Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"
 |
| "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 16/04/25 |
Αν τα ζώα μιλούσαν για τους ανθρώπους;
Κύριε διευθυντά,
Αυτή τη φορά θα μου επιτρέψετε ν’ αναφερθώ σε ένα θέμα εντελώς διαφορετικό από τα συνήθη, δηλαδή σε ένα περιστατικό συγκινητικής συμπεριφοράς μιας γάτας. Σε αντιδιαστολή μάλιστα με την αγριότητα που ζούμε και επικρατεί σήμερα, τόσο μεταξύ των ανθρώπων όσο και μεταξύ ανθρώπων και ζώων.
Προ ετών στην αυλή του σπιτιού μου στη Λάρισα, τάιζα καθημερινά μερικές «εξωτερικές» γάτες. Μία εξ αυτών, η πιο μικρή, έμεινε έγκυος και όταν ήλθε η ώρα της γέννησε τα μωρά της, αλλά σε άγνωστο σε μένα μέρος. Αμέσως μετά τον τοκετό παρουσίασε ραγδαία επιδείνωση της υγείας της, η οποία αποδόθηκε από τον κτηνίατρο μάλλον σε ατελή τοκετό και χωρίς να υπάρχει θεραπεία. Την πέμπτη ημέρα καθόμουν σε μία καρέκλα και την παρατηρούσα να σέρνεται στο έδαφος ετοιμοθάνατη, και εγώ αδύναμος να κάνω κάτι.
Κάποια στιγμή τη βλέπω να ανακτά κάποια δύναμη και τρέχοντας μου έφερε από την κρυψώνα της σε γειτονικό φράχτη, ένα ένα τα τέσσερα γατάκια της και τα εναπέθεσε μπροστά στα πόδια μου! Σε λίγα λεπτά πήγε 2-3 μέτρα πιο πέρα και ξεψύχησε... Η συναισθηματική νοημοσύνη της γάτας-μητέρας σε όλο της το μεγαλείο!!
Ως σχόλια σχετικά με τα ζώα αναφέρω τα εξής:
Πρώτον, ο Γερμανός συγγραφέας και δημοσιογράφος Χανς Κουντσόις (1901-1977) είχε γράψει ότι «Αν όλα τα ζώα μιλούσαν για μας, στη γλώσσα μας, θα χανόμασταν όλοι από ντροπή, μέσα στη γη. Οι άνθρωποι ζούμε από τη σιωπή της φύσης που βασανίζουμε!».
Και δεύτερον, για να προσθέσω και λίγο χιούμορ, διότι όπως γράφει και ο φίλος και συνάδελφος Γιάννης Πατέλης, με το χιούμορ ξεκλειδώνουμε το συναίσθημα, ο αξεπέραστος Ουίνστον Τσώρτσιλ είχε πει: «Εμένα οι γάτες δεν μου αρέσουν, διότι θέλουν να τις υπηρετώ, ούτε οι σκύλοι, διότι με θεωρούν αφεντικό. Προτιμώ τα γουρούνια διότι με αντιμετωπίζουν ίσον προς ίσον!».
ΙΩΑΝΝΗΣ Δ. ΚΟΥΦΑΚΗΣ
Κύριε διευθυντά,
Αυτή τη φορά θα μου επιτρέψετε ν’ αναφερθώ σε ένα θέμα εντελώς διαφορετικό από τα συνήθη, δηλαδή σε ένα περιστατικό συγκινητικής συμπεριφοράς μιας γάτας. Σε αντιδιαστολή μάλιστα με την αγριότητα που ζούμε και επικρατεί σήμερα, τόσο μεταξύ των ανθρώπων όσο και μεταξύ ανθρώπων και ζώων.
Προ ετών στην αυλή του σπιτιού μου στη Λάρισα, τάιζα καθημερινά μερικές «εξωτερικές» γάτες. Μία εξ αυτών, η πιο μικρή, έμεινε έγκυος και όταν ήλθε η ώρα της γέννησε τα μωρά της, αλλά σε άγνωστο σε μένα μέρος. Αμέσως μετά τον τοκετό παρουσίασε ραγδαία επιδείνωση της υγείας της, η οποία αποδόθηκε από τον κτηνίατρο μάλλον σε ατελή τοκετό και χωρίς να υπάρχει θεραπεία. Την πέμπτη ημέρα καθόμουν σε μία καρέκλα και την παρατηρούσα να σέρνεται στο έδαφος ετοιμοθάνατη, και εγώ αδύναμος να κάνω κάτι.
Κάποια στιγμή τη βλέπω να ανακτά κάποια δύναμη και τρέχοντας μου έφερε από την κρυψώνα της σε γειτονικό φράχτη, ένα ένα τα τέσσερα γατάκια της και τα εναπέθεσε μπροστά στα πόδια μου! Σε λίγα λεπτά πήγε 2-3 μέτρα πιο πέρα και ξεψύχησε... Η συναισθηματική νοημοσύνη της γάτας-μητέρας σε όλο της το μεγαλείο!!
Ως σχόλια σχετικά με τα ζώα αναφέρω τα εξής:
Πρώτον, ο Γερμανός συγγραφέας και δημοσιογράφος Χανς Κουντσόις (1901-1977) είχε γράψει ότι «Αν όλα τα ζώα μιλούσαν για μας, στη γλώσσα μας, θα χανόμασταν όλοι από ντροπή, μέσα στη γη. Οι άνθρωποι ζούμε από τη σιωπή της φύσης που βασανίζουμε!».
Και δεύτερον, για να προσθέσω και λίγο χιούμορ, διότι όπως γράφει και ο φίλος και συνάδελφος Γιάννης Πατέλης, με το χιούμορ ξεκλειδώνουμε το συναίσθημα, ο αξεπέραστος Ουίνστον Τσώρτσιλ είχε πει: «Εμένα οι γάτες δεν μου αρέσουν, διότι θέλουν να τις υπηρετώ, ούτε οι σκύλοι, διότι με θεωρούν αφεντικό. Προτιμώ τα γουρούνια διότι με αντιμετωπίζουν ίσον προς ίσον!».
ΙΩΑΝΝΗΣ Δ. ΚΟΥΦΑΚΗΣ
Οφθαλμίατρος Λάρισα
Τότε που ήμασταν 60 παιδιά στην τάξη
Κύριε διευθυντά,
Στο φύλλο της Τρίτης 1ης Απριλίου δημοσιεύεται κείμενο του Απόστολου Λακασά με τον τίτλο «Εκτοξεύτηκαν οι δαπάνες των οικογενειών για φροντιστήρια». Ισως γιατί έχουν περάσει πάρα πολλά χρόνια από τότε που πήγαινα εγώ σχολείο, νόμισα ότι επρόκειτο για πρωταπριλιάτικο ψέμα.
Αν όμως είναι η αλήθεια, και δυστυχώς είναι, τότε η ελληνική παιδεία πνέει τα λοίσθια. Αναφέρεται ότι 26 εκατ. ευρώ ξοδεύτηκαν για φροντιστήρια της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, δηλαδή μαθητών του δημοτικού σχολείου.
Μα για όνομα του Θεού, τόσο ανίκανοι είναι οι δάσκαλοι, τόσο πολύ βαριούνται οι γονείς να βοηθήσουν τα παιδιά τους; Και να είχαν και πολλά. Ενα, δύο, τρία. Φωνάζουμε για το δημογραφικό πρόβλημα. Σκεφτείτε πού θα ανέβαινε το ποσόν αν είχαν περισσότερα;
Πήγαινα δημοτικό την περίοδο 1951-1957. Στην τάξη ήμασταν γύρω στα 40 παιδιά. Δεν ήταν όλοι οι γονείς μορφωμένοι, αλλά όσο για να βοηθήσουν τα παιδιά στα μαθήματά τους μπορούσαν άνετα. Κι αν όχι οι ίδιοι, ένας μεγάλος αδερφός, ένας κοντινός συγγενής. «Ελα να σε ακούσω», έλεγε η μάνα μου, «για να δω το τετράδιό σου».
Δύο φορές τον χρόνο, Φλεβάρη και Ιούνη, γράφαμε διαγωνισμούς. Από το δημοτικό; Ναι, από το δημοτικό. Δεν πάθαμε τίποτα, αντίθετα οι διαγωνισμοί ήταν απλώς μία προπαίδεια για τους διαγωνισμούς στο γυμνάσιο και τις εισαγωγικές (Πανελλαδικές σήμερα) στα ανώτερα και ανώτατα ιδρύματα. Εισαγωγικές άλλωστε δίναμε και από το δημοτικό για να περάσουμε στο γυμνάσιο.
Και μαθαίναμε «γράμματα», κάτι που δεν φαίνεται να γίνεται σήμερα αν κρίνω από πολλούς εκφωνητές του ραδιοφώνου.
Στο γυμνάσιο τα πράγματα ήταν πιο δύσκολα. Πολλά σχολεία είχαν και 60 και 70 μαθητές στην τάξη. Ολοι οι γονείς δεν ήταν σε θέση να βοηθήσουν. Κάποια παιδιά έπαιρναν για ένα μικρό χρονικό διάστημα βοηθητικά μαθήματα, τα οποία αναλάμβαναν συνήθως νεαροί φοιτητές.
Και κάποιοι, λίγοι πάντα, έμεναν στην ίδια τάξη. Σκληρό! Ισως, λιγότερο σκληρό όμως από το να προάγονται όλοι χωρίς να έχουν αποκτήσει τις απαραίτητες γνώσεις. Κατάργησαν την ανωτέρα εκπαίδευση (ή σχεδόν την καταργήσαμε, δεν ξέρω ακριβώς). Πρέπει όλοι να είναι απόφοιτοι της ανωτάτης;
Και εδώ βάζω φρένο, ναι και εμείς κάναμε φροντιστήριο για τις εισαγωγικές στα Ανώτατα Ιδρύματα. Και στόχος ήταν να βελτιωθούν οι σπουδές στη Μέση έτσι ώστε να χρειάζεται φροντιστήριο μόνο σε κάποιες σχολές (αρχιτεκτονική, γαλλική, αγγλική και γερμανική φιλολογία και μερικές ακόμη), όχι όμως για όλες.
Διάβασα ότι το υπουργείο προγραμμάτισε ηλεκτρονικά φροντιστηριακά μαθήματα και μπράβο.
Αν ένα σημαντικό ποσοστό γονέων (ένας στους πέντε) και ένας στους τέσσερις νέους θεωρούν ότι το φροντιστήριο υποκαθιστά το σχολείο, τότε μήπως πρέπει να καταργήσουμε το σχολείο; Κάποτε υπήρχε και ο θεσμός της κατ’ οίκον εκπαίδευσης.
Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω τίποτα. Εκτός αν χρειαζόμαστε τα φροντιστήρια για να βρίσκουν δουλειά οι φροντιστές, δάσκαλοι και καθηγητές. Πριν από λίγα χρόνια είχα διαβάσει ότι πρέπει να διατηρήσουμε τις ανώτατες σχολές (κάθε πόλη και μία;) για να βοηθήσουμε την οικονομία των επαρχιακών πόλεων.
Διαμερίσματα και δωμάτια προς ενοικίαση, καφετέριες, πιτσαρίες κ.λπ. (έτσι κι αλλιώς φοιτητικές εστίες ελάχιστες υπάρχουν).
Θα ήθελα να μου απαντήσει κάποιος, γιατί εγώ πραγματικά δεν καταλαβαίνω: 6 δισ. ευρώ ήταν η συνολική δαπάνη για όλη τη δημόσια εκπαίδευση το 2023, ενώ 614 εκατ. ευρώ δαπάνησαν οι γονείς για τα φροντιστήρια γενικής εκπαίδευσης. Κάτι δεν πάει καλά με την παιδεία μας, κάτι δεν πάει καλά με την εκπαίδευση.
ΜΑΡΩ ΚΑΡΔΑΜΙΤΣΗ ΑΔΑΜΗ
Τότε που ήμασταν 60 παιδιά στην τάξη
Κύριε διευθυντά,
Στο φύλλο της Τρίτης 1ης Απριλίου δημοσιεύεται κείμενο του Απόστολου Λακασά με τον τίτλο «Εκτοξεύτηκαν οι δαπάνες των οικογενειών για φροντιστήρια». Ισως γιατί έχουν περάσει πάρα πολλά χρόνια από τότε που πήγαινα εγώ σχολείο, νόμισα ότι επρόκειτο για πρωταπριλιάτικο ψέμα.
Αν όμως είναι η αλήθεια, και δυστυχώς είναι, τότε η ελληνική παιδεία πνέει τα λοίσθια. Αναφέρεται ότι 26 εκατ. ευρώ ξοδεύτηκαν για φροντιστήρια της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, δηλαδή μαθητών του δημοτικού σχολείου.
Μα για όνομα του Θεού, τόσο ανίκανοι είναι οι δάσκαλοι, τόσο πολύ βαριούνται οι γονείς να βοηθήσουν τα παιδιά τους; Και να είχαν και πολλά. Ενα, δύο, τρία. Φωνάζουμε για το δημογραφικό πρόβλημα. Σκεφτείτε πού θα ανέβαινε το ποσόν αν είχαν περισσότερα;
Πήγαινα δημοτικό την περίοδο 1951-1957. Στην τάξη ήμασταν γύρω στα 40 παιδιά. Δεν ήταν όλοι οι γονείς μορφωμένοι, αλλά όσο για να βοηθήσουν τα παιδιά στα μαθήματά τους μπορούσαν άνετα. Κι αν όχι οι ίδιοι, ένας μεγάλος αδερφός, ένας κοντινός συγγενής. «Ελα να σε ακούσω», έλεγε η μάνα μου, «για να δω το τετράδιό σου».
Δύο φορές τον χρόνο, Φλεβάρη και Ιούνη, γράφαμε διαγωνισμούς. Από το δημοτικό; Ναι, από το δημοτικό. Δεν πάθαμε τίποτα, αντίθετα οι διαγωνισμοί ήταν απλώς μία προπαίδεια για τους διαγωνισμούς στο γυμνάσιο και τις εισαγωγικές (Πανελλαδικές σήμερα) στα ανώτερα και ανώτατα ιδρύματα. Εισαγωγικές άλλωστε δίναμε και από το δημοτικό για να περάσουμε στο γυμνάσιο.
Και μαθαίναμε «γράμματα», κάτι που δεν φαίνεται να γίνεται σήμερα αν κρίνω από πολλούς εκφωνητές του ραδιοφώνου.
Στο γυμνάσιο τα πράγματα ήταν πιο δύσκολα. Πολλά σχολεία είχαν και 60 και 70 μαθητές στην τάξη. Ολοι οι γονείς δεν ήταν σε θέση να βοηθήσουν. Κάποια παιδιά έπαιρναν για ένα μικρό χρονικό διάστημα βοηθητικά μαθήματα, τα οποία αναλάμβαναν συνήθως νεαροί φοιτητές.
Και κάποιοι, λίγοι πάντα, έμεναν στην ίδια τάξη. Σκληρό! Ισως, λιγότερο σκληρό όμως από το να προάγονται όλοι χωρίς να έχουν αποκτήσει τις απαραίτητες γνώσεις. Κατάργησαν την ανωτέρα εκπαίδευση (ή σχεδόν την καταργήσαμε, δεν ξέρω ακριβώς). Πρέπει όλοι να είναι απόφοιτοι της ανωτάτης;
Και εδώ βάζω φρένο, ναι και εμείς κάναμε φροντιστήριο για τις εισαγωγικές στα Ανώτατα Ιδρύματα. Και στόχος ήταν να βελτιωθούν οι σπουδές στη Μέση έτσι ώστε να χρειάζεται φροντιστήριο μόνο σε κάποιες σχολές (αρχιτεκτονική, γαλλική, αγγλική και γερμανική φιλολογία και μερικές ακόμη), όχι όμως για όλες.
Διάβασα ότι το υπουργείο προγραμμάτισε ηλεκτρονικά φροντιστηριακά μαθήματα και μπράβο.
Αν ένα σημαντικό ποσοστό γονέων (ένας στους πέντε) και ένας στους τέσσερις νέους θεωρούν ότι το φροντιστήριο υποκαθιστά το σχολείο, τότε μήπως πρέπει να καταργήσουμε το σχολείο; Κάποτε υπήρχε και ο θεσμός της κατ’ οίκον εκπαίδευσης.
Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω τίποτα. Εκτός αν χρειαζόμαστε τα φροντιστήρια για να βρίσκουν δουλειά οι φροντιστές, δάσκαλοι και καθηγητές. Πριν από λίγα χρόνια είχα διαβάσει ότι πρέπει να διατηρήσουμε τις ανώτατες σχολές (κάθε πόλη και μία;) για να βοηθήσουμε την οικονομία των επαρχιακών πόλεων.
Διαμερίσματα και δωμάτια προς ενοικίαση, καφετέριες, πιτσαρίες κ.λπ. (έτσι κι αλλιώς φοιτητικές εστίες ελάχιστες υπάρχουν).
Θα ήθελα να μου απαντήσει κάποιος, γιατί εγώ πραγματικά δεν καταλαβαίνω: 6 δισ. ευρώ ήταν η συνολική δαπάνη για όλη τη δημόσια εκπαίδευση το 2023, ενώ 614 εκατ. ευρώ δαπάνησαν οι γονείς για τα φροντιστήρια γενικής εκπαίδευσης. Κάτι δεν πάει καλά με την παιδεία μας, κάτι δεν πάει καλά με την εκπαίδευση.
ΜΑΡΩ ΚΑΡΔΑΜΙΤΣΗ ΑΔΑΜΗ
Ομότιμη καθηγήτρια ΕΜΠ (μαμά + γιαγιά)
Ο Γιώργος Σεφέρης και μια άνω τελεία (·)
Κύριε διευθυντά,
Διάβασα με αίσθηση δικαίωσης την επιστολή («Καθημερινή», 15/4/2025) του κ. Κ.Ε. Φραγκομίχαλου για την εγκατάλειψη της άνω τελείας στον γραπτό λόγο που η έλλειψή της πολλές φορές μεταβάλλει ριζικά το νόημα μιας φράσης. Iσως το πιο γνωστό παράδειγμα είναι στην «Aρνηση» του Σεφέρη: «...πήραμε τη ζωή μας (ο ποιητής εδώ έβαλε · ) λάθος! κι αλλάξαμε ζωή».
Εκφέρεται και τραγουδιέται (μέχρι και ο Μπιθικώτσης δεν τα κατάφερε), ως «...πήραμε τη ζωή μας λάθος, κι αλλάξαμε ζωή». Μεγάλη η διαφορά.
ΤΑΣΣΟΣ ΠΑΓΩΝΗΣ
Η λερή εικόνα (και) των συρμών
Κύριε διευθυντά,
Ηφωτογραφία της μπλε ηλεκτρομηχανής της TΡΑΙΝΟΣΕ, στη σελ. 7 της «Κ» της Παρασκευής 11/4/2025, αρκεί για να διαπιστώσει κάποιος την άθλια κατάσταση του ελληνικού σιδηροδρόμου. Τα τζάμια του οδηγού είναι καταλερωμένα. Οι υαλοκαθαριστήρες, όπως φαίνεται καλύτερα στο δεξιό όπως βλέπουμε τη φωτογραφία τζάμι, έχουν προσπαθήσει να τα καθαρίσουν, αλλά με φθαρμένα τα λάστιχα έχουν καταφέρει μόνο να τα λερώσουν περισσότερο, δημιουργώντας ένα βρωμερό τόξο. Απορεί κανείς τι έβλεπε ο μηχανοδηγός πίσω από αυτά τα τζάμια.
Τι άλλο χρειάζεται για να καταλάβουμε την κατάσταση συντήρησης των τρένων μας; Πριν ασχοληθεί ο κ. Κωνσταντίνος Κυρανάκης με την εφαρμογή στο Gov.gr, με την οποία θα βλέπουμε live από το τηλέφωνό μας την πορεία των τρένων μας (σχετικό κείμενο στο ίδιο φύλλο της «Κ»), μήπως θα ήταν καλύτερο να ασχοληθεί με πιο ουσιώδη θέματα και προβλήματα του σιδηροδρόμου μας;
Η συνεχής και σε πραγματικό χρόνο παρακολούθηση της κίνησης και πορείας των συρμών μας μάρανε; Ας αλλάξουμε πρώτα λάστιχα στους υαλοκαθαριστήρες!
ΜΑΤΘΑΙΟΣ Μ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
Ο Γιώργος Σεφέρης και μια άνω τελεία (·)
Κύριε διευθυντά,
Διάβασα με αίσθηση δικαίωσης την επιστολή («Καθημερινή», 15/4/2025) του κ. Κ.Ε. Φραγκομίχαλου για την εγκατάλειψη της άνω τελείας στον γραπτό λόγο που η έλλειψή της πολλές φορές μεταβάλλει ριζικά το νόημα μιας φράσης. Iσως το πιο γνωστό παράδειγμα είναι στην «Aρνηση» του Σεφέρη: «...πήραμε τη ζωή μας (ο ποιητής εδώ έβαλε · ) λάθος! κι αλλάξαμε ζωή».
Εκφέρεται και τραγουδιέται (μέχρι και ο Μπιθικώτσης δεν τα κατάφερε), ως «...πήραμε τη ζωή μας λάθος, κι αλλάξαμε ζωή». Μεγάλη η διαφορά.
ΤΑΣΣΟΣ ΠΑΓΩΝΗΣ
Η λερή εικόνα (και) των συρμών
Κύριε διευθυντά,
Ηφωτογραφία της μπλε ηλεκτρομηχανής της TΡΑΙΝΟΣΕ, στη σελ. 7 της «Κ» της Παρασκευής 11/4/2025, αρκεί για να διαπιστώσει κάποιος την άθλια κατάσταση του ελληνικού σιδηροδρόμου. Τα τζάμια του οδηγού είναι καταλερωμένα. Οι υαλοκαθαριστήρες, όπως φαίνεται καλύτερα στο δεξιό όπως βλέπουμε τη φωτογραφία τζάμι, έχουν προσπαθήσει να τα καθαρίσουν, αλλά με φθαρμένα τα λάστιχα έχουν καταφέρει μόνο να τα λερώσουν περισσότερο, δημιουργώντας ένα βρωμερό τόξο. Απορεί κανείς τι έβλεπε ο μηχανοδηγός πίσω από αυτά τα τζάμια.
Τι άλλο χρειάζεται για να καταλάβουμε την κατάσταση συντήρησης των τρένων μας; Πριν ασχοληθεί ο κ. Κωνσταντίνος Κυρανάκης με την εφαρμογή στο Gov.gr, με την οποία θα βλέπουμε live από το τηλέφωνό μας την πορεία των τρένων μας (σχετικό κείμενο στο ίδιο φύλλο της «Κ»), μήπως θα ήταν καλύτερο να ασχοληθεί με πιο ουσιώδη θέματα και προβλήματα του σιδηροδρόμου μας;
Η συνεχής και σε πραγματικό χρόνο παρακολούθηση της κίνησης και πορείας των συρμών μας μάρανε; Ας αλλάξουμε πρώτα λάστιχα στους υαλοκαθαριστήρες!
ΜΑΤΘΑΙΟΣ Μ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
Πλοίαρχος Π.Ν. ε.α.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου