Από όλη αυτή την ιστορία δεν έμεινε παρά η κακόγουστη ελαφρότητα μιας κωμωδίας που ήθελε να γίνει τραγωδία αλλά απέτυχε. Αφησε, βέβαια, πίσω της ζημιές, σαν τα σκουπίδια των κορωνοπάρτι στις πλατείες. Και δεν μιλάω μόνο για τα δικά μας τραύματα. Οσο μας ενδιαφέρουν αυτά, από τις κλειστές τράπεζες έως την κατάργηση των συνόρων, άλλο τόσο μας ενδιαφέρει και το γεγονός ότι όλη αυτή η αριστερή επιθεώρηση που έστησαν διάφοροι δευτεροκλασάτοι στέρησε από την Ευρώπη τη δυνατότητα μιας θεραπευτικής αγωγής που της είναι απαραίτητη για την επιβίωσή της. Ναι, η Ευρώπη χρειάζεται τον ευρωσκεπτικισμό για να μπορέσει να συνεχίσει να είναι Ευρώπη και όχι ένα ακέφαλο σώμα που έχει μπερδέψει την πολιτική με τη γραφειοκρατία. Οι Ιγκλέσιας και οι Τσίπρες υποσχέθηκαν ότι θα εμβολιάσουν την Ευρώπη με πολιτική, όμως το μόνο που κατάφεραν ήταν να ξεστοκάρουν τον τυχοδιωκτισμό τους.....

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

τον άνθρωπο επί σκηνής; Ιδε ο άνθρωπος, μας έλεγαν και μας έδειχναν τον Καμμένο. Ηταν οι ωραίες εκείνες ημέρες που ο Τσίπρας προλόγιζε το βιβλίο του Ιγκλέσιας για να του εξηγήσει πως δεν φθάνει να κερδίσεις τις εκλογές. Πρέπει να καταλάβεις και την εξουσία. Στο μέσο της διαδρομής από τις εκλογές στην εξουσία πεταγόταν και ένας Βαρουφάκης σαν τον φασουλή. Μόλις έξι χρόνια έχουν περάσει από τότε, ο Τσίπρας προσπαθεί να καταλάβει ακόμη τι του συμβαίνει, ο Ιγκλέσιας αποχωρεί από την πολιτική και η Ευρώπη σέρνεται κάπου ανάμεσα στην Ούρσουλα και στον Μισέλ. Και το 2015 μοιάζει μακρινό, σαν να μην το ζήσαμε ποτέ. Από όλη αυτή τη φασαρία, τους ξεσηκωμούς και τις ελπίδες έμεινε μόνο η πίκρα του Ιγκλέσιας, που γύρισε την πλάτη στο κοινό του, απογοητευμένος επειδή δεν τον καταλαβαίνει. Η πίκρα του Ιγκλέσιας και το πείσμα του Τσίπρα, που υπερασπίζεται τον Κουφοντίνα και υπονομεύει το εμβολιαστικό πρόγραμμα. Δυο κακομαθημένοι ημιπιτσιρικάδες που ήθελαν να αλλάξουν τον κόσμο, όμως ο κόσμος δεν ήθελε να αλλάξει. Γιατί ο κόσμος είναι κακός και άδικος, σαν τον καπιταλισμό.

Από όλη αυτή την ιστορία δεν έμεινε παρά η κακόγουστη ελαφρότητα μιας κωμωδίας που ήθελε να γίνει τραγωδία αλλά απέτυχε. Αφησε, βέβαια, πίσω της ζημιές, σαν τα σκουπίδια των κορωνοπάρτι στις πλατείες. Και δεν μιλάω μόνο για τα δικά μας τραύματα. Οσο μας ενδιαφέρουν αυτά, από τις κλειστές τράπεζες έως την κατάργηση των συνόρων, άλλο τόσο μας ενδιαφέρει και το γεγονός ότι όλη αυτή η αριστερή επιθεώρηση που έστησαν διάφοροι δευτεροκλασάτοι στέρησε από την Ευρώπη τη δυνατότητα μιας θεραπευτικής αγωγής που της είναι απαραίτητη για την επιβίωσή της. Ναι, η Ευρώπη χρειάζεται τον ευρωσκεπτικισμό για να μπορέσει να συνεχίσει να είναι Ευρώπη και όχι ένα ακέφαλο σώμα που έχει μπερδέψει την πολιτική με τη γραφειοκρατία. Οι Ιγκλέσιας και οι Τσίπρες υποσχέθηκαν ότι θα εμβολιάσουν την Ευρώπη με πολιτική, όμως το μόνο που κατάφεραν ήταν να ξεστοκάρουν τον τυχοδιωκτισμό τους.

Ανήκουν στο παρελθόν. Ο Ιγκλέσιας το κατάλαβε, ο Τσίπρας, όπως συνηθίζει, δεν το καταλαβαίνει. Είναι θέμα χαρακτήρα, παιδείας, διανοητικού επιπέδου; Δεν έχει και τόση σημασία. Σημασία, αντιθέτως, έχει με ποιον τρόπο οι πολιτικές ελίτ της Ευρώπης θα απαλλαγούν από την πατίνα του εφησυχασμού που γέννησε τον Ιγκλέσιας και τον Τσίπρα.

                                        "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 06/05/21



ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ

«Η ελπίδα έρχεται». Για κάποιον που δεν ήλεγχε αυτά που πρόφερε, η επίδοση ήταν εντυπωσιακή. Ο επίλογος βγήκε πάντως αβίαστα: «Hasta la victoria. Syriza – Podemos, venceremos».

Κανένας από τους δύο άνδρες που μιλούσαν στην Ομόνοια στις 22 Ιανουαρίου του 2015 δεν φορούσε γραβάτα. Ο ένας είχε μόλις κλείσει τα 40. Ο άλλος όχι ακόμη. Και οι δύο σήκωναν χαμογελώντας τις γροθιές τους στον αθηναϊκό ουρανό, σε ένα χαιρετισμό αναντίστοιχο της ηλικίας τους, αλλά εντελώς συντονισμένο με το αίσθημα της πλατείας, που τους επευφημούσε.

Η απόσυρση του Πάμπλο Ιγκλέσιας, του κομπανιέρο του Τσίπρα, από την πολιτική προσφέρεται για χαιρέκακες αναγωγές. Ο Ισπανός σύντροφος, ο οποίος κλόνισε το κομματικό σύστημα της χώρας του απειλώντας κάποτε να προσπεράσει τους Σοσιαλιστές, εξωθήθηκε στην αποστρατεία μόλις στα 42 του χρόνια. Δεν είναι άραγε η δική του αποτυχία ένας δείκτης για την πορεία που έχει πάρει ο Ελληνας ομόλογός του; Δεν καθρεφτίζεται στο δικό του τέλος η κοινή μοίρα όλων των λαϊκιστών, που ήταν τέκνα μιας παραφοράς;

Η σύγκριση παραγνωρίζει τις διαφορές. Μοιάζει όμως να δικαιώνεται από την καθήλωση αστέρων της πάλαι ποτέ αντισυστημικής Αριστεράς. Το πρόβλημα –που στην περίπτωση του Ιγκλέσιας έφθασε μέχρι την πολιτική εξαφάνιση– δεν είναι η διάψευση της «ανατρεπτικής» επαγγελίας. Το πρόβλημα είναι η αδυναμία προσαρμογής μετά τη διάψευση.

Στην Ελλάδα, το κόμμα που είχε δώσει φωνή στην αγανάκτηση φαίνεται να μην μπορεί να αναγνωρίσει τη δημιουργία ενός νέου κοινωνικού Κέντρου, με προτεραιότητες τελείως διαφορετικές από εκείνες που έκαναν κάποτε την αγανάκτηση πλειοψηφική. Σχηματικά: το κόμμα εκείνο ετοιμάζεται να επιστρέψει στους δρόμους για τα εργασιακά, την ώρα που το νέο Κέντρο ανυπομονεί να επιστρέψει στην κανονικότητα της εργασίας.

Το brand του κόμματος της παλιάς αγανάκτησης είναι σαν την εφηβική κόμμωση του Ιγκλέσιας: Απαράλλακτο – μια παρήλικη μόδα που επιμένει να αψηφά τους καιρούς.

Και όμως. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η πολιτική «μόδα» δικαιώνει την αντικαπιταλιστική κριτική που κυριαρχούσε στα συνθήματα των πλατειών – από το Σύνταγμα μέχρι την Puerta del Sol της Μαδρίτης και το Zuccotti Park της Νέας Υόρκης. Οταν ο πρόεδρος των ΗΠΑ ανακηρύσσει ως στόχο του την εξάλειψη των ανισοτήτων και τη φορολόγηση του πλούτου, προκειμένου το κράτος να επενδύσει στις υποδομές· όταν όλοι νεκρολογούν το νεοφιλελεύθερο μοντέλο που εφαρμοζόταν τα τελευταία 40 χρόνια, πώς μπορούμε να λέμε ότι η Αριστερά έχασε την επαφή της με την πραγματικότητα;

Τη δεκαετία του ’90 οι κεντροαριστερές κυβερνήσεις –του Μπλερ, του Σρέντερ, για να μην πει κανείς και του Κλίντον– εφάρμοσαν πιο «παστρικά» από τους Φιλελεύθερους τη φιλελεύθερη ατζέντα. Τώρα μπορεί να συμβεί το αντίστροφο.