Πέρυσι τέτοια εποχή το πωλητήριο του Μουσείου απέπνεε παρακμή και εγκατάλειψη: καμένες λάμπες, λίγα βιβλία, χωρίς καν τα βασικά για το Βυζάντιο και την τέχνη του, άδεια ράφια... Ολόκληρο το μουσείο ήταν σε κακή κατάσταση: εγκαταλελειμμένος κήπος, τουαλέτες εκτός λειτουργίας, κλειστές αίθουσες, μια ασήμαντη περιοδική έκθεση στην έξοδο... Το προσωπικό με πληροφόρησε ότι ο νέος διευθυντής προγραμμάτιζε ριζική ανακαίνιση, μεταφορά του πωλητηρίου σε καλύτερο χώρο κοντά στην είσοδο και εμπλουτισμό του με πολλά νέα χειροποίητα αντικείμενα εμπνευσμένα από το Βυζάντιο, για τα οποία ήδη φρόντιζε η επίσης νέα υποδιευθύντρια. Αυτά περίμενα να βρω φέτος. Μάταια! Το πωλητήριο, για το οποίο κυρίως είχα πάει, ήταν κλειστό. Νομίζοντας ότι η ανακαίνιση είχε απλώς καθυστερήσει, ρώτησα κάποιους φύλακες για το πότε προβλέπεται. Με πληροφόρησαν «απολογητικά» ότι ματαιώθηκε οριστικά, λόγω αλλαγής διευθύνσεως, και ότι το πωλητήριο παραμένει κλειστό εδώ και μήνες για αδιευκρίνιστους λόγους. Κλειστό και το παράρτημα, το Μουσείο Λοβέρδου, «λόγω εργασιών», αν και πρωτοάνοιξε μόλις πριν από 3-4 χρόνια. Κατευθύνθηκα στην έκθεση. Οι ίδιες αίθουσες παρέμεναν κλειστές. Πίσω από τα πανό που επιμελώς τις έκρυβαν, φέτος φαίνονταν ακόμα πιο άδειες, με μερικούς κουβάδες για τα νερά που τρέχουν όταν βρέχει. Φέτος δεν υπήρχε καν περιοδική έκθεση, έστω πρόχειρη, όπως η περυσινή. Ευτυχώς, πιο κάτω στη Βασιλίσσης Σοφίας, το Μουσείο Μπενάκη και το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, παρά το πολύ μικρότερο μέγεθός τους, αποτελούν φάρους πολιτισμού, με εκθέσεις που αποπνέουν γνώση και μεράκι, και με πωλητήρια γεμάτα από πανέμορφα αντικείμενα. Γι’ αυτά η φροντίδα και η εξέλιξη του πολιτιστικού μας αποθέματος δεν είναι απλώς δυνατότητα, αλλά ευθύνη. Για το Βυζαντινό Μουσείο, όμως, η απογοήτευση που προκαλεί η παραίτηση από την ανανέωση, πρέπει να γίνει συναγερμός για την επείγουσα ανάγκη, αρμόδιοι και μη, να σεβαστούμε και να αναδείξουμε τη ζωντανή πλευρά της κληρονομιάς μας, τουλάχιστον όπως τα άλλα κομμάτια της.....

 Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", και...

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 23/04/25

H «επιστροφή» στον κόσμο μας...

Κύριε διευθυντά,

Το φετινό Πάσχα μας επιφύλαξε αναπάντεχα γεγονότα που αντανακλούν μνήμες ιστορίας. Ο φιλάνθρωπος Πάπας Φραγκίσκος απεβίωσε την επαύριον της Ανάστασης αφήνοντας πίσω του ένα δυσαναπλήρωτο κενό Θείας Χάριτος, παραμυθίας των αδυνάτων και ελπίδας για ειρήνη. Η παρουσία του προέδρου Τραμπ στην κηδεία του φιλοδοξεί να πείσει το παγκόσμιο κοινό για τη χριστιανική του πίστη και να διατυμπανίσει ξανά τον προσφιλή χαρακτηρισμό του «ειρηνοποιού» παρά τις εύγλωττες αντιθέσεις των εγκληματικών πολέμων στην Ουκρανία και στην Παλαιστίνη. Αλλά τα αναπάντεχα γεγονότα στα οποία αναφέρθηκα αντιστοιχούν στη Σταύρωση του Ιησού, όπου εξέπνευσε περιστοιχισμένος από τους κακούργους Δυσμά (εκ δεξιών) και Γεστά (εξ ευωνύμων). Ο πρώτος ζήτησε να συγχωρηθεί και να αναληφθεί στον Παράδεισο, όπερ και εγένετο. Ο δεύτερος παρέμεινε βλάσφημος αρνητής και καταδίκασε τον εαυτό του.

Τα γεγονότα αυτά αναφέρονται στο Κατά Λουκάν Ευαγγέλιο, αλλά κυρίως στα απόκρυφα κείμενα του Νικοδήμου. Ο παραλληλισμός τού ήδη αγιασμένου Πάπα Φραγκίσκου με τον εξιλαστήριο βίο του Χριστού καταλήγει ηθελημένα στις επιθανάτιες μαρτυρικές ημέρες της ζωής του, σχεδόν απολύτως αντίστοιχες με τις πρώτες 100 ημέρες προεδρίας του Τραμπ. Η αντιστοιχία με τη Σταύρωση αγκαλιάζει αναπόφευκτα κάθε σκέψη μας αυτές τις μέρες.

Ο Φραγκίσκος παραμένει ενδεδυμένος τις χριστιανικές αρετές του, εσταυρωμένος ως ο Θεάνθρωπος. Ο Τραμπ... κρεμάται επί ξύλου (ή αν προτιμάτε πάνω σε μεγαλειώδες ρόπαλο του γκολφ) από όπου μας αντιμετωπίζει με αλαλαγμούς επιχειρηματικής αντιπαλότητας και μίσους κατά όλων των κατ’ εκείνον αλλοτρίων ανθρωπίνων επιδιώξεων, όπως η εθνική ανεξαρτησία και η δημοκρατία (π.χ. Γροιλανδία), τα επιστημονικά κατοχυρωμένα δικαιώματα της άμβλωσης, του εμβολιασμού, της ελεύθερης πρόσβασης στη μόρφωση και γνώση. Εκ δεξιών του Πάπα Φραγκίσκου κρεμάται επί ξύλου Ουκρανός πατέρας που έχασε τους δύο γιους του στο ρωσικό μέτωπο, του οποίου η σύζυγος τραυματίστηκε θανάσιμα σε επίθεση drone στο Κίεβο την Κυριακή των Βαΐων, επίθεση που κατέστρεψε και την οικογενειακή τους οικία.

Φίλοι συν-αναγνώστες, η Ιστορία παραμένει ανέκαθεν συνοδοιπόρος της ανθρώπινης φύσης: κατανοούμε τους εαυτούς μας καλύτερα όταν κατανοούμε τι πραγματικά συμβαίνει στον κόσμο που μας περιβάλλει.

ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΟΣΧΟΣ


Η νόσος του Χάνσεν και οι «άγιοι»

Κύριε διευθυντά,

Πολύ ενδιαφέρουσα η συνέντευξη της κυρίας Μαριάννας Κακαουνάκη με τον Ελβετό οδοντίατρο Ζουλιέν Γκριβέλ (Γεύμα με την «Καθημερινή», Κυριακή 20/4). Οπως διαβάζουμε, ο κ. Γκριβέλ προσέφερε μακροχρόνιες και αφιλοκερδείς οδοντιατρικές υπηρεσίες στους τροφίμους του νοσοκομείου Λοιμωδών «Αγία Βαρβάρα», ερχόμενος «για διακοπές» από τη Γενεύη. Οι άρρωστοι αυτοί προέρχονταν από τη Σπιναλόγκα κυρίως. Η φιλάνθρωπη προσφορά του τον κατατάσσει στην ίδια τάξη με δύο παγκόσμιους πρωταθλητές του αντιχανσενικού αγώνα. Τον Αλσατό γιατρό, φιλόσοφο, μουσικό και πολλά άλλα Αλμπερτ Σβάιτσερ (1875-1965), που τιμήθηκε με το Νομπέλ Ειρήνης το 1952, και τον Γάλλο θεολόγο και ανθρωπιστή Ραούλ Φολερό (1903-1977). Ο Φολερό είχε έρθει στην Ελλάδα στο τέλος της δεκαετίας του ’60 και είχε μιλήσει στην κατάμεστη αίθουσα «Παρνασσός» για τις κοινωνικές συνέπειες της λέπρας. Το βιβλίο του με τίτλο «Αν ο Χριστός χτυπήσει αύριο την πόρτα σας, θα τον αναγνωρίσετε;» είχε σημειώσει τεράστια επιτυχία. Σβάιτσερ και Φολερό εργάστηκαν άφοβα και για μεγάλα χρονικά διαστήματα με λεπρούς στην Αφρική και αλλού, βοηθώντας να εξαλειφθεί σιγά σιγά το κοινωνικό στίγμα της φοβερής αυτής νόσου, η οποία σήμερα είναι βέβαια ιάσιμη. Μια κοινή κουλτούρα αλτρουισμού και φιλανθρωπίας συνδέει τους τρεις αυτούς ανθρώπους και στην εποχή του Τiktok δεν είναι άσκοπο να τους μνημονεύουμε.

Β. ΠΟΥΛΟΠΟΥΛΟΣ 

Επιτάλιον Ηλείας



Η πρότασή μου για τη Σχολή Σπετσών

Κύριε διευθυντά,

Ως απόφοιτος της Αναργυρείου και Κοργιαλενείου Σχολής Σπετσών (ΑΚΣΣ) πάντα συγκινούμαι όταν η επικαιρότητα την αναφέρει, όπως στην περίπτωση της Μουσικής Ακαδημίας, που ανέδειξε το εξαιρετικό ρεπορτάζ της Μαριάννας Κακαουνάκη στο φύλλο της Μεγάλης Τετάρτης (16/4). Κατ’ αρχάς εκφράζω τα συγχαρητήριά μου στη δημιουργό της Ακαδημίας κ. Κονιαλίδη, αλλά και στην τότε Εκτελεστική Επιτροπή του Ιδρύματος ΑΚΣΣ που συμφώνησε για την ίδρυσή της ως άτυπης αλλά ουσιαστικής εκπαιδευτικής δραστηριότητας της Σχολής! Δυστυχώς, η ιστορικά Πρότυπη Σχολή μας τερμάτισε την τυπική λειτουργία της πριν από 40 χρόνια και έκτοτε λειτουργεί μόνον ως πάροχος των εγκαταστάσεών της σε καλοκαιρινά εκπαιδευτικά σεμινάρια οργανώσεων του εξωτερικού και της ημεδαπής. Για τον λόγο αυτόν απευθύνω έκκληση στη σημερινή πολιτική ηγεσία του υπουργείου Παιδείας να αναβιώσει τη λειτουργία της Σχολής με κάποιο τυπικό εκπαιδευτικό πρόγραμμα, όπως π.χ. ένα εξ αποστάσεως ανοικτό σχολείο για όλους όσοι επιθυμούν να ολοκληρώσουν σπουδές που κάποτε αναγκάστηκαν να διακόψουν ή την προσφορά των εργαστηρίων φυσικής, χημείας και βιολογίας για εβδομαδιαία εργαστηριακά προγράμματα μαθητών από σχολεία της Αργολίδας. 

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΠΑΛΑΙΟΚΡΑΣΑΣ 

Επίτιμος Σύμβουλος του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου


Επίσκεψη «αυτοψία» στο Βυζαντινό Μουσείο

Κύριε διευθυντά,

Την Παρασκευή προ του Λαζάρου πήγα για τα πασχαλινά δώρα στο πιο «καθ’ ύλην αρμόδιο», το Βυζαντινό Μουσείο.

Πέρυσι τέτοια εποχή το πωλητήριο του Μουσείου απέπνεε παρακμή και εγκατάλειψη: καμένες λάμπες, λίγα βιβλία, χωρίς καν τα βασικά για το Βυζάντιο και την τέχνη του, άδεια ράφια... Ολόκληρο το μουσείο ήταν σε κακή κατάσταση: εγκαταλελειμμένος κήπος, τουαλέτες εκτός λειτουργίας, κλειστές αίθουσες, μια ασήμαντη περιοδική έκθεση στην έξοδο... Το προσωπικό με πληροφόρησε ότι ο νέος διευθυντής προγραμμάτιζε ριζική ανακαίνιση, μεταφορά του πωλητηρίου σε καλύτερο χώρο κοντά στην είσοδο και εμπλουτισμό του με πολλά νέα χειροποίητα αντικείμενα εμπνευσμένα από το Βυζάντιο, για τα οποία ήδη φρόντιζε η επίσης νέα υποδιευθύντρια. Αυτά περίμενα να βρω φέτος. Μάταια!

Το πωλητήριο, για το οποίο κυρίως είχα πάει, ήταν κλειστό. Νομίζοντας ότι η ανακαίνιση είχε απλώς καθυστερήσει, ρώτησα κάποιους φύλακες για το πότε προβλέπεται. Με πληροφόρησαν «απολογητικά» ότι ματαιώθηκε οριστικά, λόγω αλλαγής διευθύνσεως, και ότι το πωλητήριο παραμένει κλειστό εδώ και μήνες για αδιευκρίνιστους λόγους. Κλειστό και το παράρτημα, το Μουσείο Λοβέρδου, «λόγω εργασιών», αν και πρωτοάνοιξε μόλις πριν από 3-4 χρόνια.

Κατευθύνθηκα στην έκθεση. Οι ίδιες αίθουσες παρέμεναν κλειστές. Πίσω από τα πανό που επιμελώς τις έκρυβαν, φέτος φαίνονταν ακόμα πιο άδειες, με μερικούς κουβάδες για τα νερά που τρέχουν όταν βρέχει. Φέτος δεν υπήρχε καν περιοδική έκθεση, έστω πρόχειρη, όπως η περυσινή.

Ευτυχώς, πιο κάτω στη Βασιλίσσης Σοφίας, το Μουσείο Μπενάκη και το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, παρά το πολύ μικρότερο μέγεθός τους, αποτελούν φάρους πολιτισμού, με εκθέσεις που αποπνέουν γνώση και μεράκι, και με πωλητήρια γεμάτα από πανέμορφα αντικείμενα. Γι’ αυτά η φροντίδα και η εξέλιξη του πολιτιστικού μας αποθέματος δεν είναι απλώς δυνατότητα, αλλά ευθύνη. Για το Βυζαντινό Μουσείο, όμως, η απογοήτευση που προκαλεί η παραίτηση από την ανανέωση, πρέπει να γίνει συναγερμός για την επείγουσα ανάγκη, αρμόδιοι και μη, να σεβαστούμε και να αναδείξουμε τη ζωντανή πλευρά της κληρονομιάς μας, τουλάχιστον όπως τα άλλα κομμάτια της. 

ΑΡΙΑΝΑ ΤΡΙΧΟΠΟΥΛΟΥ
Ιατρός

...από "ΤΑ ΝΕΑ"