"....Η φήμη, λοιπόν, του «Πράπα» δεν μπόρεσε να τον κρατήσει στην αγορά. Οι δε στίχοι του τραγουδιού αποκτούν σήμερα προφητική διάσταση: οι θαμώνες του «Πράπα» θα σκορπίσουν όπως η «παρέα του Φαλήρου» και το κατάστημα θα αποτελέσει παρελθόν, όπως «η Αμφιτρίτη και ο Αδωνης». Οι αποχαιρετισμοί είναι πάντοτε δύσκολοι και οι Αθηναίοι έχουν βιώσει πλέον πολλούς. Το λουκέτο στο «Πράπα» έρχεται μετά εκείνα στο «Νέον», στο «Φλοράλ», στο «Αιγαίον», στο «Ιντεάλ», στον «Τηνιακό» και στον «Λέντζο», γεννώντας σε πολλούς εξ ημών ένα αίσθημα αποξένωσης από την πόλη μας...."

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" (ηλεκτρονική έκδοση)

Εσβησε ο «φάρος» του Παλαιού Φαλήρου

Της Ιωάννας Φωτιάδη

Οι απογευματινοί περίπατοι στην παραλία του Φαλήρου δεν θα είναι πλέον ίδιοι. Ο «Πράπας», το κατάστημα, που επί 55 χρόνια λειτουργούσε εν είδει φάρου επί της αθηναϊκής Ριβιέρας, έσβησε αξιοπρεπώς και χωρίς πολλές εξηγήσεις. Η παραπάνω είδηση ηχεί ως ψέμα σε όσους ζουν στα νότια προάστια, που ακόμα έχουν στο στόμα τους τη γεύση από το προφιτερόλ και το χειροποίητο παγωτό του ζαχαροπλαστείου «Prapas-sweet home». «Ο “Πράπας” είχε μετατραπεί σε... τοπωνύμιο» σχολιάζει με πικρία μεσήλικας που μένει στα πέριξ, «η στάση του τραμ είχε πάρει το όνομά του, ακριβώς επειδή η επωνυμία είχε καθιερωθεί για να προσδιορίζει μια ολόκληρη γειτονιά». Τόσο άρρηκτα δεμένο ήταν το ζαχαροπλαστείο με την καθημερινότητα όσων ζουν στο Παλαιό Φάληρο, στη Νέα Σμύρνη και στον Αλιμο, που αναφέρεται μεταξύ των απαραίτητων στάσεων της «παρέας του Φαλήρου» στο τραγούδι «Καλοκαιρινές Διακοπές» του Νίκου Καρβέλα από το μακρινό 1986. «Σύντομη» δε καριέρα είχε ο «Πράπας» και στο σινεμά, καθώς εμφανιζόταν σε πλάνο της ταινίας «Δάκρυα για την Ηλέκτρα» το 1966.

Το καφέ-ζαχαροπλαστείο λειτούργησε για πάνω από πέντε δεκαετίες στο ίδιο σημείο υπό τη διεύθυνση της ομώνυμης οικογένειας, κάτι που το κατατάσσει αυτόματα στα εγχώρια success stories. Αρχικά, το 1952 άνοιξε ο πρώτος «Πράπας» στην Ομόνοια με τακτικούς, επώνυμους θαμώνες, όπως τον Μάνο Χατζιδάκι. Το 1963 μετακομίζει νότια, γίνεται στέκι γλυκατζήδων και όχι μόνον, λειτουργεί δε για πολλά χρόνια ως το «αντίπαλον δέος» του «Ζόναρς». «Ερχόμουν εδώ μία φορά την εβδομάδα τουλάχιστον από τα τέλη της δεκαετίας του ’70», διευκρινίζει ένας θαμώνας. «Βρισκόταν σε κομβικό σημείο και προσέφερε μαγευτική θέα στον Σαρωνικό», συμπληρώνει ο ίδιος. «Δεν υπήρχε πιο κατάλληλο σημείο για ραντεβού, είτε προσωπικό είτε επαγγελματικό».

Τα σύννεφα, σύμφωνα με παλαιότερη συνέντευξη της κ. Τζούλιας Πράπα, ήρθαν με το τραμ, που τίμησε το ζαχαροπλαστείο χαρίζοντας το όνομά του στη στάση, ταυτόχρονα, όμως δυσκόλεψε την πρόσβαση και στάθμευση των αυτοκινήτων πελατών του. Επιπλέον, μετέτρεψε το ισόγειο του «Πράπα» σε... υπόγειο, καθώς οι γραμμές του τραμ ήταν κατά τι υπερυψωμένες. Στα χρόνια της κρίσης, η διοίκηση προσπάθησε να καινοτομήσει προσθέτοντας στις υπηρεσίες της το catering και στον κατάλογο της αλκοολούχα ποτά. Φαίνεται, όμως, ότι οι αλλαγές δεν συγκίνησαν ιδιαίτερα το κοινό του καταστήματος, που ήταν κυρίως μεγάλης ηλικίας. Ο χαρακτηρισμός, εξάλλου, του «Πράπα» ως «καφέ των παππούδων» συνετέλεσε, κατά πολλούς, στο άδοξο τέλος του. Στο αποχαιρετιστήριο, πάντως, σημείωμα της διεύθυνσης προς τους θαμώνες, τους ευχαριστεί σε πολυτονικό σύστημα...

Η φήμη, λοιπόν, του «Πράπα» δεν μπόρεσε να τον κρατήσει στην αγορά. Οι δε στίχοι του τραγουδιού αποκτούν σήμερα προφητική διάσταση: οι θαμώνες του «Πράπα» θα σκορπίσουν όπως η «παρέα του Φαλήρου» και το κατάστημα θα αποτελέσει παρελθόν, όπως «η Αμφιτρίτη και ο Αδωνης». Οι αποχαιρετισμοί είναι πάντοτε δύσκολοι και οι Αθηναίοι έχουν βιώσει πλέον πολλούς. Το λουκέτο στο «Πράπα» έρχεται μετά εκείνα στο «Νέον», στο «Φλοράλ», στο «Αιγαίον», στο «Ιντεάλ», στον «Τηνιακό» και στον «Λέντζο», γεννώντας σε πολλούς εξ ημών ένα αίσθημα αποξένωσης από την πόλη μας.