"...Αν πρόκειται για στρατηγική αναπροσαρμογή και όχι για ένα επικοινωνιακό πυροτέχνημα για να διασκεδαστούν οι εντυπώσεις, ο Πολάκης απομακρύνεται σιγά σιγά από το κάδρο για να μπορέσουν να μπουν οι νεοπροσήλυτοι σοσιαλδημοκράτες: η «εξ απορρήτων» του Γιώργου Παπανδρέου Ρεγγίνα Βάρτζελη, ο αρειμάνιος Απόστολος ο Γκλέτσος, καλλιτέχνες του σοσιαλιστικού ρεαλισμού όπως ο Θεοδόσης Πελεγρίνης ή ο Σταμάτης Κραουνάκης και καλλιτέχνες του ανανεωτικού κινήματος όπως η Μαρία Ρεπούση. Στην προσπάθεια, δηλαδή, του ΣΥΡΙΖΑ να μάθει μια καινούργια γλώσσα, άγνωστή του, και να ξεπεράσει τη δυσπραγία της καμπάνιας με τον κωδικό «Πάρτε τον ΣΥΡΙΖΑ στα χέρια σας», προκειμένου να φυσήξει ούριος άνεμος στα πανιά της σοσιαλδημοκρατίας, πιθανόν να γίνεται απόπειρα μιας συμβολικής θυσίας. Στον ρόλο της Ιφιγένειας, ο Πολάκης...."

Από "ΤΑ ΝΕΑ"

"ΤΑ ΝΕΑ", 29/11/19

Ο Πολάκης ως Ιφιγένεια
Και ξαφνικά, ο Παύλος Πολάκης έπαψε να είναι ο ιδιότυπος, ο αψύς Σφακιανός, με την τραχιά κρητική ιδιόλεκτο, ο οποίος έχει κάτι σαν αριστερό ακαταλόγιστο - στο πλαίσιο του κρητικού εξαιρετισμού. Με ανάρτησή του στα κοινωνικά δίκτυα έκανε την εξής διάγνωση για την Ειρήνη Αγαπηδάκη: «το πρόβλημά της», απεφάνθη, «είναι βαριά ψυχωσική συνδρομή (και όχι απλή νεύρωση) που χρήζει μακράς νοσηλείας σε κλειστό ψυχιατρικό τμήμα».

Τα μεγάλα πλήθη της Αριστεράς δεν τόλμησαν να αμφισβητήσουν την ιατρική αυθεντία του αυτόκλητου επιγόνου του Φρόιντ. Ομως στην κατακραυγή που προήλθε από πολίτες που κουράστηκαν να παρακολουθούν σιωπηλοί διάφορους ανθρωποφάγους στο όνομα της αριστερής ιδεολογίας, προστέθηκαν και κάποιες φωνές που προέρχονται από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Πάνος Λάμπρου, αίφνης, υπεύθυνος του τομέα Δικαιωμάτων του κόμματος, με δική του ανάρτηση σημειώνει ότι «οι λέξεις που ενίοτε χρησιμοποιούμε δεν είναι ουδέτερες, έχουν χρώμα, άποψη, όχι πάντα αυτή που θα θέλαμε. Και μου φαίνεται πράγματι αδιανόητο να "ψυχιατρικοποιούν" κάποιοι (δυστυχώς και από την Αριστερά) την πολιτική αντιπαράθεση ή να απαντάς με αυτόν τον κακοποιητικό τρόπο σε άλλες κακοποιητικές δηλώσεις του πολιτικού σου αντιπάλου. Λες και δεν υπάρχουν άλλα επιχειρήματα, πολιτικά και ιδεολογικά. Λες και αν βρίσεις, αν ειρωνευτείς, αν χρησιμοποιήσεις απαξιωτικούς ή ιατρικούς όρους θα πείσεις, θα γίνεις αρεστός, μάγκας».

Εικάζω ότι ο Πάνος Λάμπρου πρέπει να νιώθει πολλή έκπληξη για τις επιδόσεις του συντρόφου του, ο οποίος τόσα χρόνια, ως δήμαρχος Σφακίων, ως βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και ως υπουργός του συμπεριφερόταν σαν κολλεγιόπαις, με κλασικό χορό, γαλλικά και πιάνο. Τέτοιο παιδί και να λέει τόσο κακές λέξεις. Ποτέ άλλοτε δεν έχουν γίνει τέτοια πράγματα στην Αριστερά.

Χθες το απόγευμα υπήρχαν πληροφορίες ότι τον Πολάκη θα επέκρινε και η Επιτροπή Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ. Τι συνέβη ξαφνικά; Θυμήθηκε το εξουσιαστικό σύστημα της Αριστεράς τις δημοκρατικές αριστερές αξίες, τις οποίες επικαλείται όταν τη συμφέρει;

Κατά τη γνώμη μου, αν πρόκειται για στρατηγική αναπροσαρμογή και όχι για ένα επικοινωνιακό πυροτέχνημα για να διασκεδαστούν οι εντυπώσεις, ο Πολάκης απομακρύνεται σιγά σιγά από το κάδρο για να μπορέσουν να μπουν οι νεοπροσήλυτοι σοσιαλδημοκράτες: η «εξ απορρήτων» του Γιώργου Παπανδρέου Ρεγγίνα Βάρτζελη, ο αρειμάνιος Απόστολος ο Γκλέτσος, καλλιτέχνες του σοσιαλιστικού ρεαλισμού όπως ο Θεοδόσης Πελεγρίνης ή ο Σταμάτης Κραουνάκης και καλλιτέχνες του ανανεωτικού κινήματος όπως η Μαρία Ρεπούση.

Στην προσπάθεια, δηλαδή, του ΣΥΡΙΖΑ να μάθει μια καινούργια γλώσσα, άγνωστή του, και να ξεπεράσει τη δυσπραγία της καμπάνιας με τον κωδικό «Πάρτε τον ΣΥΡΙΖΑ στα χέρια σας», προκειμένου να φυσήξει ούριος άνεμος στα πανιά της σοσιαλδημοκρατίας, πιθανόν να γίνεται απόπειρα μιας συμβολικής θυσίας. Στον ρόλο της Ιφιγένειας, ο Πολάκης.

Κατά τη γνώμη μου, ακόμα κι έτσι να έχουν τα πράγματα, το κέρδος από οποιαδήποτε θυσία θα είναι ελάχιστο. Ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει να ορίζεται από όσα έχει διαπράξει, από τη συνεισφορά του στο κοινωνικό μίσος του εθνολαϊκισμού, από τις ευκαιριακές κολεγιές της περιόδου διακυβέρνησης με πρόσωπα όπως ο Πάνος Καμμένος, από τις πολιτικές Βαρουφάκη και το καταστροφικό πρώτο εξάμηνο του 2015. Και, μετά την kolotoumba, από τη γλύκα της εξουσίας (έστω κι αν ο πολιτικός λόγος του έμεινε στα παλιά).

Η μόνη ορατή πολιτική μετάλλαξη του Τσίπρα, δηλαδή, έγινε στο γνωστό κότερο. Αλλά από εκεί, ο καπνός που μπαίνει στα μάτια του, δεν ξέρει αν είναι κάποιας Ιφιγένειας που θυσιάζεται για να φυσήξει ο ούριος άνεμος της σοσιαλδημοκρατίας - ή ο καπνός του πούρου του.

Συγχαίρω σοσιαλδημοκράτες συντρόφους τύπου Αχιλλέα Μητσού που, μαζί με επίσης σοσιαλδημοκράτες συντρόφους όπως ο Σταμάτης ο Κραουνάκης, ο Απόστολος ο Γκλέτσος, οι ευρωβουλευτές Γεωργούλης και Κόκκαλης, ο απερινόητος Κώστας Ζουράρις και πολλοί άλλοι αρχίζουν νέο αγώνα δρόμου για τη νέα ανασυγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ. Οι αστοί τρομάξανε… / Παντού τρεξίματα / Τελεγραφήματα / Ζήτω το κόμμα μας το εργατικό.

Στο ψυχιατρείο έγινε κύριος

Ο Στέλιος Αναστασιάδης (πέθανε το 1995) ήταν ένας ιδιαίτερος ζωγράφος. Δεν τον θυμούνται πολλοί επειδή ουδέποτε έκανε δημόσιες σχέσεις διότι πρωτίστως ήταν ένας ακατάτακτος αντισυμβατικός. Μποέμ κοσμοπολίτης, κάποτε κομμουνιστής, δημιουργικός αντιεξουσιαστής, λίγο κλοσάρ και λίγο αριστοκράτης ταυτόχρονα. Κάποιοι θα τον θυμούνται είτε ως τον «Κακομοίρα», έναν παράξενο και μάλλον όχι θετικό ήρωα του Στρατή Τσίρκα στη «Χαμένη Ανοιξη». Και κάποιοι άλλοι ως πρωταγωνιστή στις ταινίες του Σταύρου Τορνέ. Ηταν και καλός μάγειρας, είχε βγάλει κάποτε ένα βιβλίο εικονογραφημένων συνταγών, σαν κόμικς.

Μετά το τέλος του πολέμου, σαν καλός κομμουνιστής, ο Αναστασιάδης άφησε το Παρίσι όπου ζούσε και έφυγε για τη Βουδαπέστη. Οπου, έπειτα από κάποιων μηνών παρουσία στην ελληνική αριστερή κοινότητα, έπεσε σε δυσμένεια και χρειάστηκε να αντιμετωπίσει τον κομματικό αυταρχισμό. Λόγω και της αντισυμβατικότητάς του, του φόρεσαν την κατηγορία του τρελού (αγαπημένη κατηγορία που χρησιμοποιεί και ο Πολάκης) και τον έκλεισαν στο ψυχιατρείο. Κάποια στιγμή δραπέτευσε και διέφυγε στην Ελβετία.

«Ηταν η πιο ευτυχισμένη περίοδος της ζωής μου στη Βουδαπέστη», έλεγε ο Αναστασιάδης στους φίλους του. «Ημουν μεν έγκλειστος, αλλά ήμουν και κομματικός αποσυνάγωγος. Γι’ αυτό, κανείς πλέον δεν με προσφωνούσε σύντροφο. Με έλεγαν κύριο. Ηταν σπουδαίο ότι, ξαφνικά, σε μια κοινωνία αγέλης, αισθάνθηκα κύριος του εαυτού μου. Ετσι πήρα δύναμη και άρχισα να σχεδιάζω την ελευθερία μου».