Aπό "ΤΑ ΝΕΑ" (κύριο θέμα+εσωτερικές σελίδες)
 |
| "ΤΑ ΝΕΑ", κύριο θέμα, 26/02/24 |
Το Μεντράνο της Αριστεράς
Λοιπόν αν με ρωτάτε εμένα για το τι έγινε χθες ειδικά στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ θα σας πω, επειδή έχω παρακολουθήσει συνέδρια και συνέδρια κομμάτων, αυτό δεν ήταν συνέδριο, ήταν το τσίρκο Μεντράνο της Αριστεράς! Καμία σοβαρότητα σε μια διαδικασία από την οποία υποτίθεται ότι θα κρινόταν πρώτον η ενότητα του χώρου, δεύτερον η ηγεσία του και τρίτον η ικανότητά του να ανταποκριθεί στον θεσμικό ρόλο του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Τι είδαμε; Εναν υπό προθεσμία αρχηγό, μία wanna be αρχηγό και μερικούς αρουραίους του παρασκηνίου να εκτελούν αριστοτεχνικά ακροβατικά νούμερα, μπροστά σε ένα πλήθος ανθρώπων το οποίο έμεινε με το στόμα ανοιχτό να παρακολουθεί αμήχανο κόλπα που δεν καταλάβαινε τι ακριβώς ήταν, και σε τι επί της ουσίας στόχευαν.
Νομίζω δεν έχει ξαναγίνει, δημοσίως τουλάχιστον, αρχηγός κόμματος να προκαλεί τους αντιπάλους του να ορίσουν έναν από αυτούς να αναμετρηθεί μαζί του σε εκλογές, και όταν εμφανίζεται αντίπαλος έτοιμος για την αναμέτρηση, το Συνέδριο να λέει «όχι» στον αρχηγό που ζήτησε τις εκλογές, αλλά εκείνος να εμφανίζει τη βαριά του ήττα, ως νίκη. Και να μην καταλαβαίνει πως απλώς πήρε παράταση παραμονής στην ηγεσία του κόμματος, για τρεις-τέσσερις μήνες! Και όχι ως το… 2027, όπως ζητούσε.
Για μένα, αν πρέπει σώνει και καλά να χριστεί κάποιος νικητής στο χθεσινό μπρα ντε φερ του Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ, που σκόρπισε αρκετές στιγμές ευθυμίας, αλλά και ξεκαρδιστικού γέλιου στην κοινωνία, αυτός είναι ο Νίκος, ο «13-0 από τα αποδυτήρια», Παππάς! Κατάφερε, μαζεύοντας υπογραφές για να μη γίνουν οι εκλογές, και αναθέτοντας στον Φάμελλο να παρουσιάσει ως δήθεν ενωτική την πρόταση – ήττα για τον Κασσελάκη –, να εξουδετερώσει ταυτόχρονα και τη Γεροβασίλη, και να προβάλλει πλέον ως πιθανός διάδοχος του νυν αρχηγού στο «ματς» που θα πραγματοποιηθεί αμέσως μετά την ήττα των ευρωεκλογών. Μεγάλος!
Προσεχώς διάλυση
Από εκεί και πέρα, τα όσα ακολούθησαν, με τους «κασσελακικούς» να μιλάνε για νίκη λόγω της υποτιθέμενης απόσυρσης από την εκλογική αναμέτρηση της Ολγας Γεροβασίλη, και τους υποστηρικτές της δεύτερης να διεκδικούν για λογαριασμό της τη νίκη, επειδή ο Κασσελάκης φοβούμενος υποτίθεται, ότι θα ηττηθεί, χρησιμοποίησε την πρόταση των Παππά – Φάμελλου – Πολάκη για να μην πραγματοποιηθούν οι εκλογές, απλώς επιβεβαιώνουν ότι όπου να ‘ναι πέφτουν τίτλοι τέλους για τον ΣΥΡΙΖΑ. Το βαθιά διχαστικό κλίμα που επικράτησε, οι τραμπουκισμοί, τα γιουχαΐσματα, οι προπηλακισμοί, και οι πρωτοφανείς παρασκηνιακές μεθοδεύσεις, μας έδωσαν μια θαυμάσια ευκαιρία να καταλάβουμε όλοι τι πραγματικά ήταν αυτό το κόμμα που κυβέρνησε τη χώρα – με τα γνωστά αποτελέσματα – για 4½ χρόνια.
Δεν τους λυπάμαι, φυσικά. Για το μόνο που λυπάμαι είναι ότι παρέσυραν αξιοπρεπείς ανθρώπους (και από το ΠΑΣΟΚ) οι οποίοι πίστεψαν πως επρόκειτο για κάτι σοβαρό. Δεν ήταν. Ενας θίασος σκιών ήταν, και τίποτε περισσότερο. Οταν διαλυθούν, γιατί θα διαλυθούν σύντομα, δεν θα λείψουν από κανέναν. Και ούτε από τη χώρα…
Δύο κόμματα
Προσωπικά αναρωτιέμαι πώς όλοι αυτοί, σε μερικές ημέρες, θα βρεθούν και πάλι ενώπιος ενωπίω. Σε μια συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας ή της Κεντρικής τους Επιτροπής. Πώς δηλαδή θα καθίσουν στο ίδιο τραπέζι ο Κασσελάκης με τη Γεροβασίλη και η Γεροβασίλη με τον Παππά (κυρίως) αλλά και τον Πολάκη, οι οποίοι έστησαν όλο αυτό το σκηνικό με τη δήθεν ενωτική πρόταση. Και πώς θα συνεδριάσει το όργανο στο οποίο θα εμφανιστούν και η Θεοδώρα Τζάκρη με τη Δώρα Αυγέρη και από την άλλη η Γεροβασίλη με τον Φλαμπουράρη.
Κομμάτια και θρύψαλα έγιναν σ’ αυτό το Συνέδριο. Δύο κόμματα σε συσκευασία του ενός. Ή μήπως τρία;
Το τέλος μιας αγάπης
«Οι όμορφες αγάπες, όμορφα καίγονται». Και πιο όμορφα, θα συμπληρώσω, καίγονται αγάπες που ράγισαν στον καιρό, αγάπες που τις έφθειρε ο χρόνος, αγάπες που τις χώρισε η ζηλόφθονη μοίρα, αγάπες «που ‘γιναν δίκοπο μαχαίρι»…
Να ας πούμε, η αγάπη, η λατρεία, το πάθος το ασίγαστο, του «πολλά βαρύ και όχι» Πολάκη για τον πρόεδρο Αλέξη τον βετεράνο, τον απόμαχο. Πόσοι τόνοι μελάνης χύθηκαν για να περιγράφει το τι ένιωθε και τι έκανε ο ένας για τον άλλο; Και ειδικά ο πρώτος για τον δεύτερο (μεταξύ μας, τον πρώτο για άφιλο τον είχα πάντα); Και τι είδαμε να συμβαίνει τον τελευταίο χρόνο; Αυτή η αγνή, παρθένα, αφειδώλευτη ως το άπειρο αγάπη να μετατρέπεται σε μίσος απύθμενο, χωρίς τέλος, ένας πόλεμος χωρίς όρους και κανόνες. Αποσπώ ένα μικρό τμήμα από την τοποθέτηση, εκεί περί τα μεσάνυχτα του Σαββάτου, του «πολλά βαρύ και όχι» Πολάκη, στο Facebook, όπου υποτίθεται, υποδύεται τον ενωτικό, και για το καλό του κόμματος, ζητούσε να ακυρωθούν οι εκλογές. Αφορά τον πρόεδρο Αλέξη, και την παρέμβασή του. Και τι του λέει; Πολύ λιγότερα βέβαια απ’ όσα του «σούρνει» κατ’ ιδίαν, αλλά και αυτά που ανέφερε δημοσίως νομίζω πως επιβεβαιώνουν όσα προαναφέρω:
«Ακαιρη και λάθος η παρέμβαση του Αλέξη, που έπρεπε να έρθει να τα πει στο συνέδριο. Πυροδότησε μια κρίση που δεν χρειαζόταν!».
Λίγο παρακάτω, βέβαια, είναι ακόμη πιο σκληρός με το (πρώην) είδωλό του, χωρίς πάντως να τον κατονομάζει τον Αλέξη:
«Οποιος σχεδιάζει επί χάρτου, συνενώσεις ηττημένων και τραυματισμένων μετά τις ευρωεκλογές είναι απλά ΒΑΘΕΙΑ ΝΥΧΤΩΜΕΝΟΣ!!».
«Οι όμορφες αγάπες, όμορφα καίγονται» (δις)
Ρεμπέτικο
Τιμής ένεκεν του Συνεδρίου, θα κλείσω σήμερα με κάτι αντισυμβατικό. Εμμετρα. Για την ακρίβεια με δύο ρεμπέτικα τραγούδια. Το πρώτο γράφτηκε εκεί γύρω στον Μεσοπόλεμο, και δισκογραφήθηκε, με τη φωνή μιας παλιάς ρεμπέτισσας, της Ρόζας Εσκενάζυ. Εχει τίτλο… «Το παιχνίδι του Αμερικάνου», και λόγω των γεγονότων, είπα να το καταγράψω εδώ, έτσι για να υπάρχει:
«Οταν με δεις και το φορώ
στραβά βρε το καπέλο
να ξέρεις πως επέτυχε
το κόλπο όπου θέλω
Τρεις μέρες βασανίζομαι
με τον Αμερικάνο
για να του στήσω μηχανή
το κόλπο να του κάνω
Με τα λιμά τον έμπλεξα,
στο πόκερ στην πασιέντζα
κι όλο το χτένι δούλευε
στη ζούλα κι η σκαλέτα
Στον άσο τρία μου ‘λεγε
και δέκα στο πεντάρι
και πάντα τέρτσος έβγαινε
όπου κι αν με ποντάρει
Μα το κορόιδο μπάνισε
τον τύλιξα στα ζάρια
εκεί του τα καθάρισα ωχ αμάν
όλα του τα δολάρια»!!!
Ρεμπέτικο ΙΙ
Αναζητώντας όμως στο Διαδίκτυο το σχετικό τραγούδι που είχα ακούσει κάποτε, την εποχή της φοιτητοπαρέας, σε ένα ρεμπετάδικο στην Κυψέλη, έπεσα πάνω σε ένα άλλο, επίσης με πρωταγωνιστή… Αμερικάνο, γραμμένο κι αυτό την περίοδο του Μεσοπολέμου. Ανήκει και αυτό στα ρεμπέτικα, αλλά τα πιο βαριά, τα λεγόμενα «χασικλίδικα», τα απαγορευμένα. Το τραγούδησε η Στέλλα Βογιατζή, το 1935. Ιδού οι στίχοι:
«Πέντε μάγκες στον Περαία
ζούλα κάνανε παρέα
Πίνανε και δεν πληρώναν
Οπου λάχαινε τη στρώναν
Ρίξανε το «μανιτάρι»
Μια βραδιά με το φεγγάρι
Πιάσαν έν’ Αμερικάνο
Στη «μανίτα» σάλτα πάνω
Και του πήρανε τις «χήνες»
Τα δολάρια, τις λίρες
Του πασάραν τη «μανίτα»
Και του λένε καληνύχτα
Βλέπω τον Αμερικάνο
Και μου λέει τι να κάνω
Πέντε μάγκες χθες με ήβραν
Κι ό,τι είχα, μου τα πήραν».
Η λαϊκή μούσα τα έχει (προεί)πει όλα, νομίζω…
ΤΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ Π. ΜΑΛΟΥΧΟΥ
Αυτό μάλιστα. Είναι μαγεία. Ζούμε επιτέλους την Αριστερά στα καλύτερά της. Την Αριστερά της πραγματικής προσφοράς: εν προκειμένω των δωρεάν κορυφαίου επιπέδου σεμιναρίων πολιτικής ίντριγκας. Τέτοιας ίντριγκας με τόσα μαχαιρώματα και τόσο δηλητήριο, που ούτε στο Κρεμλίνο του ’70… Οχι ότι τ’ άλλα κόμματα δεν ξέρουν από τέτοια – κάθε άλλο. Ομως εδώ μιλάει η μεγάλη παράδοση που δεν γνωρίζει όρια: ούτε σε εκλογές για αρχηγό. Τη μία ημέρα τον εκλέγουν και από τη δεύτερη αρχίζουν το ροκάνισμα για να τον διώξουν. Εχει ξυπνήσει η μνήμη της αυτοκρατορίας της ίντριγκας και βαράει ασύστολα κι όποιον πάρει ο χάρος. Ούτε ξέρεις ποιος είναι ποιος, τι κάνει και γιατί. Αν το κάνει δηλαδή, ή αν αυτό που κάνει είναι αυτό που φαίνεται, ή αν είναι ακόμα και το… ακριβώς ανάποδο.
Για παράδειγμα, ουδείς πρέπει να απέφυγε την απορία τι ήταν πάλι αυτό του Τσίπρα. Εμφανίστηκε ξαφνικά από το πουθενά και ενώ στα λόγια επέκρινε τον Κασσελάκη, στην πράξη τον βοήθησε. Ομως, λίγο μετά, έδειξε να συντάχθηκε με τους απέναντί του όταν αυτοί βρήκαν κοινή γραμμή στο πρόσωπο της Ολγας Γεροβασίλη.
Τελικά, λοιπόν, τι ακριβώς έκανε; Τον από μηχανής θεό της αρχαίας τραγωδίας σε εξελιγμένη εκδοχή: διπλό. Δηλαδή όχι μιας, αλλά δύο χρήσεων. Πρώτα γύρισε το παιχνίδι εκεί όπου ο Κασσελάκης είναι δυνατός ενώ οι άλλοι ετοίμαζαν τόσον καιρό το γήπεδο όπου είναι αδύναμος. Θεωρίες συνωμοσίας; Μπορεί ναι, μπορεί όχι. Πάντως πριν από την παρέμβαση Τσίπρα ο Κασσελάκης ήταν στριμωγμένος στην άμυνα, ενώ λίγη ώρα μετά βρέθηκε ασυγκράτητος στην επίθεση. Και τα σαρδόνια χαμόγελα σβήστηκαν ξαφνικά από τα πρόσωπα όσων ήθελαν να του φάνε το συκώτι. Μέχρι που βρέθηκε η υποψηφιότητα εναντίον του και, έκτοτε, η ψυχική κατάσταση όλων τους… αγνοείται πλήρως. Και, βέβαια, η βάση τους έχει τρελαθεί.
Καλά, την πρώτη φορά, να πει κανείς, εκδικήθηκε εκείνους που τον έσπρωξαν στην έξοδο. Εντάξει, πολιτική είναι αυτή και μιλάμε για την Αριστερά, για το μεγάλο σχολείο στην τέχνη να ιδεολογικοποιείς τα προσωπικά σου και να τους κολλάς ψεύτικες σημαίες δικαιοσύνης, δημοκρατίας και ιδανικών. Ομως τώρα τι; Ο άνθρωπος δεν έχει πει ακόμα λέξη για τις δικές του ευθύνες, για το πού οδήγησε τη χώρα ως πρωθυπουργός και το κόμμα του ως αρχηγός της αντιπολίτευσης. Κι όμως εξαπολύει μύδρους ως εισαγγελέας εναντίον όλων, ενώ ο ίδιος είναι στην καρδιά όσων έχουν συμβεί. Αυτός τους έφερε σε τέτοιο τέλος. Η αρχή, μην το ξεχνάμε, ήταν η στυγνή και γεμάτη ψεύδη εκμετάλλευση της τραγωδίας της πτώχευσης. Αλλά, τέλος πάντων, ας πούμε ότι αυτός την οργάνωσε αυτή την πολιτική αθλιότητα και τους έβαλε στη συγκυβέρνηση.
Κι ενώ είχε εξαφανιστεί μετά την αποχώρησή του, επανεμφανίζεται ξαφνικά μέσω όλων των δικών του που στρατεύονται στον Κασσελάκη. Εξαφανίζεται ξανά! Και… ξαναεμφανίζεται όταν εκείνος είναι στα σκοινιά, κάνει κάτι περίεργα και στο τέλος, τι; Οποιος κατάλαβε κατάλαβε: πλήρης διαφάνεια, απόλυτη καθαρότητα πολιτικής, στάσης και θέσεων, συνέπεια που δεν έχει προηγούμενο, σεβασμός στη βάση του κόμματός του. Υπόδειγμα…
Ο άνθρωπος δεν δίνει δεκάρα για το σε ποιους θα όφειλε να αναφέρεται και να λογοδοτεί πραγματικά: όλο μες στην κουζίνα βράδυ στο ημίφως είναι και μαγειρεύει κι ούτε ξέρει κανείς ποιος είναι το κύριο πιάτο και ποιος το επιδόρπιο που ετοιμάζει και γιατί. Μόνο σίγουρο είναι η ουσία: η κρίση αυτή ό,τι κι αν κάνει για να το κρύψει είναι η δική του κρίση. Το αποδεικνύει η ίδια η τακτική του κλεφτοπολέμου που δείχνει πόσο καίγεται να ελέγξει τα πράγματα. Απελπισμένα προσπάθησε να γίνει ο από μηχανής θεός της δικής του τραγωδίας. Αποτέλεσμα; Ο μοιραίος άνθρωπος τους τραβάει όλους στον βυθό μαζί του. Ομως πλέον τον κατάλαβαν. Και με αυτές τις ίντριγκες, ο μύθος και η ιστορία του έλαβαν τέλος.
ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΗ ΚΑΡΠΕΤΟΠΟΥΛΟΥ
Το να παρακολουθείς το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ βοηθά να καταλάβεις καλύτερα τη σημερινή Ελλάδα – για την ακρίβεια βλέπεις μια κρυμμένη Ελλάδα. Δεν αναφέρομαι σε ανθρώπους κοινωνικά περιθωριοποιημένους: δεν θέλω να παρεξηγηθώ. Ισα ίσα που οι πιο πολλοί ομιλητές είναι απλοί καθημερινοί άνθρωποι, που όμως μικρή σχέση μοιάζουν να έχουν με κόμματα, συνδικαλιστικές οργανώσεις, νεολαιίστικους φορείς – ακόμα και μεταξύ τους. Τα μόνα κοινά τους χαρακτηριστικά είναι η αποστροφή για τον πρωθυπουργό και η δυσπιστία για όλα (για την αποτελεσματικότητα των εμβολίων, για την πορεία της οικονομίας, για το μέλλον, για την ίδια την ύπαρξη της δημοκρατίας στη χώρα). Αν δεν υπήρχε ο Μητσοτάκης σε ρόλο κοινού εχθρού, θα αναρωτιόσουν πώς γίνεται όλοι αυτοί οι άνθρωποι να βρέθηκαν στον ίδιο χώρο.
Οι πιο πολλοί αποφάσισαν ότι δεν θέλουν νέες εσωκομματικές εκλογές γυρίζοντας επί της ουσίας την πλάτη ακόμα και στον πρώην λατρεμένο πρόεδρο κύριο Αλέξη Τσίπρα. Ο Τσίπρας είναι πάντα ο Μωυσής που τους οδήγησε στη Γη της Επαγγελίας, αλλά είναι το χθες. Στον πρόεδρο κύριο Στέφανο Κασσελάκη βλέπουν τη σύγχυση του σήμερα – ίσως και τη δική τους. Αν Κασσελάκης και Τσίπρας κατέβαιναν σε κάποιες εσωκομματικές εκλογές, το πράγμα θα είχε όντως ενδιαφέρον, αλλά αυτό αποκλείεται. Ο Τσίπρας δεν θα ρίσκαρε ήττα κι από τον Κασσελάκη: θα εξαφανιζόταν ως διά μαγείας το όποιο πολιτικό του κεφάλαιο. Θα ήταν σαν να μην έχει υπάρξει ποτέ. Δεν είναι φυσικά κουτός. Οπότε κι ο σύνεδρος του ΣΥΡΙΖΑ σωστά βλέπει πως στις νέες εσωκομματικές θα ήταν απίθανο να προκύψει κάποιος που μοιάζει υποψήφιος πρωθυπουργός πιο πολύ από τον Κασσελάκη. Τον οποίο μοιάζει να στηρίζει απλά γιατί πιστεύει πως στην τελική ευθεία προς τις ευρωεκλογές θα κάνει κάποιο σατανικό αμερικάνικο κόλπο: θα βάλει π.χ. τον τραγουδιστή Αργυρό στη θέση του ηθοποιού Γεωργούλη και θα τον ψηφίσουν όσοι ακούν τα τραγούδια του στο Spotify.
Υπάρχει κάτι που είχε πραγματικά ενδιαφέρον στο συνέδριο: οι ομιλητές δεν προσπαθούσαν να ακολουθήσουν μια κάποια πολιτική γραμμή, ώστε να δείξουν πιστοί στο κόμμα στρατιώτες, όπως συμβαίνει στα πιο πολλά συνέδρια, αλλά αισθάνονταν πως δίνουν γραμμή για το αύριο οι ίδιοι. Αν κάποτε ο ΣΥΡΙΖΑ είχε τις περίφημες συνιστώσες, σήμερα ο κάθε σύνεδρος θα μπορούσε να είναι μια συνιστώσα. Υπερβάλλω, αλλά το κάνω για να γίνει κατανοητός ο κατακερματισμός.
Ο Τύπος, όταν καταπιάνεσαι με τον ΣΥΡΙΖΑ, στην πραγματικότητα ασχολείται με πέντε – δέκα φίρμες που έχουν απομείνει εκεί. Με άτυπους «δελφίνους» όπως η κυρία Γεροβασίλη κι ο κύριος Τεμπονέρας. Με «τα παιδιά της δρακογενιάς» που έλεγε και μια ψυχή, δηλαδή τον κύριο Παππά, την κυρία Δούρου. Με συμπαθητικούς πολιτευτές χαμηλών τόνων όπως είναι ο κύριος Ζαχαριάδης, ο κύριος Φάμελλος, ο κύριος Βασιλειάδης. Με «φωνακλάδες» όπως ο κύριος Πολάκης (που είναι ο κερδισμένος της τελευταίας αναστάτωσης γιατί γλίτωσε ακόμα και την απολογία του για τη στάση του στο ζήτημα του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών) ή με φωνακλάδες του Διαδικτύου όπως η κυρία Ακρίτα. Ολοι αυτοί, αν παρακολουθούσατε το συνέδριο, θα διαπιστώνατε πως δεν εκπροσωπούν παρά μόνο τον εαυτό τους – άντε και κάποιους ελάχιστους ψηφοφόρους που μπορεί να τους συμπαθούν. Αλλά ιδεολογική σύνδεση δεν υπάρχει γιατί δεν υπάρχει ιδεολογία, όραμα, κοινή γλώσσα, δηλαδή όλα αυτά που παραδοσιακά χαρακτήριζαν την Αριστερά.
Το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί το οριστικό διαζύγιο του κόμματος με την Αριστερά. Και θα έπρεπε να δημιουργήσει προβληματισμό στα κόμματα της Κεντροαριστεράς για το ποιος μπορεί να εκπροσωπήσει αυτούς τους ανθρώπους δημιουργώντας μια πρόταση εξουσίας ικανή να τους κάνει να συστρατευτούν. Κι όχι να βρεθούν κάπου απλά για να πουν τον πόνο τους…
Τελευταία
 |
Στα τηλεοπτικά δεδομένα, τα ριάλιτι δεν έχουν ποιότητα αλλά έχουν τηλεθέαση. Αυτό που συνέβη τέσσερις μέρες στο Τάε Κβο Ντο, στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν ο ορισμός του πολιτικού ριάλιτι: είχε αδιαμεσολάβητη επικοινωνία, γιουχαΐσματα σε λογική αρένας, παρασκηνιακές αλλαγές συσχετισμών και κόντρες από μικροφώνου. Είχε μια εσωκομματική μονομαχία που εκκινήθηκε αλλά τελικά δεν εγκρίθηκε ποτέ και μια απόφαση ισοπαλίας που λήφθηκε, αν και επισήμως δεν υπήρξε ψηφοφορία, και καθαρογράφηκε στο σημείο 15. Στην πραγματικότητα, από την αρχή μέχρι το τέλος του, το συνέδριο είχε συγκεκριμένη θεματική – και αυτή δεν ήταν άλλη από τη σύγκρουση του νυν και του πρώην προέδρου του, που τους έβγαλε όλους χαμένους και, κυρίως, το ίδιο το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που συνεχίζει απολύτως τραυματισμένο ύστερα από μια εβδομάδα συγκρούσεων. Ο Στέφανος Κασσελάκης ξεκίνησε το τετραήμερο αντιμετωπίζοντας έναν αντίπαλο εξ αποστάσεως – και αυτός ήταν ο Αλέξης Τσίπρας, που επισήμως «έδειξε» ως καταλληλότερο τρόπο για την επιβεβαίωση της εμπιστοσύνης στο πρόσωπο του προέδρου την προσφυγή στη βάση. Ο Κασσελάκης επέλεξε να σηκώσει το γάντι που του έριξε ο πρώην πρόεδρος («Βρείτε αντίπαλο και πάμε») και επί δύο ημέρες υπενθύμιζε, ο ίδιος και το περιβάλλον του, την ακούνητη, αμετακίνητη διάθεσή του να μην κάνει πίσω («Πώς μπορώ να βγω από το συνέδριο την Κυριακή κομμένος κομματάκια;»). Παράλληλα, μια άλλη διαδικασία βρισκόταν σε εξέλιξη – ένα ξεσήκωμα της βάσης στη λογική «έχουμε εκλεγμένο πρόεδρο», με συλλογή υπογραφών και, στη συνέχεια, με παρεμβάσεις κρίσιμων στελεχών (Σ. Φάμελλος, Ν. Παππάς, Γ. Τσίπρας) που το έβαλαν σε πλαίσιο. Η δική τους πρόταση ήταν αυτή που επί της ουσίας εγκρίθηκε σε μια ημιτελή ψηφοφορία. Μόνο που επισήμως δεν ήταν εκείνη του Κασσελάκη – και ενώ με την προσφυγή στις κάλπες ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ θα επιβεβαιώνε, αν κέρδιζε, την παρουσία του στην Κουμουνδούρου έως το 2027, ο καθαρός χρόνος του τώρα μετράει έως το καλοκαίρι: δεν αλλάζει Κεντρική Επιτροπή και Πολιτική Γραμματεία, όπως θα ήθελε, και επιβεβαιώνει εμπιστοσύνη «στις επόμενες πολιτικές και εκλογικές μάχες με πρώτη αυτή των ευρωεκλογών», αφήνοντας σε ερμηνεία τι θα σημάνει ένα κακό αποτέλεσμα το καλοκαίρι – σίγουρα, απέχει από την «καθαρή λύση» που ζητούσε, με το περιβάλλον Τσίπρα να σχολιάζει πως «όλοι θα κριθούν από τα αποτελέσματα». Και, με βάση το σχέδιο απόφασης που αναγνώστηκε από τη Ρένα Δούρου προς το Σώμα και ψηφίστηκε από τους συνέδρους, ανασυγκροτείται και το Εκτελεστικό Γραφείο, «με τακτική λειτουργία», ώστε να λειτουργεί και ως πολιτικό κέντρο. Η επανεμφάνιση του Τσίπρα, από την άλλη, υπέφερε από τους μήνες απουσίας του πρώην προέδρου από την ενεργό δράση, αλλά και την μη εμφάνισή του στον συνεδριακό χώρο: ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι το κόμμα που άφησε, οι σύνεδροι που την πρώτη μέρα τον αποθέωναν χωρίς στ’ αλήθεια να γνωρίζουν τι έχει συμβεί κατέληξαν να φωνάζουν λίγο πριν από την ψηφοφορία «ο Τσίπρας δεν είναι θεός» προς τον Κασσελάκη, ενώ τα πρόσωπα που πριν από μερικά χρόνια θα λειτουργούσαν για να τον στηρίξουν εντός του κομματικού μηχανισμού, όπως ο Νίκος Παππάς, πρότειναν μια συμβιβαστική λύση που επέτρεψε στον νυν πρόεδρο να μην πάει σε μια αναμέτρηση έχοντας απέναντί του, επί της ουσίας, τον προκάτοχό του. Εχασε τον έλεγχο Ο Τσίπρας, για τον οποίο όλοι οι συμβολισμοί και οι πληροφορίες έλεγαν πως στηρίζει ανοιχτά την υποψηφιότητα Γεροβασίλη, δεν έχει πια τον έλεγχο του κόμματος του οποίου θεωρείται ιστορικός και φυσικός ηγέτης. Για την ίδια την αντιπρόεδρο της Βουλής, οι τρεις τελευταίες μέρες έχουν διπλή σημασία. Από τη μια, στάθηκε όρθια απέναντι σε γιουχαΐσματα και κραυγές που καταδικάστηκαν από όλους, από την άλλη η ενωτική στάση που έχει διατηρήσει ως τώρα υπέστη φθορά –αν το αφήγημα περί υπονομευτών επιστρέψει, λόγω κακών αποτελεσμάτων, θα είναι εκείνη το πρώτο πρόσωπο στο οποίο θα μπορούσε η ηγετική πλευρά να ρίξει τις ευθύνες, με δεδομένο ότι ο ίδιος ο Τσίπρας δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «υπονομευτής». Και οι τρεις πρωταγωνιστές έχουν να λένε πως τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι και χειρότερα: ο Κασσελάκης παρέμεινε πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, ο Τσίπρας κατάφερε να απεμπλακεί από τη σύνδεση μαζί του, η Γεροβασίλη συσπειρώνει στο πρόσωπό της πια το μεγαλύτερο μέρος της εσωκομματικής αντιπολίτευσης που αυτονόητα συγκροτείται. Για τον ΣΥΡΙΖΑ, όμως, χειρότερα δεν έχει: εκατό μέρες από τις ευρωεκλογές, ανώτατα κομματικά στελέχη κοιτούν με δυσπιστία ο ένας τον άλλο, το στίγμα και ο τρόπος αντιπολίτευσης έως τις ευρωεκλογές παραμένουν θολά (δεν ήταν λίγες οι φορές που «αρπάχτηκαν» οι αριστεροί με τους κεντροαριστερούς συνέδρους) και η ανακωχή υπάρχει, στ’ αλήθεια, μόνο στα λόγια για ένα κόμμα που βρίσκεται εδώ και μήνες σε δημοσκοπική πτώση. |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου