"...Οι συνεχείς πρωθυπουργικές ανα­φορές στην «υπόθεση Novartis», oι «ετυμηγορίες» Πολάκη άπό τό διαδίκτυο, οί επιλεκτικές «αποκλειστικότητες» μερίδας τοϋ τύπου καί τών MME, δουλικά υποταγμένης στην εξουσία ΣΥΡΙΖΑ, σέ συνδυασμό μέ δικονομικές επι­λογές πού τουλάχιστον προβληματίζουν τόν νομικό κό­σμο τής χώρας, έχουν διαμορφώσει κλίμα έντονης αμφι­βολίας γιά τόν τρόπο μέ τόν όποίο και συνταγματικώς κα­τοχυρωμένη (άρθρο 87) λειτουργική καί προσωπική ανε­ξαρτησία τών λειτουργών τής Θέμιδας εκδηλώνεται στην συγκεκριμένη υπόθεση. Καί άν ή αμφιβολία αυτή, πού κάλλιστα μπορεί νά οδηγήσει στην πλήρη απαξίωση τής Δικαιοσύνης καί στην ουσιαστική κατάλυση τοϋ συνταγματικοϋ της ρόλου ως εγγυήτριας τοϋ κράτους δικαίου δέν ενοχλεί τόν Τσίπρα καί τήν παρέα του, θά έπρεπε τουλάχιστον νά ενοχλεί καί μάλιστα φορτικά καί ακατά­παυστα τήν ηγεσία τής Δικαιοσύνης. ..."

Από την "ΕΣΤΙΑ"

"ΕΣΤΙΑ", 11/04/19

ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΗ Κ. ΚΑΡΑΧΑΛΙΟΥ*

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ κανένας θεσμός, μόνο ο λαός» είχε  αναφω­νήσει κάποτε, σέ μιά άπό τίς αμέτρητες παραληρηματικές εξάρσεις τής δημαγωγικής του αμετροέπειας ό Ανδρέας Παπανδρέου. «Απόφθεγμα» τό όποίο κάθε μπολσεβίκος πού σέβεται τόν εαυτό του, έστω καί αν ή παιδεία του καί oι γνώσεις του περιορίζονται στό άναμάσημα «χιλιοειπω­μένων «τσιτάτων» τής λενινιστικής διδασκαλίας, αποδέ­χεται μέ πλήρη συναίσθηση ότι μεταλαμβάνει των «άχρα­ντων μυστηρίων» της... 

Ό αγράμματος καί ακαλλιέργητος πρωθυπουργός έχει κάθε λόγο νά προσυπογράφει αυτή τήν μοναδικής ολοκληρωτικής αντίληψης «αλήθεια», άφοϋ η συγκρό­τησή του ως άνθρώπου καί ως πολίτη διαμορφώθηκε μέ­σα στό περιβάλλον τής ΚΝΕ, κάτω άπό τήν λάμψη των μολότωφ καί μέ τίς αιώνιες παρακαταθήκες του Στάλιν, τοΰ Μάο, του Τσέ καί των «ημετέρων» Ζαχαριάδη,  Βελουχιώτη καί Μπελογιάννη. Στή σκέψη καί στην ψυχή αυτών των «ιερών τεράτων» καί τών αμετανόητων θαυμαστών τους ό λαός δέν είναι τίποτε λιγότερο καί τίποτε περισ­σότερο άπό τό πρόσχημα πού τούς «επιτρέπει» νά μιλούν συνεχώς εξ ονόματος του καί γιά λογαριασμό του καί νά εμφανίζονται ως αποκλειστικοί προστάτες τών συμφερό­ντων του, τήν ϊδια στιγμή που περιφρονούν τήν δημοκρα­τία, απεχθάνονται τήν αδέσμευτη βούληση τών πολιτών καί μισούν τίς ελεύθερες συνειδήσεις. 

Ή «υπόθεση Novartis» είναι η χαρακτηριστική περί­πτωση τής ολοκληρωτικής αντίληψης τών σημερινών κυ­βερνώντων. Μακράν τοϋ νά αναζητούνται oι πραγματικές ποινικές ευθύνες καί η εξάλειψη μιας πρακτικής πού επι­βαρύνει τό δημόσιο καί τους ασφαλισμένους στον χώρο τοϋ φαρμάκου, η κυβέρνηση είδε στην υπόθεση αυτή τήν χρυσή ευκαιρία γιά τήν σπίλωση τών ενοχλητικών αντιπά­λων της καί γιά τήν συντήρηση ενός κλίματος, πού, κα­τά τήν άποψη της, ενισχύει καί εδραιώνει τό περιλάλητο «ηθικό πλεονέκτημα» τής άριστεράς. 

Όταν ό αναπλη­ρωτής υπουργός Δικαιοσύνης, πρωτοκλασάτα στελέχη τοϋ Μαξίμου αλλά καί ό ίδιος ό πρωθυπουργός  υποστη­ρίζουν οτι πρόκειται γιά «τό μεγαλύτερο σκάνδαλο τοϋ αίώνα» καί, τελικώς, αποδεικνύεται, έστω κατά «δόσεις», οτι_οι καταγγελίες δέν ευσταθούν, ότι οι προστατευόμενοι τρεις μάρτυρες -έκ τών οποίων ό ένας είναι ήδη κα­τηγορούμενος, προστατεύονται γιά νά καταθέτουν τίς φαντασιώσεις τους καί τίς προκατασκευασμένες ανοησί­ες τους καί ότι τό άνοιγμα τών λογαριασμών αποδεικνύ­εται «μπούμερανγκ», τότε είναι προφανές οτι δέν πρό­κειται απλώς γιά πλήρη διακωμώδηση μιας διαδικασίας στην οποία ή κυβέρνηση στήριξε κυριολεκτικά τήν πολι­τική της επιβίωση. 

Τό χειρότερο είναι ότι σ' αυτή τήν δια­δικασία σταλινικής έμπνευσης, ως προς τόν επιδιωκόμε­νο στόχο, τήν ηθική εξόντωση τών αντιπάλων, εντάσσε­ται καί ή άσκηση πίεσης προς τά αρμόδια όργανα τής Δι­καιοσύνης, πού μοιάζει να θεωρείται άπό τόν Τσίπρα καί τήν παρέα του ως πράξη απολύτως θεμιτή, άφοϋ εξυπη­ρετεί τίς άνομες σκοπιμότητες του. 

Τά τελευταία χρόνια στή Νομολογία τοϋ Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου τών Δικαιωμάτων τοϋ Άνθρωπου (Ε.Δ.Δ.Α.) έχει αναπτυχθεί ή λεγόμενη θεωρία τών φαινομένων (théorie des apparences), σύμφωνα μέ τήν οποία ή δικαιο­σύνη δέν πρέπει απλώς νά απονέμεται, πρέπει επίσης νά δίδει τήν αίσθηση ότι απονέμεται ορθώς. Δηλαδή, κατά τό Δικαστήριο τοϋ Στρασβούργου, έχει θεμελιώδη ση­μασία γιά τήν απονομή τής δικαιοσύνης ή απόδοση της νά μήν είναι απλώς τυπική, βάσει τών αντικειμενικών  δε­δομένων, αλλά νά εδραιώνει, ταυτόχρονα καί τήν υπο­κειμενική εκτίμηση, ότι αποκλείει τήν οποιαδήποτε αμφι­βολία γιά τήν ορθότητα τής συγκεκριμένης δικαστικής απόφασης. Μέ άλλα λόγια ή θεωρία αυτή αποβλέπει στην αναζήτηση τών στοιχείων πού θά εδραιώσουν στην κοι­νή γνώμη τήν απόλυτη πεποίθηση γιά τήν ανεξαρτησία τών δικαστών, μέ τήν αποφυγή συγκεκριμένων περιστα­τικών, πού ύπό τίς συγκεκριμένες συνθήκες θά επέτρε­παν σέ έναν αντικειμενικό παρατηρητή νά αμφιβάλει γιά τήν αμεροληψία καί τήν αντικειμενικότητα τους. 

Είναι βέβαιον ότι oι συνεχείς πρωθυπουργικές ανα­φορές στην «υπόθεση Novartis», oι «ετυμηγορίες» Πολάκη άπό τό διαδίκτυο, οί επιλεκτικές «αποκλειστικότητες» μερίδας τοϋ τύπου καί τών MME, δουλικά υποταγμένης στην εξουσία ΣΥΡΙΖΑ, σέ συνδυασμό μέ δικονομικές επι­λογές πού τουλάχιστον προβληματίζουν τόν νομικό κό­σμο τής χώρας, έχουν διαμορφώσει κλίμα έντονης  αμφι­βολίας γιά τόν τρόπο μέ τόν όποίο και συνταγματικώς  κα­τοχυρωμένη (άρθρο 87) λειτουργική καί προσωπική  ανε­ξαρτησία τών λειτουργών τής Θέμιδας εκδηλώνεται στην συγκεκριμένη υπόθεση. Καί άν ή αμφιβολία αυτή, πού κάλλιστα μπορεί νά οδηγήσει στην πλήρη απαξίωση τής Δικαιοσύνης καί στην ουσιαστική κατάλυση τοϋ συνταγματικοϋ της ρόλου ως εγγυήτριας τοϋ κράτους δικαίου δέν ενοχλεί τόν Τσίπρα καί τήν παρέα του, θά έπρεπε τουλάχιστον νά ενοχλεί καί μάλιστα φορτικά καί ακατά­παυστα τήν ηγεσία τής Δικαιοσύνης. 

*Δικηγόρος