Η κυβέρνηση σε αυτήν την πορεία της έχει ένα καταγεγραμμένο και πασίδηλο πλεονέκτημα. Δεν έχει απέναντί της αξιόπιστο αντίπαλο και κατά τα φαινόμενα μάλλον δεν θα αποκτήσει. Αυτή η κατάσταση προδίδει μια ανεπάρκεια του πολιτικού μας συστήματος, η οποία όμως επ’ ουδενί λόγω μπορεί να μεταφραστεί σε ανεπάρκεια των θεσμών. Οι θεσμοί λειτουργούν, η αντιπολίτευση αποδεικνύεται κατώτερη των περιστάσεων. Σχεδόν όλα τα κόμματά της κατατρύχονται από εσωκομματικά προβλήματα και αναλίσκονται σε έναν λόγο καταγγελτικό, παρωχημένο, αναποτελεσματικό. Οσα κόμματα είδαν στην τραγωδία των Τεμπών την ευκαιρία να προκαλέσουν ζημία ανεπανόρθωτη στην κυβέρνηση, έπαιξαν κι έχασαν πλην ενός. Αλλά και η Πλεύση Ελευθερίας πλέον καλείται να παίξει μπάλα σε ένα γήπεδο που δεν το ξέρει, δίνοντας πρόσθετους πόντους στο κυβερνών κόμμα.

 Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 18/04/25

H κυβέρνηση ξεπέρασε τον κάβο

ΤΟΥ ΣΑΚΗ ΜΟΥΜΤΖΗ


Αυτό δείχνουν τα πράγματα. Η πίεση υπό την οποία βρισκόταν η κυβέρνηση λόγω της ανακίνησης της τραγωδίας των Τεμπών υποχωρεί. Σε αυτό συνέβαλε σημαντικά η παρέμβαση των Πανεπιστημίων της Γάνδης και της Πίζας που αποδόμησε τον λόγο, αλλά και την αξιοπιστία κάποιων εγχώριων πραγματογνωμόνων. Τώρα πλέον η θεωρία της συγκάλυψης είναι αισθητά αποδυναμωμένη, κάτι που επιτρέπει στην κυβέρνηση να πάρει βαθιές ανάσες και να προσπαθήσει να βρει τον βηματισμό της στο έργο της.

Τις τελευταίες ημέρες έχουμε όντως δραστηριότητες υπουργών οι οποίες αναμφίβολα βελτιώνουν την προβληματική μέχρι τώρα κυβερνητική εικόνα. Τα στοιχήματα είναι σημαντικά σχεδόν σε όλους τους τομείς που αφορούν την καθημερινότητα του πολίτη. Η τραγωδία των Τεμπών μπορεί πρόσκαιρα να επηρέασε, συναισθηματικά, τη γενικότερη ατμόσφαιρα, όμως τα προβλήματα παρέμεναν και αναζητούσαν τη λύση τους, όπως έδειχναν όλες ανεξαιρέτως οι δημοσκοπήσεις. Τα Τέμπη νομοτελειακά κάποια στιγμή θα έφευγαν από την πρώτη γραμμή της επικαιρότητας – ίσως όχι τόσο γρήγορα και υπό αυτές τις συνθήκες– και όλα τα κόμματα θα βρίσκονταν αντιμέτωπα με την πολιτική διαχείριση της κανονικότητας. Και αυτό συνέβη.

Εχει γραφτεί κατά κόρον πως η κυβέρνηση θα πρέπει να βρει ένα όραμα για να κινητοποιήσει την κοινωνία. Ομως το όραμα ούτε επινοείται ούτε επιβάλλεται. Σε δεδομένες συνθήκες αυτό βρίσκεται στα σπάργανα της κοινωνίας και ο ηγέτης ή το ηγεμονεύον συλλογικό υποκείμενο το μορφοποιεί και το αναδεικνύει στους πολίτες. Γύρω από αυτό το όραμα οικοδομείται το μπλοκ εξουσίας που καλείται να το υλοποιήσει. Μάλλον αυτές οι συνθήκες είναι εξαιρετικές και έκτακτες, κάτι που αποδεικνύεται από την Ιστορία. 

Πόσες περίοδοι της Ιστορίας μας κυριαρχούνταν από οράματα και μεγάλους εθνικούς στόχους; Ετσι, είναι απολύτως φυσιολογικό να υπάρχουν ιστορικές φάσεις στεγνές και αφυδατωμένες από μεγάλες ιδέες. Μάλλον σήμερα διάγουμε μια τέτοια περίοδο, κατά την οποία το συγκροτημένο μπλοκ εξουσίας καλείται να διαχειριστεί με επιτυχία τα προβλήματα της τρέχουσας καθημερινότητας και αυτό δεν είναι κάτι το ασήμαντο. Το όραμα προσφέρεται για συστράτευση και κινητοποίηση, η καθημερινότητα όμως φθείρει.

Η κυβέρνηση σε αυτήν την πορεία της έχει ένα καταγεγραμμένο και πασίδηλο πλεονέκτημα. Δεν έχει απέναντί της αξιόπιστο αντίπαλο και κατά τα φαινόμενα μάλλον δεν θα αποκτήσει. Αυτή η κατάσταση προδίδει μια ανεπάρκεια του πολιτικού μας συστήματος, η οποία όμως επ’ ουδενί λόγω μπορεί να μεταφραστεί σε ανεπάρκεια των θεσμών. Οι θεσμοί λειτουργούν, η αντιπολίτευση αποδεικνύεται κατώτερη των περιστάσεων. Σχεδόν όλα τα κόμματά της κατατρύχονται από εσωκομματικά προβλήματα και αναλίσκονται σε έναν λόγο καταγγελτικό, παρωχημένο, αναποτελεσματικό. Οσα κόμματα είδαν στην τραγωδία των Τεμπών την ευκαιρία να προκαλέσουν ζημία ανεπανόρθωτη στην κυβέρνηση, έπαιξαν κι έχασαν πλην ενός. Αλλά και η Πλεύση Ελευθερίας πλέον καλείται να παίξει μπάλα σε ένα γήπεδο που δεν το ξέρει, δίνοντας πρόσθετους πόντους στο κυβερνών κόμμα.