"... Όσο γιά τόν πρωταγωνιστή τής Ιστορί­ας μας, τόν Γεώργιο Δούσμανη, οχι μόνον δέν ήταν «Άρχιεπίσκοπος», άφού τό αξίωμα δέν υπήρχε τότε στην τουρ­κοκρατούμενη Ελλάδα, αλλά ούτε κάν ιερωμένος. "Ηταν έγγαμος μέ τήν πανέμορφη Μαρία, τής όποιας τά κάλλη εκθειάζονται σέ γραπτές πηγές, ένώ οι δύο υιοί του άπήλαυαν του τίτλου τοϋ Κόμητος, πού τούς απενεμήθη λόγω τών υπηρεσιών του πατρός τους -ό όποίος εγκατέλειψε τά εγκόσμια τόν Μάιο τοϋ 1701 φέροντας στο σώμα του πενή­ντα πληγές. Διότι δέν έπαυσε νά πολεμά μέχρι τέλους στό πλευρό των Ένετών, όπως έπραξαν έκατοντάδες Έλληνες, οι περίφημοι stradioti. Έπιφυλασσόμεθα ωστόσο νά έπανέλθουμε, ενημερώνοντας τους ενδιαφερομένους τί έκα­νε στους Αλβανούς ό εγγονός του, Σπυρίδων Δούσμανης, πού έγκατεστάθη στην Κέρκυρα, μέ τήν σύζυγο του, άπό τήν ευγενή οικογένεια τών Λευκοχείλων..."

Από την "ΕΣΤΙΑ"


                                                                  "ΕΣΤΙΑ", 02/11/16
Ό Έντι Ράμα και ό Δούσμανης
Του Ελευθέριου Γ. Σκιαδά 
ΕΙΝΑΙ σίγουρο πώς τό πάθημα του Αλβανού Πρωθυπουργού, κ.Έντι Ράμα, θά μείνει αλη­σμόνητο. Βάφτισε «Αρχιεπίσκοπο», καί μάλιστα «Αλβανό», τόν χριστιανό Γεώργιο Δούσμανη, πού δέν ήταν κάν ιερωμένος, άλλα προσέφε­ρε φιλότιμα τίς υπηρεσίες του στους Ενετούς εναντίον των Τούρκων. Μά δέν υπήρχε κάποιος νά τόν συμβουλεύσει; Είναι δυνατόν ένας Πρω­θυπουργός νά εξευτελίζεται δημοσίως επικα­λούμενος εξόφθαλμες ανακρίβειες; Προφανώς είναι. Ευτυχώς πού δέν ζει ό Βίκτωρ Δούσμα­νης (1862-1949) νά ανέβει στό «Κεφάλι Πανα­γιάς», τό πυροβολείο πού κατασκεύασε στην "Ηπειρο, αποβλέποντας στην απελευθέρωση τών ελληνικών εδαφών.

"Αν άνοιγε ένα σοβαρό αλβανικό εγκυκλο­παιδικό λεξικό, ό κ. Ράμα θά εύρισκε πλούσιες πληροφορίες γιά τους Αύθέντες τοϋ Βροντζά (Castello di Varozza), περιοχή του Κασσωπαίου όρους (μεταξ 'Άρτης καί πεδιάδας της Λάμαρης), έκεί όπου αργότερα άνεπτύχθη τό συγκρό­τημα του Σουλίου. Έξ αυτών προήλθε τό γένος Δούσμανη, επώνυμο μέ τό όποιο στην πραγμα­τικότητα τούς «φιλοδώρησαν» οι Τούρκοι, κα­τά τό έθος της εποχής. Διότι δικαιολογημένα οι Τούρκοι τους αποκαλούσαν düşman-Iar (ντου-σμανλάρ, όπως είναι ό πληθυντικός), δηλαδή «εχθρούς». Τό παρωνύμιο μετετράπη σέ επώ­νυμο (Ντούσμανης - Δούσμανης), όπως καί εκα­τοντάδες άλλα επώνυμα στην χώρα μας. Διεκρίνετο δηλαδή ή οικογένεια Δούσμανη, μέχρι καί τους τελευταίους απογόνους της, γιά τήν μαχητικότητα, έξ ου καί τό γεγονός ότι οι περισσότεροι απόγονοι τους ήταν στρατιωτικοί. Τόν πρώτο Γεώργιο Δούσμανη τόν συ­ναντάμε τό 1444, όταν εκλήθη άπό τόν Σκεντέρμπεη γιά να αγωνισθούν άπό κοινού εναντίον τών Τούρκων. Ό έν λόγω Γ. Δούσμανης είχε καί ωραιότατη θυγατέρα, στην «ποδιά» τής οποίας σφάχθηκαν παλληκάρια.

Ό υιός του προαναφερθέντος Γεωργίου, ό Αλέξανδρος Δούσμανης, ήταν εκείνος πού κατέβηκε καί έγκατεστάθη στην Πελοπόννησο έν μέσω τών πολεμικών του δραστηρι­οτήτων, καί ετέθη έπί κεφαλής ενός ήπειρωτοαρβανίτικου σώματος, έξ εκείνων πού σχηματίζοντο τότε."Αν κάποιος άπό τόν στρατό του εκείνο ξέφυγε καί έγινε... ιερέας, οι πη­γές δέν μάς πληροφορούν. Πάντως, μέλη της γενιάς εκεί­νης του Δούσμανη έγκατεστάθησαν στην Αθήνα. Εύποροι κτηματίες καί προύχοντες τουτόπου. Έξ αυτών προήλθε και ό Γεώργιος Δούσμανης, στον όποίο ανεφέρθη ό κ. Ράμα.

 Όπως μαρτυρούν οι γραπτές πηγές, ήταν πάντα  φρε­σκοξυρισμένος καί μέ πλούσια κόμη, τριγυρνούσε δέ μέ τήν «περιβολή τοϋ Ίππότου», αξίωμα πού τοϋ απένειμαν οι εύεργετηθέντες Ενετοί. Διότι εκείνος ό Αθηναίος προύχων διατηρούσε ιδίοις έξόδοις οπλίτες, μέ τους όποίους συνέδραμε τους Ενετούς. Πράγματι δέ συμμετείχε στην Επιτροπή ή όποία διαπραγματεύθηκε τήν παράδοση τής Ακροπόλεως στους Ενετούς. Δυστυχώς όμως, όπως γνω­ρίζουν καί οι μαθητές τών αλβανικών δημοτικών σχολείων, ό Ενετός στρατηγός Μοροζίνι βομβάρδισε τό μνημείο, μέ τά γνωστά αποτελέσματα, καί ύστερα προέβη καί σέ μονα­δικής εκτάσεως λεηλασία.

Τά γεγονότα αυτά αναφέρονται καί στά λήμματα του Διαδικτύου, στό όποίο προφανώς δέν έχει πρόσβαση ό Αλβα­νός Πρωθυπουργός. Όσο γιά τόν πρωταγωνιστή τής Ιστορί­ας μας, τόν Γεώργιο Δούσμανη, οχι μόνον δέν ήταν «Άρχιεπίσκοπος», άφού τό αξίωμα δέν υπήρχε τότε στην τουρ­κοκρατούμενη Ελλάδα, αλλά ούτε κάν ιερωμένος. "Ηταν έγγαμος μέ τήν πανέμορφη Μαρία, τής όποιας τά κάλλη εκθειάζονται σέ γραπτές πηγές, ένώ οι δύο υιοί του άπήλαυαν του τίτλου τοϋ Κόμητος, πού τούς απενεμήθη λόγω τών υπηρεσιών του πατρός τους -ό όποίος εγκατέλειψε τά εγκόσμια τόν Μάιο τοϋ 1701 φέροντας στο σώμα του πενή­ντα πληγές. Διότι δέν έπαυσε νά πολεμά μέχρι τέλους στό πλευρό των Ένετών, όπως έπραξαν έκατοντάδες Έλληνες, οι περίφημοι stradioti. Έπιφυλασσόμεθα ωστόσο νά έπανέλθουμε, ενημερώνοντας τους ενδιαφερομένους τί έκα­νε στους Αλβανούς ό εγγονός του, Σπυρίδων Δούσμανης, πού έγκατεστάθη στην Κέρκυρα, μέ τήν σύζυγο του, άπό τήν ευγενή οικογένεια τών Λευκοχείλων.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ Γ. ΣΚΙΑΔΑΣ