα της ασφυξίας καθίσταται ολοένα και πιο αξιοπερίεργο, ότι υπάρχει μία κατηγορία ψηφοφόρων που ενώ έχουν απομακρυνθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ παραμένουν πιθανοί ψηφοφόροι του στις επόμενες εκλογές. Είναι εκείνοι που δεν ασπάζονται την «κατάθλιψη» των αστών. Εχουν σκληρύνει την απογοήτευσή τους και την έχουν κρατήσει σε όχι απαγορευτική θερμοκρασία. Είναι οι πρώην ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ, που τον τιμωρούν με τη σιωπή τους. Δεν εκφράζονται. Και δεν είναι καθόλου βέβαιο αν θα απομακρυνθούν εντελώς ή αν θα επιστρέψουν με μία δανεική ψήφο μία ακόμη φορά.
Κοινωνιολογικά, είναι πολυσυλλεκτικά κοινωνικά στρώματα από τα οποία αντλούσε ψήφους κάποτε και το παλιό ΠΑΣΟΚ. Δεν εμφανίζονται στις δημοσκοπήσεις, σκέφτονται ακόμη και την αποχή και σε αντίθεση με τους αντισυριζαίους αστούς και μη, διατηρούν «το προνόμιο» να έχουν περίοπτη θέση στις προτεραιότητες του ΣΥΡΙΖΑ. Ο επαναπατρισμός τους, ως ψηφοφόρων της νυν κυβέρνησης, θα κρίνει και τον βαθμό και την ένταση και τον χρόνο της πόλωσης που θα επιλέξει ο Αλέξης Τσίπρας. Είναι οι Συριζαίοι σε αφάνεια, δάνεισαν την ψήφο τους τρεις φορές, τώρα την έχουν αποσύρει, αλλά μπορεί να τη δώσουν πίσω αν ο Τσίπρας επιλέξει την κατά μέτωπο διχαστική επίθεση «στον παλιό κόσμο». Είναι το μόνο κοινό, αυτοί οι «κάποτε» Συριζαίοι που απέχουν τώρα, το οποίο μπορεί υπό κατάλληλες συνθήκες να ταυτίσει και πάλι τον ΣΥΡΙΖΑ αορίστως με τον αντίπαλο του «παλιού κόσμου».
Οι τελώντες σε κατάθλιψη αντικυβερνητικοί ψηφοφόροι φοβούνται αυτή τη σιγή. Τη νιώθουν, αν και την ξορκίζουν. Αυτονοήτως θέλγονται από τα σενάρια επιστροφής του ΣΥΡΙΖΑ στο 4%, αλλά είναι σαφές ότι υπήρχε πάντα ένα μεγάλο ποσοστό ανάμεσα στη Νέα Δημοκρατία και το ΚΚΕ. Αυτό πρέπει κάπου να διοχετευθεί. Αυτούς τους ψηφοφόρους πρέπει κάποιος να τους δελεάσει.
Για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι η μόνη ελπίδα για αξιοπρεπή ήττα. Να φανατίσει, να εγκλωβίσει, να παγιδέψει και να παρασύρει και πάλι το αντιδεξιό, μικροαστικό σώμα ψηφοφόρων που τον ανέδειξε σε πλειοψηφικό ρεύμα το 2015. Μόνο που τώρα, τα περιθώρια είναι πιο στενά, οι αντιδράσεις είναι εν πολλοίς απρόβλεπτες και ενδέχεται ο χρόνος να αποδειχθεί μπούμερανγκ.
1.
 |
| "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 09/04/17 |
 |
| "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 09/04/17 |
Του Κώστα Ιορδανίδη
Από την άνοιξη του 2010, η οικτρώς αποτυχούσα πολιτική τάξη της χώρας, με κύριο καταλύτη της καταστροφής τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, σε όλες τις εκδοχές του, ανέλαβε μία απέλπιδα προσπάθεια να παραμείνει η Ελλάς πάση θυσία στο ευρωπαϊκό σύστημα. Η ανακοινωθείσα την Παρασκευή συμφωνία «μεγάλων μεταρρυθμίσεων» από τον πρόεδρο του Εurogroup κ. Γερούν Ντάισελμπλουμ δημιουργεί τη βεβαιότητα ολοκληρώσεως της αξιολογήσεως. Αλλά εάν η Ελλάς σωθεί από τη βάσανο της τελευταίας επταετίας θα παραμείνει για καιρό ζήτημα προς απόδειξη.
Το ουσιώδες είναι ότι στη διάρκεια αυτής της περιόδου ουδέποτε οι ηγέτες μας κατέστησαν σαφές στους ψηφοφόρους τους ότι η «ευρωπαϊκή προσαρμογή» προϋποθέτει την πλήρη σάρωση του υφισταμένου οικονομικού συστήματος. Ισως διότι δεν το αντελήφθησαν. Ισως διότι εάν το αποτολμούσαν η τάση εξόδου από την Ενωση και από το ευρώ θα έπαιρνε διαστάσεις ανεξέλεγκτες.
Η παρούσα κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός κ. Αλέξης Τσίπρας, κατά τη «μαραθώνια διαπραγμάτευση», εισήγαγε μία ταξική διάσταση, ως «προασπιστής» των ασθενέστερων κοινωνικώς στρωμάτων. Ματαία η προσπάθεια, από μιαν άποψη, διότι η δεσπόζουσα αντίληψη –είτε αυτή αποδοθεί στην παγκοσμιοποίηση είτε οπουδήποτε αλλού– είναι απλούστατα αμείλικτη.
Μόνη διέξοδος του κ. Τσίπρα είναι η μετωπική επίθεση εναντίον της ανώτερης μεσαίας και της ανώτατης ή μεγαλοαστικής τάξεως. Κατέφυγε λοιπόν στο οπλοστάσιο της εκπεσούσης μαρξιστικής αριστεράς. Εξ ου και η κακοφωνία, που εκπορεύεται διαρκώς από τον ΣΥΡΙΖΑ, τα συνεχή «μνημόσυνα», τα εκτός τόπου και χρόνου. Αλλά την «κληρονομιά» αυτή διεκδικεί και φυσιολογικώς ανήκει στο ΚΚΕ.
Ο άλλος κυβερνητικός εταίρος, ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ κ. Πάνος Καμμένος, φιλοδοξεί να εκφράσει τη Λαϊκή Δεξιά, μετά τη φιλελευθεροποίηση της Νέας Δημοκρατίας. Πέραν των πατριωτικών τόνων που υιοθετεί έναντι της Τουρκίας, έχει αναλάβει τη στήριξη της Εκκλησίας και αυτός ο ρόλος του αναγνωρίσθηκε από τον Αρχιεπίσκοπο κύριο Ιερώνυμο.
Μόνον που η συντηρητική παράταξη, εδώ και έναν αιώνα, διαχειριζόταν τα ελληνοτουρκικά με αποφασιστικότητα, βεβαίως, αλλά και αυτοσυγκράτηση και σύνεση. Το ριψοκίνδυνο και τυχοδιωκτικό, ενίοτε, εχαρακτήριζαν τους Φιλελεύθερους του Ελευθερίου Βενιζέλου και το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου. Οσο για την Εκκλησία της Ελλάδος το πρόβλημα δεν προέρχεται μόνον από τις ιδεοληψίες της εγχωρίου Αριστεράς, αλλά κυρίως από την αγνωστικιστική αντίληψη που επιβάλλει η Ενωση.
Στη διάρκεια της επταετίας διαδοχικοί ηγέτες της Ν.Δ. ανέλαβαν αυτοδικαίως τη διάσωση της «αστικής» τάξεως. Μόνον που εις την Ελλάδα η συντριπτική πλειοψηφία των αστών αποτελείται από αυτοαπασχολούμενους, ιδιοκτήτες ακινήτων, καταστηματάρχες, μικροεπιχειρηματίες και εμπόρους, οι οποίοι εν πολλοίς κινούνται εκτός της κυριάρχου τάσεως των «μεγάλων σχημάτων» και είναι ως εκ τούτου καταδικασμένοι είτε σε εξαφάνιση ή σε επώδυνη προσαρμογή.
Εν ολίγοις η διαδικασία εξευρωπαϊσμού επιχειρείται από όσους άσκησαν ή πρόκειται να ασκήσουν την εξουσία στο μέλλον στη βάση κοινωνικών αναφορών και δεδομένων, που πλέον δεν ισχύουν. Κατά συνέπεια οδηγούμεθα σε πλήρη ανατροπή, εάν υποθέσουμε ότι η Ελλάς θα παραμείνει στον «σκληρό πυρήνα» ή εάν τελικώς η Ενωση θα αντιμετωπίσει επιτυχώς την πρόκληση της νέας Δεξιάς ή τις φυγόκεντρες δυνάμεις που αναπτύσσονται. Εως τότε θα κινούμεθα σε νεφελώδη ασάφεια.
3. Αντιευρωπαϊσμός, παρά τα λεφτά και τα έργα
Του Άγγελου Στάγκου
Το «κιτς» σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια επικράτησε στα εγκαίνια των σηράγγων των Τεμπών. Πρωθυπουργός και κυβερνητικά στελέχη να κορδώνονται και να χαμογελούν, ξεχνώντας ότι στο παρελθόν ήταν αντίθετοι στο έργο, άφθονο «παπαδαριό» να ψέλνει και να φωτογραφίζεται, λαϊκά συγκροτήματα, σουβλάκια και πίτσες, εθνικός ύμνος, φιλάκια με την αρμόδια επίτροπο της Κομισιόν, όλα μαζί σ’ ένα «τουρλουμπούκι», αντάξιο των καλύτερων παραδόσεων του νεοελληνικού κράτους, αλλά και με χαρακτηριστική αύρα Συρανέλ. Ολα αυτά αφορούν αποκλειστικά την τελετή, γιατί το έργο αυτό καθ’ εαυτό είναι μεγάλο και πολύ χρήσιμο, χρηματοδοτημένο σε συντριπτικό ποσοστό, αν όχι εξ ολοκλήρου, με κονδύλια της «μισητής» Ευρωπαϊκής Ενωσης για πολλούς Ελληνες. Που στην προκειμένη περίπτωση, όπως και σε άλλες ανάλογες, έκανε συνεχώς τα «στραβά μάτια» και πλήρωνε, όταν οι δικοί μας έπεφταν από γκάφα σε γκάφα, ή ξεπερνούσαν τον εαυτό τους στην επίδειξη ανικανότητας, κατά τη διάρκεια της εκτέλεσης του έργου.
Σύμφωνα με τα ευρήματα της πρόσφατης έρευνας του οργανισμού διαΝΕΟσις, το 47,7% των Ελλήνων πολιτών θεωρεί ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση έχει δομές και εκφράζει συμφέροντα που δεν εξυπηρετούν την Ελλάδα, το 48,9% πιστεύει ότι η συμμετοχή στην Ευρωπαϊκή Ενωση ζημίωσε την οικονομική ανάπτυξη και την ευημερία της χώρας, το 43% ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν επέτρεψε το ελληνικό κράτος και τη διοίκησή του να οργανωθούν... σωστά και ένα φοβερό 57,3% έχει πειστεί πια ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση είναι εκείνη που ωφελήθηκε περισσότερο από τη συμμετοχή της Ελλάδας και όχι το αντίθετο. Αν προστεθεί και το 33,1% (με αυξητικές τάσεις) που τάσσεται υπέρ της εξόδου από την Ευρωζώνη και της επιστροφής στη δραχμή, έχουμε την ολοκληρωμένη εικόνα ενός πληθυσμού που βρίσκεται σε πλήρη σύγχυση –κοινώς δεν ξέρει τι του γίνεται–, αν υποτεθεί ότι κάποτε σκεπτόταν λογικά και με νηφαλιότητα. Πρόκειται ασφαλώς για τη διαμόρφωση μιας άποψης στην οποία συνέβαλαν με μεγάλη επιτυχία κυρίως οι Συρανέλ, με την αμέριστη βοήθεια του ΚΚΕ, της Χρυσής Αυγής και διαφόρων γκρουπούσκουλων, καθώς και πολλών μίντια και δημοσιογράφων.
Ουσιαστικά, ο διάχυτος αντιευρωπαϊσμός που διαπερνά την Ελλάδα απ’ άκρου εις άκρον εκφράστηκε με το 61,3% του «Οχι» στο δημοψήφισμα. Τα αίτια έχουν βαθιές ρίζες, παραχωμένες όσο «έβρεχε« λεφτά, που όμως βγήκαν στην επιφάνεια γερές και ποτισμένες από τους προαναφερθέντες, με αφορμή το ξέσπασμα της κρίσης. Κανονικά η Ελλάδα έπρεπε να είναι η χώρα που στηρίζει και υποστηρίζει με όλο της το «είναι» την Ευρωπαϊκή Ενωση και την ολοκλήρωσή της, ως ευεργετημένη από την ένταξή της. Είναι πάρα πολλά τα δισεκατομμύρια που πήρε μέσω διαρθρωτικών ταμείων, μεσογειακών ολοκληρωμένων προγραμμάτων, κοινής αγροτικής πολιτικής, ΕΣΠΑ και διαφόρων άλλων διαδικασιών. Μεταξύ 2014 - 2020 μάλιστα θα πάρει 20 ολόκληρα δισ. ευρώ, ασχέτως αν είναι πολλοί εκείνοι που δεν αντιλαμβάνονται τα μεγέθη αυτά. Ανάμεσά τους και διαμορφωτές της κοινής γνώμης. Για τους «άπιστους» και τους «ψεκασμένους», να θυμίσουμε τις επιδοτήσεις στους αγρότες και σε επιχειρήσεις ποικίλων μεγεθών, τα ευρωπαϊκά κονδύλια με τα οποία κατασκευάστηκαν το αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος», η Αττική Οδός, το Μετρό της Αθήνας και τώρα της Θεσσαλονίκης, η γέφυρα Ρίου - Αντιρρίου, όλες σχεδόν οι εθνικές οδοί, τα λεωφορεία και τα τρόλεϊ της πρωτεύουσας και άλλων πόλεων, πολιτιστικά κέντρα δήμων, διάφορα άλλα μικρά και μεγάλα έργα και τώρα οι σήραγγες των Τεμπών.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αν οι κυβερνήσεις και η κοινωνία έκαναν καλύτερη διαχείριση των κοινοτικών κονδυλίων, η εικόνα της Ελλάδας θα ήταν πολύ καλύτερη. Από την άλλη πλευρά, δεν χρειάζεται και μεγάλη φαντασία για να αντιληφθεί κάποιος πόσο χειρότερη θα ήταν αυτή η εικόνα, αν η χώρα δεν είχε ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Ακόμη και σε επίπεδο νόμων και θεσμών, πέρα από τις υλικές και ορατές απολαβές. Οι άλλες χώρες με ισχυρά αντιευρωπαϊκά κινήματα έχουν νόμους, δομές, διοίκηση και αντικειμενικά και γεωγραφικά ανήκουν στην Ευρώπη· αντίθετα, η δική μας χώρα παραμένει σκορποχώρι, που ενώ το όραμά της από τότε που έγινε κράτος ήταν να προσεγγίσει τις ευρωπαϊκές, έκανε συνεχώς τα πάντα στην πράξη για να μην το εκπληρώσει. Φαίνεται ότι ούτε η πολιτική τάξη ούτε η κοινωνία της το αντέχουν και σε αυτό το σημείο βρισκόμαστε πάλι.
4.
Ωστόσο, καθώς κυλάει ο χρόνος και η εποχή ΣΥΡΙΖΑ ροκανίζει το 2017, τα «αφηγήματα» της εξουσίας ακούγονται τυραννικά. Και όσο διαιωνίζεται το αίσθημα της ασφυξίας καθίσταται ολοένα και πιο αξιοπερίεργο, ότι υπάρχει μία κατηγορία ψηφοφόρων που ενώ έχουν απομακρυνθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ παραμένουν πιθανοί ψηφοφόροι του στις επόμενες εκλογές. Είναι εκείνοι που δεν ασπάζονται την «κατάθλιψη» των αστών. Εχουν σκληρύνει την απογοήτευσή τους και την έχουν κρατήσει σε όχι απαγορευτική θερμοκρασία. Είναι οι πρώην ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ, που τον τιμωρούν με τη σιωπή τους. Δεν εκφράζονται. Και δεν είναι καθόλου βέβαιο αν θα απομακρυνθούν εντελώς ή αν θα επιστρέψουν με μία δανεική ψήφο μία ακόμη φορά.
Κοινωνιολογικά, είναι πολυσυλλεκτικά κοινωνικά στρώματα από τα οποία αντλούσε ψήφους κάποτε και το παλιό ΠΑΣΟΚ. Δεν εμφανίζονται στις δημοσκοπήσεις, σκέφτονται ακόμη και την αποχή και σε αντίθεση με τους αντισυριζαίους αστούς και μη, διατηρούν «το προνόμιο» να έχουν περίοπτη θέση στις προτεραιότητες του ΣΥΡΙΖΑ. Ο επαναπατρισμός τους, ως ψηφοφόρων της νυν κυβέρνησης, θα κρίνει και τον βαθμό και την ένταση και τον χρόνο της πόλωσης που θα επιλέξει ο Αλέξης Τσίπρας. Είναι οι Συριζαίοι σε αφάνεια, δάνεισαν την ψήφο τους τρεις φορές, τώρα την έχουν αποσύρει, αλλά μπορεί να τη δώσουν πίσω αν ο Τσίπρας επιλέξει την κατά μέτωπο διχαστική επίθεση «στον παλιό κόσμο». Είναι το μόνο κοινό, αυτοί οι «κάποτε» Συριζαίοι που απέχουν τώρα, το οποίο μπορεί υπό κατάλληλες συνθήκες να ταυτίσει και πάλι τον ΣΥΡΙΖΑ αορίστως με τον αντίπαλο του «παλιού κόσμου».
Οι τελώντες σε κατάθλιψη αντικυβερνητικοί ψηφοφόροι φοβούνται αυτή τη σιγή. Τη νιώθουν, αν και την ξορκίζουν. Αυτονοήτως θέλγονται από τα σενάρια επιστροφής του ΣΥΡΙΖΑ στο 4%, αλλά είναι σαφές ότι υπήρχε πάντα ένα μεγάλο ποσοστό ανάμεσα στη Νέα Δημοκρατία και το ΚΚΕ. Αυτό πρέπει κάπου να διοχετευθεί. Αυτούς τους ψηφοφόρους πρέπει κάποιος να τους δελεάσει.
Για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι η μόνη ελπίδα για αξιοπρεπή ήττα. Να φανατίσει, να εγκλωβίσει, να παγιδέψει και να παρασύρει και πάλι το αντιδεξιό, μικροαστικό σώμα ψηφοφόρων που τον ανέδειξε σε πλειοψηφικό ρεύμα το 2015. Μόνο που τώρα, τα περιθώρια είναι πιο στενά, οι αντιδράσεις είναι εν πολλοίς απρόβλεπτες και ενδέχεται ο χρόνος να αποδειχθεί μπούμερανγκ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου