Ο «Ρουμπάνης» ή Λέων, που ήταν και Γιασίν,
αλλά τελικά τον κέρδισε η ζωγραφική
Κύριε διευθυντά,
Κύριε διευθυντά,
Ο Λεωνίδας ήταν συνομήλικος, συμμαθητής και συγχωριανός μου. Ηταν παιδί κουτουριάρικο και κουτραμπάνικο. Δεν του άρεσαν τα γράμματα. Δεν τα ήθελε. Ο δάσκαλός μας προσπάθησε να τον αλλάξει. Τίποτα. Ο Λεωνίδας αμετακίνητος. Ο δάσκαλος βαρέθηκε και του είπε: «Λεωνίδα, κάνε ό,τι θέλεις». Κι ο Λεωνίδας έβγαζε το τετράδιο της ζωγραφικής και «κατασκεύαζε», επί χάρτου, φορτηγά αυτοκίνητα, Volvo και Mercedes.
Το 1956 στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μελβούρνης, ο Γιώργος Ρουμπάνης ανέβηκε στο βάθρο των Ολυμπιονικών, στο άλμα επί κοντώ. Ο Λεωνίδας ενθουσιάστηκε από τη νίκη αυτή. Ρώτησε, άκουσε, έμαθε για το άθλημα και σε λίγες μέρες μάς εξέπληξε. Μπήκε στο δάσος, έβγαλε ένα μακρύ κοντάρι και μας μύησε στο αγώνισμα. Εκανε τη σχετική εγκατάσταση και άρχισε με εκπληκτικό στυλ να πηδάει πάνω από τον πήχυ. Εμείς ούτε τολμούσαμε να αιωριστούμε πάνω από αυτόν, στηριζόμενοι στο κοντάρι του Λεωνίδα. Τον θαυμάζαμε και τον χειροκροτούσαμε σε κάθε του προσπάθεια. Τότε ήταν που τον «βαφτίσαμε» και τον βγάλαμε «Ρουμπάνη»!..
Στην «εθνική» ποδοσφαιρική ομάδα του χωριού μας, του Σταυροδρομίου Γορτυνίας, ο Λεωνίδας έπαιζε τερματοφύλακας. Σωστός αίλουρος. Τις εκτινάξεις του και τα μπλονζόν του θα τα ζήλευαν οι τότε μεγάλοι της θέσης αυτής, Θεοδωρίδης, Βουτσαράς, Σεραφείδης και άλλοι... Οι επιθετικοί της «εθνικής» Λευκοχωρίου, γειτονικού χωριού, εκόμπλαραν όταν έβλεπαν τον Λεωνίδα κάτω από τα δοκάρια. Ετρεμαν τα πόδια τους και σπάνια ευστοχούσαν. Ο Λέων, έλεγαν, είναι ανώτερος από τον… Γιασίν!
Τελικά τον Λεωνίδα δεν τον κέρδισε ούτε ο στίβος ούτε το ποδόσφαιρο. Τον κέρδισε η τέχνη.
Στα πέτρινα χρόνια, 1955-1960, ποιος μπορούσε να αξιολογήσει σωστά και να οσμιστεί χαρίσματα και ταλέντα που έκρυβαν μέσα τους δεκάχρονα παιδιά; Στον σκληρό αγώνα της επιβίωσης, πολλά ταλέντα πέρασαν στη σκιά ή τα σκέπασε η αφάνεια και τα κατάπιε η ανάγκη.
Το ταλέντο του Λεωνίδα το περιέσωσε και το ανέδειξε η θάλασσα. Εμπάρκαρε σε ποντοπόρο πλοίο και γύρισε και γνώρισε όλο τον κόσμο. Το χάρισμα δεν μπορούσε να θαφτεί στη «Γραμμή των Οριζόντων»! Αναδύθηκε από τα βύθη της θάλασσας, από τις δαντελωτές ακτές των ηπείρων, από τον θόρυβο των λιμανιών, από τον ατέρμονα χρόνο μέσα στην απεραντοσύνη του ωκεανού!
Ο Λεωνίδας εξελίχθηκε σε διαπρεπή εκπρόσωπο της ζωγραφικής τέχνης. Γνωστός σε ευρύτατους κύκλους και ειδικότερα στην πόλη όπου ζει, την ιστορική Τριπολιτσά.
Το έργο του είναι αξιόλογο και ο εικαστικός του λόγος καθηλωτικός.
Προσωπικά πιστεύω ότι εάν ο Λεωνίδας παρακολουθούσε σχολή Καλών Τεχνών στην Ελλάδα ή το εξωτερικό για πληρέστερη κατάρτιση, θα ήταν σήμερα μια εξέχουσα παρουσία στον ελληνικό εικαστικό κόσμο.
Μιχάλης Ι. Μιχαλακόπουλος
 |
Ετσι, στις 25.3.1949, φοιτητής πλέον της Νομικής Αθηνών παρακολούθησα από ένα μπαλκόνι οικοδομής, της οδού Πανεπιστημίου, τη μεγαλειώδη παρέλαση των στρατιωτικών σχολών και τμημάτων Πεζικού, που παρήλαυναν τραγουδώντας, καίτοι οι «πεζικάριοι» ανεχώρουν για τα μέτωπα, προς καταπολέμηση της Ανταρσίας. Στην πρώτη σειρά της Σχολής Αεροπορίας είδα τον «Κος» παραστάτη του σημαιοφόρου της Σχολής. Εκτοτε δεν τον ξαναείδα, όμως πληροφορούμουν ότι ο «Κος» βγήκε ανθυποσμηναγός και μετά ότι έλαβε μέρος σε δύσκολες και επικίνδυνες αεροπορικές αποστολές, προς ενίσχυση του μαχομένου στην Κορέα ελληνικού τάγματος. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά από το σημείωμα του κ. Ηλία Μαγκλίνη στην «Καθημερινή» της 14.4.2018.
Αυτές οι λίγες γραμμές ας είναι ευλαβές μνημόσυνο στη μνήμη ενός παλικαριού, απ’ αυτά που «έπαιξαν το κεφάλι τους» για να είναι όρθια αυτή η χώρα.
Χριστόδουλος Εμμ. Θεοδωρόπουλος,
Συν/xος δικηγόρος - ιστορικός, Αγρίνιο
σας έχει πιάσει; Ιδίως εσάς τους εθνικόφρονες άθεους που μας πιπιλίζατε επί δεκαετίες το μυαλό για τον κομμουνιστικό αθεϊσμό που θα μας γαλουχούσε τα παιδιά στην αθεΐα και θα μας έπαιρνε τις περιουσίες κ.λπ.; Τώρα που η παρέα σας μας πήρε τις περιουσίες, τσιμουδιά. Τώρα που ο λαός μας είναι ακέφαλος, έρμαιο των τοκογλύφων, απελπισμένος, χτυπάτε τη μόνη του ελπίδα: την πίστη στον Χριστό και την Ορθοδοξία…
Αλλα βλάσφημα και αισχρά δεν είχατε να μας σερβίρετε; Με το απυρόβλητο του μονολόγου και τη γεμάτη αναίδεια αυθαιρεσία των «πνευματικών» σας συνεργατών βρίζετε ασύστολα την πίστη μας; Δεν μας σέβεστε; Ακόμα και ο «εκδοροσφαγέας ΕΑΜοβούλγαρος Αρης», τη Μ. Παρασκευή συγκροτούσε χορωδία ανταρτών για τα Εγκώμια στα χωριά που βρισκότανε, σεβόμενος την πίστη μας. Εσείς τίνος σχέδια υπηρετείτε; Σε ποιες σκοτεινές λέσχες αποφασίστηκε το ξεπάτωμα της πνευματικότητάς μας και της ελπίδας μας;
Δεν είναι για το πνευματικό μου μπόι οι θεολογικές αντιπαραθέσεις και ούτε επιθυμώ δικολαβίστικες επιχειρηματολογίες. (Ποινικοί Κώδικες, κακόβουλη βλασφημία κ.λπ.) Τα αναστήματα του Ντοστογιέφσκι, του Παπαδιαμάντη, του Αντρέι Ταρκόφσκι, του Κόντογλου, του Ελύτη και τόσων άλλων –μιλιούνια υψηλών πνευμάτων της διαχρονικής ανθρώπινης διανόησης– έχουν μιλήσει και έχουν γράψει σχετικά. Θυμάστε, το «Σολάρις» του Ταρκόφσκι; Απάνω στο σοβιετικό διαστημόπλοιο προσεύχεται ο αστροναύτης, μπροστά στο εικόνισμα της Ανάστασης με το καντηλάκι της ελπίδας αναμμένο... Επί σοβιετικής διακυβέρνησης. Τι να προσθέσω εγώ ο φτωχός;
Τα «εορταστικά» φύλλα της «Καθημερινής» αποπνέουν μιαν αβάστακτη μπόχα αμερικανίλας, απευθυνόμενα σε βουρλισμένους γιάπηδες των ψυχιατρικών «συνεντεύξεων» και όχι στον περήφανο –αν και καταπροδομένο– λαό μας.
Ο κάθε γραφιάς ή «καλλιτέχνης» έχει το δικαίωμα να γράφει ό,τι του κατέβει. Και να βλαστημάει αν του αρέσει. Αλλά όχι δημόσια στα ΜΜΑ (Μέσα Μαζικής Αποβλάκωσης…). Είναι προφανέστατα χυδαία συμπεριφορά. Και πιο χυδαία γίνεται όταν επιλέγεται από τη διεύθυνσή σας ο χρόνος. Το «τάιμινγκ» που λέγαμε στα χωριά μας. Ή μήπως το στοιχείο αυτό αποτελεί «συμβατική υποχρέωση» της εργολαβίας; Χριστούγεννα και Πάσχα; Τέτοια σύμπτωση;
Με τα δημοσιεύματα αυτά καθεαυτά δεν θέλω να ασχοληθώ. Ετσι πιστεύουν έτσι γράφουν. Ούτε με τη δυσνόητη και βλάσφημη… γελοιογραφία του Εσταυρωμένου.
Τον κ. Μπουκάλα τον σέβομαι απολύτως. Εχει τόσα και τόσα γραπτά ποιότητος. Μόνον αυτό βρήκατε να δημοσιεύσετε πασχαλιάτικα; Τον άλλο κύριο με το «διήγημα» του κληρικού με τα πορνεία ούτε που τον ξέρω. Παρά ταύτα εύχομαι το φως της Ανάστασης κάποτε να τους λυτρώσει από το βασανιστήριο της μεταφυσικής αγωνίας που εμφανέστατα τους διακατέχει. Και μαζί με σας κύριε διευθυντά να σας δώσει και λίγη ευγένεια απέναντι σε μας τους αφελείς «χαχόλους» Ορθόδοξους Χριστιανούς του «χύδην όχλου» που πιστέψαμε στην… απάτη τόσων και τόσων Αποστόλων και εκατομμυρίων Αγίων και μαρτύρων που πληρώσανε με τα κεφάλια τους την πίστη στην Ανάσταση. Με την ευκαιρία, ρίξτε μια ματιά στον Φώτη Κόντογλου. Θα σας αναπαύσει.
«Η Τράπεζα γέμει». Ολοι χωράνε στην Αγάπη του Χριστού. Ακόμα και εγώ…
Γράφει λοιπόν ο μαστρο-Φώτης:
«Η πίστη του χριστιανού δοκιμάζεται με την Ανάσταση του Χριστού σαν το χρυσάφι στο χωνευτήρι. Απ ̓ όλο το Ευαγγέλιο η Ανάσταση του Χριστού είναι το πλέον απίστευτο πράγμα, ολότελα απαράδεκτο από το λογικό μας, αληθινό μαρτύριο για δαύτο. Μα ίσια-ίσια, επειδή είναι ένα πράγμα ολότελα απίστευτο, για τούτο χρειάζεται ολόκληρη η πίστη μας για να το πιστέψουμε. Εμείς οι άνθρωποι λέμε συχνά πως έχουμε πίστη, αλλά την έχουμε μονάχα για όσα είναι πιστευτά απ ̓ το μυαλό μας. Αλλά τότε, δεν χρειάζεται η πίστη, αφού φτάνει η λογική. Η πίστη χρειάζεται για τα απίστευτα».
(Θα ήθελα να γράψω το δικηγορίστικο «μετά τιμής» αλλά δεν μου βγαίνει, συχωράτε με…)
ΜΠΑΜΠΗΣ (Χαραλαμπος)
Νικ. Αναστοπουλος, Συνταξιούχος Δικηγόρος Αθηνών
Αρης βρήκε μια θέση στην πινακοθήκη των ηρώων του έθνους». Και παρακάτω: «Ομως, πώς μπορείς να πεις για ένα σύντροφο του Βελουχιώτη ότι πολέμησε για τη δημοκρατία, τη δικαιοσύνη και την ενότητα;».
Θα ήθελα να διατυπώσω μερικά σχόλια για τον Αρη Βελουχιώτη.
α) Στη δυτική Φθιώτιδα και Ευρυτανία (Μάρμαρα-Κολοκυθιά, Γαρδίκι Ομιλαίων, Μαυρολιθάρι, Σπερχειάδα, Καρπενήσι) όπου κυρίως έδρασε ο Αρης, εξ όσων γνωρίζω η γνώμη γενικώς των κατοίκων ήταν θετική γι’ αυτόν παρά τις βιαιότητες που διέπραττε.
β) Συλλήβδην οι κάτοικοι τότε επικροτούσαν την αντιστασιακή δράση του διότι συγκέντρωνε στο πρόσωπό του τη θέληση και την αντίδραση όλων, δεξιών και αριστερών, εναντίον των κατακτητών. Και όλοι έλεγαν ότι καλά έκανε και κυνηγούσε τους συνεργάτες των Γερμανών.
γ) Στις 25-11-1942, στην ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου, συνέπραξαν σε αγαστή συνεργασία ο Αρης, ο Ζέρβας και οι Αγγλοι, οι οποίοι αργότερα δήλωσαν ότι η επιτυχής ανατίναξη της γέφυρας, κορυφαίο αντιστασιακό γεγονός, χωρίς τον Ζέρβα δεν θα γινόταν και χωρίς τον Βελουχιώτη δεν θα πετύχαινε.
δ) Οπως δε τεκμαίρεται από τον ιστορικό και μνημειώδη λόγο του στη Λαμία, ενώπιον πρωτοφανούς πλήθους όλων των αποχρώσεων, που αποτελεί και το ιδεολογικό του πιστεύω, οι θέσεις του ήταν υπέρ της διενέργειας ελεύθερων εκλογών μετά την απελευθέρωση και τη διακυβέρνηση της χώρας να αναλάβει αυτός που θα προέκυπτε από τη θέληση του λαού. Αρα αποδεχόταν τους κανόνες της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
ε) Στον ίδιο λόγο του, ο Αρης ετάσσετο υπέρ της διατήρησης του ρόλου της Εκκλησίας όπως αυτός ήταν μέχρι τότε. Είναι γνωστές δε οι καλές σχέσεις του με τους ιερωμένους της. Μάλιστα, για μεγάλο χρονικό διάστημα είχε και στο στενό του επιτελείο έναν ιερωμένο, τον πατέρα Γερμανό Δημάκο (Ανυπόμονο), μετέπειτα ηγούμενο της Μονής Αγάθωνος, και για του λόγου το αληθές τον είχε δίπλα του και στην ομιλία του στη Λαμία.
στ) Στην κωμόπολη της Σπερχειάδος με τη σύμφωνη γνώμη όλων των παρατάξεων έχει στηθεί ανδριάντας του και μια πλατεία φέρει το όνομά του.
Υστερα από τα ως άνω, νομίζω ότι τον Αρη Βελουχιώτη πρέπει να τον τοποθετήσουμε στο δημοκρατικό τόξο. Οσο και αν διαφωνεί κάποιος με μια ακραία ιδεολογία, η διαχωριστική γραμμή πρέπει να είναι μεταξύ κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και ολοκληρωτισμού. Τούτο σημαίνει ότι μπορεί και πρέπει σε μια ελεύθερη κοινωνία που ζούμε να έχουν θέση όλοι, αρκεί να σέβονται τους κανόνες της και να μη θέλουν διά της βίας να επιβάλουν τις απόψεις τους. Βεβαίως, υπάρχει ένα πρόβλημα: όταν ένα κόμμα με ολοκληρωτική ιδεολογία καταλάβει την εξουσία, πώς θα διασφαλιστεί ότι θα ξανακάνει εκλογές. Επ’ αυτού θα ήταν ενδιαφέρουσα η γνώμη του κ. Τάκη Θεοδωρόπουλου.
Μανώλης Χανιωτάκης, Λάρισα
Και όμως, αυτή τη ρουτινιασμένη, επίπεδη καθημερινότητα έρχονται να την ταράξουν, αναποδογυρίζουν οι λίγοι φωτισμένοι, εκλεκτοί άνθρωποι. Μερικοί από αυτούς, οι τυχεροί, δοξάστηκαν εν ζωή, όπως ο Στίβεν Χόκινγκ. Αλλοι πέθαναν αγνοημένοι, ξεχασμένοι και φτωχοί, για να δοξαστούν μεταθανατίως. Υπάρχει όμως και μια τρίτη ομάδα την οποία αξίζει να αναδείξουμε. Πρόκειται για τους ανθρώπους των οποίων οι πρωτοπόρες ιδέες προκάλεσαν την αντίδραση των εκάστοτε ισχυρών και, είτε από άγνοια είτε κυρίως από φθόνο, κυνηγήθηκαν ακόμα και μέχρι φυσικής εξοντώσεώς των. Μερικοί από αυτούς όμως δεν άντεξαν και λύγισαν, όπως ο Γαλιλαίος, άλλοι όμως, προς μεγάλη τους δόξα, επέμεναν μέχρι τέλους και θυσιάστηκαν. Ατελείωτος ο κατάλογος, ενδεικτικά αναφέρω τον δικό μας Σωκράτη, τον Ιταλό Τζιορντάνο Μπρούνο που κάηκε στην πυρά, τον Ούγγρο ιατρό Ιγνάτιο Σεμμελαβάις, ο οποίος ανακοινώνοντας το αίτιο του επιλοχείου πυρετού που έσωζε τις γυναίκες, κυνηγήθηκε με τέτοια ένταση και πείσμα από το κατεστημένο, ώστε το μυαλό του δεν άντεξε και τρελάθηκε – στο τέλος στεκόταν μπροστά στα μαιευτήρια μοιράζοντας φυλλάδια στους περαστικούς για το πώς θα σώζουν τις γυναίκες τους. Πέθανε σε φρενοκομείο. Ο Αϊνστάιν είχε δηλώσει κάποτε: «Δύο πράγματα είναι άπειρα, το Σύμπαν και η ανοησία των ανθρώπων».
Ι. Κ. Γεωργίου, Καρδιολόγος
Οταν γράφουμε για το ΜαΝτζικέρτ
Κύριε διευθυντά
Στο φύλλο της 18ης Μαρτίου περιλαμβάνεται το άρθρο «Πρόταση για πρόωρες εκλογές στην Τουρκία». Απ’ ό,τι βλέπω, είναι από «τηλεγραφήματα» των Reuters, A.P. και Bloomberg. Στο κείμενο αναφέρεται η επέτειος της μάχης του «Ματζικέρτ». Η για τον Ελληνισμό χαμένη αυτή μάχη, ιστορικής σημασίας γιατί είχε αποτέλεσμα την απώλεια της ενδοχώρας της Ανατολίας και την αρχή της παρακμής της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, λέγεται ΜαΝτζικέρτ, και αγγλιστί Manzikert. Είναι ντροπή να μη γνωρίζουμε τη σωστή γραφή σημαντικών γεγονότων της Ιστορίας μας.
Δημ. Στεφανου-Πετροκοκκινος
 |
Αλλα βλάσφημα και αισχρά δεν είχατε να μας σερβίρετε; Με το απυρόβλητο του μονολόγου και τη γεμάτη αναίδεια αυθαιρεσία των «πνευματικών» σας συνεργατών βρίζετε ασύστολα την πίστη μας; Δεν μας σέβεστε; Ακόμα και ο «εκδοροσφαγέας ΕΑΜοβούλγαρος Αρης», τη Μ. Παρασκευή συγκροτούσε χορωδία ανταρτών για τα Εγκώμια στα χωριά που βρισκότανε, σεβόμενος την πίστη μας. Εσείς τίνος σχέδια υπηρετείτε; Σε ποιες σκοτεινές λέσχες αποφασίστηκε το ξεπάτωμα της πνευματικότητάς μας και της ελπίδας μας;
Δεν είναι για το πνευματικό μου μπόι οι θεολογικές αντιπαραθέσεις και ούτε επιθυμώ δικολαβίστικες επιχειρηματολογίες. (Ποινικοί Κώδικες, κακόβουλη βλασφημία κ.λπ.) Τα αναστήματα του Ντοστογιέφσκι, του Παπαδιαμάντη, του Αντρέι Ταρκόφσκι, του Κόντογλου, του Ελύτη και τόσων άλλων –μιλιούνια υψηλών πνευμάτων της διαχρονικής ανθρώπινης διανόησης– έχουν μιλήσει και έχουν γράψει σχετικά. Θυμάστε, το «Σολάρις» του Ταρκόφσκι; Απάνω στο σοβιετικό διαστημόπλοιο προσεύχεται ο αστροναύτης, μπροστά στο εικόνισμα της Ανάστασης με το καντηλάκι της ελπίδας αναμμένο... Επί σοβιετικής διακυβέρνησης. Τι να προσθέσω εγώ ο φτωχός;
Τα «εορταστικά» φύλλα της «Καθημερινής» αποπνέουν μιαν αβάστακτη μπόχα αμερικανίλας, απευθυνόμενα σε βουρλισμένους γιάπηδες των ψυχιατρικών «συνεντεύξεων» και όχι στον περήφανο –αν και καταπροδομένο– λαό μας.
Ο κάθε γραφιάς ή «καλλιτέχνης» έχει το δικαίωμα να γράφει ό,τι του κατέβει. Και να βλαστημάει αν του αρέσει. Αλλά όχι δημόσια στα ΜΜΑ (Μέσα Μαζικής Αποβλάκωσης…). Είναι προφανέστατα χυδαία συμπεριφορά. Και πιο χυδαία γίνεται όταν επιλέγεται από τη διεύθυνσή σας ο χρόνος. Το «τάιμινγκ» που λέγαμε στα χωριά μας. Ή μήπως το στοιχείο αυτό αποτελεί «συμβατική υποχρέωση» της εργολαβίας; Χριστούγεννα και Πάσχα; Τέτοια σύμπτωση;
Με τα δημοσιεύματα αυτά καθεαυτά δεν θέλω να ασχοληθώ. Ετσι πιστεύουν έτσι γράφουν. Ούτε με τη δυσνόητη και βλάσφημη… γελοιογραφία του Εσταυρωμένου.
Τον κ. Μπουκάλα τον σέβομαι απολύτως. Εχει τόσα και τόσα γραπτά ποιότητος. Μόνον αυτό βρήκατε να δημοσιεύσετε πασχαλιάτικα; Τον άλλο κύριο με το «διήγημα» του κληρικού με τα πορνεία ούτε που τον ξέρω. Παρά ταύτα εύχομαι το φως της Ανάστασης κάποτε να τους λυτρώσει από το βασανιστήριο της μεταφυσικής αγωνίας που εμφανέστατα τους διακατέχει. Και μαζί με σας κύριε διευθυντά να σας δώσει και λίγη ευγένεια απέναντι σε μας τους αφελείς «χαχόλους» Ορθόδοξους Χριστιανούς του «χύδην όχλου» που πιστέψαμε στην… απάτη τόσων και τόσων Αποστόλων και εκατομμυρίων Αγίων και μαρτύρων που πληρώσανε με τα κεφάλια τους την πίστη στην Ανάσταση. Με την ευκαιρία, ρίξτε μια ματιά στον Φώτη Κόντογλου. Θα σας αναπαύσει.
«Η Τράπεζα γέμει». Ολοι χωράνε στην Αγάπη του Χριστού. Ακόμα και εγώ…
Γράφει λοιπόν ο μαστρο-Φώτης:
«Η πίστη του χριστιανού δοκιμάζεται με την Ανάσταση του Χριστού σαν το χρυσάφι στο χωνευτήρι. Απ ̓ όλο το Ευαγγέλιο η Ανάσταση του Χριστού είναι το πλέον απίστευτο πράγμα, ολότελα απαράδεκτο από το λογικό μας, αληθινό μαρτύριο για δαύτο. Μα ίσια-ίσια, επειδή είναι ένα πράγμα ολότελα απίστευτο, για τούτο χρειάζεται ολόκληρη η πίστη μας για να το πιστέψουμε. Εμείς οι άνθρωποι λέμε συχνά πως έχουμε πίστη, αλλά την έχουμε μονάχα για όσα είναι πιστευτά απ ̓ το μυαλό μας. Αλλά τότε, δεν χρειάζεται η πίστη, αφού φτάνει η λογική. Η πίστη χρειάζεται για τα απίστευτα».
(Θα ήθελα να γράψω το δικηγορίστικο «μετά τιμής» αλλά δεν μου βγαίνει, συχωράτε με…)
ΜΠΑΜΠΗΣ (Χαραλαμπος)
Νικ. Αναστοπουλος, Συνταξιούχος Δικηγόρος Αθηνών
 |
Θα ήθελα να διατυπώσω μερικά σχόλια για τον Αρη Βελουχιώτη.
α) Στη δυτική Φθιώτιδα και Ευρυτανία (Μάρμαρα-Κολοκυθιά, Γαρδίκι Ομιλαίων, Μαυρολιθάρι, Σπερχειάδα, Καρπενήσι) όπου κυρίως έδρασε ο Αρης, εξ όσων γνωρίζω η γνώμη γενικώς των κατοίκων ήταν θετική γι’ αυτόν παρά τις βιαιότητες που διέπραττε.
β) Συλλήβδην οι κάτοικοι τότε επικροτούσαν την αντιστασιακή δράση του διότι συγκέντρωνε στο πρόσωπό του τη θέληση και την αντίδραση όλων, δεξιών και αριστερών, εναντίον των κατακτητών. Και όλοι έλεγαν ότι καλά έκανε και κυνηγούσε τους συνεργάτες των Γερμανών.
γ) Στις 25-11-1942, στην ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου, συνέπραξαν σε αγαστή συνεργασία ο Αρης, ο Ζέρβας και οι Αγγλοι, οι οποίοι αργότερα δήλωσαν ότι η επιτυχής ανατίναξη της γέφυρας, κορυφαίο αντιστασιακό γεγονός, χωρίς τον Ζέρβα δεν θα γινόταν και χωρίς τον Βελουχιώτη δεν θα πετύχαινε.
δ) Οπως δε τεκμαίρεται από τον ιστορικό και μνημειώδη λόγο του στη Λαμία, ενώπιον πρωτοφανούς πλήθους όλων των αποχρώσεων, που αποτελεί και το ιδεολογικό του πιστεύω, οι θέσεις του ήταν υπέρ της διενέργειας ελεύθερων εκλογών μετά την απελευθέρωση και τη διακυβέρνηση της χώρας να αναλάβει αυτός που θα προέκυπτε από τη θέληση του λαού. Αρα αποδεχόταν τους κανόνες της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
ε) Στον ίδιο λόγο του, ο Αρης ετάσσετο υπέρ της διατήρησης του ρόλου της Εκκλησίας όπως αυτός ήταν μέχρι τότε. Είναι γνωστές δε οι καλές σχέσεις του με τους ιερωμένους της. Μάλιστα, για μεγάλο χρονικό διάστημα είχε και στο στενό του επιτελείο έναν ιερωμένο, τον πατέρα Γερμανό Δημάκο (Ανυπόμονο), μετέπειτα ηγούμενο της Μονής Αγάθωνος, και για του λόγου το αληθές τον είχε δίπλα του και στην ομιλία του στη Λαμία.
στ) Στην κωμόπολη της Σπερχειάδος με τη σύμφωνη γνώμη όλων των παρατάξεων έχει στηθεί ανδριάντας του και μια πλατεία φέρει το όνομά του.
Υστερα από τα ως άνω, νομίζω ότι τον Αρη Βελουχιώτη πρέπει να τον τοποθετήσουμε στο δημοκρατικό τόξο. Οσο και αν διαφωνεί κάποιος με μια ακραία ιδεολογία, η διαχωριστική γραμμή πρέπει να είναι μεταξύ κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και ολοκληρωτισμού. Τούτο σημαίνει ότι μπορεί και πρέπει σε μια ελεύθερη κοινωνία που ζούμε να έχουν θέση όλοι, αρκεί να σέβονται τους κανόνες της και να μη θέλουν διά της βίας να επιβάλουν τις απόψεις τους. Βεβαίως, υπάρχει ένα πρόβλημα: όταν ένα κόμμα με ολοκληρωτική ιδεολογία καταλάβει την εξουσία, πώς θα διασφαλιστεί ότι θα ξανακάνει εκλογές. Επ’ αυτού θα ήταν ενδιαφέρουσα η γνώμη του κ. Τάκη Θεοδωρόπουλου.
Μανώλης Χανιωτάκης, Λάρισα
 |
Ι. Κ. Γεωργίου, Καρδιολόγος
Οταν γράφουμε για το ΜαΝτζικέρτ
Κύριε διευθυντά
Στο φύλλο της 18ης Μαρτίου περιλαμβάνεται το άρθρο «Πρόταση για πρόωρες εκλογές στην Τουρκία». Απ’ ό,τι βλέπω, είναι από «τηλεγραφήματα» των Reuters, A.P. και Bloomberg. Στο κείμενο αναφέρεται η επέτειος της μάχης του «Ματζικέρτ». Η για τον Ελληνισμό χαμένη αυτή μάχη, ιστορικής σημασίας γιατί είχε αποτέλεσμα την απώλεια της ενδοχώρας της Ανατολίας και την αρχή της παρακμής της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, λέγεται ΜαΝτζικέρτ, και αγγλιστί Manzikert. Είναι ντροπή να μη γνωρίζουμε τη σωστή γραφή σημαντικών γεγονότων της Ιστορίας μας.
Δημ. Στεφανου-Πετροκοκκινος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου