Τα διαφορετικά καθεστώτα µεταξύ των παροχών σε αναπληρωτές και µονίµους, που διατηρούνται εδώ και δεκαετίες, είναι απολύτως άδικα, και πολιτικά και εργασιακά. Ακόµη κι αν δεχθούµε ότι για λόγους εξοικονόµησης πόρων οι συµβάσεις των αναπληρωτών είναι το ανώτερο δεκάµηνες (λήγουν µε το θερινό κλείσιµο των σχολείων), δεν µπορεί µια σύγχρονη πολιτεία να κάνει διακρίσεις ανάµεσα σε εργαζοµένους που καλούνται να κάνουν ακριβώς την ίδια δουλειά. Οι αναπληρωτές οφείλουν να απολαµβάνουν τα ίδια ακριβώς δικαιώµατα µε τους µονίµους. Και το υπουργείο Παιδείας να τους θυµάται όταν διαπραγµατεύεται τον προϋπολογισµό του και όχι µόνο την παγκόσµια ηµέρα των εκπαιδευτικών....

Aπό την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 27/04/24

 

ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΛΑΚΑΣΑ

Το πένθος είναι «βαρύτερο» για τους διορισµένους εκπαιδευτικούς και «ελαφρύτερο» για τους αναπληρωτές; Μπορεί το ερώτηµα να είναι ρητορικό –ή, έστω, σκωπτικά διατυπωµένο–, ωστόσο, είναι αυτονόητο εάν δούµε τη σχετική νοµοθεσία. Οι µόνιµοι εκπαιδευτικοί µπορούν να πάρουν άδεια τρεις εργάσιµες ηµέρες µετά τον θάνατο συζύγου ή συγγενούς, ενώ οι αναπληρωτές δικαιούνται µόνο δύο ηµέρες. Και προσοχή, απαιτείται ληξιαρχική πράξη θανάτου και, εφόσον δεν προκύπτει ο βαθµός συγγενείας, συνυποβάλλεται υπεύθυνη δήλωση. Αντιθέτως, ο νοµοθέτης δεν κάνει... σκόντο στη χαρά των αναπληρωτών όταν πρόκειται για γάµο ή σύµφωνο συµβίωσης. Ετσι, και οι µόνιµοι και οι αναπληρωτές δικαιούνται πενθήµερη άδεια «σε συνέχεια µε το γεγονός». Κάτι είναι και αυτό...

Οι παραδοξότητες στις εξειδικευµένες άδειες των δύο κατηγοριών εκπαιδευτικών αποτελούν το κερασάκι σε ένα καθεστώς εργαζοµένων δύο ταχυτήτων. Και αυτό φαίνεται σε σειρά δικαιωµάτων - παροχών που απολαµβάνουν οι µόνιµοι αλλά όχι οι αναπληρωτές εκπαιδευτικοί.

Ενδεικτικό είναι ότι οι αναπληρώτριες δικαιούνται άδεια επαπειλούµενης κύησης µέχρι 20 ηµέρες! Αποτέλεσµα είναι να εξαναγκάζονται είτε να δουλεύουν µε κίνδυνο για την οµαλή πορεία της εγκυµοσύνης τους, είτε ωθούνται στην παραίτηση, είτε στην άδεια άνευ αποδοχών. Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγµα της εκπαιδευτικού στο Ηράκλειο, η οποία µεταφέρθηκε µε ασθενοφόρο από το σχολείο µε δίδυµη κύηση (εξ ορισµού επαπειλούµενη). Και προφανώς, το σχόλιο πως η εκπαιδευτικός γνώριζε τα δικαιώµατά της πριν προσληφθεί ως αναπληρώτρια, δεν είναι η απάντηση που λύνει µε δίκαιο τρόπο το πρόβληµα.

Ακόµη και στις αναρρωτικές άδειες το καθεστώς είναι διαφορετικό. Οι µόνιµοι παίρνουν τόσους µήνες όσα τα έτη υπηρεσίας τους (άρα από ένα µήνα και πάνω) ενώ οι αναπληρωτές 15 ηµερολογιακές ηµέρες και µετά σταµατά η µισθοδοσία τους. Ετσι τρέµει το φυλλοκάρδι των αναπληρωτών µήπως αρρωστήσουν...

Τα διαφορετικά καθεστώτα µεταξύ των παροχών σε αναπληρωτές και µονίµους, που διατηρούνται εδώ και δεκαετίες, είναι απολύτως άδικα, και πολιτικά και εργασιακά. Ακόµη κι αν δεχθούµε ότι για λόγους εξοικονόµησης πόρων οι συµβάσεις των αναπληρωτών είναι το ανώτερο δεκάµηνες (λήγουν µε το θερινό κλείσιµο των σχολείων), δεν µπορεί µια σύγχρονη πολιτεία να κάνει διακρίσεις ανάµεσα σε εργαζοµένους που καλούνται να κάνουν ακριβώς την ίδια δουλειά. Οι αναπληρωτές οφείλουν να απολαµβάνουν τα ίδια ακριβώς δικαιώµατα µε τους µονίµους. Και το υπουργείο Παιδείας να τους θυµάται όταν διαπραγµατεύεται τον προϋπολογισµό του και όχι µόνο την παγκόσµια ηµέρα των εκπαιδευτικών.