"...Τα κλειστά κέντρα, όμως, αντιμετωπίζουν, προσωρινά έστω, την εσωτερική διάσταση του προβλήματος: δείχνουν στον κόσμο ότι η κυβέρνηση της χώρας δεν διστάζει να θέσει τους μετανάστες υπό περιορισμόν –διότι περί αυτού πρόκειται, μη γελιόμαστε– αν το ζητούμενο είναι να προστατεύσει την κοινωνική συνοχή. Αυτό χρειάζεται να το νιώσει ο κόσμος μέσα στη χώρα, έστω και αν οι αριθμοί ανατρέπουν τον προγραμματισμό ή επιβάλλουν την επέκτασή του. Πάντως, δεν γίνεται η Ελλάδα να μένει άβουλη σε μια απότομη πληθυσμιακή αύξηση, που σε πολλές περιπτώσεις ισοδυναμεί με εισβολή. Αμάχων και κατατρεγμένων, σύμφωνοι. Είναι όμως δυνατόν αυτό να σημαίνει ότι αφήνουμε τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου στην τύχη τους, παρακολουθούμε και, αν θέλουμε, συμπάσχουμε κιόλας; Αν η «ηθική συμπαράσταση» από μακριά είναι το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, τότε ας μην αναρωτιόμαστε, αργότερα, γιατί ο κόσμος αμφισβητεί τη χρησιμότητα της δημοκρατίας και των θεσμών της...."

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 27/11/19

ΤΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΚΑΣΙΜΑΤΗ
Εχω κάποιους φίλους στην κυβέρνηση (λίγους και καλούς) και, κάθε τόσο, τρώμε μαζί το μεσημεριανό μας. Ενώ όμως εγώ τους βλέπω πάντα με την αγαθή διάθεση να πούμε κάτι άλλο, να «ξαλεγράρουμε», βρε παιδί μου, όπως έλεγε μια θεία μου, εκείνοι μιλούν πάντα για τη δουλειά τους! Οπότε αναγκάζομαι και εγώ να κάνω ερωτήσεις...

Ετσι, λοιπόν, χθες εμφανίσθηκε στο τραπέζι φουριόζος ο αργοπορημένος της παρέας και, προτού μας πει τίποτε άλλο, καθώς βολευόταν στην καρέκλα και το χέρι του απλωνόταν στο ψωμί (ήταν και πεινασμένος), ανακοίνωσε στην παρέα ότι, επιτέλους, η πραγματοποίηση ενός βασικού μέρους του σχεδίου της κυβέρνησης για το μεταναστευτικό είναι πια θέμα χρόνου. Τακτοποιήθηκαν, δηλαδή, οι εκκρεμότητες σχετικά με τα κλειστά κέντρα, βρέθηκαν οι απαραίτητοι πόροι, συντάχθηκε ένα ρεαλιστικό χρονοδιάγραμμα για την πραγματοποίησή τους. Με λίγα λόγια, το νερό μπαίνει (ενεστώς διαρκείας) στο αυλάκι.

Μη νομίζετε, βέβαια, ότι οι άνθρωποι που κάνουν αυτή τη δουλειά αυταπατώνται με την ιδέα ότι τα κλειστά κέντρα λύνουν το πρόβλημα – τουλάχιστον, αυτή η κυβέρνηση έχει κανονική αντίληψη της πραγματικότητας και όχι «αυταπάτες». Τα κλειστά κέντρα, όμως, αντιμετωπίζουν, προσωρινά έστω, την εσωτερική διάσταση του προβλήματος: δείχνουν στον κόσμο ότι η κυβέρνηση της χώρας δεν διστάζει να θέσει τους μετανάστες υπό περιορισμόν –διότι περί αυτού πρόκειται, μη γελιόμαστε– αν το ζητούμενο είναι να προστατεύσει την κοινωνική συνοχή.

Αυτό χρειάζεται να το νιώσει ο κόσμος μέσα στη χώρα, έστω και αν οι αριθμοί ανατρέπουν τον προγραμματισμό ή επιβάλλουν την επέκτασή του. Πάντως, δεν γίνεται η Ελλάδα να μένει άβουλη σε μια απότομη πληθυσμιακή αύξηση, που σε πολλές περιπτώσεις ισοδυναμεί με εισβολή. Αμάχων και κατατρεγμένων, σύμφωνοι. Είναι όμως δυνατόν αυτό να σημαίνει ότι αφήνουμε τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου στην τύχη τους, παρακολουθούμε και, αν θέλουμε, συμπάσχουμε κιόλας; Αν η «ηθική συμπαράσταση» από μακριά είναι το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, τότε ας μην αναρωτιόμαστε, αργότερα, γιατί ο κόσμος αμφισβητεί τη χρησιμότητα της δημοκρατίας και των θεσμών της.

Το μήνυμα όμως πρέπει να φθάσει και στους εταίρους μας, διότι από εκείνους εντέλει εξαρτάται η μεσοπρόθεσμη αντιμετώπιση του προβλήματος. Αν δεν αναθεωρηθεί η Συνθήκη του Δουβλίνου, αν δεν υπάρξει επιμερισμός των βαρών, αν δεν θεσπιστούν ενιαίοι ευρωπαϊκοί κανόνες για τη χορήγηση ασύλου, ό,τι και αν κάνουμε μόνοι μας θα είναι προσωρινό και θα το προλαβαίνουν πάντα οι εξελίξεις.

Η Τουρκία εμφανώς πιέζει την Ελλάδα, θεωρώντας μάλλον ότι με τον τρόπο αυτόν μεταφέρει την πίεση στην Ευρώπη. Αν όμως αυτός είναι ο σκοπός της, τότε κάνει ένα βασικό λάθος: η Ευρώπη δεν μπορεί να ανταποκριθεί, διότι δεν έχει πολιτική και, επίσης, δεν έχει καμία διάθεση να ασχοληθεί σοβαρά με το πρόβλημά μας. Εκεί, προς το παρόν, αναμετρούνται δύο προσεγγίσεις στο ζήτημα, η γερμανική και η γαλλική. Η πρώτη, που βασίζεται στην προσφορά οικονομικών κινήτρων στις χώρες Βίσεγκραντ, είναι μια εκδοχή της λογικής ότι πληρώνω τους φτωχούς για να παίρνουν τα σκουπίδια μου. Η γαλλική, που προτείνει αυστηρές κυρώσεις εις βάρος όσων κρατών-μελών δεν αναλαμβάνουν το μερίδιο της ευθύνης τους, τείνει ουσιαστικά προς την κατεύθυνση μιας μικρότερης Ευρώπης των προθύμων – δηλαδή, τέλος με το παραμύθι του «όλοι μαζί», αν αυτό σημαίνει στασιμότητα. Και οι δύο προσεγγίσεις μαζί δείχνουν ότι το μεταναστευτικό αγγίζει κατευθείαν το υπαρξιακό πρόβλημα της Ευρώπης.

Είμαστε, λοιπόν, μεταξύ Ευρώπης, η οποία αδυνατεί και αδιαφορεί, και Τουρκίας, η οποία κρατάει την κάνουλα και σκέπτεται τι έχει να κερδίσει αν την ανοίξει. Δεν πρέπει εμείς κάτι να κάνουμε για τον εαυτό μας; Πάλι εμείς θα πέσουμε στο κενό της ανύπαρκτης ευρωπαϊκής πολιτικής; Μου λένε οι ειδήμονες ότι, ακόμη και αν βοηθήσουν τα κλειστά κέντρα, ώστε να συμμαζευτεί κάπως το θέμα και να αποκατασταθεί το αίσθημα ασφάλειας ιδίως στις ευαίσθητες περιοχές, θα έχουμε και πάλι πρόβλημα με την Ευρώπη. Πρόβλημα, το οποίο θα βρούμε μπροστά μας είτε στο Δικαστήριο είτε στο Κοινοβούλιο. Τι λέω; Προφανώς και στα δύο!

Ειδικά οι Σκανδιναβοί δεν ικανοποιούνται με τίποτε λιγότερο από τα δικά τους μέτρα. Μου έλεγαν ότι, όταν η τότε αρμόδια Ευρωπαία επίτροπος (Σουηδή, αν θυμάμαι σωστά) επισκέφθηκε την Αμυγδαλέζα, αποχωρώντας διαμαρτυρήθηκε στον τότε υπουργό Δημοσίας Τάξεως Ν. Δένδια ότι οι έγκλειστοι δεν έχουν οδοντίατρο μία φορά την εβδομάδα. «Μα δεν έχουν ούτε οι Ελληνες», της απάντησε εκείνος, αλλά για την επίτροπο αυτό δεν ήταν επιχείρημα. Μας αρέσει ή όχι, είναι όμως επιχείρημα για τους πολίτες αυτής της χώρας, για τους οποίους η αβουλία μπροστά στο πρόβλημα είναι απειλή εξίσου σοβαρή με το ίδιο το πρόβλημα.

Δέκα με τόνο

Επειδή πολλές φορές τον έχω ψέξει (και, δυστυχώς, πάντα είχα δίκιο...) τώρα είναι ώρα να τον επαινέσω, ώστε να μπορώ αύριο να επανέλθω, αν χρειαστεί. Καθοριστικός για την περίπτωση του κλειστού κέντρου στη Χίο ήταν ο ρόλος του Νότη Μηταράκη, ο οποίος εθελοντικά ανέλαβε να πείσει τους τοπικούς παράγοντες στο νησί για τη δημιουργία του κέντρου και μέσα σε τρεις ημέρες το είχε πετύχει. Αντιθέτως, κάποιοι άλλοι βουλευτές προσπάθησαν όσο μπορούσαν να κρατήσουν την ουρίτσα τους απέξω, ενώ δεν έλειψαν και εκείνοι, που δεν ήξερες αν είναι αναξιόπιστοι ή απλώς ακατάληπτοι, όπως ο Μπάμπης Αθανασίου της Λέσβου, ο οποίος τη μία έλεγε το ένα στην κυβέρνηση και την επομένη υποστήριζε το άλλο από τα τοπικά κανάλια...