Ο αμερικανός πρόεδρος δηλώνει αυτοβούλως ότι η Δύση ηττήθηκε και πασχίζει να επανεντάξει τη Ρωσία στον πολιτισμένο κόσμο. Θέλει να την ξαναδεί στο G7 (ώστε να ξαναγίνουν G8) και να διαπραγματευτεί μαζί της για την Ουκρανία ή για οτιδήποτε άλλο προκύψει. Σκέψου δηλαδή ο Πούτιν να είχε καταλάβει και το Κίεβο. Είναι η πρώτη φορά μετά τον πόλεμο που οι ΗΠΑ καταστρέφουν ευθέως την ενότητα του δυτικού κόσμου, απειλούν τους συμμάχους τους και ουσιαστικά διαρρηγνύουν τις σχέσεις με την Ευρώπη. Κι όλα αυτά για ποιον λόγο; Αν η διοίκηση Τραμπ πιστεύει ότι οι Ρώσοι είναι μια χαρά άνθρωποι για να τους κάνουμε παρέα, τότε η διοίκηση έχει πρόβλημα στοιχειώδους αντίληψης των πραγμάτων. Αν θέλουν να τους κάνουμε παρέα κι ας μην είναι μια χαρά άνθρωποι, τότε ο Τραμπ και η παρέα του είναι απλώς για τα πανηγύρια. Νομίζουν ότι έτσι «θα ξανακάνουν μεγάλη την Αμερική»; Καλό ταξίδι. Ολα αυτά όμως δεν συμβαίνουν τυχαία. Εχω ξαναγράψει μια παλιά γερμανική συμβουλή που λέει πως «αν βάλεις τους κλόουν στο παλάτι δεν θα γίνουν οι κλόουν βασιλιάδες, το παλάτι θα γίνει τσίρκο». Αυτό ζούμε τώρα. Το τσίρκο. Που θα το παίρναμε στην πλάκα, αν δεν συμβάδιζε με μια παγκόσμια απειλή. Αυτήν που συνιστά η Ρωσία. Απέναντι στην απειλή λοιπόν ο Τραμπ επιλέγει σαφώς τον κατευνασμό και «να τα βρούμε». Αν είχε ανοίξει κανένα βιβλίο θα ήξερε ότι ο κατευνασμός δεν έσωσε ποτέ κανέναν. Απλώς δικαιώνει και διογκώνει την απειλή. Και αν άνοιγε και δεύτερο βιβλίο θα καταλάβαινε ότι η Δύση κέρδισε τον Ψυχρό Πόλεμο όχι με κατευνασμό αλλά επειδή ώθησε το σοβιετικό σύστημα στα όριά του. Και στην κατάρρευση. Ετσι «έγινε μεγάλη η Αμερική». Τα καταλαβαίνουν αυτά ο Τραμπ, ο Βανς και τα άλλα παιδιά; Δεν νομίζω. Τουλάχιστον όμως θα μπορούσαν να τα υποψιαστούν από τους πανηγυρισμούς όλων των πρακτόρων και όλων των μισθοφόρων της γειτονιάς που πασχίζουν εδώ και μήνες να μη χάσει ο Πούτιν....

Aπό "ΤΑ ΝΕΑ", και

"ΤΑ ΝΕΑ", 18-02-25

...από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 18/02/25

Ο κόσμος που ξέραμε έχει ήδη ανατραπεί

ΤΟΥ ΒΑΔΙΛΗ ΝΕΔΟΥ

Εχουμε –ουκ ολίγες φορές τα τελευταία χρόνια– αναφερθεί στις ρηγματώσεις που έχουν προκληθεί στο μεταπολεμικό σύστημα ασφαλείας όπως αυτό οικοδομήθηκε με κύριο άξονα τις ΗΠΑ. Οπως έχουμε ήδη σημειώσει από τη στιγμή εκλογής του Ντόναλντ Τραμπ, πέρα από τα... καλολογικά στοιχεία, εκείνο που έχει σημασία είναι ότι επιταχύνεται η στροφή των ΗΠΑ στο μέτωπο του Ειρηνικού και η Ουάσιγκτον απλώς εξασφαλίζει ότι η πίσω αυλή της, είτε πρόκειται για την αμερικανική ήπειρο από τη Γροιλανδία έως τη Θάλασσα του Ντρέικ είτε για την Ευρώπη, θα παραμείνει αλυσοδεμένη υπό την επιρροή της.

Με τον τρόπο αυτό προφανώς θα προκύψουν κραδασμοί, ωστόσο είναι σαφές διά γυμνού οφθαλμού πως η Ευρώπη, ό,τι και αν σημαίνει αυτή η έννοια, έχει από περιορισμένα έως ελάχιστα περιθώρια αντίδρασης. Ενας ευρωπαϊστής εκείνο που βλέπει αυτή τη στιγμή είναι ότι η «γεωπολιτική» Ε.Ε. θα πρέπει σύντομα να διασφαλίσει την τήρηση των συμφωνηθέντων στην Ουκρανία, μάλιστα με στρατιωτικές δυνάμεις, αλλά και να αποτρέψει την προσάρτηση της Γροιλανδίας από τις ΗΠΑ.

Ναι, τα πράγματα είναι τόσο απλά. Μπορεί η Ευρώπη (και η Βρετανία συγκαταλέγεται πλέον σε αυτή τη κατηγορία, ακόμη και αν δεν είναι πια μέλος της Ε.Ε.) να αντιδράσει αποτελεσματικά; Η απάντηση είναι προδήλως αρνητική, ιδίως εάν κοιτάξει κανείς στη κορυφή της Ε.Ε.

Για όλα αυτά υπάρχουν απαντήσεις. Ο πυρήνας της εξήγησης εντοπίζεται, ωστόσο, στο γεγονός ότι την Ευρώπη κατοικούν αυτή τη στιγμή κάποιοι «άχρωμοι», «άοσμοι» και δίχως προσανατολισμό πληθυσμοί. Τα έθνη, που υπήρξαν ο πυρήνας της ευρωπαϊκής (και εντέλει) παγκόσμιας οργάνωσης, έχουν μετατραπεί σε πληθυσμούς δίχως κάποιον προφανή στόχο, πέρα από μια γενικόλογη υπόσχεση για ολοένα καλύτερες συνθήκες ζωής.

Ακόμη και αν τα κράτη της Ευρώπης συμφωνούσαν άμεσα και προχωρούσαν σε σκληρές αποφάσεις, είναι πολύ αμφίβολο αν οι σημερινοί Ευρωπαίοι θα μπορούσαν να τις υλοποιήσουν, ακόμη και αν το ήθελαν. Εν ολίγοις, το σημερινό εσωτερικό μέτωπο είναι ήδη υπονομευμένο, είτε λόγω των χρόνιων προβλημάτων των ευρωπαϊκών συστημάτων είτε λόγω των «χρήσιμων ηλιθίων», οι οποίοι θεωρούν ότι κάποιοι περίτεχνοι ελιγμοί μπορεί να διασώσουν την κατάσταση.

Είμαστε πλέον και με τα δύο πόδια στην εποχή όπου η ωμή ισχύς ανακτά την κυρίαρχη σημασία της. Η απειλή χρήσης βίας γίνεται αποδεκτή και η αλλαγή των συνόρων θεωρείται θεμιτή. Το διεθνές σύστημα αλλάζει εν κινήσει και η Ευρώπη κάθεται στο τελευταίο βαγόνι.