"....Φυσικά η σημερινή κυβέρνηση ζει ακόμη τον μήνα του μέλιτος κι όλα περνούν χωρίς να την ακουμπούν. Αλλωστε όλοι έχουμε συνείδηση ότι τους προηγούμενους διοικητές νοσοκομείων επέλεξε ο Πολάκης κι ότι αποκλείεται οι τωρινοί να είναι χειρότεροι από οιονδήποτε εκλεκτό του Πολάκη. Αλλά όλοι οι μήνες του μέλιτος έχουν ημερομηνία λήξης. Και τότε ο κόσμος ίσως να μη θυμάται πια τον Πολάκη αλλά θα ανασύρει στη μνήμη του ακόμη κι όσα από τη σημερινή κυβέρνηση έχει προηγουμένως προσπεράσει. Οταν λοιπόν ο Πρωθυπουργός ψάξει να πιαστεί από κάπου θα δυσκολευτεί πολύ να ρίξει τις ευθύνες στο «Μέγαρο Μαξίμου» ή σε κάποιους υπουργούς Θα τις έχει φορτωθεί ο ίδιος. Αυτή είναι η μοίρα των Πρωθυπουργών, θα μου πείτε. Ενδεχομένως. Αλλά δεν ξέρω αν συμφέρει να την προκαλούν...."

Από "ΤΑ ΝΕΑ"

"ΤΑ ΝΕΑ", 27/11/19

"ΤΑ ΝΕΑ", 27/11/19

ΤΟΥ ΠΕΡΙΚΛΗ ΔΗΜΗΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ

Τι φωνάζουν; Αυτή δεν ήταν η κανονικότητα; Δεν ήταν κανονικό να διορίζονται πολιτευτές, συγγενείς και φίλοι στις διοικήσεις οργανισμών; Και τι ρατσισμός είναι αυτός με την τρίτη ηλικία; Δεν μπορεί να διοικήσει ένα περιφερειακό νοσοκομείο ένας 80χρονος; Εδώ ο Ουίνστολ Τσόρτσιλ έγινε ξανά πρωθυπουργός στα 83 του. Μα ούτε το «Crown» στο Netflix δεν βλέπουν; Ή δεν ξέρουν για τον Ντενγκ Σιαοπίνγκ που αναμόρφωσε ολόκληρη Κίνα στα 80 του; Δικός τους δεν ήταν;

Θα μπορούσε να μην έχει τέλος το τρολάρισμα. Ενα βουλκανιζατέρ εσείς; Δέκα απόστρατους εμείς. Αλλά δεν έχει νόημα. Το χάνει απέναντι σε αυτό που ακουγόταν σαν ένα new deal χρηστής διακυβέρνησης, αλλά σήμερα μοιάζει με ιδανικό αυτοτρολάρισμα: «Τι προτιμά δηλαδή ο κόσμος, να διορίζουμε αποτυχημένους πολιτευτές στα νοσοκομεία μας ή τεχνοκράτες οι οποίοι θα λογοδοτούν και θα αξιολογούνται με βάση συγκεκριμένο αποτέλεσμα;».

Το ερώτημα έθετε ο Κυριάκος Μητσοτάκης δυο εβδομάδες πριν από τις εκλογές της 7ης Ιουλίου. Την απάντηση έδωσε ο Βασίλης Κικίλιας έξι μήνες αργότερα. Σημασία δεν έχει τι προτιμά ο κόσμος, αλλά τι προτιμά το κόμμα. Μόνο που τα γούστα του κόμματος δεν έχουν αλλάξει από την εποχή της κανονικότητας. Το κόμμα θα θέλει πάντα τους δικούς του. Εναν υποψήφιο εδώ, έναν πρώην εκεί, διευθυντές πολιτικών γραφείων, κουμπάροι βουλευτών. Το κομματικό προσοντολόγιο είναι τόσο σφικτό που ακυρώνει, εκεί όπου υπάρχουν, τα πραγματικά προσόντα: Συναφείς τίτλους σπουδών, προηγούμενη εμπειρία ή ό,τι άλλο θα μπορούσε να απαιτεί μια τέτοια θέση θάβονται κάτω από το βάρος της κομματικής ταυτότητας. Το κόμμα είναι παντού, είναι όπως ήταν πάντα σε όλες τις εποχές. Στην εποχή της κανονικότητας, στην εποχή της κρίσης, στην εποχή της επιστροφής στην κανονικότητα.

Μα δεν θα ήταν αυτή η νέα εποχή μιας νέας κανονικότητας; Δεν είναι. Μπορεί να το διαπιστώσει κανείς ακόμη και στις κομματικές ανακοινώσεις. Η ΝΔ απάντησε στον ΣΥΡΙΖΑ με πολακικό «κόπι πάστε». «Οι Ελληνες δεν έχουν μνήμη χρυσόψαρου» λέει η ανακοίνωση της ΝΔ. «Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να μας κουνάει το δάχτυλο» ξαναλέει. Και είναι λέξη προς λέξη αυτά που έλεγαν οι ανακοινώσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Να μας κουνήσουν το δάχτυλο εκείνοι που χρεοκόπησαν τη χώρα; Μα τι νομίζουν, πως έχουν μνήμη χρυσόψαρου οι πολίτες;

Μα αποδείχθηκε στις εκλογές, οι πολίτες δεν είναι επιλήσμονες. Θυμούνται πως οι εκλογικοί κύκλοι είναι και κύκλοι διακηρύξεων χρηστής διακυβέρνησης. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα έκανε ό,τι έκανε η ΝΔ, η ΝΔ δεν θα έκανε ό,τι έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ και οι δυο μαζί δεν θα έκαναν ό,τι έκανε το ΠΑΣΟΚ παλιότερα. Αλλά τότε πώς συμβαίνει και κάνουν όλοι τα ίδια; Πώς συμβαίνει το επιχείρημα, «ε όχι και να λογοδοτήσουμε εμείς σ' εσάς», να είναι το ίδιο; Πώς συμβαίνει να διορίζονται βουλκανιζατέρ και απόστρατοι, κομματικοί φίλοι και μόνο κομματικοί φίλοι;

«Οι διοικητές που διορίστηκαν στα νοσοκομεία θα υπογράψουν συμβόλαια με ρήτρα αποδοτικότητας με ποιοτικούς και ποσοτικούς στόχους και αν δεν τους επιτυγχάνουν θα απολύονται χωρίς αποζημίωση» λέει η ΝΔ για να περιγράψει τη νέα κανονικότητα. Ωστε αυτή είναι η νέα κανονικότητα. Μια παράσταση του θεάτρου σκιών με τίτλο «Ο κομμαγκιόζης τεχνοκράτης».

"ΤΑ ΝΕΑ", 27/11/19

ΤΟΥ ΗΛΙΑ ΚΑΝΕΛΛΗ

Το βράδυ των εκλογών της 7ης Ιουλίου, ο ΣΥΡΙΖΑ υπέστη μια δεινή ήττα. Η ΝΔ με σχεδόν 40% των ψήφων, έναντι 31,53% του ΣΥΡΙΖΑ, κυριάρχησε και επιτράπηκε στον Κυριάκο Μητσοτάκη να κυβερνήσει με αυτοδυναμία. Ωστόσο, χάρη στο ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ διασώθηκε στην ηγεσία ο Αλέξης Τσίπρας, αφού έπεισε ότι το κόμμα άντεξε εξαιτίας της δικής του ηγετικής παρουσίας.

Το εκλογικό ποσοστό ο Τσίπρας θα το κραδαίνει ως λάφυρο σε κάθε εσωκομματική αντιπαράθεση, απέναντι σε κάθε στέλεχος που δεν συμμερίζεται τον σημερινό ρόλο του. Με αυτό το ποσοστό ως εφόδιο πορεύεται προς συνέδριο έχοντας ήδη προσπαθήσει να αλλάξει το κόμμα, να το ετοιμάσει για τη νέα εποχή. Οδηγός του ήταν, και συνεχίζουν να είναι, οι δημόσιες σχέσεις που είχε κάνει με τους ευρωπαίους σοσιαλδημοκράτες, το τελευταίο διάστημα της πρωθυπουργίας του - γεγονός που οδήγησε στη διεύρυνση προς τη σοσιαλδημοκρατία με στελέχη τύπου Ξενογιαννακοπούλου, Μωραΐτη, Ραγκούση, Μπίστη… Πρόκειται για διεύρυνση σε πρόσωπα που δεν καθρεφτίζεται στη στρατηγική - ίσως και να τη βλάπτει. Ο λόγος; Η αδυναμία του Τσίπρα να υποδυθεί άλλο ρόλο από εκείνον του αντισυστημικού, μέσω του οποίου ανέβηκε και κατέκτησε την Αριστερά.

Λένε πως όποιον ρόλο επιλέξεις να υποδυθείς στη ζωή σου, πάντα θα σε κυνηγά. Oτι θα σε αποκαλύπτουν το βάθος της παιδείας σου, τα πραγματικά σου βιώματα, το βάθος της κουλτούρας σου. Ο Αλέξης Τσίπρας, στην πραγματικότητα, ήταν, είναι και πολύ φοβάμαι ότι θα συνεχίσει να είναι ο πολιτικός που θεωρεί ότι η εικόνα του συναιρείται στην περιφρόνηση της γραβάτας. Hταν, είναι και θα είναι ο αγραβάτωτος, η άρνησή του να φορέσει γραβάτα είναι η πιο συνεπής, η πιο σταθερή στάση. Στη στάση αυτή καθρεφτίζεται ο τρόπος με τον οποίο οργανώνει την αντιπολίτευσή του.

Αφενός αναδεικνύει χοντροκομμένες αντιθέσεις στην κυβέρνηση, που στερούνται λεπτομερούς εμβάθυνσης στα ζητήματα. Συνθήματα, γκρίνια και θόρυβος - που συχνά κάνουν την αξιωματική αντιπολίτευση, ακόμα κι όταν έχει δίκιο, να το χάνει.

Αφετέρου light επιστροφή στην περίοδο του οιονεί εμφυλίου: στήριξη των μπάχαλων, καταγγελίες της κυβέρνησης για αυταρχισμό, εμμονή με την υπεράσπιση του ασύλου, σιωπηλή (και συχνά όχι και τόσο σιωπηλή) ανοχή στη βίαιη δράση ομάδων στα πανεπιστήμια... Η στάση αυτή έχει κινητοποιήσει και τους ψιλούς του Διαδικτύου, πολεμιστές της ιδεολογίας, που προσπαθούν διά της ευκολίας της ηθικολογίας να αναβιώσουν τα μίση της εποχής του αντιμνημονίου.

Κάπως έτσι, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν την αξιωματική αντιπολίτευση να γκρεμίζεται.

Oλα αυτά δεν αναδεικνύουν παρά την αδυναμία από τον Τσίπρα κατανόησης του πεδίου, κατά συνέπεια αδυναμία ανταπόκρισης στις απαιτήσεις της πραγματικότητας. Η ελληνική κοινωνία κουράστηκε από τον πόλεμο στα Mνημόνια, αλλά κυρίως έπαψε να εμπιστεύεται τους αυτόκλητους επαναστάτες χωρίς αιτία. Τους απέρριψε, επιλέγοντας ένα κόμμα και ένα πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων το οποίο επιβράβευσε εκλογικά και, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, συνεχίζει να το στηρίζει.

Τι θα κάνει η αξιωματική αντιπολίτευση; Αν συνεχίσει έτσι, θα εξακολουθήσει να φυλλορροεί στην κοινωνία. Αν επιχειρήσει να προσαρμοστεί, θα τροφοδοτήσει εσωτερικές συγκρούσεις, φυγόκεντρες δυνάμεις και εσωτερική αμφισβήτηση - κρίση. Αν εμπιστευτεί τον Μπίστη και την Ξενογιαννακοπούλου, θα κινδυνεύσει το κόμμα, αφού οι οργανώσεις θα θεωρήσουν ότι χάνεται η ψυχή τους.

Η πραγματικότητα έχει μετατραπεί στον μεγάλο βραχνά του Τσίπρα. Το μέλλον δεν διαρκεί πολύ.