SerMichiotis: Χωρίς να μας υποτιμώ καθόλου, αντικειμενικά μιλώντας και προσπαθώντας να δω το θέμα σαν τρίτος, δεν είναι κάπως αστείο να ζητάμε από τις ΗΠΑ να επιλέξει ανάμεσα στην Τουρκία ή εμάς; Είναι αστείο, κατ’ αρχάς επειδή δεν λειτουργούν έτσι οι διεθνείς σχέσεις, με τις απλοϊκές έννοιες των «καλών» και των «κακών». Επειτα, επειδή είναι εκτός τόπου, χρόνου και κλίματος. Σε μια εποχή στην οποία οι ΗΠΑ ξεκαθαρίζουν ότι η Ευρώπη δεν είναι προτεραιότητά τους και το αποδεικνύουν εμπράκτως, παίρνοντας πρωτοβουλίες για να κλείσει το Ουκρανικό, με τις οποίες παρακάμπτουν την Ευρώπη, εμείς τους καλούμε να διαλέξουν εμάς ή τους Τούρκους; Προφανώς δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά! Εδώ οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, οι συμπαραγωγοί του περίφημου πυραύλου αέρος-αέρος Meteor, αρνούνται να διαλέξουν ανάμεσα σε εμάς και τους Τούρκους, γιατί να το κάνουν οι ΗΠΑ; Η πραγματικότητα είναι, βέβαια, ότι τέτοιου είδους πολιτική μεγαλαυχία εκφέρεται συνήθως για εσωτερική κατανάλωση. Για να χτίζεται το προφίλ του ισχυρού ηγέτη, που ορθώνει το ανάστημα και τα λέει στους Αμερικάνους κατάμουτρα και σταράτα – ή, μάλλον, σταράτα μόνο, το άλλο ξεχάστε το, γιατί είπαμε ότι οι ΗΠΑ δεν ήταν εκείνη τη στιγμή ενώπιον του διλήμματος που έθετε με τέτοια αξιοσημείωτη ενάργεια ο κ. Δένδιας. Το κακό, όμως, είναι ότι με κάτι τέτοια τρέφεται η αυταπάτη του μηδενικού αθροίσματος στα ελληνοτουρκικά, η αυταπάτη δηλαδή του «όλα ή τίποτα». Εδραιώνεται έτσι στην κοινή γνώμη η νοοτροπία του μαξιμαλισμού και τα περιθώρια της πολιτικής στενεύουν. Οσο κυριαρχεί αυτή η νοοτροπία στα ελληνοτουρκικά, ακόμη και αν η τύχη μάς προσφέρει τη μεγάλη ευκαιρία, εμείς δεν θα την αναγνωρίσουμε....