"...Ο εθνικός «ευρωπαίος εισαγγελέας» πρέπει να πληροί ορισμένα βασικά χαρακτηριστικά, πλην όλων των άλλων: λ.χ. να ομιλεί την αγγλική άριστα, σε επίπεδο Proficiency. Δεύτερον, να διαθέτει εμπειρία σε διεθνείς δικαστικές συνεργασίες στο επίπεδο ποινικών υποθέσεων και να μην επιχειρείται να λογισθεί, ας πούμε, «διεθνής εμπειρία» το ότι κάποια στιγμή βρέθηκε κάποιος να υπηρετεί στη Μόνιμη Ελληνική Αντιπροσωπεία στις Βρυξέλλες και συνεργάστηκε, για παράδειγμα, με τη γνωστή OLAF. Και τρίτον αλλά όχι υποδεέστερο των προηγουμένων, να μην έχει εις βάρος του οιανδήποτε αναφορά που να «σκιάζει» τη θητεία του. Τούτων δοθέντων, το ερώτημα είναι αν οι προταθέντες (από την προηγούμενη ηγεσία του Αρείου Πάγου) που εμπεριέχονται στον σχετικό φάκελο υλοποιούν όλες τις προϋποθέσεις. Αλλά και μόνο το γεγονός ότι έχουν προταθεί από την κυρία (πολύ)Ξένη Δημητρίου δεν είναι αρκετός λόγος για τον κύριο Τσιάρα να αναπέμψει τον σχετικό φάκελο ζητώντας από την τωρινή ηγεσία του Αρείου Πάγου να επανεξετάσει το περιεχόμενό του; ..."

Από "ΤΑ ΝΕΑ"

"ΤΑ ΝΕΑ", 26/11/19

"Ευρωπαίος εισαγγελέας"

Με θέμα δικαστικό, σοβαρού ενδιαφέροντος, θα απασχοληθώ σήμερα, διότι φοβούμαι πως η εξέλιξη που διαγράφεται επ' αυτού αφενός έχει το «αποτύπωμα» του αγαπημένου μου φίλου Μίμη Παπαγγελόπουλου και αφετέρου ενδέχεται να δημιουργήσει συνθήκες έκθεσης της χώρας διεθνώς.

Αφορά την επιλογή από την κυβέρνηση του δικαστικού ο οποίος θα καλύψει το κρίσιμο, για πολλά ζητήματα, πόστο του λεγόμενου «ευρωπαίου εισαγγελέα». Γιατί κρίσιμο; Διότι ο «ευρωπαίος εισαγγελέας» είναι πρόσωπο περιβεβλημένο με πλήθος αρμοδιοτήτων, οι οποίες του επιτρέπουν να παρεμβαίνει παντού, εφόσον φυσικά το κρίνει απαραίτητο. Ως εκ τούτου η επιλογή του στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες είναι προϊόν βασανιστικής, εξονυχιστικής θα αποτολμούσα να σημειώσω, έρευνας επί των προτεινόμενων περιπτώσεων, ώστε αυτός/ή που θα επιλεγεί, να πληροί όλες τις προϋποθέσεις.

Εδώ στα καθ' ημάς, όπως και σε τόσα και τόσα άλλα, στην επιλογή των υποψηφίων (δεν ισχυρίζομαι όλων) επικράτησαν σχέσεις, δεσμοί και η αγάπη του κυρίου Μίμη! Ούτω πως προέκυψαν τρεις υποψηφιότητες, κλείστηκαν σε έναν φάκελο και εναποτέθηκαν μαζί με άλλους - κληρονομιά από τους προηγούμενους - στο γραφείο του νέου υπουργού Δικαιοσύνης κυρίου Τσιάρα.

Και πάμε στο προκείμενο: ο εθνικός «ευρωπαίος εισαγγελέας» πρέπει να πληροί ορισμένα βασικά χαρακτηριστικά, πλην όλων των άλλων: λ.χ. να ομιλεί την αγγλική άριστα, σε επίπεδο Proficiency. Δεύτερον, να διαθέτει εμπειρία σε διεθνείς δικαστικές συνεργασίες στο επίπεδο ποινικών υποθέσεων και να μην επιχειρείται να λογισθεί, ας πούμε, «διεθνής εμπειρία» το ότι κάποια στιγμή βρέθηκε κάποιος να υπηρετεί στη Μόνιμη Ελληνική Αντιπροσωπεία στις Βρυξέλλες και συνεργάστηκε, για παράδειγμα, με τη γνωστή OLAF. Και τρίτον αλλά όχι υποδεέστερο των προηγουμένων, να μην έχει εις βάρος του οιανδήποτε αναφορά που να «σκιάζει» τη θητεία του. Τούτων δοθέντων, το ερώτημα είναι αν οι προταθέντες (από την προηγούμενη ηγεσία του Αρείου Πάγου) που εμπεριέχονται στον σχετικό φάκελο υλοποιούν όλες τις προϋποθέσεις. Αλλά και μόνο το γεγονός ότι έχουν προταθεί από την κυρία (πολύ)Ξένη Δημητρίου δεν είναι αρκετός λόγος για τον κύριο Τσιάρα να αναπέμψει τον σχετικό φάκελο ζητώντας από την τωρινή ηγεσία του Αρείου Πάγου να επανεξετάσει το περιεχόμενό του; 

Εγώ νομίζω πως ναι…

Πήγε περίπατο το νομοσχέδιο

Εγραφα τις προάλλες για το θέμα των διαδηλώσεων στο κέντρο της Αθήνας και το πώς αυτές έχουν «σκοτώσει» κάθε εμπορική κίνηση στην πόλη. Το συνέδεσα δε και με το φαινόμενο να επανέρχεται η Αθήνα ως τουριστικός προορισμός στον παγκόσμιο χάρτη του τουρισμού. Κυριακή βράδυ, προφανώς μετά το τέλος του συνεδρίου, μου τηλεφώνησε ο Γιώργος Καμίνης, βουλευτής πια, για να μου υπενθυμίσει μια ωραία ιστορία. Ηταν Μάιος του 2011, στην κορύφωση των κοινωνικών αντιδράσεων και των λαϊκών κινητοποιήσεων απέναντι στα Μνημόνια, όταν εκείνος εξ ιδίας πρωτοβουλίας κάλεσε τρεις κορυφαίους συνταγματολόγους της χώρας, τον Νίκο Αλιβιζάτο, τον Αντ. Μανιτάκη και τον Μιχ. Βροντάκη, και τους ζήτησε να προχωρήσουν στη σύνταξη ενός νομοσχεδίου για τις δημόσιες στην ύπαιθρο συναθροίσεις, όπως προβλέπει το άρθρο 11 του Συντάγματος. Νομοσχέδιο το οποίο καμία κυβέρνηση της Μεταπολίτευσης δεν τόλμησε να καταθέσει στη Βουλή.

Μερικούς μήνες αργότερα, η επιτροπή των συνταγματολόγων κατέληξε σε ένα νομοσχέδιο, το οποίο φυσικά δεν ψηφίστηκε ποτέ - χάθηκε στη δίνη των αντιδράσεων για τα Μνημόνια, έπειτα ανέλαβε την εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ και όλη η δουλειά πήγε περίπατο…

3+1 προτάσεις

Ο (πρώην) δήμαρχος Καμίνης είχε την καλοσύνη να μου αποστείλει την πρόταση νόμου. Αντί άλλου σχολιασμού, αντιγράφω τα αναφερόμενα στα άρθρα 6 και 7:

«Αρθρο 6

1. Επικείμενη δημόσια υπαίθρια συνάθροιση μπορεί να απαγορευθεί αν επαπειλείται σοβαρός κίνδυνος για τη δημόσια ασφάλεια, λόγω ιδιαιτέρως πιθανής διάπραξης σοβαρών εγκλημάτων ιδίως κατά της ζωής, της σωματικής ακεραιότητας, της ιδιοκτησίας και της πολιτειακής εξουσίας.

2. Επικείμενη δημόσια υπαίθρια συνάθροιση μπορεί επίσης να απαγορευθεί σε ορισμένη περιοχή, αν απειλείται σοβαρή διατάραξη της κοινωνικοοικονομικής ζωής. Στην περίπτωση αυτή, η κατά το άρθρο 9 §1 του παρόντος νόμου αρμόδια αστυνομική Αρχή οφείλει να υποδείξει ενδεικτικά, ως εναλλακτικές επιλογές, άλλες περιοχές, κατάλληλες για την πραγματοποίηση της συνάθροισης.

Αρθρο 7

1. Επιτρέπεται η επιβολή περιορισμών σε σχέση με επικείμενη δημόσια υπαίθρια συνάθροιση, εάν πιθανολογείται ότι η διεξαγωγή της θα διαταράξει δυσανάλογα την κοινωνικοοικονομική ζωή της συγκεκριμένης περιοχής, ενόψει, ιδίως, της συχνής διεξαγωγής συναθροίσεων σε αυτήν.

2. Επιτρέπεται επίσης η επιβολή περιορισμών σε σχέση με δημόσια υπαίθρια συνάθροιση που βρίσκεται σε εξέλιξη, εάν η διεξαγωγή της προκαλεί δυσανάλογα μεγάλη διατάραξη στην κοινωνικοοικονομική ζωή της περιοχής, ενόψει του αριθμού των συμμετεχόντων, των μέσων που αυτοί μετέρχονται για την προβολή των απόψεών τους και λαμβάνοντας υπόψη τη συχνότητα με την οποία διεξάγονται συναθροίσεις στη συγκεκριμένη περιοχή».

Ζητούνται κότσια

Αυτά είναι τα δύο επίμαχα άρθρα του νομοσχεδίου που είχε ετοιμαστεί και, όπως γίνεται φανερό από την απλή ανάγνωσή τους, έτσι και είχε ψηφιστεί ο νόμος θα έκαναν «δουλίτσα» στο κέντρο της Αθήνας. Ομως, αν και έχουν περάσει 44 χρόνια από την υιοθέτηση του Συντάγματος του 1975, ο νόμος για τις διαδηλώσεις δεν έχει ακόμη ψηφισθεί. Παραμένει καταχωνιασμένος σε κάποιο συρτάρι και περιμένει ποιο γενναίο χέρι θα τον ανασύρει. Είναι σοβαρό αυτό; Είναι, αν σκεφθεί κανείς ότι εξαιτίας της ομηρείας των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων από ιδεοληψίες και τον φόβο μήπως χαρακτηριστούν... αντιδημοκρατικές άφησαν να εξακολουθεί να ισχύει το ν.δ. 794/1971 της δικτατορίας των συνταγματαρχών, οι περισσότερες διατάξεις του οποίου πρέπει να θεωρηθεί ότι έχουν καταργηθεί ως ερχόμενες σε αντίθεση με το ισχύον Σύνταγμα (άρθρο 111 §1)!

Ποιος λοιπόν θα αναλάβει την ευθύνη να προωθήσει στη Βουλή την πρόταση των Αλιβιζάτου, Μανιτάκη, Βροντάκη; Ποιος έχει τα κότσια;

Αθεράπευτη ανοησία

Οι επιμελείς αναγνώστες μου ασφαλώς θυμούνται ότι είχα αναδείξει, προ εβδομάδος και πλέον, το απίθανο γεγονός της επιβολής προστίμου 50.000 ευρώ στην «Ανταρσία στην Κεντρική Μακεδονία - Αντικαπιταλιστική Αριστερά», και προσωπικά στον επικεφαλής της Αγαπητό Θανάση, από μια Επιτροπή Ελέγχου Δαπανών και Εκλογικών Παραβάσεων. Το «έγκλημα» της «Ανταρσίας στην Κεντρική Μακεδονία - Αντικαπιταλιστική Αριστερά» ήταν ότι στις Σέρρες αναρτήθηκαν τρία πανό της οργάνωσης στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου.

Τότε, μου είχε τηλεφωνήσει, με αφορμή το δημοσίευμα, ο υπουργός Εσωτερικών Τάκης Θεοδωρικάκος και μου είχε αναγγείλει ότι θα καλέσει τους εκπροσώπους της πολιτικής κίνησης, προκειμένου να συζητηθούν τρόποι για να «θεραπευθεί» η ανοησία. Δυστυχώς, απ' ό,τι φαίνεται, δεν έγινε κάτι. Διότι από την «Ανταρσία» με ενημερώνουν πως όχι μόνο δεν έγινε κάτι, αλλά το πρόστιμο βεβαιώθηκε στην αρμόδια ΔΟΥ όπου ανήκει ο εκπρόσωπος της κίνησης και επιπλέον επιβλήθηκαν και προσαυξήσεις 1.200 ευρώ λόγω μη έγκαιρης εξόφλησης του προστίμου!

Απίθανα πράγματα είναι αυτά και, δεδομένου ότι η συγκεκριμένη Επιτροπή δεν ανήκει στο υπουργείο Εσωτερικών, νομίζω ότι το πρόβλημα πρέπει (οφείλει) να αντιμετωπίσει η κυβέρνηση...

(Εκείνος ο πολυπράγμων ως και «μπιζιμπόντης» Γεραπετρίτης, ας πούμε, δεν μπορεί να κάνει κάτι;).