Συμβαίνει, βέβαια, και η εργαλειοποίηση, και ήταν απολύτως αναμενόμενο ότι θα συμβεί. Πολιτικές δυνάμεις που δεν δίνουν δεκάρα για το δυστύχημα, τα θύματα και τις οικογένειές τους διακινούν ψευδείς ειδήσεις, οργανώνουν διαδικτυακές επιθέσεις σε λειτουργούς της Δικαιοσύνης και συνωμοσιολογούν αγρίως για να εκμεταλλευθούν τον κοινωνικό αναβρασμό προς ίδιον όφελος. Η εποχή ευνοεί την κεφαλαιοποίηση του μίσους: όποιος επενδύει σε αυτό έχει σημαντικές πιθανότητες να γίνει συμπαθής και να κερδίσει εύκολο χειροκρότημα από τις οργίλες μάζες. Η Ιστορία, όμως, έχει δείξει πού καταλήγουν οι λαϊκιστές όταν εκλείψουν όσα ευνοούν την έξαρσή τους. Καλύτερα, λοιπόν, οι εύθικτοι πολιτικοί να ασχολούνται λιγότερο με την εργαλειοποίηση των τραγωδιών και περισσότερο με την πρόληψή τους.

 Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", και....

                                          "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 15/02/25

ΔΙΑΤΑΣΕΙΣ/του ΑΡΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΗ

Περί συγκάλυψης

Η κουβέντα περί συγκάλυψης του εγκλήματος των Τεμπών έχει αρκετά ερείσματα και δεν προέκυψε τυχαία. Αυτό τουλάχιστον οφείλουμε να το παραδεχτούμε: οι άτοπες πολιτικές κρίσεις για το τι συνέβη και πώς συνέβη, η ατελέσφορη εξεταστική επιτροπή, οι πλημμελείς ενέργειες συλλογής στοιχείων μετά το δυστύχημα, η αλλοίωση του χώρου, οι κάθε είδους καθυστερήσεις, τα βίντεο που εμφανίζονται και εξαφανίζονται με τρόπο που δεν βγάζει νόημα, τα πολιτικά πρόσωπα που, αν και εμπλεκόμενα, βρέθηκαν στο απυρόβλητο και άλλες τεχνικές παραφωνίες εμπνέουν εύλογη καχυποψία. Και αν κρίνεται υπερβολικό το συμπέρασμα πως επιχειρήθηκε ένα (εξω)θεσμικό κουκούλωμα της αλήθειας, ας πούμε ότι, ακόμη κι αν δεν ήταν κουκούλωμα της αλήθειας αυτό που επιχειρήθηκε, σίγουρα δεν είδαμε και ιδιαίτερη προθυμία για την αποκάλυψή της. Ο ζήλος ορισμένων, πολιτικών και μη, να παραστήσουν ότι η υπόθεση των Τεμπών είναι παρεξηγημένη και ότι όλα όσα αφορούν τη διερεύνησή της κύλησαν ομαλά τα τελευταία δύο χρόνια, τους εκθέτει και ρίχνει λάδι σε μια έτσι κι αλλιώς ασίγαστη φωτιά.

Μια αναγκαία προϋπόθεση

Από την άλλη, η βεβαιότητα όσων μιλούν για συγκάλυψη περιέχει ένα εγγενές σφάλμα. Η συγκάλυψη προϋποθέτει γνώση και καλά αντανακλαστικά. Οποιος συγκαλύπτει ένα έγκλημα πρέπει να έχει συμφέρον από τη συγκάλυψή του και, για να κρίνει πως έχει συμφέρον, πρέπει να γνωρίζει χωρίς αμφιβολία τις λεπτομέρειες του εγκλήματος αυτού. Αν δεν έχει πλήρη αντίληψη των δεδομένων και σιγουριά ότι από αυτά προκύπτει κάτι ενοχοποιητικό για τον ίδιο ή για όποιον βρίσκεται υπό την προστασία του, τι και για ποιον λόγο να συγκαλύψει; Γιατί να πάρει το ρίσκο; Οι παλινωδίες των τελευταίων μηνών, οι βεβαιότητες που έγιναν ενδεχομενικότητες, για να ξαναγίνουν λίγο αργότερα βεβαιότητες, έχουν καταστήσει σαφές ότι η πρόσληψη του δυστυχήματος χαρακτηρίζεται κυρίως από άγνοια, σύγχυση και επιπολαιότητα. Πολιτικοί, δικηγόροι, πραγματογνώμονες και σχολιαστές πέφτουν διαρκώς σε αντιφάσεις, αλλάζουν αφηγήματα, ανακαλύπτουν νέα στοιχεία, ξεχνούν τα παλιά και γενικώς αδυνατούν να αντιμετωπίσουν το ζήτημα συγκροτημένα. Για να συγκαλύψεις αυτό που έκανες πρέπει να ξέρεις και τι έκανες. Επιπλέον, η συγκάλυψη απαιτεί και ένα ταλέντο, διαφορετικά καταλήγει σε ξεμπρόστιασμα.

Λιγότερος δόλος, περισσότερη ανοησία

Οπως σε πολλά άλλα θέματα που απασχολούν την ελληνική κοινή γνώμη, έτσι και σε αυτό, η εθνική μας ευήθεια ενδέχεται να παίζει σημαντικότερο ρόλο από αυτόν που έχουμε υπολογίσει. Ο,τι υποπτευόμαστε ως δόλια συμπεριφορά, πολλές φορές δεν είναι παρά το εξοργιστικό αποτέλεσμα της ανοργανωσιάς, της αδιαφορίας, του ερασιτεχνισμού και της τσαπατσουλιάς μας. Η «συγκάλυψη» του εγκλήματος είναι, λοιπόν, κατά ένα μέρος μια σοβαρή λέξη για μια ασόβαρη κατάσταση. Οταν τα τρένα συγκρούστηκαν, ποιος θα φανταζόταν ότι η ορθή λειτουργία του δικτύου βασιζόταν εξ ολοκλήρου σε ένα σταθμάρχη; Ποιος θα περίμενε ότι τα συστήματα ασφαλείας απλώς δεν λειτουργούσαν και ότι μέχρι τότε τα δυστυχήματα είχαν αποφευχθεί κατά τύχη; Οσα ακολούθησαν, από τις δικογραφίες που στέλνονταν στη Βουλή κι έπειτα ξεχνιούνταν μέχρι το κρίσιμο βιντεοληπτικό υλικό, που ως διά μαγείας ανακαλύφθηκε δύο χρόνια μετά το θανατηφόρο περιστατικό, μπορεί να είναι εκφάνσεις μιας πλεκτάνης συγκάλυψης, μπορεί όμως να είναι και ο τρόπος που (δεν) κάνει τη δουλειά του ένας μεγάλος αριθμός προσώπων σε θέσεις ευθύνης.

Εργαλειοποιώντας την εργαλειοποίηση

Η «εργαλειοποίηση» της τραγωδίας, το επιχείρημα που η κυβέρνηση χρησιμοποιεί κατά κόρον για να αντικρούσει τις κατηγορίες της συγκάλυψης είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος στην αγορά των εκφραστικών ανακριβειών.

Η κυβέρνηση και οι φίλοι της καταγγέλλουν την εργαλειοποίηση με τόση αγανάκτηση, ώστε θα έλεγε κανείς ότι τους λυπεί περισσότερο απ’ ό,τι η ίδια η τραγωδία. Η παραφορά της περιόδου έχει δημιουργήσει μια παρανόηση σχετικά με το επίμαχο θέμα: η μνήμη δεν είναι εργαλειοποίηση· η ανάδειξη των πολιτικών όψεων ενός δυστυχήματος που δεν θα συνέβαινε αν το κράτος λειτουργούσε σωστά, δεν είναι εργαλειοποίηση· η έκφραση, με αφορμή το δυστύχημα, απόψεων και συναισθημάτων που δεν συμφέρουν την κυβέρνηση, και πάλι δεν είναι εργαλειοποίηση. Και να ήταν όμως, γιατί πρέπει αυτό να αφορά τους εξοργισμένους βουλευτές και υπουργούς στο Κοινοβούλιο και στα τηλεοπτικά πάνελ; Πώς τους εμποδίζει να κάνουν τη δουλειά τους σωστά;

Οι λαϊκιστές και το μέλλον τους

Συμβαίνει, βέβαια, και η εργαλειοποίηση, και ήταν απολύτως αναμενόμενο ότι θα συμβεί. Πολιτικές δυνάμεις που δεν δίνουν δεκάρα για το δυστύχημα, τα θύματα και τις οικογένειές τους διακινούν ψευδείς ειδήσεις, οργανώνουν διαδικτυακές επιθέσεις σε λειτουργούς της Δικαιοσύνης και συνωμοσιολογούν αγρίως για να εκμεταλλευθούν τον κοινωνικό αναβρασμό προς ίδιον όφελος. Η εποχή ευνοεί την κεφαλαιοποίηση του μίσους: όποιος επενδύει σε αυτό έχει σημαντικές πιθανότητες να γίνει συμπαθής και να κερδίσει εύκολο χειροκρότημα από τις οργίλες μάζες. Η Ιστορία, όμως, έχει δείξει πού καταλήγουν οι λαϊκιστές όταν εκλείψουν όσα ευνοούν την έξαρσή τους. Καλύτερα, λοιπόν, οι εύθικτοι πολιτικοί να ασχολούνται λιγότερο με την εργαλειοποίηση των τραγωδιών και περισσότερο με την πρόληψή τους.

...από "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", και...

Η λαμαρίνα όλα τα σβήνει;

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΚΑΜΠΑΡΔΩΝΗ

Αν τα βίντεο του κ. Καπερνάρου κριθούν ως αυθεντικά, τότε, για να αποδειχθεί ντε και καλά ότι η έκρηξη στα βαγόνια οφείλεται σε λαθραία μεταφερόμενους υδρογονάνθρακες, πρέπει να υποθέσουμε ότι ο Μητσοτάκης είχε μετατρέψει το υγρό ξυλόλιο σε στερεά μορφή, δηλαδή σε φύλλα-λαμαρίνες, που φαίνονται μεν σαν λαμαρίνες, αλλά κάνουν αυτοσυγκάλυψη όντας κατά βάθος υδρογονάνθρακες.

Ή μια άλλη βερσιόν: ότι οπωσδήποτε το ξυλόλιο ήταν μπαζωμένο (η κατάλληλη λέξη) σε διπλούς πάτους μέσα στα βαγόνια, που φαίνονται μεν στο βίντεο νόμιμα, κανονικά και ότι δήθεν μεταφέρουν άλλα εμπορεύματα, ενώ στην πραγματικότητα ήταν συμπιεσμένοι υδρογονάνθρακες σε μορφή χαπιών, σε μικρά παραλληλόγραμμα τεμάχια σαν γκοφρέτες ή σε σχήμα μελιτζάνας, καταχωνιασμένοι κάτω από τα δήθεν άλλα παρασκευάσματα διατροφής (4ο ως 7ο βαγόνι) ή κάτω από τις μπίρες (10ο και 11ο βαγόνι). Εκτός κι αν τα μπουκάλια δεν περιείχαν μπίρα, αλλά εμφιαλωμένο ξυλόλιο, ως πολλαπλές μολότοφ που εξερράγησαν κατά την τρομερή σύγκρουση. Πάντως ας μη στεκόμαστε στο φαίνεσθαι και στην επίφαση διότι η συγκάλυψη μπορεί να εφεύρει πολλά – άσε που οι υδρογονάνθρακες θα μπορούσαν να είναι κρυμμένοι ακόμα και μέσα στους σιδερένιους τροχούς των βαγονιών, μια πρακτική που ακολούθησε για ένα διάστημα και ο μέγας Εσκομπάρ, ο οποίος έκρυβε την κόκα μέσα στα λάστιχα φορτηγών ή μέσα σε κονσέρβες με αγγουράκια τουρσί.

Μην μας παραπλανούν οι εικόνες των βίντεο. Διότι άλλα φαίνονται διά γυμνού οφθαλμού και άλλα θα υπάρχουν, σίγουρα, κρυμμένα μέσα στην εμπορευματική αμαξοστοιχία, αν βέβαια θες να τα δεις. Και αν θες να τα δεις, τα βλέπεις οπωσδήποτε, ανυπερθέτως, ώστε να ταιριάξουν με το αφήγημα – στην Ψυχολογία αυτό λέγεται «προσδιοριστική τάση», και εξάλλου ο Καντ είπε πως «σκέφτομαι σημαίνει ενώνω». Επειτα, τίποτε δεν είναι όπως εμφανίζεται σε αυτόν τον ρευστό βίο, διότι υπάρχει και η ιδεολογία, υπάρχει και το κέρδος του ιμπεριαλισμού που μας παίρνει το οξυγόνο και δεν μπορούμε να αναπνεύσουμε, ούτε καν να κάνουμε μια σωστή οξυγονοκόλληση.

...Αλλά όμως εμείς, άσχετα αν δεν φαίνεται τίποτε στα βίντεο, ξέρουμε πως κάπου εκεί μέσα στα βαγόνια και στις λαμαρίνες υπάρχει κρυμμένο ξυλόλιο – διότι όπως γράφει και ο Καββαδίας, η λαμαρίνα, η λαμαρίνα όλα τα σβήνει. Και αν δεν υπάρχει, πρέπει να το εφεύρουμε, πολύ περισσότερο που κάποιοι ερευνητές βρήκανε, λέει, ίχνη υδρογονάνθρακα. Οι άλλοι ερευνητές δεν βρήκανε, αλλά αυτό ποσώς μας ενδιαφέρει, διότι και σε κάθε διάγνωση που δεν σου αρέσει πας και ρωτάς άλλον γιατρό και οι διαγνώσεις είναι πολλές και ο καθείς κουβαλάει τις εμμονές ή τα συμφέροντά του και πάντα θα υπάρχει κάποιος που ίσως θα βγάλει μια βολική ερμηνεία, διότι αλλιώς δεν προχωράει το προτσέσο και είναι έτσι εφόσον έτσι νομίζετε. Κι ο Λάκης βρήκε πως ο Αδωνις ήταν υπουργός Υγείας την εποχή που υποδυόταν ότι ήταν υπουργός Ανάπτυξης – αρκεί το υπουργείο να βολεύει ντε και καλά στο αφήγημα...

Και πώς εμφανίστηκε, λοιπόν, ξαφνικά, ο κ. Καπερνάρος απ’ την Καπερναούμ κι έφερε αυτά τα τρία βίντεο, τα οποία η εταιρεία φύλαξης του ΟΣΕ τα κλωσσούσε κοντά στα δυο χρόνια και δεν τα εμφάνιζε – γιατί άραγε; Ιδού άλλη μια βαριά υποψία. Θα πεις και στο MeToo γίνανε καταγγελίες είκοσι και τριάντα χρόνια μετά, και αν τα βίντεο έδειχναν δεξαμενή, δεν θα μας πείραζε το θέμα του χρόνου που παραδόθηκαν. Αλλά, τώρα, εν προκειμένω υπάρχει άλλη θεώρηση. Μια εκδοχή είναι ότι ο Μητσοτάκης (πάντα) είχε γνώση των τριών βίντεο από την αρχή, αλλά είπε στην εταιρεία φύλαξης να τα κρύψει επίτηδες για να βγάλει τους αντιπάλους του τεχνητό οφσάιντ. Δηλαδή να τους αφήσει να εκτεθούν, να εξαντληθούν με υποθέσεις και καταγγελίες και μετά, ξαφνικά, λίγο πριν από τη συζήτηση στη Βουλή, σε συνεννόηση με τον Καπερνάρο, να τους πετάξει τα βίντεο ως άσο απ’ το μανίκι, ως χρυσή εφεδρεία – ποτέ κανείς δεν ξέρει τις διαδρομές και τις πονηριές της συγκάλυψης.

Αλλά όμως εμείς, άσχετα αν δεν φαίνεται τίποτε στα βίντεο, ξέρουμε πως κάπου εκεί μέσα στα βαγόνια και στις λαμαρίνες υπάρχει κρυμμένο ξυλόλιο – διότι όπως γράφει και ο Καββαδίας, η λαμαρίνα, η λαμαρίνα όλα τα σβήνει. Και αν δεν υπάρχει, πρέπει να το εφεύρουμε, πολύ περισσότερο που κάποιοι ερευνητές βρήκανε, λέει, ίχνη υδρογονάνθρακα. Οι άλλοι ερευνητές δεν βρήκανε, αλλά αυτό ποσώς μας ενδιαφέρει, διότι και σε κάθε διάγνωση που δεν σου αρέσει πας και ρωτάς άλλον γιατρό και οι διαγνώσεις είναι πολλές και ο καθείς κουβαλάει τις εμμονές ή τα συμφέροντά του και πάντα θα υπάρχει κάποιος που ίσως θα βγάλει μια βολική ερμηνεία, διότι αλλιώς δεν προχωράει το προτσέσο και είναι έτσι εφόσον έτσι νομίζετε. Κι ο Λάκης βρήκε πως ο Αδωνις ήταν υπουργός Υγείας την εποχή που υποδυόταν ότι ήταν υπουργός Ανάπτυξης – αρκεί το υπουργείο να βολεύει ντε και καλά στο αφήγημα.


Πάντως αυτά τα βίντεο με τα βαγόνια του κ. Καπερνάρου είναι ύποπτα. Και ποιος μας λέει ότι δεν τα έφτιαξε ο Μητσοτάκης (πάντα) με τεχνητή νοημοσύνη μέσω του Ιλον Μάσκ που κατέχει και την τεχνογνωσία και μετά τα έδωσε στον Καπερνάρο για να του τα δώσει με τη σειρά του την κατάλληλη στιγμή; Είναι προφανές πως πρόκειται για συνωμοσία, για συγκάλυψη. Εξάλλου ο Ιλον Μάσκ είναι το νέο σκιάχτρο και μπορεί να ταιριάξει παντού, ως δαιμονοποιημένος – μέχρι που ενδέχεται, με ψυχική συνδρομή, να είχε κρύψει υδρογονάνθρακες στα δύο τελευταία βαγόνια που αναφέρονται ως κενά στην έκθεση Καπερνάρου. Είναι ένα θέμα. Γιατί ήταν κενά και τα πηγαινόφερναν άνευ λόγου στην Αθήνα και πίσω, όπως το άδειο «Κιβώτιο» του Αρη Αλεξάνδρου;

Εμείς, λοιπόν, οι νομείς του προοδευτικού λόγου, δεν ξέρουμε τι γίνεται ή τι θα γίνει με τα άλλα στοιχεία, αλλά, αν μιλάμε για τα εν λόγω τρία βίντεο, και άσχετα τι φαίνεται, κάπου υπάρχει μέσα στα βαγόνια ξυλόλιο. Οπωσδήποτε. Πού; Ο ευρών αμειφθήσεται.

....από τον "ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ", το θεωρητικόν 

του συντρόφου Ρινάλντι