"...Οσοι αποπειρώνται να ερμηνεύσουν τις μητσοτακικές βουλές επιμένουν ότι ο Πρωθυπουργός αναζητά την υποψηφιότητα που θα χαρακτηριστεί κίνηση ματ. Την επιλογή, δηλαδή, στην οποία δεν θα μπορέσουν να πουν «όχι» ούτε οι διάφορες φυλές του κόμματός του, ούτε το Κίνημα Αλλαγής, και παράλληλα θα δυσκολευθούν πολύ να δικαιολογήσουν μια άρνησή τους οι συριζαίοι. Θα χρειαστεί όντως τον καθαρό αέρα του βουνού για να βρει αυτό το πρόσωπο ο Μητσοτάκης...."

Από "ΤΑ ΝΕΑ"

"ΤΑ ΝΕΑ", 27/11/19

ΤΗΣ ΚΑΡΟΛΙΝΑΣ ΠΑΠΑΚΩΣΤΑ

Πώς θα ορίζαμε, άραγε, την απόλυτη επιστροφή στην κανονικότητα; Aν, φέρ' ειπείν, γινόταν πρώτο θέμα στα δελτία ειδήσεων ένα περίπτερο που βούλιαξε στο πεζοδρόμιο, όπως το μακρινό 1997. Προς το παρόν, λοιπόν, έχουμε επιστρέψει μερικώς στην περιλάλητη κανονικότητα, μιας και στο περιστύλιο της Βουλής, ελλείψει σκληρής επικαιρότητας, οι εθνοπατέρες ξεκίνησαν να ανταλλάσσουν εκτιμήσεις και φήμες για το όνομα του υποψήφιου Προέδρου της Δημοκρατίας που θα προτείνει ο Κυριάκος Μητσοτάκης.

Για να είμαστε δίκαιοι, η σεναριολογία - αγαπημένο σπορ εκείνων που κάθονται στα κοινοβουλευτικά έδρανα και τα δημοσιογραφικά γραφεία - έχει ξεκινήσει πολύ πριν, αλλά μια παράγραφος από την προχθεσινή πρωθυπουργική ομιλία στο φινάλε της διαδικασίας της συνταγματικής αναθεώρησης έδωσε σε βουλευτές και λοιπούς άλλοθι ώστε να επανέλθουν δριμύτεροι.

Ορισμένοι δε με ακόμη πιο - για να το πούμε κομψά - ευφάνταστες ιδέες για τον επόμενο ανώτατο πολιτειακό άρχοντα. Οι συγκεκριμένες ιδέες βέβαια ίσως προκλήθηκαν κι από μια χθεσινή δήλωση του Γιώργου Γεραπετρίτη στο Θέμα fm. «Τα πολιτικά του χαρακτηριστικά έχουν να κάνουν όχι τόσο με την πολιτική του ταυτότητα όσο με την απήχηση στην κοινωνία και τις συσπειρωτικές τάσεις στα εθνικά θέματα» απεφάνθη - μιλώντας «σιβυλλικά», όπως είπε - για τον θεσμό του Προέδρου της Δημοκρατίας και την επικείμενη πρωθυπουργική πρόταση.

Τι διάβασαν πίσω από τις λέξεις

«Πιστεύετε πραγματικά, κ. Τσίπρα, ότι μπορεί να υπάρξει κυβέρνηση με απόλυτη πλειοψηφία που θα εκλέξει ΠτΔ με σχετική πλειοψηφία και θα αντέξει εδώ μέσα; Η λύση που προτείνουμε είναι η μόνη που μπορεί να απεμπλέξει τη διαδικασία με την πρόωρη διάλυση της Βουλής» είπε προχθές ο Μητσοτάκης. Και συμπλήρωσε ότι η αλλαγή του τρόπου εκλογής που θεσμοθετήθηκε «δεν αναιρεί την πολιτική ευθύνη της εκάστοτε πλειοψηφίας για πρόταση προσώπου με ευρύτερη συναίνεση». Κάποιοι διάβασαν πίσω από τις παραπάνω λέξεις τα χαρακτηριστικά που θα έχει η υποψηφιότητα στην οποία θα καταλήξει. Το βασικότερο όλων πως θα πρέπει να είναι ένα πρόσωπο που θα προκαλέσει την ευρύτερη δυνατή συναίνεση. Ει δυνατόν και τη συριζαϊκή συναίνεση.

Εξού και το ένα σενάριο που κυκλοφορεί στους διαδρόμους του κοινοβουλίου είναι ότι προχθές κάηκε μια υποψηφιότητα Αντώνη Σαμαρά ή Κώστα Καραμανλή, αφού αμφότερες κρίνονται ως καθαρά κομματικές και δύσκολα θα έπειθαν έναν κεντροαριστερό να τις στηρίξει. Το Κίνημα Αλλαγής, άλλωστε, έχει ξεκαθαρίσει σε όλους τους τόνους ότι θα ψηφίσει μόνο κάποιον ή κάποια που θα προέρχεται από την προοδευτική παράταξη.

Σύμφωνα με μια άλλη υπόθεση εργασίας έχουν ήδη μειωθεί εξαιρετικά οι πιθανότητες να προταθεί η ανανέωση της θητείας του νυν ΠτΔ, παρότι οι του ΣΥΡΙΖΑ επαναλαμβάνουν μονότονα ότι ο Προκόπης Παυλόπουλος είναι ένας καλός πρόεδρος - ίσως επιχειρώντας να δημιουργήσουν και εσωκομματικά προβλήματα στη ΝΔ, χαϊδεύοντας τα αυτιά των λεγόμενων καραμανλικών. Η αλήθεια είναι πως η μητσοτακική στάση στην προεδρική εκλογή του 2015 αφήνει μικρά περιθώρια στον Πρωθυπουργό να προχωρήσει στην εν λόγω κίνηση χωρίς να αυτοαναιρείται.

Τι ακούγεται στα πηγαδάκια

Σε μερικά γαλάζια πηγαδάκια ακούγονται πια και δύο ονόματα που δεν είχαν κυκλοφορήσει το προηγούμενο χρονικό διάστημα, του Σταύρου Δήμα και του Απόστολου Δοξιάδη. Το επιχείρημα όσων ενστερνίζονται το σενάριο για τον δεύτερο είναι ότι μια τέτοια πιθανότητα θα δικαιολογούσε την τοποθέτησή του στο πλευρό της εθνικής συντονίστριας για τα ασυνόδευτα προσφυγόπουλα Ειρήνης Αγαπηδάκη, που παρουσιάστηκε από τον ίδιο τον Μητσοτάκη. Αυτοί που μιλούν για τον Δήμα, πάλι, διατείνονται ότι θα εξασφάλιζε τη συναίνεση του Κινήματος Αλλαγής, αφού το 2014 τον είχε στηρίξει το ΠΑΣΟΚ. Ξεχνούν μάλλον ότι δεν πληροί την κυριότερη προϋπόθεση που θέτουν οι κεντροαριστεροί, δεν ανήκει στον χώρο τους. Ή ότι τότε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ συγκυβερνούσαν.

Στη λίστα με τις υποθέσεις συμπεριλαμβάνονται καιρό τώρα ο συνταγματολόγος Νίκος Αλιβιζάτος, ο πρώην πρωθυπουργός Λουκάς Παπαδήμος καθώς και ο πρόεδρος του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος, Ανδρέας Δρακόπουλος. Οι συνομιλητές του Πρωθυπουργού, αν και δηλώνουν πως δεν γνωρίζει κανείς τι σκέφτεται εκείνος, δεν αρνούνται ότι βλέπει πολύ θετικά μια γυναικεία υποψηφιότητα. Σε αυτή τη σεναριακή συζήτηση έχει επανέλθει και το όνομα της Γιάννας Αγγελοπούλου, με το σκεπτικό ότι από το ύπατο πολιτειακό αξίωμα μπορεί να προΐσταται και του προγραμματισμού για την «Ελλάδα 2021». Ηδη έχουν κυκλοφορήσει τα ονόματα των Αννας Διαμαντοπούλου, Μαρίας Δαμανάκη και Μαρίας Ευθυμίου. Η πρώτη έχει, ωστόσο, φροντίσει να το αρνηθεί δημοσίως. Πλέον, πάντως, ακούγεται έντονα κι εκείνο της προέδρου του ΣτΕ Αικατερίνης Σακελλαροπούλου.

Οσοι αποπειρώνται να ερμηνεύσουν τις μητσοτακικές βουλές επιμένουν ότι ο Πρωθυπουργός αναζητά την υποψηφιότητα που θα χαρακτηριστεί κίνηση ματ. Την επιλογή, δηλαδή, στην οποία δεν θα μπορέσουν να πουν «όχι» ούτε οι διάφορες φυλές του κόμματός του, ούτε το Κίνημα Αλλαγής, και παράλληλα θα δυσκολευθούν πολύ να δικαιολογήσουν μια άρνησή τους οι συριζαίοι. Θα χρειαστεί όντως τον καθαρό αέρα του βουνού για να βρει αυτό το πρόσωπο ο Μητσοτάκης.

"ΤΑ ΝΕΑ", 27/11/19

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΑΝΤΖΟΥ
Μέσα στο γκρίζο περιβάλλον της πολιτικής κρίσης, το Σύνταγμα «θεοποιήθηκε» και «δαιμονοποιήθηκε» ταυτόχρονα: ορισμένοι το θεώρησαν υπεύθυνο για την κρίση και άλλοι πίστεψαν ότι σε αυτό θα μπορούσαν να βρουν τη θεραπεία σε κάθε νόσο. Ολοι όμως ήθελαν να το βελτιώσουν. Την ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ έντυνε τη Βουλή στα κόκκινα και η ΝΔ έψαχνε να βρει διακύβευμα, το Κίνημα Αλλαγής υπήρξε η πρώτη πολιτική δύναμη που μίλησε ανοικτά και χωρίς «ταμπού» για την ανάγκη αναθεώρησης του Συντάγματος.

Μια αναθεώρηση, ωστόσο, που άργησε, όχι μια μέρα, αλλά δύο χρόνια. Τόσο χρειάστηκε η τότε πλειοψηφία για να υποβάλει τη σχετική πρόταση - μετά την εντελώς αντιθεσμική διαδικασία της «δημόσιας διαβούλευσης». Και κάπως έτσι η αλλαγή του καταστατικού χάρτη μπήκε στον πολιτικό διάλογο, μόλις πριν από τις εκλογές. Μερικούς μήνες μετά, το εγχείρημα καταλήγει με μια γεύση ανάμεικτη.

Πέτυχε, λοιπόν, η αναθεώρηση; Η απάντηση δεν είναι προφανής. Κανείς δεν αξίωνε, φυσικά, την επανάληψη του ιστορικού παραδείγματος του 2001, με το σπάνιο εκσυγχρονιστικό φιλελεύθερο αποτύπωμά της, οι προσδοκίες, ωστόσο, παρέμεναν - δικαίως - υψηλές. Και δεν εκπληρώθηκαν στο έπακρο. Χάθηκε, λοιπόν, η ευκαιρία; Ναι, όσον αφορά στα μεγάλα ζητούμενα της Παιδείας, του περιβάλλοντος, της Δικαιοσύνης και της Αυτοδιοίκησης. Οχι, όμως, σε ό,τι αφορά στις αναγκαίες προσαρμογές του καταστατικού χάρτη σε πρόσφατα βιώματα, στον τρέχοντα πολιτικό χρόνο.

Σήμερα, που το μεταπολιτευτικό Σύνταγμα της Ελληνικής Δημοκρατίας αλλάζει για τέταρτη φορά, η μηχανική του γίνεται πιο ορθολογική: η εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας δεν θα προκαλεί τη διάλυση της Βουλής, αλλά θα μπορεί να υπάρξει αρχηγός του κράτους που θα έχει εκλεγεί με λιγότερες ψήφους απ' ό,τι ψηφίζεται ένας νόμος για την τιμή της πατάτας. Κατοχυρώθηκε το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα. Για τα υπουργικά αδικήματα δεν θα ισχύουν προνομιακές προθεσμίες. Και οι Ελληνες του εξωτερικού θα μπορούν - επιτέλους - να ψηφίζουν, αρκεί να αποδείξουν... «πραγματικούς δεσμούς» με τη χώρα.

Είναι όλα αυτά αρκετά; Οχι. Η αναθεώρηση αναλώθηκε σε - αναγκαίες - βελτιώσεις της λειτουργίας του πολιτικού συστήματος, χωρίς τομές. Με θετικό πρόσημο, αλλά χωρίς να απαντά στις σύγχρονες ανάγκες του πολίτη. Δίχως λέξη για την κλιματική αλλαγή, τις νέες τεχνολογίες, το κράτος δικαίου. Μέσα σε κλίμα τεχνητής πόλωσης και συνταγματικού λαϊκισμού, φοβάμαι πως δεν μπορούσαμε να ελπίζουμε για πολύ περισσότερα. Ισως τελικά αυτό να ήταν το καλύτερο αποτέλεσμα στην παρούσα συγκυρία. Φαίνεται πως η Ελλάδα - μετά και παρά την κρίση - δεν είναι ακόμη έτοιμη να συζητήσει και να τολμήσει βαθιές αλλαγές.

Εχουμε, όμως, νέο Σύνταγμα - τουλάχιστον για τα επόμενα δέκα χρόνια.

-Ο Δημήτρης Μάντζιος είναι διευθυντής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΚΙΝΑΛ

"ΤΑ ΝΕΑ", 27/11/19

ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΗ ΤΡΙΦΥΛΛΗ

Η Αυστριακή Δημοκρατία βρίσκεται σε πολιτική κρίση εδώ και πολλούς μήνες. Παρά το γεγονός ότι ο πρώην καγκελάριος Κουρτς ήταν εξαιρετικά δημοφιλής, τολμηρός και αποτελεσματικός, αναγκάστηκε να παραιτηθεί από τη θέση του όταν ο αντικαγκελάριος Στράχε της ακροδεξιάς παράταξης αποδείχθηκε όχι μόνο φιλορώσος αλλά και προφανώς διαπλεκόμενος. Σε βίντεο που είχε γυριστεί σε ανύποπτο χρόνο φέρεται να συνομιλεί σε βίλα στο νησί πολυτελείας Ιμπιζα - εξού και «Ibiza-gate» - με νεαρή ρωσίδα εκπρόσωπο ρώσου ολιγάρχη. Το περιεχόμενο της συνομιλίας ήταν ανατριχιαστικό. Ο ακροδεξιός ηγέτης του FPO παζάρευε την επικείμενη συμμετοχή του σε κυβέρνηση συνασπισμού με την εξαγορά μεγάλης κυκλοφορίας αυστριακής εφημερίδας, με προϋπόθεση την υποστήριξη του κόμματός του από αυτήν και διάφορες άλλες... μικροεξυπηρετήσεις.

Στις εκλογές το κόμμα του πονηρούλη, παρά τις δημοσκοπήσεις, είχε ψηφιστεί τρίτο. Ο Κουρτς, με μια καμπάνια άριστη, πέρασε στην πρώτη θέση και επέλεξε να συμμαχήσει με τους ακροδεξιούς και όχι με τους σοσιαλδημοκράτες, όπως συνέβαινε τα τελευταία πολλά χρόνια. Αλλά υπό τον όρο ότι στα θέματα εξωτερικής πολιτικής και στα θέματα της σχέσης με την Ευρώπη, καθώς και στα θέματα φιλελευθεροποίησης της οικονομίας, δεν θα είχαν λόγο οι αντιευρωπαϊστές συνεταίροι του.

Βλέπετε ο πρώην καγκελάριος είναι σταθερά φιλοευρωπαίος, και μάλιστα πολλές φορές πιο αποτελεσματικός και σκληρός με τους ομολόγους των χωρών του Βίζεγκραντ. Και πέρναγαν καλά, ώσπου έσκασε η βόμβα. Αναπάντεχα το περιοδικό «Der Spiegel» δημοσίευσε το βίντεο και ακολούθησαν παραίτηση της κυβέρνησης, ορισμός υπηρεσιακής κυβέρνησης και νέες εκλογές. Οι ακροδεξιοί καταβαραθρώθηκαν, ο Κουρτς μακράν πρώτος, αλλά όχι αυτοδύναμος. Από τότε προσπαθεί να σχηματίσει κυβέρνηση με τους Πράσινους.

Στην κεφαλή της υπηρεσιακής κυβέρνησης ο κεντροαριστερός Πρόεδρος της Δημοκρατίας τοποθέτησε την πρόεδρο του Ανωτάτου Δικαστηρίου, που σχημάτισε κυβέρνηση «τεχνοκρατών». Στη δική μας περίπτωση μετά την κωλοτούμπα Πρόεδρος, αν θυμάστε, είχε επιλεγεί η κυρία Θάνου. Κι αυτή Πρόεδρος του Αρείου Πάγου.

Μιλώντας με αυστριακούς φίλους, αλλά και διαβάζοντας τον Τύπο, φαίνεται ότι η διακυβέρνηση της υπηρεσιακής καγκελαρίου υπήρξε όχι μόνο επιτυχής, αλλά πολλοί ψηφοφόροι διακομματικά εύχονται τη συνέχιση της διακυβέρνησής της, κορεσμένοι από την πολιτική των πολιτικών των τελευταίων πολλών ετών. Σκάνδαλα, πολιτικές συγκρούσεις χωρίς νόημα, συμμαχίες αντιφατικές και νεποτισμός - τα «δικά μας παιδιά» - είναι μερικά από τα στοιχεία του κορεσμού.



Καταλαβαίνετε βέβαια ότι όλα αυτά τα θυμήθηκα πριν από λίγους μήνες, όταν άρχισε η συζήτηση για το πρόσωπο του Προέδρου της Δημοκρατίας. Και η σκέψη μου πήγε σε μια αντίστοιχη περίπτωση στη χώρα, που δεν είναι άλλη από τη σημερινή πρόεδρο του δικού μας Ανωτάτου Δικαστηρίου (ΣτΕ). Τα επιστημονικά προσόντα της, η δυναμική της παρουσία στα συνδικαλιστικά των δικαστών, η κοινή αποδοχή από τα κόμματα - την επέλεξαν ομόφωνα ύστερα από πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ -, το γεγονός ότι είναι γυναίκα, αλλά και οι ζυγισμένες αποφάσεις του ΣτΕ, ήταν μερικά από τα στοιχεία που με γαργαλούσαν να δημοσιεύσω αυτό το άρθρο, αλλά συγκρατήθηκα φοβούμενος ότι μπορεί να «κάψω» τυχόν υποψηφιότητά της από τον κ. Μητσοτάκη.

Ωσπου... ώσπου η «Εστία» την περασμένη εβδομάδα, σε πρωτοσέλιδο μάλιστα, την υπέδειξε ως υποψήφια. Μήπως λοιπόν τα κόμματά μας σκεφτούν, και μάλιστα σε περίοδο κρίσης της Τρίτης Εξουσίας, να συζητήσουν την περίπτωση και το κάνουν όπως η Αυστρία;