Είναι ο τρόπος της Χαμάς. Προσφέροντας στην ανθρωπότητα ένα ακόμα σοκ, το οποίο επιδιώκει να το αποδώσει στο Ισραήλ (αφού ισχυρίζεται ότι οι νεκροί αυτοί είναι θύματα των βομβαρδισμών), συνεχίζει τον αέναο κύκλο αγριότητας, που η ίδια άνοιξε, κύκλο στον οποίο επιδιώκει να ταυτίσει το Ισραήλ με την πηγή κάθε κακού. Χρειάζεται η βαθιά γνώση του Ισλάμ και η εμβάθυνση στο πρόβλημα, ο συνυπολογισμός του τζιχάντ και της ιδεολογίας του ισλαμο-παλαιστινισμού (o όρος του καθηγητή Πιερ-Αντρέ Ταγκιέφ) για να γίνει κατανοητό ότι η σφαγή της 7ης Οκτωβρίου όπως και το προχθεσινό σοκ της παράδοσης των νεκρών δεν είναι υπόθεση αγανάκτησης καταπιεσμένων αλλά άσκηση αγριότητας. Ιερής αγριότητας, κατά τις επιταγές του τζιχάντ, του ολοκληρωτικού θρησκευτικού πολέμου – που δεν περιλαμβάνει κατανόηση του αντιπάλου και συνύπαρξη μαζί του.

 Από "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", και...

"ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", 22-23/02/25

Το θέαμα της βαρβαρότητας

ΤΟΥ ΗΛΙΑ ΚΑΝΕΛΛΗ

Η παράδοση από τη Χαμάς στο Ισραήλ, την περασμένη Πέμπτη, τεσσάρων πτωμάτων, ήταν η επισφράγιση της βαρβαρότητας που επιδείχθηκε στις 7 Οκτωβρίου 2023. Τα φέρετρα με τα πτώματα των δύο νεκρών παιδιών, του Αριέλ και του Κφιρ Μπίμπας, τεσσάρων ετών και 8½ μηνών όταν απήχθησαν στο κιμπούτς Νιρ Οζ, της γυναίκας που η Χαμάς τη δηλώνει μητέρα τους αλλά το Ισραήλ δεν την ταυτοποιεί λέγοντας ότι είναι το πτώμα άλλης, άγνωστης γυναίκας, και του Οντέντ Λιφσίτς, 83 ετών την ημέρα που απήχθη, εκτέθηκαν σε εξέδρα πλάι σε οπλισμένους άντρες με κουκούλες σε ένα σκηνικό όπου δέσποζε το πανό του ισραηλινού πρωθυπουργού, Μπενιαμίν Νετανιάχου, που είχε απεικονιστεί σαν βρικόλακας.

Το πτώμα της γυναίκας, που είναι μια άλλη από εκείνη που ισχυρίστηκε η Χαμάς ότι παρέδωσε, επιβεβαιώνει τον ακραίο κυνισμό των τρομοκρατών. Ακραία κυνική είναι και η δολοφονία του Οντέντ Λιφσίτς, ακτιβιστή και μαχητικού υποστηρικτή της λύσης στο Παλαιστινιακό μέσω των διαπραγματεύσεων για κυρίαρχο παλαιστινιακό κράτος, κάτι προφανώς που προϋποθέτει τη συνύπαρξη. Πολέμιος του Νετανιάχου, ο Λιφσίτς δεν είχε κατανοήσει ότι η Χαμάς δεν ενδιαφέρεται για καμία συνύπαρξη. Γι’ αυτό άλλωστε σκηνοθέτησε με τόσο άγριο τρόπο την παράδοση των πτωμάτων: για να δείξει ότι περιφρονεί αυτή την ειρήνη.

Ηταν η σκηνοθεσία ενός ακόμα επεισοδίου στο πλαίσιο της 7ης Οκτωβρίου, μια δήλωση της ωμής βούλησης της Χαμάς να συνεχιστεί ο πόλεμος αυτός, όσο πόνο κι αν προκαλέσει. Η άγρια πλευρά του στόχου και των μεθόδων της οργάνωσης επιδεικνύεται χωρίς φτιασίδια σε ένα ωμό θέαμα βαρβαρότητας.

Είναι ο τρόπος της Χαμάς. Προσφέροντας στην ανθρωπότητα ένα ακόμα σοκ, το οποίο επιδιώκει να το αποδώσει στο Ισραήλ (αφού ισχυρίζεται ότι οι νεκροί αυτοί είναι θύματα των βομβαρδισμών), συνεχίζει τον αέναο κύκλο αγριότητας, που η ίδια άνοιξε, κύκλο στον οποίο επιδιώκει να ταυτίσει το Ισραήλ με την πηγή κάθε κακού. Χρειάζεται η βαθιά γνώση του Ισλάμ και η εμβάθυνση στο πρόβλημα, ο συνυπολογισμός του τζιχάντ και της ιδεολογίας του ισλαμο-παλαιστινισμού (o όρος του καθηγητή Πιερ-Αντρέ Ταγκιέφ) για να γίνει κατανοητό ότι η σφαγή της 7ης Οκτωβρίου όπως και το προχθεσινό σοκ της παράδοσης των νεκρών δεν είναι υπόθεση αγανάκτησης καταπιεσμένων αλλά άσκηση αγριότητας. Ιερής αγριότητας, κατά τις επιταγές του τζιχάντ, του ολοκληρωτικού θρησκευτικού πολέμου – που δεν περιλαμβάνει κατανόηση του αντιπάλου και συνύπαρξη μαζί του.

Το έχω ξαναπεί αλλά, νομίζω, ότι οι φόνοι και μαζί οι βιασμοί και τα ψυχολογικά βασανιστήρια που υπέστησαν οι άμαχοι νεκροί και απαχθέντες της 7ης Οκτωβρίου 2023, όπως και η προχθεσινή φρικιαστική παράδοση αμάχων, ενέχουν μια τελετουργική βαναυσότητα. Αυτή τη βαναυσότητα πουλάει η Χαμάς, αυτή την ποδοπάτηση κάθε έννοιας πολιτισμού. Γι’ αυτό οι τρομοκράτες της δεν θέλουν να κρύψουν την ωμότητα αλλά, αντίθετα, την εγκαθιστούν στην κεντρική σκηνή. Η ακραία βία, εξηγεί ο Ταγκιέφ, μπορεί να προκαλέσει ακραία ηδονή. Κι η τζιχαντιστική δράση της Χαμάς δεν χαρακτηρίζεται μόνο από την ωμότητα των δραστών, αλλά και από την ηδονή που αυτοί δοκιμάζουν όταν διαπράττουν εγκλήματα και με ευχαρίστηση τα απαθανατίζουν και τα προβάλλουν. Ολα αυτά τα επεισόδια είναι εικόνες του οράματος της δικής τους «τελικής λύσης».

Μία εικόνα, χίλιες σκέψεις

ΤΟΥ ΣΤΑΜΑΤΗ ΦΑΣΟΥΛΗ

Αυτή είναι η φωτογραφία: στο βάθρο σαν σκηνή περιοδεύοντος θιάσου τέσσερα μαύρα φέρετρα, γύρω τους στρατιώτες της Χαμάς, στο πρόσωπό τους μαύρο πανί, με μηχανές στο χέρι εν είδει πυροβόλου να σουτάρουν τη σκηνή παραλαβής – παράδοσης.

Πίσω, φόντο, ένα πανό – κολάζ ζωγραφισμένο από αδέξιο χέρι και πάνω του κολλημένη η φωτογραφία των ομήρων. Μια μητέρα με τα ανήλικα παιδιά στην αγκαλιά της (το ένα, λίγων μηνών) κι ένας άντρας μεγάλης ηλικίας με κασκέτο και γυαλιά. Είναι αυτοί που τώρα βρίσκονται στα φέρετρα. Αυτούς θα παραλάβουν τώρα οι δικοί τους.

Πάνω δεξιά ένα σκίτσο του Νετανιάχου ασπρόμαυρο, οι κυνόδοντες εξέχουν, στάζουν αίμα που καταλήγει σε μια μικρή κατακόκκινη λίμνη όπου πλέουν τα πρόσωπα των ομήρων.

Αριστερά, πάνω σ’ ένα τραπέζι εκστρατείας σκεπασμένο με ύφασμα παραλλαγής, δυο σημαιούλες (δεν μπορώ να διακρίνω) ανάμεσα σε μια γυναίκα με κόκκινο μπουφάν χωρίς μανίκια και, καθισμένο δίπλα της, έναν άνδρα, μάλλον της Χαμάς, κι αυτός με πανί να του σκεπάζει το πρόσωπο, όχι μαύρο, αλλά κόκκινο καρό. Μπροστά τους, χαρτιά. Μόλις θα υπογράψουν; Μόλις υπέγραψαν;

Σε πρώτο πλάνο τώρα, στο προσκήνιο (της ιστορίας;), πέντε συσκευές τηλεοράσεως δεξιά κι αριστερά δύο πύραυλοι κάτασπροι, τοποθετημένοι λοξά, σαν έτοιμοι να εκτοξευθούν από μόνοι τους σκορπίζοντας κι άλλους θανάτους.

Τώρα, πάνω πάνω αριστερά, είναι γραμμένο κάτι στη γλώσσα του Ισλάμ κι από κάτω, φαντάζομαι, η μετάφρασή του στα αγγλικά να λέει: The War Criminal Netanyahu and His Nazi Army Killed Them with Missiles from Zionist Warplanes.

Δίπλα ακριβώς κι αριστερά της γραφής, ένα αεροπλανάκι πετάει ανέμελο στον ουρανό.

Η εικόνα δεν έχει τίποτα το δραματικό. Είναι σαν μια παραλαβή – παράδοση οπλικών συστημάτων; Επίπλων στρατιωτικού εξοπλισμού; Κάτι εντελώς της ρουτίνας.

Μόνο στο πρόσωπο της γυναίκας, που είναι άλλωστε και το μόνο πρόσωπο που δεν κρύβεται πίσω από μαντίλια, ψάχνεις να βρεις μια κίνηση ανθρωπιάς. Κρατάει με το ένα χέρι το στιλό και στο άλλο κάτι χαρτιά, τα μάτια κατεβασμένα, δεν ξέρεις αν κοιτάει το τραπέζι ή τα φέρετρα, αλλά στην όλη στάση της βλέπεις κάτι σαν απορία, σαν «Εγώ είμαι εδώ; Εγώ ζω αυτή τη στιγμή; Αυτά τα μαύρα μακρόστενα κουτιά είναι φέρετρα; Εχουν μέσα νεκρούς; Μωρά παιδάκια σκοτωμένα;».


Φοβάμαι πως έτσι πάει να γίνει ο θάνατος στις μέρες μας. Ενα παγωμένο δούναι και λαβείν. Κάτι χαρτιά που καταγράφουν το τέλος της ζωής μας.

Κι εγώ που πίστεψα πως «έτσι θα τελειώσει ο κόσμος, όχι μ’ έναν βρόντο, μα μ’ έναν λυγμό».

Ούτε λυγμός ούτε βρόντος.

Μια καταχώριση σε έναν αλγόριθμο που μέλλει να αυτοκαταστραφεί.

Αυτή λοιπόν είναι η εικόνα.

Και γύρω της τρέχουν σαν τρελαμένες, όπου φύγει φύγει, οι ειδήσεις σαν να τις κυνηγάει λυσσασμένη η επικαιρότητα. Γρήγορα. Πιο γρήγορα. Πιο γρήγορα.

Θα σκάσει καμιά μέρα το επίκαιρο σαν έκρηξη πυρηνική και θα μας κάψει, θα μας γδύσει από τις σάρκες όλους. Και τότε να δεις που δεν θα υπάρχει κανείς να καταγράψει το άθλιο φευγιό μας.

Αυτά και χαιρετώ.

...από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 22/02/25