Για τον απλό συριζαίο, το παλικάρι εκπροσωπεί το «καινούργιο», το άφθαρτο. Ο Τσίπρας, με πέντε-έξι βαριές ήττες στο κεφάλι από τον Μητσοτάκη, είναι πλέον ο… Βούδας της Αριστεράς, όπως λέγαμε παλιά, για τον Καραμανλή, και τη Δεξιά. Κι αν θέλετε και κάτι ακόμη επ’ αυτού, νομίζω ότι η πιο ηχηρή παρέμβαση μετά την προχθεσινή του προέδρου Αλέξη, ήταν του Ευκλείδη Τσακαλώτου. Ο οποίος πήρε τον πρώην αρχηγό του από το χέρι, και τον τοποθέτησε (τον τσιμέντωσε για την ακρίβεια) στο βάθρο του Βούδα του Σουνίου!..

Aπό "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ"

                                   "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", 24-25/02/24

Θα νικούσε και τον Τσίπρα

Αν πρέπει να αξιολογήσουμε σώνει και καλά σήμερα Σάββατο την κατάσταση που διαμορφώνεται στον ΣΥΡΙΖΑ, θα πρότεινα με όλο τον σεβασμό που με διακρίνει απέναντι στο φιλοθέαμον κοινό μου, να αποφύγουμε τις εύκολες, επιφανειακές, προσεγγίσεις, του είδους «τους έσκισε ο Τσίπρας» ή τους «πήρε τα σώβρακα ο Κασσελάκης», ή ακόμη το εντελώς κιτς και πολυφορεμένο «σήκωσε το γάντι ο Κασσελάκης». Παρεμπιπτόντως, είμαι σίγουρος ότι αν ρωτήσουμε 100, από αυτούς που χρησιμοποίησαν τη συγκεκριμένη φράση σε κείμενα, στην τηλεόραση ή το ραδιόφωνο για να περιγράψουν την αντίδραση του Κασσελάκη στη δήλωση Τσίπρα, τι σημαίνει αυτό το τελευταίο, με το γάντι, ζήτημα αν έχουν γνώση 4-5. Οι άλλοι, άσ’ τα να πάνε.

Επανέρχομαι. Μην ψάχνεστε, η κατάσταση έχει δρομολογηθεί. Ο πρόεδρος Κασσελάκης θα νικήσει καθαρά και με μεγάλη διαφορά στις εκλογές – ακόμη και αν όλοι οι άλλοι μαζί προκρίνουν μια υποψηφιότητα. Τη Γεροβασίλη, τον Τεμπονέρα ή τον Φάμελλο. Η νίκη του θα είναι της κατηγορίας «πολλά με λίγα» που λένε. 90-10, 80-20, στη χειρότερη 75-25, επί τοις εκατό, πάντα. Γιατί θα τους νικήσει; Διότι στον ΣΥΡΙΖΑ ο κόσμος που έχει απομείνει, το μόνο που αναζητεί είναι μια επιστροφή, με κάποιον τρόπο, στην εξουσία. Ποιος μπορεί να τους δώσει ελπίδα; Μόνο ένας. Ο Κασσελάκης. Ούτε καν ο Τσίπρας! Διακινδυνεύω δε την πρόβλεψη/εκτίμηση, ότι θα νικούσε ακόμη και τον Τσίπρα, έστω όχι με τόσο μεγάλες διαφορές, όπως αυτές που προανέφερα, αν ο άλλος, από τοτέμ για τους συριζαίους, κατέβαινε στο ρινγκ.

Για τον απλό συριζαίο, το παλικάρι εκπροσωπεί το «καινούργιο», το άφθαρτο. Ο Τσίπρας, με πέντε-έξι βαριές ήττες στο κεφάλι από τον Μητσοτάκη, είναι πλέον ο… Βούδας της Αριστεράς, όπως λέγαμε παλιά, για τον Καραμανλή, και τη Δεξιά. Κι αν θέλετε και κάτι ακόμη επ’ αυτού, νομίζω ότι η πιο ηχηρή παρέμβαση μετά την προχθεσινή του προέδρου Αλέξη, ήταν του Ευκλείδη Τσακαλώτου. Ο οποίος πήρε τον πρώην αρχηγό του από το χέρι, και τον τοποθέτησε (τον τσιμέντωσε για την ακρίβεια) στο βάθρο του Βούδα του Σουνίου!..

Τα υπόλοιπα, είναι ιστορία…

Το μεγάλο ξεκαθάρισμα

Το δεύτερο που θα συμβεί, μετά την εκλογή οργάνων, είναι ότι ο πρόεδρος Κασσελάκης θα ξεκαθαρίσει τα όργανα από τα «ζιζάνια» τα οποία του έκαναν δύσκολη τη ζωή το προηγούμενο διάστημα. Εχει αφομοιώσει πλήρως το μάθημα-πάθημα του προέδρου Αλέξη, που δεν τολμούσε να βάλει χέρι στους αμφισβητίες του, οι οποίοι τον τραβούσαν συνεχώς από το μανίκι, και φυσικά θα λειτουργήσει εντελώς αντίθετα. «Εξω όλοι»! Οι «άλλοι» βέβαια θα τον κατηγορήσουν ότι δημιουργεί ένα κόμμα ΙΧ, αλλά το αφτί του Στέφανου δεν ιδρώνει από κάτι τέτοια. Δεν τα ξέρει κιόλας τα κομματικά, δεν γουστάρει τις ίντριγκες, και επειδή όπως έχουμε ξαναπεί «ήρθε για να μείνει», καταλαβαίνει ότι αυτό δεν πρόκειται να το καταφέρει αν δεν τους εξωπετάξει από το κόμμα. Και αυτό θα κάνει.

Στο μυαλό του προέδρου Αλέξη

Πάντως εμένα με όλα αυτά που γίνονται στον ΣΥΡΙΖΑ, η σκέψη μου εξακολουθεί να στρέφεται στον δικό μου άνθρωπο, τον πρόεδρο Αλέξη τον απόμαχο, τον βετεράνο. Η δήλωση που έκανε – δήλωση-βόμβα με στόχο τον Κασσελάκη – λίγο πριν από την έναρξη του Συνεδρίου, νομίζω από κάποιους αναμενόταν. Οσοι συνομίλησαν μαζί του τελευταία, και ειδικά μετά τα διατρέξαντα κατά τις προ του συνεδρίου ημέρες, είχαν καταλάβει ότι οι δεσμοί με το κόμμα του 4%-5% που μέσα σε έξι-επτά χρόνια το έκανε κυβέρνηση, είναι πλέον σε οριακό σημείο. Ετοιμοι να κοπούν. Γι’ αυτό έκανε και την προχθεσινή δήλωση. Για να τους κουνήσει μαντίλι. Και να μη χρεωθεί τίποτε από όσα ακολουθήσουν.

Κατά τους συνομιλητές του ο Τσίπρας, το middle age αριστερό αγόρι, «καταλαβαίνει ότι το κόμμα ξεφουσκώνει με την ίδια ταχύτητα που φούσκωσε το 2012 και ανέλαβε την εξουσία το 2015», και προετοιμάζεται για την επόμενη ημέρα. Πώς θα είναι διαμορφωμένη αυτή η επόμενη ημέρα, και ποιος ο δικός του ρόλος, δεν το έχει ξεκαθαρισμένο. Ιδανικά θα ήθελε, μετά τις ευρωεκλογές οπότε και θα διαπιστωθεί και με τη βούλα της κάλπης ο κατακερματισμός των δυνάμεων της Αριστεράς, να τον καλέσουν από την εφεδρεία, και να του ζητήσουν να ανασυγκροτήσει τον χώρο. Και μετά να απευθύνει πρόσκληση και προς το ΠΑΣΟΚ για να δημιουργηθεί μια κεντροαριστερή μετωπική παράταξη η οποία θα δώσει τη μάχη απέναντι στη μονοκρατορία του Κυρ. Μητσοτάκη, με στόχο στις εθνικές εκλογές όποτε κι αν αυτές πραγματοποιηθούν. Μια παράταξη που να διεκδικήσει την εξουσία.

Δεν είναι κακό να ονειρεύεται κανείς, ανέξοδα είναι τα όνειρα, έχω να πω. Το κακό είναι ότι κάποια στιγμή ξυπνάς και καταλαβαίνεις ότι δεν υπάρχει τίποτε από όσα ονειρεύτηκες…

Και εν προκειμένω: πες με τον ΣΥΡΙΖΑ και τη Νέα Αριστερά, κάπως μπορεί να το φέρει βόλτα, με το ΠΑΣΟΚ, πώς το σκέφτεται ακριβώς; Μάλλον για κορόιδα ψάχνει, κι ο Ανδρουλάκης, κορόιδο δεν είναι. Εγγυημένα…

Ευρωεκλογές με αλλαγή στις έδρες

Αδιόρατες και αγνώστου προελεύσεως φήμες που κυκλοφόρησαν εσχάτως μεταξύ των πολιτικοδημοσιογραφικών γραφείων έκαναν λόγο για κάποιες «διορθωτικού χαρακτήρα» αλλαγές στην κατανομή των 21 ευρωβουλευτών που θα εκλέξουμε δόξει και τιμή στις εκλογές της 9ης Ιουνίου. Και πως «κάτι κάνουν με το όριο του 3% ώστε να ευνοηθεί το πρώτο κόμμα» – εν προκειμένω η Νέα Δημοκρατία.

Οπως είναι φυσικό και λογικό, αναζήτησα υπεύθυνη πληροφόρηση, γιατί τέτοιος είμαι εγώ, στον πλέον αρμόδιο – τον αναπληρωτή υπουργό Εσωτερικών Θεόδωρο Λιβάνιο. Η απάντηση λογικά πρέπει να καθησυχάζει τους ανησυχούντες: ουδέν πρόβλημα με το 3%. Παραμένει ως όριο για να εκλέξει ένα κόμμα ευρωβουλευτή. Εκεί που αλλάζει «κάτι» είναι στην κατανομή των εδρών όχι με βάση τα υπόλοιπα ψήφων των κομμάτων που θα λάβουν ποσοστά κάτω από 3%, αλλά με βάση τους κανόνες της απλής αναλογικής. Τι σημαίνει αυτό; «Εξαλείφουμε το φαινόμενο που παρουσιαζόταν έως τώρα, ένα κόμμα που έπαιρνε, ας πούμε, 4,5% να εκλέγει δύο ευρωβουλευτές, ενώ ένα κόμμα που έπαιρνε 5% να εκλέγει έναν, επειδή το κόμμα με τα μικρότερα ποσοστά είχε μεγαλύτερο αδιάθετο υπόλοιπο ψήφων. Στην πραγματικότητα διορθώσαμε ένα λάθος του εκλογικού νόμου. Γίνεται δικαιότερη η κατανομή, αυτό μόνο, τίποτε άλλο».

Τάδε έφη Λιβάνιος και δεν είχα επιχείρημα – περί πιθανής ωφέλειας που υποκρύπτει η ρύθμιση για τη ΝΔ – να τον αντικρούσω. Απλώς σκεφτόμουν, αναλογιζόμενος τη σχετική φημολογία, πόση καχυποψία επικρατεί πλέον στην πολιτική. Αμέσως. Με τη μία, που λένε.

(Να σημειωθεί εδώ ότι ήδη από τις εκλογές του 2014 ο Ηλίας Νικολακόπουλος αλλά και άλλοι δημοσκόποι-αναλυτές είχαν εντοπίσει το πρόβλημα, όμως η διόρθωσή του πήρε μία 10ετία να επισυμβεί. Ισως αυτό τα λέει όλα…)

Ποιοι ψηφίζουν… επιστολική

Ευκαιρίας δοθείσης, ρώτησα τον υπουργό Λιβάνιο και για το «πώς πάει η υπόθεση με τις αιτήσεις ενδιαφερομένων για ένταξη στο πλαίσιο της επιστολικής ψήφου». Η απάντηση ήταν αρχικά θετική – «μια χαρά πάει, ο κόσμος ανταποκρίνεται».

Μετά που ζήτησα στοιχεία, έναν προβληματισμό τον αισθάνθηκα. Διότι από τις έως τώρα αιτήσεις των ψηφοφόρων που επιθυμούν να κάνουν χρήση του μέτρου προκύπτει πως τα ¾ αυτών είναι ψηφοφόροι οι οποίοι κατοικούν στην Ελλάδα! Και μόλις το ¼ είναι απόδημοι Ελληνες που επιθυμούν να ψηφίσουν στις εκλογές.

Χθες, ας πούμε, είχαν υποβάλει αιτήσεις περί τα 10.000 άτομα, με τον ρυθμό αυτή την ώρα να είναι περίπου 2.000 άτομα την ημέρα. Από αυτούς λοιπόν τους 10.000 που έχουν υποβάλει αιτήσεις οι απόδημοι δεν υπερβαίνουν τις 2.500.

Δεν θα σπεύσω να βγάλω συμπεράσματα, δεν είναι σωστό. Θα περιμένω. Αλλωστε, η προθεσμία για αιτήσεις είναι έως τις 29 Απριλίου – 40 ημέρες προ των εκλογών.

Ενημερωτικά πάντως αναφέρω ότι στις εθνικές εκλογές του περασμένου χρόνου οι απόδημοι που έκαναν χρήση του δικαιώματος να ψηφίσουν δεν υπερέβησαν τις 18.000 άτομα, από όλον τον κόσμο, και αυτό παρά την καμπάνια που είχε προηγηθεί προκειμένου να μετάσχουν στις εκλογές.

Για να δούμε, τώρα, πόσοι θα κάνουν χρήση του δικαιώματος…

"ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", 24-25/02/24

Τσίπρας, ο μοιραίος


ΤΟΥ ΗΛΙΑ ΚΑΝΕΛΛΗ


Βλέποντας το κόμμα του, τον ΣΥΡΙΖΑ, να καταρρέει και κατανοώντας ότι το συνέδριο είναι απλώς μια μαρτυρία αποσυσπείρωσης και παράδοσης στον Στέφανο Κασσελάκη, έναν άνθρωπο από το πουθενά, που δρα επικοινωνιακά με sui generis παρουσία στα πολιτικά πράγματα της χώρας, ο Αλέξης Τσίπρας πρέπει να σκέφτηκε ότι ήρθε η ώρα να χρησιμοποιήσει την ιδιότητά του, του επιφανούς απομάχου, και να παρέμβει.

Για ποιο λόγο παρενέβη; Προφανώς όλο αυτό το διάστημα ανησυχούσε βλέποντας τη διολίσθηση του κόμματος σε μονοψήφια νούμερα στις δημοσκοπήσεις – τις ίδιες δημοσκοπήσεις που ως ηγέτης συστηματικά απαξίωνε και κατήγγελλε. Επίσης λάμβανε τα μηνύματα απογοήτευσης από τα κομματικά στελέχη – και κατάλαβε ότι οι πρόσφατες συγκρουσιακές παρεμβάσεις της Ολγας Γεροβασίλη και του Διονύση Τεμπονέρα φανερώνουν σκηνικό διάλυσης. Ετοίμασε λοιπόν ένα μακροσκελές κείμενο στο οποίο καλούσε τον Κασσελάκη να προσφύγει εκ νέου στη βάση του κόμματός του για να ανανεώσει την εμπιστοσύνη.

Τι κατάφερε ο Τσίπρας με τη νέα του παρέμβαση; Ανάγκασε τον Κασσελάκη να σηκώσει το γάντι και να φωνάξει: φέρτε μου αντίπαλο. Ουσιαστικά, δηλαδή, ενόψει των ευρωεκλογών, ο Τσίπρας εγκαινίασε μια νέα περίοδο εσωστρέφειας για την (ακόμα) αξιωματική αντιπολίτευση. Μια περίοδο στην οποία θα αναμετρηθούν ο Κασσελάκης και, πιθανόν, ο Τεμπονέρας – ένας εισαγόμενος σε ένα κομμουνιστογενές κόμμα με έναν ριζοσπάστη. Το δίλημμα είναι καυτό: ένα κόμμα όπως είναι τώρα, χωρίς ταυτότητα, ή μια εναλλακτική εκδοχή της Νέας Αριστεράς; Πού οδηγεί σήμερα μια τέτοια αντιπαράθεση; Σε νέες συγκρούσεις, σε νέα χάσματα, σε νέα μίση. Ισως και σε μια νέα διάσπαση.

Τι έχει συμβεί στον ΣΥΡΙΖΑ; Κύριος οίδε μέσω ποιων μηχανισμών, ένας εκλεκτός του Τσίπρα, ο Στέφανος Κασσελάκης, έθεσε υποψηφιότητα σε μια ανερμάτιστη διαδικασία και, ως άγνωστος, κέρδισε το κόμμα. Στην ουσία, είδε φως, μπήκε και ένα αδιευκρίνιστο εκλογικό σώμα τον εγκαθίδρυσε πρόεδρο. Στην προσπάθειά του να ελέγξει «το μαγαζί», ο νέος πρόεδρος έφτιαξε έναν δικό του μηχανισμό διώχνοντας τους περισσότερους ριζοσπάστες (αλλά όχι όλους) και μεγαλώνοντας το χάσμα με πρόσωπα του παλαιού μηχανισμού.

Ποιος φταίει για όλο αυτό το σύστριγγλο; Ο Τσίπρας αυτοπροσώπως. Γι’ αυτόν, το κόμμα ήταν ανέκαθεν το προσωπικό του όχημα. Κι όταν διαπίστωσε ότι πια δεν τράβαγε, έφυγε τρέχοντας παραδίδοντάς το στον πρώτο τυχόντα. Και τώρα που ο πρώτος τυχών αποδεικνύεται αυτό που κάθε λογικός άνθρωπος συνήγε από τις πρώτες εμφανίσεις του, ένας άσχετος, δίνει το σύνθημα για μια νέα εσωκομματική σύγκρουση.

Η χθεσινή πρώτη μέρα του συνεδρίου του κόμματος στην ουσία δίνει το έναυσμα για το επόμενο επεισόδιο στην πορεία προς τη διάλυση. Είναι μια χαρούμενη διάλυση, αφού στην πορεία υπάρχει πολλή θυμηδία, πολύ γέλιο. Τουλάχιστον, είναι μια παρηγοριά να βλέπει κανείς ότι ένα κόμμα που στηρίχτηκε στο μίσος και παραλίγο να βγάλει τη χώρα από τον χάρτη διαλύεται με κύριο υπαίτιο τον ίδιο τον άνθρωπο που του έδωσε τα χαρακτηριστικά του. Τον μοιραίο Τσίπρα.

Οσο για τον Κασσελάκη, ήρθε η ώρα να σκεφτεί αν άξιζε ο χρόνος του, η έκθεσή του, τα 250 χιλιάρικα που δάνεισε για να λειτουργήσουν τα ΜΜΕ του κόμματος… Θα έχει καιρό όλα αυτά να τα σκεφτεί σε βάθος τώρα που θα πάει φαντάρος

.

                                            "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", 24-25/02/24

Εκλογικές παγίδες


ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΗ ΝΑΣΟΠΟΥΛΟΥ

Κάθε κάλπη με πολιτικά χαρακτηριστικά παράγει αποτέλεσμα και διαμορφώνει ένα νέο σκηνικό. Ακόμη και στα κλαδικά σωματεία οι ψηφοφόροι με τις επιλογές τους στέλνουν τα μηνύματά τους. Και όλες οι κάλπες, ανεξάρτητα από το πολιτικό διακύβευμα που τις συνοδεύει, λειτουργούν ως συγκοινωνούντα δοχεία και σε μικρό ή μεγαλύτερο βαθμό αλληλεπιδρούν. Τον Μάιο του 2019 οι κάλπες των ευρωεκλογών έστειλαν σαφές μήνυμα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ συρρικνώνεται. Το 23,75% προανήγγειλε το τέλος της πρωθυπουργικής θητείας του Αλέξη Τσίπρα και την άνοδο του Κυριάκου Μητσοτάκη. Οι δέκα μονάδες της διαφοράς με τη ΝΔ ήταν εκείνες που επιτάχυναν τις εξελίξεις και ανάγκασαν τον Τσίπρα να προσφύγει δύο μήνες αργότερα σε εθνικές εκλογές, επισπεύδοντας και την παράδοση – παραλαβή στο Μέγαρο Μαξίμου. Το αποτέλεσμα που ακολούθησε στις κάλπες του Ιουνίου του 2019, με τον ΣΥΡΙΖΑ να ανεβαίνει στο 32%, μάλλον δημιούργησε νέες αυταπάτες και παγίδευσε την Κουμουνδούρου, κρύβοντας τη μεγάλη εικόνα, παρά επιβεβαίωσε μια νέα δυναμική για ένα κόμμα που περνούσε πλέον στα έδρανα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Εκείνη η αύξηση οφειλόταν αποκλειστικά και μόνον στην εικόνα του κυβερνητισμού που συντηρούσαν ακόμη ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας.

Στην πραγματικότητα, τον Μάιο του 2019 οι ευρωκάλπες σηματοδοτούσαν μια αντίστροφη μέτρηση για τον ΣΥΡΙΖΑ και τη χρησιμότητά του – τουλάχιστον στην οπτική της κοινωνικής πλειοψηφίας. Ο κύκλος που άνοιξε στο σκληρό μνημονιακό 2012 έκλεινε – και η Κουμουνδούρου αναζητούσε πλέον νέο πήχη. Εκείνες οι ευρωεκλογές προανήγγειλαν σε μεγάλο βαθμό όσα διαδραματίζονται την τελευταία πενταετία στον ΣΥΡΙΖΑ, καθώς προεξοφλούσαν ουσιαστικά το τέλος της εποχής Τσίπρα. Ενα δεύτερο στοιχείο που ανέδειξαν εκείνες οι κάλπες είναι ότι στην Κουμουνδούρου αδυνατούν να διαγνώσουν τις παθήσεις τους και να ανιχνεύσουν εγκαίρως το τοπίο που έχει διαμορφωθεί. Πρόκειται για κρίσιμη παράμετρο στην προετοιμασία κάθε προεκλογικής καμπάνιας. Το ίδιο πρόβλημα αντιμετώπισε και στις κάλπες του 2023, όταν επίσης δεν είχε αντιληφθεί την εκλογική συμφορά που βρισκόταν μπροστά του. Το 2019 στην Κουμουνδούρου ανέμεναν ένα ποσοστό που θα επέτρεπε την παραμονή στη εξουσία. Το αποτέλεσμα επιβεβαίωσε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε χαρτογραφήσει το ακροατήριό του.

Δεν είναι η μοναδική φορά που ο πήχης των προσδοκιών απέχει από το αποτέλεσμα της κάλπης. Εχει συμβεί και σε άλλα κόμματα, αλλά ουδέποτε μεταπολιτευτικά υπήρξε ανάλογη αστοχία, όπως συνέβη στον ΣΥΡΙΖΑ τόσο το 2019 όσο και το 2023. Σε μικρότερο βαθμό, δυσάρεστα αιφνιδιασμένη από το εκλογικό αποτέλεσμα βρέθηκε το 2009 και η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, όπως και η ΝΔ του Αντώνη Σαμαρά στις πρώτες κάλπες του 2012. Καθ’ οδόν προς τις νέες ευρωεκλογές, στο Μέγαρο Μαξίμου θεωρούν ότι δεν υπάρχουν εκπλήξεις στον δρόμο τους. Ο κυρίαρχος ρόλος της ΝΔ και του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν θα αμφισβητηθεί, έστω κι αν ακόμη αναζητούνται υπόγεια ρεύματα και μηνύματα από το αποτέλεσμα στις πρόσφατες αυτοδιοικητικές κάλπες σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη ή Θεσσαλία. Τα κυβερνητικά στελέχη κινούνται σε όλη τη μετεκλογική φάση με τη βεβαιότητα ότι για το εκλογικό σώμα δεν υπάρχει εναλλακτική – και η αντιπολίτευση ενισχύει τη βεβαιότητά τους.

Βάσει και της δημοσκοπικής εικόνας, η χαώδης διαφορά ανάμεσα στη ΝΔ και όποιον ακολουθεί είναι πιθανότερο ότι θα επικυρωθεί και στην κάλπη του Ιουνίου – το μοναδικό εκλογικό τεστ για την κυβέρνηση μέχρι το 2027. Το ενδιαφέρον στη νέα εκλογική βραδιά ίσως περιοριστεί στη δυναμική που θα καταγραφεί στους κεντροαριστερούς ορόφους. Ο δεύτερος των ευρωεκλογών θα κινηθεί στη διάρκεια της τετραετίας με τον αέρα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ο πήχης του 33% που βάζουν ατύπως σε Μαξίμου και Πειραιώς προφανώς αντιγράφει το αποτέλεσμα του 2019 – είναι το αποτέλεσμα που επιτρέπει μια αντιστοίχιση με το 40% στις εθνικές κάλπες. Με αυτό το σκορ ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα μηδενίσει εκ νέου το κοντέρ και θα επανασχεδιάσει το δικό του πλάνο, περιμένοντας και τις διεργασίες που θα ξεκινήσουν στην κεντροαριστερή όχθη.

Τι κατάφερε ο Τσίπρας με την παρέμβασή του

Επί της ουσίας έφερε πιο νωρίς μια νέα εσωκομματική αναμέτρηση, καταφέρνοντας παράλληλα ο ίδιος να αποσυνδεθεί από τον Κασσελάκη, αλλά και το αφήγημα των υπονομευτών, που γινόταν ως τώρα στο όνομά του, χωρίς διάψευση


ΤΗΣ ΜΥΡΤΟΥΣ ΛΙΑΛΙΟΥΤΗ


Θα εμφανιζόταν; Και αν μιλούσε, τι θα έλεγε; Ολη η προηγούμενη εβδομάδα πέρασε στον ΣΥΡΙΖΑ με αυτό το ερώτημα: τι άραγε έχει στο μυαλό του ο Αλέξης Τσίπρας; Αρχικά ο πρώην πρωθυπουργός, ίσως το πιο σημαντικό πρόσωπο για την κομματική ιστορία του ΣΥΡΙΖΑ, είχε να πάρει μια σημαντική απόφαση – είτε θα νομιμοποιούσε με την παρουσία του και την παρέμβασή του ένα συνέδριο που δεν θα έφερνε την ανασύσταση για το κόμμα του είτε θα έμενε σιωπηλός. Τελικά επέλεξε την κουρτίνα τρία: στο συνέδριο δεν πήγε, όμως μια δήλωσή του έγινε καταλύτης εξελίξεων στον ΣΥΡΙΖΑ, καθώς υπερασπίστηκε την αναγκαιότητα μιας νέας εκλογής από τη βάση, μόλις πεντέμισι μήνες από την προηγούμενη.

Ο Τσίπρας, ξεκαθαρίζοντας πως δεν έχει φιλοδοξία επιστροφής και πως «έχει χορτάσει χειροκροτήματα», έριξε ισχυρές βολές και προς την πλευρά της ηγεσίας, μιλώντας για φαινόμενα ιδιοτέλειας, ναρκισσισμού και παραβίασης των αρχών της συλλογικότητας και της συντροφικότητας και στηλιτεύοντας την επιθυμία «λευκής επιταγής τριετίας». Δεν έριξε τα βέλη του μόνο στον σημερινό ένοικο της Κουμουνδούρου ο πρώην πρόεδρος – ήταν όμως μια από τις μετρημένες φορές στην ελληνική Μεταπολίτευση που ο πρώην «αδειάζει» με τόσο καθαρό τρόπο τον νυν.

Για την πλευρά Κασσελάκη, η απουσία Τσίπρα από μόνη της θα έφερνε προβλήματα – γι’ αυτό και μέχρι την ύστατη στιγμή, πριν ο Μιχάλης Καλογήρου πάρει τηλέφωνο για να ενημερώσει τον Μανώλη Καπνισάκη για τις αποφάσεις του πρώην πρωθυπουργού, το προβληματικό της απουσίας είχε καταστεί απολύτως σαφές. Είχαν προηγηθεί δύο θορυβώδεις συνεδριάσεις της Πολιτικής Γραμματείας, όπου μέλη της που διατηρούν στενές επαφές με τον Τσίπρα είχαν σηκώσει τους τόνους απέναντι στην ηγεσία – οι ψίθυροι έλεγαν πως αποκλείεται ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ να μην ήταν ενημερωμένος για τις κινήσεις που έκαναν πριν προβούν σ’ αυτές.

ΜΠΡΑ ΝΤΕ ΦΕΡ. Στο τέλος, όσοι γνωρίζουν τον πρώην πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ καταλήγουν πως η περιδίνηση στην οποία έχει περιέλθει τις τελευταίες μέρες το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο τρόπος που απασχολεί τα ΜΜΕ και οι κινήσεις που γίνονται στη σκακιέρα τον έχουν ενοχλήσει – μια τέτοιου είδους δήλωση όπως αυτή που τελικά έκανε ο Τσίπρας δεν είναι συνηθισμένη, αλλά έρχεται να «κουμπώσει» στο μπρα ντε φερ των δυνάμεων εντός του ΣΥΡΙΖΑ.

Τι κατάφερε ο Τσίπρας με την παρέμβασή του; Μια θεωρία λέει πως με αυτήν την κίνηση ο πρώην πρωθυπουργός βοήθησε τον Κασσελάκη να προσφύγει στη βάση και, με δεδομένη την έλλειψη συντεταγμένης συσπείρωσης της εσωκομματικής του αντιπολίτευσης γύρω από ένα πρόσωπο, να κερδίσει την ανανέωση της εμπιστοσύνης στο πρόσωπό του με ορίζοντα τριετίας – αυτό ακριβώς δηλαδή που και ο Τσίπρας στηλιτεύει. Στην πραγματικότητα, η συλλογή υπογραφών που βρισκόταν τις προηγούμενες ώρες σε εξέλιξη για τις αλλαγές στην Κεντρική Επιτροπή θα έφερνε επίσης νέα σύνθεση Πολιτικής Γραμματείας και κατ’ επέκταση την ίδια «λευκή επιταγή» έως το 2027 που ζητούσε εξαρχής ο Κασσελάκης. 

Με αυτήν την κίνηση, ο Τσίπρας επί της ουσίας έφερε πιο νωρίς μια νέα εσωκομματική αναμέτρηση, καταφέρνοντας παράλληλα ο ίδιος να αποσυνδεθεί από τον Κασσελάκη, αλλά και το αφήγημα των υπονομευτών, που γινόταν ως τώρα στο όνομά του, χωρίς διάψευση: «Οσοι πίστεψαν ότι φυτεύτηκα στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, τώρα θα δουν τις δικές μου ρίζες», είπε στην εναρκτήρια ομιλία του ο Κασσελάκης, επιβεβαιώνοντας κι αυτός εμμέσως την απόσταση ανάμεσα στους δύο άνδρες – τίποτα άλλο, πέρα από κάποιες έμμεσες αιχμές, δεν ειπώθηκε από τον νυν για τον πρώην πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ. Και πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς; Ο Τσίπρας χειροκροτιόταν από σύσσωμο το σώμα των συνέδρων εν τη απουσία του, ακόμα και από εκείνους που πριν από λίγα λεπτά εξέφραζαν τη δυσφορία τους για την ανάρτηση και στην είσοδο του Κασσελάκη στην αρένα φώναζαν «Στέφανε γερά, να φύγει η Δεξιά».

Η ΕΥΚΑΙΡΙΑ. Μαζί μ’ αυτά, ο Τσίπρας έδωσε σε όσους διαφωνούν με την κατεύθυνση και την ηγεσία Κασσελάκη μια ευκαιρία μερικούς μήνες πριν από την ευρωκάλπη να τον κοντράρουν στα ίσα προτού, στην τελική ευθεία για τις ευρωεκλογές του καλοκαιριού, η ζημιά που καταγράφεται στις δημοσκοπήσεις θεωρηθεί μόνιμη από τους ψηφοφόρους. Το αν θα την αδράξουν δεν το αποφασίζει εκείνος – μάλλον.