Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"
 |
| "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 18/04/25 |
Δει δε παιδείας διαρκούς, τα ιερά, και τα (γρ)όσια
Κύριε διευθυντά,
Με αφορμή τη συνέντευξη του Μιχαήλ Μαρμαρινού, με τίτλο «Σκηνοθετώντας μια πολιτιστική οικολογία», λίγες σκέψεις για την τοπική κοινωνία και τις σχέσεις της με τον πολιτισμό.
Ως γνωστόν, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός δεν χρειάζεται συστάσεις. Είναι γνωστή η μακρόχρονη θητεία του στο θέατρο, οι θέσεις και οι σκηνοθετικές του απόψεις προσωπικές και ρηξικέλευθες, ούτως ή άλλως, δημιουργικές. Ετσι και στη συγκεκριμένη συνέντευξη («Καθημερινή», 13/4/2025), σκηνοθετεί θαυμάσια και τον εαυτό του, με ένα συναρπαστικό τρόπο, αλλά ερμητικό και γριφώδη ταυτόχρονα, όσο και ο τίτλος, όσο και πολλά σημεία του κειμένου.
Με αφορμή την Ελευσίνα Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης, που λειτουργεί ακόμη και τη θεματική αναδρομική έκθεση της Βάνας Ξένου, με την «εμπειρία της επίσκεψης», αναφέρεται και στην «αφηγηματική αρχαιολογία», την οποία προσωπικά βρίσκω εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, για τη διαδραστική σχέση των αρχαιολογικών χώρων και των παραστατικών τεχνών και συνυπογράφω από καιρό.
Ωστόσο διαβάζοντας με ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη «σκηνοθεσία μιας πόλης», είχα την αίσθηση ότι λείπουν οι πολίτες από αυτήν. Μια αίσθηση που ενισχύεται κατά καιρούς και σε ανύποπτο χρόνο, από εμπειρία, αλλά και πληροφορίες ότι «οι κάτοικοι δεν έχουν ιδέα για το τι γίνεται εκεί πέρα», ούτε και γιατί συμβαίνει τι. Πολλοί θεωρούν τα δρώμενα «αθηναϊκή υπόθεση», που χρησιμοποιεί και «εκμεταλλεύεται» την «ιστορία του τόπου» ως brand name που δεν τους αφορά.
Και βέβαια «χρειάζεται πάντα η συνεργασία με την Τοπική Αυτοδιοίκηση», όπως τονίζει ο καλλιτεχνικός διευθυντής, αλλά εκείνο που λείπει ή τέλος πάντων δεν φαίνεται να υπάρχει, είναι η συνεργασία της Τοπικής Αυτοδιοίκησης με την τοπική κοινωνία, η οποία απουσιάζει χρόνια τώρα και απομακρύνεται περισσότερο εξαιτίας και της σκληρής βιοτικής μέριμνας. Οι δέκα πολιτιστικές δομές στον δήμο είναι σπουδαίο πράγμα, αλλά μόνες τους δεν αρκούν, χωρίς προοπτική αειφορίας (sustainability). Η τύχη των ολυμπιακών έργων δεν είναι το καλύτερο παράδειγμα.
Πολύ συχνά, από την Αρχαιολογική Υπηρεσία οργανώνονται εκπαιδευτικά προγράμματα και ίσως προετοιμαστούν έτσι οι επόμενες γενιές. Το ερώτημα είναι, τι γίνεται τώρα, με τους ενήλικες που πίνουν μπίρα με την πλάτη στον αρχαιολογικό χώρο και το μουσείο. Στους αρχαιολογικούς χώρους και στα μουσεία της Περιφέρειας γενικά και όχι μόνον, και ας μην πει κανείς ότι δεν ξέρει για τι μιλάμε, όταν τα «πολιτιστικά κέντρα» του αείμνηστου υπουργού σφύζουν από υγεία και δεν γνωρίζουν κρίση.
«Σήμερα ήλθαν 3 επισκέπτες, προχθές 5, μια μέρα ήλθαν 50 και δεν το πιστεύαμε! Δεν ξέρουμε αν θα ξανασυμβεί». Ωστόσο, ξέρουμε τι φταίει και το φταίξιμο δεν είναι του σκηνοθέτη.
Παραφράζοντας τα λόγια του, κατά την ταπεινή μου γνώμη, θα έλεγα ότι η μεγαλύτερη παρέκκλιση από την ιδιότητα του πολίτη, είναι να είναι ξένος στην πόλη του, «εσωτερικά και εξωτερικά», στην όποια πόλη του. Πόσο μάλλον στη μικρή, αλλά ιερή πόλη της Ελευσίνας, για την οποία μιλάμε.
Εκτός αν θεωρήσουμε ότι τα ιερά είναι μόνον για τους «μύστες» (λέμε τώρα) και τους ιεροφάντες... αποκλείοντας τους υπόλοιπους ανίδεους. Στην εποχή της «συμπερίληψης», οι αρχαίοι αφορισμοί για τον αγεωμέτρητο δεν μπορεί να ισχύουν. Η «μύηση» είναι που λείπει και αυτό σε μία σύγχρονη δημοκρατία είναι «δημόσιο χρέος» και οφειλή προς όλους, χωρίς εξαιρέσεις, από την Πολιτεία πρωτίστως και την Τοπική Αυτοδιοίκηση ιδιαιτέρως. Δει δε παιδείας διαρκούς, «ανελέητης» και κατανοητής για τους ενήλικες και ηλικιωμένους, μήπως και λυθεί κάποτε το μυστήριο της πνευματικής και κοινωνικής μας παρακμής και ανακάμψουμε, όχι μόνο οικονομικά – τι να κάνει και το Ταμείο! Οι τοπικοί άρχοντες έχουν προνόμια, αλλά και ευθύνη, τόσο για τα ιερά, όσο και τα (γρ)όσια (για τα τελευταία, σχετικό άρθρο του Π. Μανδραβέλη, επίσης 13/4).
Σίγουρα μπορεί κανείς να είναι flâneur (ρεμβαστής, περιπατητής) πάνω στην πόλη και την αισθητική της, αλλά επειδή εδώ ο λόγος για μυστήρια και «διαρκή μετάβαση», πιστεύω ότι γι’ αυτά χρειάζεται και μία βαθιά «κατάβαση» στο Πλουτώνιο και μία «κατάδυση» στην ψυχή των ανθρώπων και της πόλης, που έλαχε να τα κληρονομήσει.
ΥΓ.: Μέρες που είναι, στον παραπάνω «διάλογο» μετέχει αυτοδικαίως και το Πάσχα, ως Πέρασμα και Διάβαση, μέσω της Ερυθράς Θάλασσας, στη Γη της Επαγγελίας.
Πόσα κοινά σημεία και πόσες διαφορές μας χωρίζουν και μας ενώνουν, χωρίς να το ξέρουμε!
ΔΡ ΒΙΒΗ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΥ
Η τραγωδία, τα στοιχεία και περί «συγκάλυψης»
Κύριε διευθυντά.
Η υπόθεση περί «συγκάλυψης» της μεταφοράς εύφλεκτου φορτίου εμφανίστηκε μήνες μετά το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών αρχικά από τον κ. Κυρ. Βελόπουλο, και αξιοποιήθηκε άμεσα από κόμματα της αντιπολίτευσης. Η κ. Ζωή Κωνσταντοπούλου έχει χτίσει τη δημόσια παρουσία της πάνω στον ισχυρισμό περί «μπαζώματος». Είναι προφανές ότι άλλοι επικαλούνται τη θεωρία για να κατηγορήσουν την κυβέρνηση και προσωπικά τον πρωθυπουργό, ενώ άλλοι προσπαθούν να τον υπερασπιστούν. Ο ελληνικός λαός διχάστηκε για ακόμη μία φορά – αλλά η αλήθεια είναι μία.
Το εμπορικό τρένο δεν κάηκε, άρα δεν μετέφερε εύφλεκτο υλικό. Η έκρηξη σημειώθηκε στη μηχανή και στα δύο πρώτα βαγόνια της επιβατικής αμαξοστοιχίας. Η φωτιά προκλήθηκε όταν τα έλαια σιλικόνης του μετασχηματιστή εκτέθηκαν α) σε πολύ υψηλή θερμοκρασία και β) σε βραχυκύκλωμα με ηλεκτρικό τόξο από επαφή της μηχανής με τα ηλεκτροφόρα σύρματα. Υπό αυτές τις συνθήκες, τα έλαια διασπώνται και παράγουν υδρογόνο, μεθάνιο και ακετυλένιο – όλα εξαιρετικά πτητικά και εύφλεκτα. Ετσι δημιουργήθηκε η γνωστή πυρόσφαιρα. Τα παραπάνω επιβεβαιώνει ο καθηγητής της Σχολής Ευελπίδων, κ. Θεόδωρος Λιόλιος, ειδικός στις εκρήξεις. Παρόμοιο περιστατικό έχει καταγραφεί και στο εξωτερικό.
Κατά συνέπεια, εφόσον δεν υπήρχε παράνομο φορτίο, δεν υπήρχε και λόγος συγκάλυψης. Το «μπάζωμα» έγινε για την αποκατάσταση της σιδηροδρομικής γραμμής – και προηγήθηκε οποιασδήποτε σχετικής υποψίας για παρανόμως μεταφερόμενο εύφλεκτο υλικό.
Τέλος, η επικοινωνιακή στρατηγική της κυβέρνησης, προφανώς υπό την ευθύνη του αποκαλούμενου «επιτελικού κράτους», παρουσιάζει σοβαρές αδυναμίες που πλήττουν την εικόνα της. Το επιτελικό κράτος (κατά το πρότυπο του μικρού υπουργικού συμβουλίου της κυβέρνησης Παπάγου) θα έπρεπε να στελεχώνεται από κορυφαίους υπουργούς που λογοδοτούν στον λαό, κι όχι από μη εκλεγμένους συμβούλους.
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
Κύριε διευθυντά,
Με αφορμή τη συνέντευξη του Μιχαήλ Μαρμαρινού, με τίτλο «Σκηνοθετώντας μια πολιτιστική οικολογία», λίγες σκέψεις για την τοπική κοινωνία και τις σχέσεις της με τον πολιτισμό.
Ως γνωστόν, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός δεν χρειάζεται συστάσεις. Είναι γνωστή η μακρόχρονη θητεία του στο θέατρο, οι θέσεις και οι σκηνοθετικές του απόψεις προσωπικές και ρηξικέλευθες, ούτως ή άλλως, δημιουργικές. Ετσι και στη συγκεκριμένη συνέντευξη («Καθημερινή», 13/4/2025), σκηνοθετεί θαυμάσια και τον εαυτό του, με ένα συναρπαστικό τρόπο, αλλά ερμητικό και γριφώδη ταυτόχρονα, όσο και ο τίτλος, όσο και πολλά σημεία του κειμένου.
Με αφορμή την Ελευσίνα Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης, που λειτουργεί ακόμη και τη θεματική αναδρομική έκθεση της Βάνας Ξένου, με την «εμπειρία της επίσκεψης», αναφέρεται και στην «αφηγηματική αρχαιολογία», την οποία προσωπικά βρίσκω εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, για τη διαδραστική σχέση των αρχαιολογικών χώρων και των παραστατικών τεχνών και συνυπογράφω από καιρό.
Ωστόσο διαβάζοντας με ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη «σκηνοθεσία μιας πόλης», είχα την αίσθηση ότι λείπουν οι πολίτες από αυτήν. Μια αίσθηση που ενισχύεται κατά καιρούς και σε ανύποπτο χρόνο, από εμπειρία, αλλά και πληροφορίες ότι «οι κάτοικοι δεν έχουν ιδέα για το τι γίνεται εκεί πέρα», ούτε και γιατί συμβαίνει τι. Πολλοί θεωρούν τα δρώμενα «αθηναϊκή υπόθεση», που χρησιμοποιεί και «εκμεταλλεύεται» την «ιστορία του τόπου» ως brand name που δεν τους αφορά.
Και βέβαια «χρειάζεται πάντα η συνεργασία με την Τοπική Αυτοδιοίκηση», όπως τονίζει ο καλλιτεχνικός διευθυντής, αλλά εκείνο που λείπει ή τέλος πάντων δεν φαίνεται να υπάρχει, είναι η συνεργασία της Τοπικής Αυτοδιοίκησης με την τοπική κοινωνία, η οποία απουσιάζει χρόνια τώρα και απομακρύνεται περισσότερο εξαιτίας και της σκληρής βιοτικής μέριμνας. Οι δέκα πολιτιστικές δομές στον δήμο είναι σπουδαίο πράγμα, αλλά μόνες τους δεν αρκούν, χωρίς προοπτική αειφορίας (sustainability). Η τύχη των ολυμπιακών έργων δεν είναι το καλύτερο παράδειγμα.
Πολύ συχνά, από την Αρχαιολογική Υπηρεσία οργανώνονται εκπαιδευτικά προγράμματα και ίσως προετοιμαστούν έτσι οι επόμενες γενιές. Το ερώτημα είναι, τι γίνεται τώρα, με τους ενήλικες που πίνουν μπίρα με την πλάτη στον αρχαιολογικό χώρο και το μουσείο. Στους αρχαιολογικούς χώρους και στα μουσεία της Περιφέρειας γενικά και όχι μόνον, και ας μην πει κανείς ότι δεν ξέρει για τι μιλάμε, όταν τα «πολιτιστικά κέντρα» του αείμνηστου υπουργού σφύζουν από υγεία και δεν γνωρίζουν κρίση.
«Σήμερα ήλθαν 3 επισκέπτες, προχθές 5, μια μέρα ήλθαν 50 και δεν το πιστεύαμε! Δεν ξέρουμε αν θα ξανασυμβεί». Ωστόσο, ξέρουμε τι φταίει και το φταίξιμο δεν είναι του σκηνοθέτη.
Παραφράζοντας τα λόγια του, κατά την ταπεινή μου γνώμη, θα έλεγα ότι η μεγαλύτερη παρέκκλιση από την ιδιότητα του πολίτη, είναι να είναι ξένος στην πόλη του, «εσωτερικά και εξωτερικά», στην όποια πόλη του. Πόσο μάλλον στη μικρή, αλλά ιερή πόλη της Ελευσίνας, για την οποία μιλάμε.
Εκτός αν θεωρήσουμε ότι τα ιερά είναι μόνον για τους «μύστες» (λέμε τώρα) και τους ιεροφάντες... αποκλείοντας τους υπόλοιπους ανίδεους. Στην εποχή της «συμπερίληψης», οι αρχαίοι αφορισμοί για τον αγεωμέτρητο δεν μπορεί να ισχύουν. Η «μύηση» είναι που λείπει και αυτό σε μία σύγχρονη δημοκρατία είναι «δημόσιο χρέος» και οφειλή προς όλους, χωρίς εξαιρέσεις, από την Πολιτεία πρωτίστως και την Τοπική Αυτοδιοίκηση ιδιαιτέρως. Δει δε παιδείας διαρκούς, «ανελέητης» και κατανοητής για τους ενήλικες και ηλικιωμένους, μήπως και λυθεί κάποτε το μυστήριο της πνευματικής και κοινωνικής μας παρακμής και ανακάμψουμε, όχι μόνο οικονομικά – τι να κάνει και το Ταμείο! Οι τοπικοί άρχοντες έχουν προνόμια, αλλά και ευθύνη, τόσο για τα ιερά, όσο και τα (γρ)όσια (για τα τελευταία, σχετικό άρθρο του Π. Μανδραβέλη, επίσης 13/4).
Σίγουρα μπορεί κανείς να είναι flâneur (ρεμβαστής, περιπατητής) πάνω στην πόλη και την αισθητική της, αλλά επειδή εδώ ο λόγος για μυστήρια και «διαρκή μετάβαση», πιστεύω ότι γι’ αυτά χρειάζεται και μία βαθιά «κατάβαση» στο Πλουτώνιο και μία «κατάδυση» στην ψυχή των ανθρώπων και της πόλης, που έλαχε να τα κληρονομήσει.
ΥΓ.: Μέρες που είναι, στον παραπάνω «διάλογο» μετέχει αυτοδικαίως και το Πάσχα, ως Πέρασμα και Διάβαση, μέσω της Ερυθράς Θάλασσας, στη Γη της Επαγγελίας.
Πόσα κοινά σημεία και πόσες διαφορές μας χωρίζουν και μας ενώνουν, χωρίς να το ξέρουμε!
ΔΡ ΒΙΒΗ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΥ
Η τραγωδία, τα στοιχεία και περί «συγκάλυψης»
Κύριε διευθυντά.
Η υπόθεση περί «συγκάλυψης» της μεταφοράς εύφλεκτου φορτίου εμφανίστηκε μήνες μετά το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών αρχικά από τον κ. Κυρ. Βελόπουλο, και αξιοποιήθηκε άμεσα από κόμματα της αντιπολίτευσης. Η κ. Ζωή Κωνσταντοπούλου έχει χτίσει τη δημόσια παρουσία της πάνω στον ισχυρισμό περί «μπαζώματος». Είναι προφανές ότι άλλοι επικαλούνται τη θεωρία για να κατηγορήσουν την κυβέρνηση και προσωπικά τον πρωθυπουργό, ενώ άλλοι προσπαθούν να τον υπερασπιστούν. Ο ελληνικός λαός διχάστηκε για ακόμη μία φορά – αλλά η αλήθεια είναι μία.
Το εμπορικό τρένο δεν κάηκε, άρα δεν μετέφερε εύφλεκτο υλικό. Η έκρηξη σημειώθηκε στη μηχανή και στα δύο πρώτα βαγόνια της επιβατικής αμαξοστοιχίας. Η φωτιά προκλήθηκε όταν τα έλαια σιλικόνης του μετασχηματιστή εκτέθηκαν α) σε πολύ υψηλή θερμοκρασία και β) σε βραχυκύκλωμα με ηλεκτρικό τόξο από επαφή της μηχανής με τα ηλεκτροφόρα σύρματα. Υπό αυτές τις συνθήκες, τα έλαια διασπώνται και παράγουν υδρογόνο, μεθάνιο και ακετυλένιο – όλα εξαιρετικά πτητικά και εύφλεκτα. Ετσι δημιουργήθηκε η γνωστή πυρόσφαιρα. Τα παραπάνω επιβεβαιώνει ο καθηγητής της Σχολής Ευελπίδων, κ. Θεόδωρος Λιόλιος, ειδικός στις εκρήξεις. Παρόμοιο περιστατικό έχει καταγραφεί και στο εξωτερικό.
Κατά συνέπεια, εφόσον δεν υπήρχε παράνομο φορτίο, δεν υπήρχε και λόγος συγκάλυψης. Το «μπάζωμα» έγινε για την αποκατάσταση της σιδηροδρομικής γραμμής – και προηγήθηκε οποιασδήποτε σχετικής υποψίας για παρανόμως μεταφερόμενο εύφλεκτο υλικό.
Τέλος, η επικοινωνιακή στρατηγική της κυβέρνησης, προφανώς υπό την ευθύνη του αποκαλούμενου «επιτελικού κράτους», παρουσιάζει σοβαρές αδυναμίες που πλήττουν την εικόνα της. Το επιτελικό κράτος (κατά το πρότυπο του μικρού υπουργικού συμβουλίου της κυβέρνησης Παπάγου) θα έπρεπε να στελεχώνεται από κορυφαίους υπουργούς που λογοδοτούν στον λαό, κι όχι από μη εκλεγμένους συμβούλους.
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
Ομότιμος καθηγητής ΑΠΘ Συγγραφέας
Στη χορεία των μεγάλων και ο Αστούριας
Κύριε διευθυντά,
Στα ονόματα των μεγάλων πεζογράφων από τη Λατινική Αμερική που ανέφερε ο κ. Τάκης Θεοδωρόπουλος (φ. 15/4) να προστεθεί και αυτό του Μιγκέλ Ανχελ Αστούριας (18991974) από τη Γουατεμάλα, του οποίου τον «Κύριο Πρόεδρο» (El Senior Presidente) διαβάσαμε στα ελληνικά πριν από 40 χρόνια περίπου. Πρόκειται για πολιτικό θρίλερ, όπως είναι και η «Η γιορτή του τράγου» του Λιόσα. Oπως ο Νερούντα, έτσι και ο Αστούριας τιμήθηκε με τα βραβεία Λένιν (1966) και Nομπέλ (1967). Και αυτό λέει κάτι.
Β. ΠΟΥΛΟΠΟΥΛΟΣ Επιτάλιον Ηλείας
Εμφανής η «απουσία» σιδηροδρόμου
Κύριε διευθυντά,
Εν έτει 2025 έχουν υποχρεώσει τον κόσμο να ταξιδεύει στριμωγμένος στα λεωφορεία, επειδή είμαστε η μόνη χώρα στην Ε.Ε. που δεν έχει σύγχρονο σιδηρόδρομο. Πουθενά τρένο με αφορμή τα μνημόνια ή αυτό που υπάρχει είδαμε πόσο το φροντίζουν. Επίτηδες δημόσιο για «να του αλλάζουν τα φώτα» και οι οδικές μεταφορές μονοπώλιο ή Ι.Χ. και διόδια υποχρεωτικά. Ο κόσμος κάποτε πρέπει να ξυπνήσει, να έχει απαιτήσεις ποιότητας ζωής που εδώ η έωλη πολιτική σκόπιμα του στερεί. Ουρές χιλιομέτρων στα διόδια σε κάθε γιορτή και ΚΤΕΛ (λες και βρισκόμαστε στη δεκαετία του ’50) η μόνιμη τριτοκοσμική εικόνα τις τελευταίες δεκαετίες. Ετσι εξηγούνται όλα για όσους ψάχνονται ακόμη για το πώς και το γιατί των όσων συμβαίνουν.
ΣΠΥΡΟΣ ΓΙΑΚΟΥΜΑΚΗΣ
Στη χορεία των μεγάλων και ο Αστούριας
Κύριε διευθυντά,
Στα ονόματα των μεγάλων πεζογράφων από τη Λατινική Αμερική που ανέφερε ο κ. Τάκης Θεοδωρόπουλος (φ. 15/4) να προστεθεί και αυτό του Μιγκέλ Ανχελ Αστούριας (18991974) από τη Γουατεμάλα, του οποίου τον «Κύριο Πρόεδρο» (El Senior Presidente) διαβάσαμε στα ελληνικά πριν από 40 χρόνια περίπου. Πρόκειται για πολιτικό θρίλερ, όπως είναι και η «Η γιορτή του τράγου» του Λιόσα. Oπως ο Νερούντα, έτσι και ο Αστούριας τιμήθηκε με τα βραβεία Λένιν (1966) και Nομπέλ (1967). Και αυτό λέει κάτι.
Β. ΠΟΥΛΟΠΟΥΛΟΣ Επιτάλιον Ηλείας
Εμφανής η «απουσία» σιδηροδρόμου
Κύριε διευθυντά,
Εν έτει 2025 έχουν υποχρεώσει τον κόσμο να ταξιδεύει στριμωγμένος στα λεωφορεία, επειδή είμαστε η μόνη χώρα στην Ε.Ε. που δεν έχει σύγχρονο σιδηρόδρομο. Πουθενά τρένο με αφορμή τα μνημόνια ή αυτό που υπάρχει είδαμε πόσο το φροντίζουν. Επίτηδες δημόσιο για «να του αλλάζουν τα φώτα» και οι οδικές μεταφορές μονοπώλιο ή Ι.Χ. και διόδια υποχρεωτικά. Ο κόσμος κάποτε πρέπει να ξυπνήσει, να έχει απαιτήσεις ποιότητας ζωής που εδώ η έωλη πολιτική σκόπιμα του στερεί. Ουρές χιλιομέτρων στα διόδια σε κάθε γιορτή και ΚΤΕΛ (λες και βρισκόμαστε στη δεκαετία του ’50) η μόνιμη τριτοκοσμική εικόνα τις τελευταίες δεκαετίες. Ετσι εξηγούνται όλα για όσους ψάχνονται ακόμη για το πώς και το γιατί των όσων συμβαίνουν.
ΣΠΥΡΟΣ ΓΙΑΚΟΥΜΑΚΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου