Ανεξάρτητα από τις –καταστατικώς αυθαίρετες– διεθνείς κατατάξεις και τις ευρωπαϊκές αξιολογήσεις, οι θεσµικές επιδόσεις κρίνονται εδώ και τώρα, από το πώς η κυβέρνηση οικονοµεί το πολιτικό κεφάλαιο που έχει συσσωρεύσει στο εσωτερικό. Εχει πραγµατικά ανάγκη να εξαντλεί παντού την ισχύ της; Της χρειάζεται πράγµατι να αντιµετωπίζει ακόµη και την κοινοβουλευτική εξέταση ενός εθνικού τραύµατος ως µέρος του power game; ...

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

 

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 22/02/24

TΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ


Ποια Ελλάδα να πιστέψει κανείς; Την Ελλάδα του ψηφίσµατος ή την Ελλάδα του Economist; Τη θεσµικώς καχεκτική Ελλάδα που καταγγέλλει η πλειοψηφία του Ευρωκοινοβουλίου, ή την Ελλάδα που κάνει «βήµατα προόδου στη διαφάνεια και την ισότητα», σύµφωνα µε την πρόεδρο του ίδιου σώµατος, που έκανε µια προεκλογική στάση στην Αθήνα; Σε ποια χώρα ζούµε; Στη χώρα που καθιερώνει την ισότητα στον γάµο και τη διευκόλυνση της δηµοκρατικής συµµετοχής µε την επιστολική ψήφο; Ή στη χώρα όπου το Κοινοβούλιο κατεβάζει άρον άρον ρολά σε µια ακόµη «εξεταστική» που στήθηκε µόνο ως σόου υπεκφυγής για την κοινοβουλευτική πλειοψηφία;

Το ζήτηµα φαίνεται να «πονάει» το Μαξίµου. Το νεοµητσοτακικό εγχείρηµα προβαλλόταν από την αρχή ως ρεύµα που εκπορευόταν από τη µεγάλη ευρωπαϊκή, συστηµική παράδοση και θα αναχαίτιζε το κύµα του λαϊκισµού. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός θυµήθηκε µόλις προχθές, εκµεταλλευόµενος ως φόντο την εθιµοτυπική παρεύρεση της Μέτσολα, ότι αυτοί που τώρα τον ψέγουν για τις επιδόσεις του στο κράτος δικαίου είχαν συνταχθεί «µε τα πιο αντιευρωπαϊκά, τα πιο λαϊκίστικα συνθήµατα». Η εικόνα που ο ίδιος θεωρεί πιο αντιπροσωπευτική της διακυβέρνησής του είναι του πολιτικού που ανεβαίνει στο βήµα του αµερικανικού Κογκρέσου για να µιλήσει ως εκπρόσωπος και συνεχιστής της αρχαιότερης δηµοκρατίας.

Αλλά, φευ. Ακόµη κι εκείνη η περιλάλητη αθηναϊκή δηµοκρατία είχε κραυγαλέες αντιφάσεις και αβυσσαλέες ασυνέχειες. Ετσι και η δική µας: δεν είναι µόνο καλή ή µόνο κακή. Οι προσπάθειες µεταρρυθµιστικής ωρίµανσής της συµπίπτουν χρονικά µε την εκδήλωση των αρρύθµιστων ελλειµµάτων της. Καµία κυβέρνηση στην Ελλάδα δεν έχει ισχυρά θεσµικά αντίβαρα (ενίοτε επειδή τα ίδια τα «αντίβαρα» αφήνουν αχρησιµοποίητο το βάρος τους), πόσο µάλλον µια κυβέρνηση που δεν έχει καν πολιτικά αντίβαρα εντός κι εκτός της Βουλής. Οι πειρασµοί κατάχρησης είναι µεγάλοι.

Πώς βελτιώνει αυτή η σχεδόν µονοπωλιακή εξουσία τη θεσµική της αυτοσυγκράτηση; Μέχρι στιγµής δείχνει να την αντιµετωπίζει µόνο ως πρόβληµα δηµοσίων σχέσεων στο εξωτερικό. Αν όντως το πεδίο που πρέπει να βελτιωθεί είναι στο ίµατζ της εκτός συνόρων, τότε η κυβέρνηση χρειάζεται σίγουρα καλύτερους «πρεσβευτές». Οι ευρωεκλογές είναι µια καλή ευκαιρία για να ανανεώσει την εκπροσώπησή της στις Βρυξέλλες. Αν κρίνει όµως κανείς από τα πρόσωπα που προαλείφονται για τη λίστα της Ν.∆., σκοπός δεν είναι να τονωθεί το ευρωπαϊκό προφίλ της, αλλά τα ντόπια εκλογικά της ερείσµατα.

Ανεξάρτητα από τις –καταστατικώς αυθαίρετες– διεθνείς κατατάξεις και τις ευρωπαϊκές αξιολογήσεις, οι θεσµικές επιδόσεις κρίνονται εδώ και τώρα, από το πώς η κυβέρνηση οικονοµεί το πολιτικό κεφάλαιο που έχει συσσωρεύσει στο εσωτερικό. Εχει πραγµατικά ανάγκη να εξαντλεί παντού την ισχύ της; Της χρειάζεται πράγµατι να αντιµετωπίζει ακόµη και την κοινοβουλευτική εξέταση ενός εθνικού τραύµατος ως µέρος του power game; Την απάντηση δεν θα τη βρούµε στον Economist.