ΔΙΕΞΟΔΟΣ ΜΕ ΓΝΩΣΗ ΤΩΝ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΩΝ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΕ ΑΝΑΙΔΕΙΣ ΚΑΙ ΑΣΦΑΙΡΟΥΣ ΤΣΑΜΠΟΥΚΑΔΕΣ...- ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΟΡΙΣΤΙΚΟ ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΜΙΑΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗΣ, ΠΑΡΑ ΟΜΑΔΙΚΕΣ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ Ή Ο ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΣ ΠΟΥ ΑΓΩΝΙΖΕΤΑΙ ΝΑ ΣΩΣΕΙ Ο ΤΣΙΠΡΑΣ!...- ΑΠΩΘΗΤΙΚΗ ΚΑΙ ΑΠΑΞΙΩΤΙΚΗ, ΨΕΥΔΕΠΙΓΡΑΦΩΣ ΑΝΑΝΕΩΤΙΚΗ, ΚΥΒΕΡΝΩΣΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ...- ΤΟ ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ, ΠΛΗΝ ΜΗ ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΕΣ, ΠΟΥ ΕΙΠΕ Ο ΔΙΟΙΚΗΤΗΣ ΤΗΣ ΤτΕ...- ΜΕ ΙΣΤΟΡΙΚΗ....ΠΝΟΗ, ΠΑΝΩ ΚΑΙ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΑ ΤΡΕΧΟΝΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ!- ΤΟ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΝΗΣΥΧΗΤΙΚΟ ΠΟΥ ΕΙΠΕ Ο ΔΙΟΙΚΗΤΗΣ ΤΗΣ ΤτΕ...- ΓΙΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΣΥΝΟΧΗ ΤΩΝ ΠΑΡΑΜΕΝΟΝΤΩΝ 27 ΤΟ ΔΡΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝΟ Brexit...

Επτά κείμενα παρέμβασης, από

 "ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ"

                                        "ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 02/04/17

1. Πόσο ανόητος μπορεί να είναι ο κ. Τόμσεν;

Του Αντώνη Καρακούση

Στις οικονομικές επιστήμες δεν υπάρχουν αξιώματα, γιατί απλούστατα δεν μπορούν να επαναληφθούν πειράματα σε συνθήκες δοκιμαστικού σωλήνα.

Αυτά μπορεί να συμβαίνουν στη Φυσική και στη Χημεία, αλλά στην Οικονομία, η οποία εξελίσσεται σε δυναμικό πολιτικό, κοινωνικό και διεθνές περιβάλλον, οι συνθήκες είναι διαρκώς μεταβαλλόμενες και μηδέποτε επακριβώς συμπίπτουσες.

Γι' αυτό και ένας οικονομολόγος όταν του ζητείται να προβλέψει το αποτέλεσμα μιας επιλογής στην οικονομική πολιτική απαντά με το αινιγματικό «εξαρτάται». Και εξαρτάται από πλήθος παραγόντων και συνθηκών κάθε φορά.

Η εξίσωση της οικονομίας είναι πολυπαραγοντική, με πολλούς αγνώστους και ακόμη περισσότερες παραμέτρους, δεν είναι εύκολη, ούτε αυτονόητη η προσέγγιση των αποτελεσμάτων της. Επιπλέον, οι απόπειρες μοντελοποίησης των αποτελεσμάτων έχουν πάμπολλες φορές προδοθεί ακριβώς γιατί υποεκτιμώνται συνθήκες ή υπερτιμώνται παράγοντες που επιδρούν στην οικονομική δραστηριότητα και συμπεριφορά.

Προκαλούν έτσι μεγίστη εντύπωση ο δογματισμός ορισμένων και η απολυτότητα των προσεγγίσεών τους. Κάτι που στην ελληνική περίπτωση, στη διαχείριση δηλαδή του ελληνικού οικονομικού προβλήματος, έχει λάβει σκανδαλώδεις διαστάσεις.

Η εμμονή, για παράδειγμα, του Πόουλ Τόμσεν, αλλά και του κ. Στουρνάρα η συνηγορία, στο ζήτημα της περικοπής των συντάξεων, αλλά και οι ευθύγραμμες προγνώσεις τους για τους προβλεπτούς ρυθμούς ανάπτυξης σε βάθος εικοσαετίας δεν έχουν καμία, μα καμία επιστημονική βάση.

Ο κ. Τόμσεν συνεχίζει να αποδίδει το κόστος των συντάξεων ως ποσοστό του ΑΕΠ, παραγνωρίζοντας το γεγονός της ραγδαίας υποχώρησης του ακαθάριστου εθνικού προϊόντος κατά 25% στην επταετία της κρίσης.

Αγνοεί επίσης την κατακόρυφη μείωση του βάρους των συντάξεων σε ονομαστικές τιμές. Μέσα στη σκοπιμότητα και στον δογματισμό του αυθαιρετεί, προβλέποντας ότι η Ελλάδα θα αναπτύσσεται με 2% τον χρόνο στα επόμενα 20 έτη.

Πρόκειται για αβάσιμες υποθέσεις που δεν συναντώνται σε πραγματικές οικονομίες, ούτε συμβιβάζονται με τις θεωρίες του «συμπιεσμένου ελατηρίου» και του «παραγωγικού κενού», που οι ίδιοι περιέγραφαν σε άλλες πολιτικές περιόδους.

Στην ελληνική περίπτωση, αντιθέτως, θα μπορούσε να υποστηρίξει και να στηρίξει κανείς ακόμη και σενάρια ασιατικής μεγέθυνσης τα προσεχή έτη αν λάβει υπ' όψιν τις υποδομές, τις αξίες και τις ευκαιρίες που ενσωματώνει μια δημοσιονομικά ισορροπημένη και απόλυτα φθηνή πλέον προηγμένη οικονομία της ευρωζώνης.

Πόσο δογματικά ανόητος πρέπει να είναι κάποιος για να επιμένει στην ορθότητα των απόψεών του σε μια χώρα που έχει αναδιαρθρωθεί στον μέγιστο βαθμό, χρησιμοποιεί μόλις το 70% των παραγωγικών δυνατοτήτων της και διατηρεί ανενεργό το πολύγλωσσο, τεχνολογικά εκπαιδευμένο, νεανικό προσωπικό της;

Γιατί να ισχύουν οι προσεγγίσεις Τόμσεν και όχι κάποιων άλλων που βλέπουν ευκαιρίες και είναι έτοιμοι να εισβάλουν στη χώρα μόλις σταθεροποιηθεί η κατάσταση και διευθετηθεί το ελεγχόμενο πια κόστος εξυπηρέτησης του δημοσίου χρέους;

Επειτα από τόσα χρόνια μονοκαλλιέργειας μπορεί πλέον να υψωθεί ισχυρός αντίλογος. Αρκεί οι σχεδιαστές οικονομικής πολιτικής να είναι διατεθειμένοι να εργαστούν συγκροτημένα και ολοκληρωμένα προκειμένου να χτίσουν ένα πραγματικό σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης και προόδου, προσαρμοσμένο στις πραγματικές συνθήκες και ανάγκες της χώρας.

Με τη διαφορά ότι κάτι τέτοιο δεν επιτυγχάνεται με αναιδείς και άσφαιρους τσαμπουκάδες τύπου Παππά και Σκουρλέτη, αλλά με βαθιές επεξεργασίες και απόλυτη γνώση των δυνατοτήτων της χώρας.


                              "ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 02/04/17

2. Περί ομαδικών απολύσεων ισχύοντες παραλογισμοί

Του Γιάννη Μαρίνου

Αν μια οικογένεια αντιμετωπίζει οικονομικές δυσκολίες, δεν απαγορεύεται να απολύσει οικιακή βοηθό, παραδουλεύτρα, κηπουρό ή τον εκπαιδευτικό που βοηθά τα παιδιά της οικογένειας στα μαθήματά τους. Λογικό και αναπόφευκτο, αφού η οικονομική στενότητα το επιβάλλει. Το ίδιο ελεύθερα μπορεί και ο οποιοσδήποτε μικρομεσαίος επιχειρηματίας να απολύσει εργαζομένους αν η πελατεία του αραιώσει, προκειμένου να μη χρεοκοπήσει. Μια αντίθετη απαγόρευση θα εθεωρείτο από όλους μας παραλογισμός. Κι όμως, αυτός ο παραλογισμός είναι θεσμοθετημένος με αυστηρές απαγορεύσεις στις απολύσεις περιττού προσωπικού προκειμένου περί των μεγάλων επιχειρήσεων. Αν μια μεγάλη βιομηχανία αναγκάζεται να μειώσει την παραγωγή της ή να κλείσει κάποια υπολειτουργούντα τμήματά της, δεν επιτρέπεται να προβεί σε ανάλογο περιορισμό του μη αναγκαίου πια προσωπικού της, εκτός από ένα 5% σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία. Μαζικότερη συρρίκνωση του αριθμού των απασχολουμένων απαγορεύεται. Πρόκειται για το περίφημο εργασιακό πρόβλημα των ομαδικών απολύσεων για το οποίο γίνεται ανελέητη μάχη, ώστε το 5% να μη γίνει 10% όπως ζητούν οι δανειστές, όχι από αντεργατική διάθεση αλλά προκειμένου να διασωθούν απειλούμενες με χρεοκοπία επιχειρήσεις.

Η ελληνική νομοθεσία που με τόση αυστηρότητα απαγορεύει τις ομαδικές απολύσεις παραμένει εν τούτοις εντελώς αδιάφορη αν η απαγόρευση οδηγήσει σε οριστικό κλείσιμο της επιχείρησης. Ενδιαφέρεται να σώσει λίγες θέσεις αλλά δεν της καίγεται καρφί αν μείνει χωρίς εργασία το σύνολο των εργαζομένων σε αυτήν.

Αυτός ο παραλογισμός υπήρξε και είναι μια βασική αιτία να κλείσουν π.χ. οι χαλυβουργίες μας όταν είδαν να περιορίζονται δραματικά οι πωλήσεις τους λόγω νέκρωσης της οικοδομικής δραστηριότητας. Για τον ίδιο λόγο πριν από 23 χρόνια έκλεισε και το εργοστάσιο της βιομηχανίας Pirelli στην Πάτρα. Αναγκάστηκε ύστερα από ατέρμονες απεργίες, οι οποίες προσπαθούσαν να αποτρέψουν κάποιες απολύσεις περιττού προσωπικού, να εγκαταλείψει την Πάτρα και να μεταφέρει τη βιομηχανική παραγωγή της στην Τουρκία. Ετσι έμεινε άνεργο το σύνολο του προσωπικού της (περίπου 1.000 άτομα) και η Πάτρα έχασε μια σημαντική πηγή πλούτου, για να πανηγυρίσει ο «Ριζοσπάστης» ότι διώξαμε ένα μονοπώλιο που ρουφούσε το αίμα του εργαζόμενου λαού. Και το μεν ΚΚΕ και τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ με την υπονόμευση της βιωσιμότητας των μεγάλων επιχειρήσεων επιδιώκουν τη χρεοκοπία του καπιταλιστικού συστήματος. Αλλά τα λοιπά κόμματα γιατί δέχονται αυτόν τον παραλογισμό, ο οποίος δεν εφαρμόζεται με τέτοια αυστηρότητα στις άλλες ανεπτυγμένες χώρες, όπου, αντίθετα, εργοδότες και εργαζόμενοι από κοινού διαβουλεύονται (το προβλέπει η κοινοτική νομοθεσία) αναζητώντας τις λιγότερο για όλους επώδυνες συμβιβαστικές λύσεις.

Η διάσωση μιας παραγωγικής μονάδας, έστω και με περιορισμένο αριθμό απολύσεων, θεωρείται, όπως και είναι, ασφαλώς καλύτερη λύση από την πλήρη διακοπή της λειτουργίας μιας επιχειρήσεως και την απώλεια εργασίας όλου του προσωπικού της. Και όμως αυτόν τον παραλογισμό αγωνίζεται να διασώσει ο Τσίπρας στις σκληρές διαπραγματεύσεις του με τους δανειστές και αρνείται να συνειδητοποιήσει ότι σιωπηρά και με αυξανόμενους ρυθμούς οι περισσότερες μεγάλες βιομηχανικές επιχειρήσεις μας είτε μεταφέρουν τις μονάδες τους σε πιοφιλόξενες στην επιχειρηματικότητα χώρες είτε βάζουν λουκέτο.

]

"ΤΟ ΒΗΜΑ
ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ",
02/04/17

3. Θλιβεροί επίγονοι μιας χαμένης Αριστεράς

Του Σήφη Πολυμίλη
Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να είναι ένα συνονθύλευμα διαφόρων συνιστωσών κάθε είδους Αριστεράς, αλλά υποτίθεται ότι ένα σημαντικό μέρος της ηγετικής του ομάδας προέρχεται από την πάλαι ποτέ Ανανεωτική Αριστερά. Οσοι θήτευσαν ή είχαν κάποια σχέση με αυτή γνώριζαν ότι, πέρα από τις όποιες αδυναμίες και αγκυλώσεις της, είχε εμφυτεύσει με την παρουσία και τη δράση της μια πολιτική κουλτούρα, που ακόμα και τα ίχνη της έχουν εξαφανιστεί σήμερα από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Τι σχέση έχει αυτό που εκπέμπουν σήμερα ο Σκουρλέτης, ο Μπαλαούρας, ο Παπαδημούλης, ο Φίλης ή ο Βούτσης, για να μείνουμε στους πιο... επιφανείς αμοραλιστές του ΣΥΡΙΖΑ, με την κουλτούρα και τον πολιτικό πολιτισμό της Ανανεωτικής Αριστεράς; Για να μην αναφερθούμε σε μια σειρά διανοούμενους που εν ονόματι της εξουσίας εξελίχθηκαν σε υπερασπιστές κάθε λογής αντιδημοκρατικών μεθοδεύσεων της συριζαίικης εξουσίας και απολογητές μιας ανερμάτιστης και καταστροφικής πολιτικής.

Πού χάθηκαν το διαρκές μέτωπο κατά του λαϊκισμού, η αταλάντευτη προσήλωση στις αξίες της δημοκρατίας, η επιμονή στη στρατηγική σχέση με την Ευρώπη, όταν ελάχιστοι το τολμούσαν; Ποια πολιτική ηθική, ποιες ιδεολογικές αρχές, όλα υποτάχθηκαν στο βόλεμα, στη διατήρηση της εξουσίας με κάθε τρόπο, στην υιοθέτηση των χειρότερων παλαιοκομματικών - και παλαιοσταλινικών... - μεθόδων.

Απαξιώνουν τους πάντες και τα πάντα, συμμαχούν με ό,τι χειρότερο υπάρχει στην πολιτική και στην κοινωνία, με μόνο στόχο τις καρέκλες τους. Μια πολιτική και πολιτισμική οπισθοδρόμηση με προκάλυμμα τις αξίες και τις ιδέες της Αριστεράς, που τις έχουν απεμπολήσει προ πολλού. Ψευδώνυμες μάχες εν ονόματι του λαού, καλλιέργεια κοινωνικού και πολιτικού διχασμού, και μια μόνιμη εθνικολαϊκίστικη δημαγωγία, για να συσκοτίσουν μια πολιτική χωρίς αρχές, χωρίς προοπτική, που αποσαθρώνει ό,τι έχει απομείνει από τον παραγωγικό ιστό της χώρας.

Κι όταν φτάνουν στο αμήν, όπως τώρα με την αξιολόγηση, είτε ψευτοαριστεροί τσαμπουκάδες τύπου Σκουρλέτη ή εθνικολυρικά κλαψουρίσματα για τις προδομένες ψευδαισθήσεις τους. Οσα λάθη κι αν είχε κάνει η Ανανεωτική Αριστερά, δεν μπορεί κανείς να μην της αναγνωρίσει ότι δεν δίσταζε να πηγαίνει κόντρα στο ρεύμα, ότι είχε πάντα αντίπαλό της τον λαϊκισμό και την πολιτική παραμυθολογία.

Οι επίγονοι που βρήκαν καταφύγιο στη θαλπωρή του ΣΥΡΙΖΑ αποτελούν, στην καλύτερη περίπτωση, μια θλιβερή καρικατούρα της ιστορίας της. Που οι μόνες τους αρχές, η μόνη τους έγνοια είναι το πάθος γιά την εξουσία, το βόλεμα.

"ΤΟ ΒΗΜΑ
ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ",
02/04/17

4. Εχουν μαύρα μεσάνυχτα

Του Νότη Παπαδόπουλου

«Πιο ακραίες ακόμη και από αυτές των υπερασπιστών του πιο σκληρού αμερικανικού φιλελευθερισμού» χαρακτήρισε η κυβέρνηση τις θέσεις του κ. Στουρνάρα για την ανάγκη μεταρρυθμίσεων στο Ασφαλιστικό. Δείχνοντας ακόμη μία φορά πόσο βαθιά νυχτωμένοι παραμένουν οι άνθρωποι που μας κυβερνούν.

Ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου ζητώντας μειώσεις σε συντάξεις αφού οι συνταξιοδοτικές παροχές στην Ελλάδα παραμένουν ιδιαιτέρως γενναιόδωρες, με βάση τα ελληνικά αλλά και τα διεθνή δεδομένα.

Μίλησε ακόμη για την ανάγκη ενίσχυσης του Ασφαλιστικού μέσω της παράτασης του εργασιακού βίου, την ενθάρρυνση της ιδιωτικής αποταμίευσης ή με τη συμπλήρωση της δημόσιας σύνταξης, με συστήματα επαγγελματικής ασφάλισης και με προσωπικά συνταξιοδοτικά προϊόντα.

Τι ακριβώς απ' όσα είπε ο Στουρνάρας είναι άραγε ακραίως φιλελεύθερο;

Στην Ελλάδα το Ασφαλιστικό είναι στα πρόθυρα της χρεοκοπίας γιατί όλες οι κυβερνήσεις ΠαΣοΚ ή ΝΔ (με την πίεση και των κομμάτων της Αριστεράς) άνοιξαν τον ασκό του Αιόλου των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων.

Αποκορύφωμα, το δικαίωμα σε μια μητέρα με ανήλικο παιδί να παίρνει πρόωρη σύνταξη μετά από μόλις 15 χρόνια εργασίας! Δηλαδή να μπορεί να συνταξιοδοτηθεί π.χ. στα 35 της χρόνια και να εισπράττει σύνταξη για όλη της τη ζωή - 50 χρόνια και βάλε - όταν έχει πληρώσει ασφαλιστικές εισφορές μόλις 15 χρόνια!

Αποτέλεσμα των χαριστικών διατάξεων: το Ελληνικό Δημόσιο έφθασε να πληρώσει από το 2000 έως το 2015 επάνω από 200 δισεκατομμύρια ευρώ για να καλύψει ελλείμματα ασφαλιστικών ταμείων!

Και ενώ στην ΕΕ κατά μέσον όρο τα κράτη-μέλη πληρώνουν περίπου το 2,5% του ετήσιου προϋπολογισμού τους για συντάξεις, στην Ελλάδα το ποσοστό αυτό ξεπερνά το 12%, με τους Ελληνες να εξακολουθούν ακόμη και σήμερα να βγαίνουν σε σύνταξη πέντε χρόνια νωρίτερα σε σχέση με άλλους λαούς, π.χ. τους Γερμανούς.

Επιπλέον, για να μπορεί ένα ασφαλιστικό σύστημα να σταθεί στα πόδια του απαιτούνται οι εισφορές τεσσάρων εργαζομένων για κάθε συνταξιούχο. Αυτή τη στιγμή, όμως, η αναλογία στην Ελλάδα λόγω της κρίσης και της τεράστιας ανεργίας είναι 1,2 εργαζόμενοι προς 1 συνταξιούχο!

Αν θέλουμε λοιπόν και οι επόμενες γενιές να έχουν συντάξεις είναι αναγκαίο - και καθόλου ακραίο - αυτό που ζητεί ο Στουρνάρας: να αυξηθεί το ηλικιακό όριο συνταξιοδότησης στα 67 ή στα 70 έτη και οι νέοι εργαζόμενοι να έχουν παράλληλα με το δημόσιο σύστημα και ένα πρόσθετο ιδιωτικό πρόγραμμα συνταξιοδότησης.

Και όλα αυτά, με την προϋπόθεση ότι η κυβέρνηση Τσίπρα θα καταφέρει, πρώτα, το ακατόρθωτο για τον ΣΥΡΙΖΑ: να επαναφέρει την οικονομία στην ανάπτυξη...

"ΤΟ ΒΗΜΑ
ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ",
02/04/17

5. Το πνεύμα της Ιστορίας
Του Λευτέρη Κουσούλη*

Είναι άξια συμπάθειας κάθε προσπάθεια κατανόησης της κυβερνητικής πρακτικής. Τα ερωτήματα καθημερινά και οι απορίες πολλές. Μα τι κάνουν; Τι θέλουν; Τι επιδιώκουν; Γιατί καθυστερούν την αξιολόγηση; Και αν τελικά δεχθούν και υπογράψουν αυτά εναντίον των οποίων πομπωδώς διαφωνούν, τι αυτό μπορεί να σημαίνει; Τι ακριβώς συντελείται στον πυρήνα της συνείδησης της κυβερνητικής ομάδας;

Υπάρχει μια διαφορά μεταξύ διακυβέρνησης και εξουσίας. Η διακυβέρνηση είναι μια πεζή έννοια. Εχει κανόνες. Εχει διάρκεια. Απαιτεί και ένα κάποιο αποτέλεσμα. Η εξουσία είναι μια ευρύτερη έννοια. Δεν υπόκειται στον πεζό περιορισμό των κανόνων της αστικής αντίληψης. Είναι μια απόπειρα σύνδεσης με την Ιστορία.

Αυτό διεκδικούν οι κυβερνητικοί. Μια θέση στην Ιστορία. Φιλόσοφοι και μεγάλοι στοχαστές δοκιμάστηκαν πραγματικά στην προσπάθειά τους να βάλουν σε λέξεις το πνεύμα της Ιστορίας. Υπάρχει, λέει, ένα «πνεύμα της Ιστορίας», που νομοτελειακά την οδηγεί και την ορίζει. Πρόκειται για κατασκευή του νου, που επιχειρεί να συλλάβει το ασύλληπτο της ατομικής και συλλογικής ύπαρξης και να περιγράψει το ακατάληπτό της στον ατίθασο χρόνο.

Στον οικισμό «Ελλάς», οι κυβερνητικοί βλέπουν τον εαυτό τους ως το ενσαρκωμένο πνεύμα της Ιστορίας. Διαλέγονται μαζί του. Είναι πέρα από τα τρέχοντα προβλήματα. Τα μικρά ή μεγάλα μέτωπα της απασχόλησης, της ανεργίας, της φορολόγησης, της μείωσης των εισοδημάτων, μισθών και συντάξεων. Είναι οι εκφραστές της μεγάλης πνοής. Βλέπουν τον εαυτό τους στη μεγάλη σκηνή του ιστορικού θεάτρου. Συντελεστές του ιστορικού γίγνεσθαι. Κληρονόμους των μεγάλων ονομάτων, πλάστες μιας νέας εποχής.

Δεν μπορούν να κατανοηθούν διαφορετικά οι τοποθετήσεις του κ. Δραγασάκη, οι ιδιότυπες περιπλανήσεις του κ. Τσακαλώτου, από το βήμα της Βουλής στους δρόμους και από τους δρόμους στο βήμα της Βουλής και η επαναστατικότητα φυσικά του κ. Τσίπρα, για την οποία δεν υπάρχει μέτρο σύγκρισης!

Εάν αυτά ισχύουν, καμιά άμεση ελπίδα κανονικότητας δεν υπάρχει για τη χώρα. Η κυβέρνηση θα παραμείνει μια αυτοαναφορική οντότητα και θα εμφανίζεται ενώπιόν μας, άλλοτε με τον σημερινό και άλλοτε με τον παλαιό εαυτό της. Εξάλλου το πνεύμα διατηρεί πάντα την άυλη υπόστασή του, «πέρα από την αναγκαιότητα», όπως θα έλεγαν οι διανοούμενοι του πολιτικού αυτού χώρου. Υπό το πνεύμα της Ιστορίας, θα καθαγιάζονται πάντα οι πράξεις και οι στάσεις.

Με μια μετάθεση στο μέλλον, τους παρακολουθώ με κατανόηση καθώς αποχωρούν. Και φτάνει στα αφτιά μου ο μεταξύ τους ψίθυρος: «Θέλαμε να γίνουμε το πνεύμα της Ιστορίας. Δεν θα γράψει τίποτα για εμάς η Ιστορία του πνεύματος».

*Πολιτικός επιστήμονας

                                        "ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 02/04/17

6.  Η... καταιγίδα που έρχεται

Του Ζώη Τσώλη

Είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει, αυτός είναι ο Γιάννης Στουρνάρας. Εχει τη δική του προσέγγιση για την οικονομία, συντηρητική και νεοφιλελεύθερη για τους κυβερνώντες, υπεραισιόδοξη για τους ξένους, αλλά δεν παύει να είναι διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος.

Αρα ο ρόλος του είναι να συμβουλεύει την κυβέρνηση, να κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για την οικονομία, αλλά και για την κοινωνία που υποφέρει από τη λιτότητα και την ανεργία.

Και αυτό είπε σε όλους τους τόνους για όσο διάστημα σέρνεται η αξιολόγηση.

Για όσους τον γνωρίζουν το πιο ανησυχητικό δεν είναι ο «συναγερμός» που σήμανε για την αναγκαιότητα της συμφωνίας με τους δανειστές, προκειμένου να μην μπει η χώρα σε έναν καταστροφικό εκλογικό κύκλο, αλλά αυτά που είπε ευθέως κατηγορώντας όλες τις μνημονιακές κυβερνήσεις μιλώντας στο συνέδριο του «Economist» για το ασφαλιστικό σύστημα.

Είπε λοιπόν:
«Οι ασφαλιστικές μεταρρυθμίσεις του 2010 και του 2012 αναμενόταν να οδηγήσουν σε σημαντική μείωση των συνταξιοδοτικών δαπανών για την περίοδο 2010-2060 από 12,5% του ΑΕΠ σε μόλις 1,3% του ΑΕΠ.
Ωστόσο, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, αυτές οι μεταρρυθμίσεις δεν εφαρμόστηκαν πιστά, όπως είχε σχεδιαστεί, ούτε ο ενιαίος τύπος υπολογισμού για τις κύριες συντάξεις, ούτε ο κανόνας μηδενικού ελλείμματος των επικουρικών ταμείων, ούτε διορθώθηκαν με τις ασφαλιστικές μεταρρυθμίσεις του 2015 και του 2016».

Με άλλα λόγια, είπε ότι χρειάζεται ένα νέο Ασφαλιστικό καθώς ούτε με τις θυσίες που έγιναν την τελευταία επταετία το σύστημα αντέχει, αλλά απαιτεί και θα απαιτεί κάθε χρόνο κρατική χρηματοδότηση, σχεδόν διπλάσια από τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

Μάλιστα, σημείωσε ότι σύμφωνα με τη Eurostat οι συνολικές μεταβιβάσεις προς τα ταμεία κοινωνικής ασφάλισης από τη γενική κυβέρνηση στη χώρα μας ανήλθαν σε 7,1% του ΑΕΠ το 2015 (έναντι 3,3% του ΑΕΠ κατά μέσο όρο στη ζώνη του ευρώ).

Ολοι λοιπόν αντιλαμβανόμαστε τι έρχεται...

"ΤΟ ΒΗΜΑ 
ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 
02/04/17

7. Η Ευρώπη μετά το Brexit

Του Γιάννη Καρτάλη

Μπορεί η απόφαση της Βρετανίας να αποχωρήσει από την ΕΕ να εμφανίστηκε αρχικά ως ένα μεγάλο πλήγμα για την Ενωμένη Ευρώπη, τώρα όμως που η διαδικασία αυτή ξεκίνησε, η εικόνα δείχνει να αλλάζει και η απόφαση αυτή να οδηγεί σε μια εκ των πραγμάτων νέα σύσφιγξη των σχέσεων των υπολοίπων χωρών, ώστε ενωμένες να αντιμετωπίσουν την κοινή απειλή για την πορεία της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Η θετική αυτή εξέλιξη έρχεται μάλιστα σε μια στιγμή που τα γνωστά τεράστια προβλήματα είχαν οδηγήσει πολλές χώρες στην εθνική περιχαράκωση και στο έλεος του λαϊκισμού και της ανόδου της Ακροδεξιάς. Για τον λόγο αυτόν είναι ιδιαίτερα σημαντική η διαβεβαίωση που έδωσε ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Ντόναλντ Τουσκ, παρουσιάζοντας τις κατευθυντήριες γραμμές των Βρυξελλών για τις επικείμενες διαπραγματεύσεις, ότι «στις διαπραγματεύσεις αυτές η ΕΕ θα ενεργεί ενωμένη». Μάλιστα, σε ειδική Σύνοδο Κορυφής στις 29 Απριλίου οι εναπομείναντες 27 ηγέτες καλούνται να συμφωνήσουν πάνω στο κείμενο αυτό.

Πέρα όμως από το τι θα κάνουν οι 27, δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο ότι ο νεοεκλεγείς πρόεδρος της Γερμανίας Φρανκ-Βάλτερ Σταϊνμάγερ αποφάσισε να πραγματοποιήσει την πρώτη του επίσκεψη στο εξωτερικό στο Παρίσι, μία ακριβώς ημέρα μετά την επίδοση της περιώνυμης επιστολής Μέι στον κ. Τουσκ. Μαζί με τον απερχόμενο πρόεδρο Ολάντ βρήκαν έτσι την ευκαιρία να υπογραμμίσουν πως είναι ανάγκη οι δύο χώρες, μετά την αποχώρηση της Βρετανίας, «να προχωρήσουν χέρι-χέρι για να οικοδομήσουν την Ευρώπη του μέλλοντος». Με τον γερμανό ομόλογό του να προσθέτει ότι «είτε το θέλουμε είτε όχι, η Γαλλία και η Γερμανία έχουν να αναλάβουν μια ακόμη μεγαλύτερη ευθύνη για να αντικρουστεί η άνοδος του εθνικισμού και του εξτρεμισμού στην Ευρώπη». Γεγονός που σημαίνει ότι η αναβίωση του ελληνογερμανικού άξονα, πάνω στον οποίο στηρίχθηκε όλα αυτά τα χρόνια το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, βρίσκεται και πάλι επί θύραις.

Ολα λοιπόν θα κριθούν στις επικείμενες εκλογικές αναμετρήσεις στη Γαλλία αυτόν τον μήνα και στη Γερμανία τον Σεπτέμβριο, με την ελπίδα ότι θα εκλεγούν φιλοευρωπαίοι ηγέτες, οι οποίοι θα έχουν ως στόχο να δώσουν μια νέα πνοή στο ευρωπαϊκό εγχείρημα, δείχνοντας έτσι και στους υπολοίπους το παράδειγμα που θα πρέπει να ακολουθήσουν. Και αυτό θα συμβεί αν εκλεγεί στη Γαλλία ο Εμανουέλ Μακρόν, καθώς φαίνεται να απομακρύνεται ο κίνδυνος εκλογής στον δεύτερο γύρο της Ακροδεξιάς Μαρίν Λεπέν και έχει πλέον αποκλεισθεί η πιθανότητα εκλογής του κεντροδεξιού Φρανσουά Φιγιόν, λόγω του σκανδάλου των εικονικών αμοιβών της συζύγου του. Ενώ στη Γερμανία, είτε με Μέρκελ είτε με Σουλτς, η φιλοευρωπαϊκή πορεία της χώρας είναι εξασφαλισμένη, με πιθανότερο σενάριο τη συγκρότηση και πάλι του μεγάλου συνασπισμού μεταξύ Χριστιανοδημοκρατών και Σοσιαλδημοκρατών.